Onder mijn voeten en handen.

Wat een opluchting wanneer ik mijn ochtendplasje doe. De hemel is wel grauwgrijs en niets doet vermoeden dat het licht van de zon moet komen, maarhet regent niet. Nochtans was de meteo formeel, tussen 5 en 8 uur zou er in de regio ten noorden van Plassac 48% kans zijn op neerslag. Niet dus. Ik begeef me na mijn ochtendritueel van eten en voetjes tapen naar de voorste cabine om mijn hogere stapbottinnekes aan te trekken. Die van gisteren waren nog nat zowel de binnenkant als de buitenkant, dus wisselen maar. Ik heb er drie paar bij, en het is een beetje mijn manier om voorzienig te zijn. Het zal me vandaag goed van pas komen, die voorzienigheid. De eerste kilometers gaan dwars door het hogere gras en het onweder van gisteren heeft hier alle zachte paden herschapen tot één grote modderstroom en poelen die zo zacht zijn dat je tot aan de rand van je bottinnen in het aardezacht verdwijnt. Tot driemaal toe moet ik mijn kousen verversen en de voeten hertapen. Het landschap en de bossen zijn hier gewoonweg prachtig en ongewoon. Ik wil zeggen dat we dit landschap thuis niet te zien krijgen. Enkel de ondergrond valt me erg tegen. Ik moet echt ploeteren door modder en heel glibberige ondergrond. Waar ik gisteren galoppeerde over Aquitaanse wegen als een op hol geslagen paard, moet ik vandaag ploeteren en patineren om in die modderbrij mijn weg te banen. Een hangbuikzwijn mijn gelijke kunnen zijn. Vermoeiend en bovendien niet ongevaarlijk, want schuiven en glijden en voeten omslaan zijn aan deze terreinomstandigheden heel dikwijls gelinkt. Nochtans loopt het heel gemakkelijk en moet ik voor mezelf bekennen dat ik naar mijn lichaam heel goed luister en het haast als een metronoom mijn gangpatroon dirigeert. Geen stijfheid, geen pijnlijke spieren, geen kortademigheid, geen abnormale vermoeidheid bij het ontwaken en vooral een zeer goede recuperatie elke ochtend. Naar ik hoor maken het thuisfront en de kindjes zich zorgen omtrent mijn extravagante escapades en mijn stijgend aantal dagkilometers. Echt geen nood! Het verloopt hier allemaal zo prachtig en zo simpel als vier delen door twee. Als er dan toch een zorg moet geuit worden, dan is het of we niet te snel in Bordeaux zullen aankomen. Ook verleden keer wanneer ik mijn voettocht ondernam naar Compostella, liep ik door ettelijke verlaten dorpen. Ook ditmaal is dit zo. Hier staan dorpen te koop, in heel zijn globaliteit. Ik ontmoette een jongen van ongeveer een jaar en hij riep mij van heel ver reeds Bonjour Monsieur. Dit was al niet normaal dat mensen zo vriendelijk zijn voor elkaar. Dus nader ik hem want hij staat achter zijn gesloten tuinpoort naar mij te kijken. Meteen valt het mij op dat hij heel vriendelijk en nieuwsgierig is omtrent mijn verschijning in zijn straat. Vier vragen vuurt hij tegelijkertijd op mij af zonder mij een kans te geven er op te antwoorden: Ou est ce que vous allez?- Dou venez-vous?- Cest quelle appareille sur votre ventre? Comment vous trouvez votre chemin? Wanneer ik hem chronologisch alle vragen beantwoord en op mijn GPS de lijn uitleg die ik moet volgen valt zijn mond wijd open en zie ik meteen dat aan zijn beide snijtanden vooraan een onderste stuk ontbreekt. Ook zijn linker pols ligt in een brace omdat hij die pas heeft gebroken na een val met de fiets. De duidelijk bezorgde mama vraagt hem van binnen uit met wie hij aan het praten is. Ze komt ongerust via het vensterraam naar buiten gekropen en meldt me dat hij niet alles zal hebben verstaan. Ik begrijp uit haar woorden dat de jongen mindervalide is en mentaal een beetje is geretardeerd. Na een aantal minuutjes groet ik de jongen met een handdruk door een opening in de poort en hij is echt vereerd en gelukkig. Hij roept nog naar zijn moeder dat ik hem mijn GPS scherm toonde en dat ik de weg schuin naast zijn woning zou nemen. Wanneer ik het dorpje Marcillac binnenloop waan ik mij in een western film decor. Allemaal vervallen en leegstaande panden die met gesloten klapluiken wachten op een nieuwe eigenaar. Hier heeft de tijd niet stil gestaan, hier is gewoon geen tijd geweest. Een oldtimer Renault staat er op straat te roesten en niemand die zich daaraan stoort. De kerk is goed onderhouden en het parkje ervoor is pas heraangelegd en netjes gemaaid. Wat een tegenstellingen. We staan vandaag naast het kerkhof van Marcillac. Een toplocatie zouden de touroperators u zeggen. Volop tussen de wijndruiven, maar ze zijn nog niet rijp. Walter staat reeds op de plaats wanneer ik arriveer en onthaalt me op een glaasje Ricard met een meloen. Van een prachtbegeleider gesproken. Ik zeg hem nog dat ik het hiervoor doe. Eigenlijk hoe meer we naar het einde van die zes weken toeglijden, hoe meer we op elkaar geraken ingesteld. We kennen elkaars sterke en scherpe kanten, en meer en meer geraken we op elkaar ingespeeld. Twee mannen onder één dak, niet zo vanzelfsprekend. Vanavond eten we Cordon bleu met boontjes en pommes de terre grenaille. Het ruikt hier alleszins al lekker en ik kan me haast niet bedwingen om eraan te beginnen.

Reeds jaren kunnen wachtende potentiële patiënten hun verloren tijd toch met nuttig gevoel doorbrengen. Je kan er je eigenste wezen vervullen met het verse nieuws van de dag door het dagelijks geschreven dagblad te verslinden samen met een overheerlijke geurende koffie in een kartonnen beker. Die koffiemachine wordt tweemaal per week onderhouden door een chronische patiënt. Maandag en vrijdag komt hij speciaal een kwart uurtje vroeger dan zijn eigenlijke afspraak. De brave en vrolijke man heeft zich vrijwillig die taak aangemeten. Hij maakt het opvangbakje van verwerkte gemalen koffie leeg. Hij spoelt dat bakje. Dan wordt de inox-plaat netjes opgeblonken, het waterreservoir wordt bijgevuld en de ongemalen bonen container wordt aangevuld. Bovendien worden de mandjes met suiker en melkblikjes opnieuw op niveau gebracht. Voorwaar die man is daar een kwartier mee bezig. Zo ook maakt deze activiteit deel uit van zijn onbetaalde revalidatie. Hij wordt dan al eens geplaagd door ons of door de andere patiënten met de vraag hoeveel bonen hij vandaag al in zijn zak heeft gestoken. Of hoeveel suikerzakjes hij al heeft gepikt. Wij noemen hem ondertussen madame Pauline. En opgepast: als Pauline een weekje niet aanwezig kan zijn door vakantie of een andere voorziene situatie dan is hij heel verantwoordelijk. Hij geeft dan buiten ons medeweten om, zijn koffie onderhoudstaak door aan een vrouw die meestal samen met hem aanwezig is in de wachtkamer. Er wordt dan gebriefd wat die mevrouw in welke volgorde moet uitvoeren. Bij zijn terugkomst neemt hij zijn vrijwilligerswerk opnieuw over, maar laat niet na ons te peilen naar onze tevredenheid over zijn vervangster. Zijn voorname bezorgdheid is ook dat de reserve regelmatig wordt aangevuld, want wanneer de laatste zak bonen wordt opengemaakt komt hij ons verwittigen dat een nieuwe bestelling van de voorraad zich opdringt. Pauline mag niet volledig herstellen want dan zet hij heel de wachtzaal droog zonder koffie.