Onder mijn voeten en handen.

Ik beken het eerlijk: Tijdens de voorbereiding en dus het opstellen van mijn stapprogramma heb ik liggen prutsen en zoeken om die voorlaatste week voor Bordeaux, toch wat minder zwaar in kilometers te kunnen plannen. Het lukte niet. Ik moet immers rekening houden met overnachtingsplaatsen, afstanden, bevoorrading en vooral ook bereikbaarheid voor de mobilhome. Reeds van voor het vertrek in Herent besefte ik dat deze week de zwaarste week zou zijn. Dat de huidige weersomstandigheden dan nog wat tegenvallen kan de missie en taak die eronder ligt alleen nog wat meer in de war sturen. Achterna maakt het je prestatie des te sierlijker. Deze morgen op de camping vanaf 5.30u reeds veel tamboer en lawaai want de trophy tour van visueel gehandicapten die gestart waren in Bordeaux en zich verplaatsten naar Poitiers om de toeschouwer te tonen dat gehandicapte personen wel degelijk prestaties kunnen leveren (een soort kom op tegen kanker van bij ons). Gisterenavond stonden hier wel vijftig tentjes en wagens, 20 camionetten en een tiental grotere vrachtwagens. Een fel opgedreven geluidsinstallatie met dito microman zweepte met muziek en slogans de menigte op. Tijdens mijn toiletbezoek zat ik naast een deelnemer en die vertelde me de details van de trophy. De vlaggen en wimpels aan de ingang van de camping waren Walter en mezelf niet ontgaan. De ontgoocheling was groot, want beiden dachten we aan een zeer onverwacht en gul onthaal alhier. Het was dus niet voor ons bedoeld. De zon is van de partij, maar heeft een zeer grote badmuts op want het water voor haar oogjes is in grotere mate aanwezig als de gloeibol zelf. Het is een waterzonnetje en ze geeft om 7.30u nog geen warmte. Ik vertrek toch maar in korte benen en licht zomerhemdje met korte mouwen, al was het maar om Laura-Soleil wat uit te dagen. Het zou dus de derde zware dag worden op rij. Als alles zou lukken stap ik vandaag een 42 kilometer tot in Melle en zitten we vanavond weer heel mooi op schema. Walter en ik hebben de dag opgedeeld in drie stukken. We ontmoeten elkaar na de eerste 20 kilometer in Les Basses Boudillieres. Daarna een twee reünie in le Coudray na 31 kilometer en tenslotte afspraak op de overnachtingsplaats in Melle na 41 kilometer. Het parcours vandaag liep veelal langs het GR-pad en de Compostella route. Toch was ik zeer verheugd door de juiste keuze van schoeisel deze morgen. Vanaf de tweede kilometer was het lopen door en over hoog gras dat nog nat en vochtig was van de regen en de dauw. Het onweer heeft hier trouwens ook zeer lelijk huisgehouden. Verscheidene malen moet ik me over en zelfs door omgewaaide bomen murwen. Geen sinecure want die takken houden je tegen alsof het grijparmen zijn. Ook veel stukken takken die naar benden zijn gevallen liggen op mijn spoor. Na nog geen 3,5 uren bereik ik de eerste post en sta zelf versteld van deze knappe tijd. Via de zendpost vind ik mijn begeleider op de juiste afgesproken plaats. Wat loopt het hier op wolkjes en kan zelfs de fakir op zijn vliegend tapijt mijn poepje ruiken. Ik loop gezwind het tweede deel van mijn dag traject. Na 8 kilometer kon het niet meer uitblijven. Een wolk boven mij zat met hoog water en de druk moest duidelijk van haar ketel. Lossen dan maar dat water. Gedurende een halfuur loop ik zoals Zorro zit op zijn paard. Mijn regenjasje heb ik aan de nek, de twee uiteinden met elkaar verbonden met een musketon klem zodat die niet kan wegwaaien en de mantel van de KW werp ik achterwaarts over mijn rugzak zodat die zeker droog blijft. Ik weet het, geen zicht en absoluut medelijden opwekkend. Blijven steken in mijn jeugdjaren en zo graag die Zorro eens imiteren. Maar niemand kent mij hier, niemand heeft weet van mijn persoon en verder vertellen zal men het ook niet, want daarvoor is mijn paard te snel Het laatste stuk is het kortste en nog voor ik het goed en wel besef loop ik door hartje Melle. Heel mooi stadje met pittoreske plaatsen en straatjes. Ik maak er een paar fotos van onder meer enkele smalle steegjes en een bloem in het park. Het bloemenpark is een initiatief van de gemeente en heeft een verzameling van velerlei rozen variëteiten en menig andere inheemse zowel als uitheemse bloemensoorten. Bij elke plant staat een tekst met uitleg over herkomst van die plant en zijn geneeskrachtige eigenschap. Ook de manier van cultiveren staat er uitgebreid vermeld. De wandeldreef is zowat 800 meter lang en bevindt zich ook op het GR pad. Een aanrader. Op de grote plaats tref ik nog een kiosk aan en een overdekte ruiterij (manège). Na wat dalen en op het laatste nog een moordende klim, kom ik nat en badend in mijn eigen vocht boven toe bij Walter aan het kerkhof. Mijn graf ligt klaar denk ik. Vanavond eten we patatjes met witte selder en gehaktballetjes met een wijntje. Erna is fruitsla voorzien en voor het slapen gaan drink ik zeker nog een petite jauneke. Goed voor mijn prostaat, al heb ik er nog geen last van Morgen stap ik een lichtere tocht van 29 kilometer naar Lavilledieu en vrijdag rolt hier de rode loper uit want dan wandel ik zij aan zij met Jos, mijn wandel- en klimmaat van weleer. We zullen weer wat kunnen tetteren tegen elkaar want het is al lang geleden dat we nog eens naast elkaar ons DING konden doen. Welkom Jos. Tot morgen

Er was een oude man die alleen woonde in een veel te groot huis op het einde van een doodlopende straat aan de vaart in Wilsele. Ik had hem in behandeling om zijn algemene conditie wat op te waarderen en ook zijn gangpatroon zodanig te herstellen en te verbeteren dat hij in staat zou zijn met een rollator zich zelfstandig binnen en buiten te verplaatsen. Hij moest zijn dagelijkse activiteiten in huis, ook onafhankelijk van externe hulp, moeten kunnen uitvoeren. De afspraak was dat Henri zo lang mogelijk in zijn eigen huis wou blijven. Hiervoor deed de patiënt een beroep op ons. Een persoonlijke coach zou hem via doorgedreven oefeningen en specifieke training helpen om die betrachting te realiseren. De doelstelling was althans door ons en hemzelf zo geformuleerd. Want de eenzame man kon ook rekenen op de hulp van een zeer goede vriend die in Leuven woonde. Deze vriend ontfermde zich zolang het nodig was, elke dag in de voormiddag, over de nodige boodschappen en de noodzakelijke administratieve plichtplegingen. Het liep er zoals de radertjes in een horloge. Ook wij mochten aan deze huishoudelijke structuur deelnemen. De vriend kwam in de voormiddag, wij kwamen elke dag in de namiddag en de verpleging kwam elke dag s avonds. Zo ging het enkele weken en de resultaten waren verbluffend. Henri kon met de rollator op straat wandelen wanneer het warm genoeg was en niet regende. De vriend diende maar tweemaal per week langs te komen en de verpleging werd gereduceerd tot 2 toiletten per week. Wij bleven 3 maal per week behandelen. Tot de dag dat Henri heel plots en acuut ernstig ziek werd. Het begon met een eenvoudige verkoudheid, die uitmondde in een dubbele longontsteking. Toen ik op vrijdagnamiddag langs kwam met een stagiaire, lag de man met hevige koorts in bed en wist hij niet goed meer wie ik was. Ook mijn collega stagiaire merkte op dat Henri het niet zo goed stelde. Wij namen zelfs het woord terminaal in de mond, omdat de ademhaling zo kort en oppervlakkig verliep en de transpiratie van de man verraadde dat hij hoge koorts had. Bovendien antwoordde hij niet meer alert op de vragen die we stelden en moesten we besluiten dat hij niet in staat was om met ons te communiceren. Ik vermoed ook dat Henri inderdaad echt stervende is, bedenk het tijdstip van de dag en de dag van de week. Vrijdag rond 15.30u voor een weekend, op sterven staat geen tijdstip, maar zonder iemand aan je zijde is niet de ideale manier om naar een andere wereld te verhuizen bedacht ik. Ik besluit de huisarts te bellen. Hallo dokter, Ik ben hier op huisbezoek bij Henri en merk dat het echt niet goed gaat met de man. Eigenlijk bel ik je om te zeggen dat Henri heel slecht is en ik vermoed dat de man stervende is. Kun je even langskomen om samen voor deze patiënt een oplossing te zoeken naar het weekend toe? De arts in kwestie was waarschijnlijk ook verbaasd om deze boodschap te horen, maar net niet fijngevoelig genoeg om hierop heel dwaas en totaal buiten de kwestie te antwoorden. Wij gaan allemaal dood, hoor Johan. Er bestaan geen uitzonderingen. Ik begrijp het niet goed en daardoor valt er een kleine pauze van een, twee, drie seconden. Wij gaan allemaal dood zindert het nog na wanneer ik heel pittig en toch nog snel genoeg om direct te zijn, na een drietal seconden mijn antwoord formuleer: Ja dokter, iedereen gaat dood, maar de omstandigheden en de omgeving waarin je sterft zouden voor mij persoonlijk belangrijker genoemd durven worden als de actie van sterven zelf. Wanneer u het initiatief niet neemt om deze man te laten opnemen in het ziekenhuis, dan doe ik het wel. Maar ik laat deze man hier niet en nooit alleen in dit huis eenzaam sterven. De huisarts oordeelt om onmiddellijk te komen checken, en besliste dan ook tot een opname. Maandagmorgen om 6 uur is de man gestorven in het U.Z. Gasthuisberg te Leuven