Onder mijn voeten en handen.

De dag begint hier vandaag zeer laat. Op de camping heerst volslagen rust tot 08.30. Wanneer de eerste kuikens alhier de deurtjes van hun motorhome op een kiertje openen. Joke is al lange tijd naar de ophaalplaats van het verse brood gewandeld en haalde er drie Franse bagetten en een aantal koffiekoeken. Op dit uur van de dag is zij al aan haar tweede activiteit begonnen: kruiswoordraadsel oplossen. De kleinste kuikens slapen nog want gisterenavond was er een fuif in hun mobilhome. Om 22.30 werd de nachtstilte geblazen en werd eindelijk de slaap ingezet bij de twee allerkleinsten. Natuurlijk moeten die uitslapen. Wat hebben die een pret gehad in hun kleine huisje. Vandaag zijn ze gaan wandelen naar het strand in de voormiddag en deze namiddag wordt er gezwommen in het plaatselijk zwembad hier op de camping. Ik vermoed dat het voor die jonge kampeerders hier een zalige plek is om te vertoeven. Ook de meteo begint zijn betere zijde te vertonen. Deze morgen nog in een grijze zone opgestaan maar éénmaal de klok negen uren sloeg brak de zon erdoor en met glorie overwon ze de wolkenwaaier die haar de vorige dagen de pas afsneed. Het is hier om en bij de 26 graden maar als je naar de hemel kijkt zie je op vele plekken die grijze massa tussen andere blauwe puzzelstukjes. Morgen geven ze hier droog en 30 graden. Sonja gaat deze avond een Spaans gerecht maken in de grote Paëla-pan. Dat zal weer smullen worden. Met de pees gaat het beter, niet helemaal weg, maar ik gewaag van een 70% pijnverlichting. De ongemakken tijdens het marcheren zijn haast verdwenen, en ook het strekken van de voetpunt (stretchen van de Tialis Anterior spier) is de pijn opmerkelijk getaand. Er is zeer grote hoop dat ik morgen opnieuw van start ga. Ludo Thys, mijn getrouwe vriend van de zo beruchte Ter Borcht tijd, heeft me ook enkele te gebruiken tips gegeven om te behandelen. Bovendien draag ik nu sinds gisterenmiddag een kompressiekous waardoor de pees zelf minder frictie ondervindt. Dat heeft ook al heel veel geholpen want het oedeem is zienderogen verdwenen en manuele druk op de pees lokt geen pijn meer uit. De gisteren nog aanwezige crepitaties hoor en vooral, voel ik nu al niet meer. Hoop in bange dagenmaar er is hoop en dat is belangrijk. Hopelijk genieten jullie van de praktijkverhalen en zoals Guy me schreef, soms zo aandoenlijk en reëel.

Mijn zelfstandige activiteit valt uiteraard ook onder de wettelijke fiscale verplichtingen. Een zeer duidelijke informatieronde vooraf bij twee sociale verzekeringskassen en enkele bezoeken aan reeds zelfstandig gevestigde kinesitherapeuten hadden me zeer wijs gemaakt betreffende heikele punten binnen mijn beroepsverplichtingen. Nog voor ik van start ging had ik me aangemeld bij een boekhoudkundig bureau en gevraagd naar een vaste begeleider die ook bij problemen mijn vast aanspreekpunt kon zijn. Toen in de jaren zeventig lukte dat nog. Telefooncentrales met een automatische doorverbinding naar zelf te kiezen nummer menus bestonden helemaal nog niet. Het was de tijd dat telefoons nog maar enkel konden werken via een draaischijf. Ik dacht van mezelf en zonder hoogmoed dat ik degelijk op de hoogte was van het reilen en zeilen binnen de belastingmaterie. Mijn persoonlijke boekhouder had me ooit bij een verkennend gesprek verwittigd dat de eerste drie jaren van je zelfstandige activiteit alle controlerende en parastatale instanties mij rustig zou laten werken. Niemand zou ook maar via een tussentijdse evaluatie nagaan hoe uw zakencijfer evolueerde. Het interesseerde die aasgieren voor geen zier. Pas na drie jaar werken mocht je voorbereid zijn op een hinderlaag of een attack in de rug. Na drie jaar zou enerzijds het sociaal verzekeringsorganisme met terugwerkende kracht bepalen hoeveel je bijdragen zouden moeten geweest zijn. Dit werd vergeleken met hoeveel je reeds had betaald via een voorlopige bijdrage. Het verschil dat meestal in jouw nadeel was en dus diende bijbetaald te worden gaf men een naam: regularisatie. Hij gaf me ook een voorbeeldje: veronderstel dat je elk trimester van een inkomstenjaar tienduizend frank te weinig had betaald, dan kom je tot een extra regularisatie van veertigduizend frank per jaar. Voor drie jaren bedraagt deze regularisatie dan gemakkelijk honderdtwintigduizend frank. Dat was punt één. Anderzijds zou je na drie jaar ook een afrekening mogen verwachten van de fiscaliteit. Deze heren zijn ook geen amateurs. Het zijn lepe en zeer onaangename onderhandelaars. De stoïcijnse cijferteller voorspelde mij dat na dit derde jaar de meeste zelfstandigen ofwel lukten, ofwel mislukten. Hij gaf me een onvergetelijke goede raad. Hij stelde voor dat bij elke ontvangst van honderd frank uit erelonen, ik er zestig zou opzij zetten. Eén derde gebruiken voor onkosten binnen het bedrijf, twee derden sparen voor dat derde jaar. De gezinskosten moest mijn echtgenote de eerste drie jaar maar op zich nemen. Dit was de gouden raad. Ik wou absoluut behoren tot het gedeelte van zelfstandigen die na drie jaar konden overleven. Ook al waren het soms zware tijden en was de sneeuw niet altijd wit Met bibberende stem liet ik na drie jaar de belastingcontroleur via de voordeur binnen. De boekhouder zat reeds aan de tafel in de living te wachten. Blijkbaar kenden ze elkaar. De controleur converseerde met mijn boekhouder. Niet met mij. Zijn boekentas had hij neergezet op de zitting van een mooie stoel aan onze poepsjieke eettafel. Hij haalde documenten boven, twee farden, een brooddoos, een thermos, een keukenhanddoek en een plastieken tas. Ik zag precies een tafereel uit de legendarische reeks van de collegas. De controleur uitte heel laconiek en zonder verpinken dat deze dag hem zo een slordige driehonderdduizend frank zou opleveren. Hij had mijn dossier op zijn bureau in alle rust kunnen voorbereiden en dit was echt wel spek naar zijn bek lachte hij luidop met zijn net zelf gemaakte grap. We bleven ernstig en begrepen de humor van deze opmerking niet echt. Ik hoorde de kassa al rinkelen, en hield mijn broek goed dicht. Krampjes in mijn buik, paniek en ongerustheid werd er gezaaid en de groei ervan was verzekerd, want de plantjes stonden in goede mest. Het begon met de navraag naar allerlei documenten die echt wel één voor één allemaal goed in orde waren en dat stemde de pseudo Gestapo afgevaardigde al wat milder. Toen ik hem vroeg of hij geen zin had in een tas koffie, antwoordde hij heel nors dat hij zich niet liet vangen aan omkoperij of andere charme-technieken. Mijn boekhouder had er wel zin in. Alle gevraagde bewijzen, facturen, notas en attesten waren 100% in orde. Hier en daar werd er al eens van mening gewisseld over een factuurtje dat niet bij de onkosten hoefde opgenomen te worden, maar het bleef sportief en bevattelijk. Waar zou hij in godsnaam die driehonderdduizend frank dan gaan wegpikken dacht ik. Ik was vergeten dat zij geniaal zijn in muggenzifterij. Ik volgde die tijd vanaf dag één van zelfstandige activiteit een vijfjarige postuniversitaire cursus in het toenmalige Universitair centrum van Antwerpen. Die cursus kostte me elk jaar net geen honderdduizend frank aan inschrijvingsgeld en te gebruiken materialen. De cursus was toen reeds drie jaar bezig. Dus in totaal was dat reeds driehonderdduizend frank cursusgeld die ik had ingebracht in de post beroepsonkosten. O wat heb ik toen heel naïef geantwoord. De hamvraag op het einde van de controle die de belastingambtenaar mij gericht stelde: Die cursus acupressuur en acupunctuur die je volgt aan de unief in Antwerpen, noem je dat een specialisatie of een bijscholing? Mijn boekhouder had me vooraf verwittigd dat hij altijd zou antwoorden wanneer ik het niet zou kunnen. Deze materie was nu echt wel iets waar ik zelf kon op antwoorden. Ik noemde het met enige fierheid en assertiviteit een specialisatie naast mijn universitaire vakopleiding. De materie was immers totaal taboe geweest in mijn standaardscholing in Leuven. En wat graag wou ik mij als kinesist in Herent wat onderscheiden van de andere revalidatiekleppers door een alternatieve blik te werpen op revalidatie en herstel. Niet overdreven vond ik dat ik mocht stellen dat een bijscholing iets is waar je reeds enige kennis over bezit. Accupunctuur was voor mij een totaal nieuwe wetenschap en nog wel erg bruikbaar binnen mijn praktijkgebeuren vertelde ik. Wat was ik verkeerd, wat had ik mezelf erin gepraat. De controleur vouwde zijn papieren toe en zei tegen de boekhouder: Voilà, mijn driehonderdduizend frank zijn verdiend. Inderdaad, die cursus heb je niet nodig om je beroep te kunnen uitoefenen. De cursus geeft alleen maar een meerwaarde aan je technieken en je kunnen. Onbegrijpelijk standpunt vond ik, en zo trad de boekhouder mij ook bij. Het had geen zin want vastberaden meldde de toezichthouder dat indien ik niet akkoord zou gaan met dit standpunt ik maar een bezwaar moest indienen bij de directeur van de directe belastingen in Leuven vier. Ik had weinig kans om dit pleidooi te winnen zei hij er nog bij, want hij werkte strikt volgens de richtlijnen die zijn oversten hem hadden opgedragen. Wat er op zon ogenblik door je hoofd raast is te vergelijken met de orkaan Irma die in 2017 over de Westkust van Amerika een spoor van vernieling achterliet. Een paar seconden viel de stroom uit en heel eventjes zat ik in het donker zonder licht. Ook de luidsprekers vielen uit en ledematen plaatsten zich in stand by. De bezorgde boekhouder stond cool en rustig rechtop van zijn stoel en stommelde iets tussen zijn tanden van onbegrijpelijk standpunt en niet mis te verstaan malentendu. Hij zou deze controle echt niet voor akkoord ondertekenen en kende de te volgen procedure. Na het betalen van mijn achterstallige belasting op dat jaarinkomen werd inderdaad een bezwaar ingediend bij de directeur van de directe belastingen omwille van deze onbegrijpelijke beslissing. Deze directeur was een zeer aardige en fantastisch aimabele persoon. Hij luisterde naar ons verweer, want de boekhouder was met mij mee gegaan naar het belastingkantoor. Na onze argumentatie uitte hij een zeer kordate maar zeer geruststellende uitspraak. Er werd beloofd deze controle samen met de voormalige contoleur te herzien en de kans zou groot zijn dat er een oplossing aan het dossier zou gegeven worden. Alleen moest die oplossing in samenspraak met zijn ambtenaar gevonden worden. Enkele maanden later kwam het verdict. Ik werd volledig vrij gepleit van enige taxatie en kon dit inschrijvingsgeld integraal verder blijven inbrengen in de post van mijn beroepsonkosten. Bovendien kon ik het betaalde fiscale bedrag in mindering brengen bij mijn volgende aangifte. Daarbij kwam dat diezelfde ambtenaar gemuteerd werd naar een kantoor van drie op drie meter om daar interne controles uit te voeren. Bij fysieke personen mocht hij geen controles meer uitvoeren. Veel later, bij navraag naar de naam van die persoon, bleek dat deze ambtenaar op verschillende pijnlijke teentjes had gestaan binnen de regio. Hierdoor was hij wat zijwaarts gemuteerd binnen de dienst. Merkwaardige opmerking bij dit verhaalHet is mijn eerste controle geweest en sindsdien heb ik 37 jaren lang geen controle meer moeten ondergaan.