Onder mijn voeten en handen.

Melle la Villedieu 29,6 kilometer.

Internationale ontmoetingen met andere Compostella lopers.

Grijs is het wolkendek en geen zon te bespeuren. Zou het regenen vandaag of blijft het droog? De iets of wat vooringenomen vraag beantwoord ikzelf met een hele hoop optimistisch verlangen. Neen, het ziet er niet naar uit dat het zal regenen, maar toch neem ik mijn regenjasje en regenhoed maar mee. Je weet nooit. Wat ben ik daar blij om geweest. Na nog net geen 8 kilometer krijg ik een ongevraagde douche. Geen zorg, ik heb reserve kousen en hemdje bij. Na een vestimentaire tussenstop sta ik er weer. Daarjuist liep ik nog zoals een koe op glad ijs, omwille van de modder onder mijn voeten en het dichthouden van mijn KW. Bij het doorkruisen van enkele oudere gehuchten zie ik enkele verlaten huizen die in staat van ontbinding zijn. Het kerkje staat er wat onverzorgd bij, en al is het misschien maar een buitenverblijfje voor Onze Lieve Heer, hij mocht gerust wat meer werkvolk aanstellen om zijn nestje wat deftiger te houden. De deur van de kerk staat wagenwijd open en waarschijnlijk kan die ook niet meer dicht. Het loopt wederom zeer gezwind, en wanneer ik in de verte nog twee rugzakken zie lopen, heb ik steeds, al van vroeger, de neiging gehad om die zo snel als mogelijk in te halen. Wanneer ik op hun hoogte kom groeten ze mij vriendelijk goeiendag: Bosoer zegt de dame en meteen verraadt ze zichzelf dat zij niet van dit land afkomstig is. De echtgenoot zegt hello en meteen begin ik in de Engelse taal te vragen naar hun herkomst. Uit the Netherlands zegt de man. Goed, er gebeuren erge dingen in de wereld, maar dit is ook geen fait divers denk ik in mezelf. Ze zijn beiden uit Den Haag en lopen elk jaar 200 kilometer van de Compostella route. Dit jaar vertrokken ze beiden in Poitiers om er van de boorden van de Loire te genieten. Elke dag wandelen ze een 20 kilometer. Ik wens hen nog veel wandelplezier en schakel een versnelling hoger. Ik maak een prent van een oud vervallen kasteel, het is te zeggen, van de majestatische poort die ooit de ingang sierde. Een tweede felle regenbui kondigt zich aan. Ook veel wind en duisternis is erbij betrokken. De grond is verzadigd van het regenwater dat neerviel de laatste vier dagen. Ik moet regelmatig sprongen maken om over de dwarse en uitgebreide plassen in het wegdek te geraken, met droge voeten weliswaar. Ook plakken de zolen van mijn wandelschoenen vrijwel constant en zitten ze zwaar omwille van de aanklevende modder. Blijkbaar is het hier een leemgrond die niet erg doorlaatbaar is. De natuur waar ik doorheen wandel is zeer attractief en afwisselend. Beekjes, rivieren, stroomversnellingen, brugjes, holle wegen en zeer mooi aangelegde wandeldreven zijn mijn deel. Genieten is er nog steeds bij en geloof me, hier kan dat op voorwaarde dat je wat wil stappen. Wanneer ik wat tijd neem op een bank om mijn rozijnkoekje en het havermoutkoekje van Hilde te verorberen, komen er plots drie natte eenden uit een klein padje recht in mijn zicht. Het zijn drie wandelvrienden van tussen de 25 en 35 jaar. Twee mannen uit Chartres en de derde was een Ier. Een vlot gesprek met af en toe wat translaties om duidelijkheid te verschaffen. Wanneer ik antwoord op hun waar-vandaan-vraag, meld ik met enige onbeschaamde fierheid dat ik van Brussel vertrokken ben. Dat was voor hen even verschieten. Het gesprek zit op de rails en na een twintig minuten gaan zij en ik een andere richting uit. Ik kom aan in la Villedieu en net voor ik Walter op de parking tref, maak ik nog een foto om te bewijzen dat de Pineau de Charentes uit deze streek komt. Tijdens mijn dagelijkse sanitaire hygiënische onderhoudswerken op het plaatselijk kerkhof, sta ik volledig in mijn blootje wanneer de hemelsluizen weer eens hun gal en water spuwen. Die douche kon ik missen. In bloot bovenlijf spurt ik met de kom gewassen klederen de mobilhome binnen en ontdoe mij van mijn natte broek. Walter zit op de eerste loge en krijgt waar voor zijn geld. Deze avond eten we spaghetti met Bolognaisesaus en een goed glaasjewijn met Picon. Ook lekker en ook geleerd van Walter. Deze avond wordt Jos hier verwacht en morgen doen we dan nog een Compo-stellake. Ik laat je weten hoe het ons is vergaan. Groeten uit Melle maar t is niet voor mijn eenzaamheid, want aan Walter heb ik goed gezelschap.

Achter mijn handen:

KOEKEN BIJ DE KOFFIE

Reeds enkele jaren kunnen wachtende patiënten zich gratis bedienen van een heerlijk tasje koffie in de wachtzaal. Allerlei taferelen zie en hoor je daar dan in die ruimte. Het is er echt een plek van sociaal contact en menig patiënt komt volgaarne enkele minuten te vroeg om deze interactie tussen velerlei lotgenoten van verschillende maatschappelijke pluimage zijn dag mee te helpen kleuren. Je hebt er geen idee van wat een kartonnen bekertje espresso koffie kan uitlokken, realiseren en zelfs vermijden. Tijdens het lezen van de ochtendkrant en zich vergewissend van de gunstige beurscijfers en evolutie van de BEL 20 staat de speculant heel verblijd op van zijn stoel en antwoordt hij fortuinlijk op onze interpellatie naar zijn schouderpijn, dat alles zeer goed evolueert. Na het slurpen aan het warme bekertje vertelt de haast onderkoelde mevrouw aan de andere patiënt dat ze zich zo goed voelt met deze warme koffie. De aanzet tot een positieve dag is gegeven. Er is een mevrouw die haar uitgebreid ochtendontbijt bij ons in de wachtkamer benut. Ze komt éénmaal per week en passeert dan eerst bij de Open Bakker. Ze haalt er welgeteld twee heerlijke gevulde koffiekoeken en zet zich met een zakdoek als tafellaken aan ons klein kastje. Koffie met melk en suiker samen met de verse koeken moeten van deze door God zelf geschapen dag een goddelijk geschenk maken dat zich eenmaal per week aan deze mens voltrekt. Laat hierna dan nog een zalige en rugspier ontspannende massage volgen en meteen kent de voorbije week, een zalige epiloog. Er is die patiënt die het niet kon nalaten terug te keren naar de wachtplaats na zijn behandeling. In plaats van huiswaarts te keren plofte hij zich met een nieuwe koffie op de stoel om te bekomen van de oefeningen. Naar de kiné gaan wordt zo een dag vullende bezigheid en daarbij is er de koffie toch zo goed. Er is de echtgenoot die tijdens de behandeling van zijn eega wacht op zijn partner. Wachten is hier verheven tot een luxe bezigheid en zeker geen verloren tijd, want na de behandeling vertelt hij haar wat hij las in de krant. Meteen is er een onderwerp gevonden voor dialoog gedurende de rest van de voormiddag. Het gebeurt dat mensen de opmerking maken dat ze nog niet klaar zijn in de wachtzaal. Ze willen eerst elke letter hebben verslonden van het artikel dat ze aan het lezen waren. Er wordt dan met een knipoog gemeld dat onze afspraken te stipt lopen. De rollen worden dan al eens omgedraaid en zo zijn wij het soms die moeten wachten zonder koffie. In de wachtruimte zien sommige mensen elkaar sinds jaren nog eens terug en wordt de draad heropgevist om oude vriendschappen aan de zuurstoffles te koppelen. Er worden dan behandelingsafspraken gemaakt bij de kinesist in functie van het tijdstip en dag van de andere patiënt zodat ze elkaar vooraf nog even samen zien en wat kunnen vertellen in de wachtzaal. Er worden bij de koffie ook wereldproblemen besproken en zelfs oplossingen voorgesteld. Misschien een hint aan plaatselijke politiekers om hier hun mosterd te komen zoeken! Niets zo eenvoudig als het objectief oordeel van een koffie slurpende wachtzaal zitter. Er werd ooit een behandeling en waarschijnlijk frustrerend contact vermeden door in de wachtzaal koffie in een kartonnen beker te schenken. Een eikel van een man werd ooit doorgestuurd omdat hij bloedernstig mijn koffie op de korrel nam. Hij wou die niet drinken uit een beker in verdikt papier. Die heb ik dan maar doorverwezen naar de concurrentie. Er werden moppen getapt en verhaaltjes verteld. Er ontstond onder mijn begeleiding zelfs ooit een samenzang van het Te Lourdes op de bergen lied Je moet dit ooit zelf eens meemaken, je zou voor minder een voet omslaan.