Onder mijn voeten en handen.

Jos is een vriend van uit de Chiro en laat geen gelegenheid liggen om me op te zoeken wanneer hij uit Suriname op bezoek komt in België. Vriendschap die nooit verwelkt of nooit is verbloemd. Dit keer lag het iets moeilijker aangezien ik hier in het douce Frankrijk mijn goede pijlen uit het beste hout aan het verschieten ben op vele plattelandse wegeltjes. Hoeveel kilometer zouden we samen niet afgestapt hebben, ik durf er geen getal op plakken maar het ruimte station ISS zal ons misschien nog net voor blijven. Ik keek er al heel de week naar uit en de vreugde was alleen maar des te groter wanneer ik deze nacht tijdens mijn urinaire ventilatie zijn wagen zag staan naast onze mobilhome. Ze waren om 1 uur in de nacht aangekomen en wilden ons niet meer wakker maken. Deze morgen dus een klaar heldere hemel met alleen maar blije gezichten: én de zon scheen én kameraden die elkaar weerzien na een jaar onthouding van vriendschappelijke gesprekken. Er zal weer wat afgetetterd en gelachen worden tijdens de mars. Om 8.26u zetten we ons schrap en net als opgejaagde sleehonden schieten we uit de startblokken. Er wordt inderdaad wat geschertst en gelachen, anekdotes van vroeger boven gehaald en vooral veel bijgepraat over wat er is gebeurd en nog staat aan te komen. Het verleden herleeft onder het ritme van ons beider gestap. Ook de herbeleving van het passenritme en de even lange passenlengte zoals destijds in Corsica schenkt me wederom vleugels en nog net op tijd kan ik een denderende vreugdescheet onderdrukken. Ik stap immers niet alleen denk ik. Niet lang meer hield ik die ingehouden flatulentie nog uit, want wanneer de druk uit mijn darmenketel spuit antwoordt de Jos dat hij zich weer helemaal thuis voelde bij mij. Wat een compliment. We stappen er een aardig ritme op los. Na twee uren duidt de GPS al 12,7 kilometer aan. Dit is niet goed vindt mijn vriend, want we dreigen veel te vroeg aan te komen. Walter en Gwen staan getrouw zoals verwacht werd op de afgesproken plaats en er wordt wat gedronken en tape aangelegd op de voeten van de medeloper. Hij voelt zich duidelijk ook in zijn sas en geniet van de trip als een hongerig kind aan de moederborst. Heel even moeten we de GPS wat bijsturen wanneer hij ons over een moeilijk brugje (afgebroken latten op de bodem en enkel nog een boomstam op te lopen) loodst en we naar de weg er achter wat moeten bunkeren. Dat vindt de Jos natuurlijk ook zeer prettig en hij kan het niet laten dat ook te melden. Zo wat avontuur is toch ook plezant, he Pa, zoals in de droppings in de Ardennen. En dat we daar wat hebben uitgestoken. We halen allerlei gebeurtenissen uit vroegere droppings weer naar boven en hop, we hebben weer gesprekthemas voor de volgende vijf kilometer. Jos vertelt me dat Gwen soms vraagt waar wij zoal over praten onderweg. Hij antwoordt dan dat er door onze gesprekken al heel veel wereldproblemen hun oplossing vonden, waarbij hij met zijn vier vingers en de duim een schuivend gebaar maakt van zijn neuspunt naar voor toe (Pinnokio die liegt). Wanneer we plots een vluchtend reetje zien springen doorheen en over de kniehoge tarwe, merk ik op dat zo een beestje wel elegant springt en loopt. Jos repliceert met het antwoord dat hij zich op die manier elke dag verplaatst naar zijn werk. Om 13.40u staan we na 27,6 kilometer voor het kerkhof in Saint-Jean-dAngély. Walter zit er getrouw op ons te wachten. Een kerkhofspoeling en dan picknick wat verder op een grote parking waar ook alle natte kleren van gisteren worden opgehangen. We eten er een Frans broodje met beleg en koffie en voelen met de minuut dat de wedergeboorte ons uit een fysieke vermoeidheid terug naar weelderige en haast moeilijk te beschrijven genietmodus begeleidt. Jos en Gwen gaan op zoek naar een slaapgelegenheid voor vannacht, want morgen wil hij opnieuw nog een keer mee. Is dat geen goed nieuws. Geen gekook vanavond. We zitten straks met vier aan tafel en laten ons allen eens lekker en keurig bedienen. Geen pelgrimspraat, ik weet dat, maar al mijn fouten en straffen zijn haast uitgeboet het genieten kent nog steeds geen einde. Niet jaloers zijn, geen biscandatiege had maar moeten meekomen. Tot morgen.

Er kwam een heer aangelopen op onze kampeerplaats in Nieuwpoort. We stonden er met het gezin voor een weekje vakantie op de camping van de toenmalige organisatie Vakantiegenoegens. Het was een zwoele zomernamiddag en we hadden familie op bezoek. Via één of ander informatienetwerk rondom mijn staanplaats moet de man hebben geweten dat ik een paramedisch beroep uitoefende. Zijn vrouw had zich enige tijd geleden naar het toilet begeven, maar bleef iets te lang weg om zich niet ongerust te hoeven maken. Hij was dus op zoektocht gegaan en had zijn vrouw op één der toiletten gevonden. Door een spleet onder de deur kon hij zien dat zijn echtgenote op de grond lag voor de deur. Bij nazicht bleek de mevrouw op dat toilet opgesloten te zitten. Erger nog, ze was waarschijnlijk van de pot naar voor gevallen en bevond zich tussen de deur en de W.C.-pot. In paniek vraagt de man of ik hem niet even wil komen helpen. We spurten naar de plaats des onheils en inderdaad, ik zie onder de deur die mevrouw daar liggen in haar braaksel en stoelgang. De sloten waren langs de buitenkant te openen door een grote spleet waar een muntstuk in paste. Al heel gauw was er iemand die me dit ter hand stelde, maar helaas kreeg ik die deur niet open omdat de mevrouw dit portier zelf blokkeerde met haar lichaam. Het waren bovenaan open toiletten, dus met een lendenslag en jaguar-achtige klauwensprong zat ik bovenaan op de deur. Ik zag die vrouw daar in foetushouding op haar zijkant liggen en kon niet naar beneden springen vermits de ruimte daar onderaan, een vrije landing niet zo evident maakte. En de plas met braaksel, en de massa vloeibare stoelgang, en de mevrouw haar lichaam maakten een comfortabele landingszone onmogelijk. Behoedzaam liet ik me langs de binnenkant van de deur richting vloer glijden. Erg fijn en erg proper was het niet, maar in zon situaties ben ik super nuchter. Niets dat me deert. Ik zette de mevrouw op de W.C., maakte de deur los en kon zo een helper die langs de buitenkant stond te wachten, binnen laten. Samen hebben wij die mevrouw dan in de gang van het sanitaire gebouw op een aangebracht deken gelegd en de eerste zorgen toegediend. We spoelden hier en daar wat braaksel weg, reinigden haar benen en fatsoeneerden haar kledij waar dat nodig was. Ze had tijdens het toiletbezoek een hersenbloeding doorgemaakt. Tijdens heel de evacuatie was de vrouw volledig bij bewustzijn. De volledige linkerzijde van het lichaam was echter motorisch niet meer functioneel. Ik schat dat het arme vrouwtje zich ruim 100 keer heeft verontschuldigd. Verbaal deed ze dit met de meest mogelijke moeite. Het universele teken van het geklop met de rechter duimmuis tegen de borst moest deze verontschuldiging nog kracht bij zetten. Ik had echt te doen met deze dame in deze omstandigheden. De ziekenwagen was er heel snel en bracht deze mevrouw met de grootst mogelijke zorg naar het ziekenhuis van Oostende. Ik ontving van de man die me om hulp kwam roepen, via het onthaal van de camping, nog een dankkaartje om mijn interventie. Later vernam ik het nieuws van de echtgenoot dat de patiënte het gehaald had. Ze hield echter aan de hersenbloeding wel een halfzijdige verlamming over.