Onder mijn voeten en handen.

In het kader van het hoog bezoek (Madame Sacoche zeiden ze vroeger op het Chirokamp) van de beide vrouwtjes hebben we enkele praktische schikkingen moeten treffen. Vermits het voor de cavalerie toch een 700 kilometer rijden is, zullen ze hier arriveren tussen 15 en 16 uur. Mijn project doet mij vandaag een klein tochtje lopen van 22 kilometer. Vermits wij de mobilhome piekfijn in orde en netjes willen aanbieden aan het vrouwelijke gezelschap hebben we nog even tijd nodig om deze witte orkaan de juiste richting uit te laten blazen. Ik vertrek dus om twee minuutjes voor zes uur in de ochtend, in de hoop tussen 10u en 10.30 u bij Walter te zijn en ons dan beiden onmiddellijk naar de camping te kunnen verplaatsen. Dat lukt ook netjes. Op “de place du ville” van onze aankomstplaats gisteren is het vandaag openbare markt. De eerste middenstanders zetten hun kraam op en kijken verrast in mijn richting wanneer ik hen om tien minuutjes na zes uur al passeer. Ik hoor er zelfs één tegen een collega zeggen dat ze mij een vroege vogel vindt. En al die Koekoeken dan die al om 5 uur zitten te roepen dat het tijd is om op te staan! Na een tijdje opwaarts kijken en lopen zie ik in de verte diep onder mij op de A10 verscheidene vrachtwagens in allerlei kleurentinten rustig de horizon volgen van rechts naar links. Het lijken wel Lego-speeltjes want ik zie hen wel, maar door de richting van de wind hoor ik ze niet. Ze schuiven echt langzaam de meander door, maar bevinden zich te ver om te zien welke waren ze vervoeren. Ik loop de brug onder een spoorweg door en vind het razend gevaarlijk want de tunnel is amper één wagen breed en langs de zijkant heb ik echt niet veel overschot. Ik lees dat het de TGV-lijn is van Parijs naar Bordeaux. Ik geraak er op mijn manier ook wel, al is het pas over veertien dagen. Het is de gewoonte om enkele meters voor de tunnel te claxonneren en zichzelf alzo aan te kondigen. Ik gebruik mijn toeter niet. Het enige dat ik gebruik zijn mijn snelle beentjes want ik wil hier zo snel mogelijk door. Mijn weg stijgt en kronkelt omhoog zoals een serpent zich voortbeweegt. Ik lees op mijn GPS dat ik ondertussen op 208 meter zit. Sinds vanmorgen ben ik afkomstig van de streek van 38 meter. Mijn zweetcirkels op mijn borstkas breiden zich uit en ook de okselvijvertjes zijn tot aan de rand, neen, overlopens toe gevuld. Mijn beschermende hoed moet ik even afzetten en er komt zowaar een wolk damp uit mijn haar. Kerncentrales kennen ook zulk een fenomeen. Puffend kom ik boven op de hoogvlakte. Wat een geschenk ik daar te zien krijg. Ik rust even uit, niet omdat ik te vermoeid zou zijn (!!!) maar omdat het uitzicht zijn tijd moet krijgen om opgeladen te geraken op mijn hersen-SD-kaart. Dit is waarlijk zoals een Zwitsers bergzicht maar dan moet je de Alpenweiden vervangen door graangewassen en trosjesbossen. Ook het onderliggende dorp kent in aanschouwelijkheid zijn gelijke niet. Wat is deze inspanning na deze openbaring toch wel de moeite waard geweest. Verder lopend moet ik nog eens voor de tweede maal over dezelfde A10 en dan zwalp ik in een karrespoor langs een bos recht het dorpje Pussigny binnen. Maar vooraleer te biechten te gaan, moet ik nog een zonde doen. Een kerselaar staat prachtig in mijn wandelzone. De kersen zijn oranje en rood en meer rijp dan die ik eergisteren zag. Ik laat je raden wat ik deed en hoe ze smaakten. Een verboden vrucht smaakt toch altijd lekkerder dan iets wat je zomaar krijgt: ik kan het je vertellen. Ik heb de steentjes achtergelaten zoals de eksters doen. Goed voor nieuwe bomen. Aan de kerk van Pussigny maak ik nog een foto van een affiche die aankondigt dat hier van 1 juni een expositie plaats heeft. De pancarte is zo speciaal mooi van kleur en expressie dat ze haar bedoeling niet voorbij loopt. Mijn aandacht is er getrokken. Walter staat op de afspraak en zo snel als het kan zijn we weg voor de grote schoonmaak. Het is hier bewolkt weer en zwoel vochtig. Vanavond doen we een gourmet festijn en drinken we wat ons hartje zoal lust. Morgen rust ik uit maar verzorg wel de blog omdat ik voorzie dat ik eens naar Châtellerault zal gaan om daar eens wat anders te doen dan de straten afschuimen. Tot morgen en gedraag je even zo goed en fijn als ik. Voor de zus van Walter wil ik wel vertellen dat Walter ermee akkoord ging om alles wat deze bedevaart aan geschonken producten opbracht onderweg eerlijk te delen. Dus wat je aan je broertje lief zoal meegeeft zal ook door mijn strot gaan. De mevrouw die regelmatig Jean-Filip een bezoek brengt in Leuven wil ik speciaal danken om haar aandacht en interesse voor mijn blog. Het doet deugd als het thuisfront melding maakt van “aangenaam leesvoer”. Ook de bedoeling van de foto’s om jullie allemaal een beetje meegesleurd te krijgen heeft blijkbaar zijn effect nog niet veel gemist. Dit is dankbaar nieuws en ik blijf het heel graag verder doen. Mag ik langs deze weg vragen om Jean Filip van mij te groeten, en hem duidelijk te maken dat er regelmatig doorheen de tochten al eens nostalgisch gedacht wordt aan tijden van weleer. Tot morgen.

Een oudere man zat dagelijks urenlang in zijn rolstoel naar de televisie te kijken. Wegens een hersenbloeding had hij de motorische controle en ook het gevoel in zijn onderste ledematen verloren. Daardoor gebeurde het dat de voet door zijn eigen gewicht naast de steunen van die rolstoel zakte. Zo ontstond er een inklemming van het enkelgewricht tussen de metalen steun van deze rolstoel, waardoor er zich als gevolg ook een doorbloedingsprobleem voordeed ter hoogte van die voet. De man klaagde dan van koude voeten die tintelden en onaangenaam aanvoelden. Dit herhaalde zich enkele keren wanneer wij er de thuisbehandeling uitvoerden. Inventief en zeer creatief zoals kinesisten wel eens plegen genoemd te worden nam ik de volgende keer een rolletje tape mee naar dit huisbezoek. De voet werd heel deskundig gefixeerd op de steun zonder gevaar voor afknelling, immobiel omzwachteld en vastgekleefd op de verticale metalen steun. Perfect plan en nog perfecter resultaat. Tape is een heel kleverig goedje. Eens geplakt moet je grove mankracht gebruiken om het van je huid verwijderd te krijgen. Daarom ook dat deskundig gebruik aangewezen is en dat we steeds trachten te werken met een soort onder-wrap (een dun en zeer goed afrolbaar stukje mouse op rol) waarvan de bovenkant en onderkant alleen worden gekleefd aan de huid als ankers voor de eigenlijke tape. Bij het verwijderen van de tape zou anders een soort van ontharingskuur volgen voor de patiënt. We willen het soms wel, maar kunnen ons niet veroorloven het werk van schoonheidssalons af te nemen … Zo ook dus bij deze man. Wanneer de verpleging de man kwam omkleden om in bed te leggen haalden ze even deskundig de tape van het onderbeen en draaiden die tape dan tussen beide handen in een bolletje. Wat overbleef, was een kleverige prop die op tafel achtergelaten werd. Zap heette de poes van de hulpbehoevende man. Zap had er een prinsenleven. Het is te zeggen, een prinsessenleven, want ze was vrouwelijk en ook juist daardoor erg graag gezien door onze patiënt. Alles met een rokje werd geprezen. Zap lag steeds in de korte nabijheid van de wielstoel. Op de armleuning van de rolstoel, of op de beide knieën, of in de nek, of aan de voeten of zelfs naast het eetbord op de tafel. Niets van de baas des huizes dat niet mocht of werd verboden. Zap was zowat een heilige koe in kattenformaat. Ze kon niets misdoen en kreeg zelfs meer respect dan ikzelf. De man lag in bed wanneer er plots in de kamer ernaast heel veel lawaai ontstond en tumult zich meester maakte van het anders zo rustige moment van het “zandmannetje”. Uit zijn eerste slaap getuimeld belt die mens mij op via een alarmsysteem en weet nog te mompelen dat zijn Zapje waarschijnlijk “iets in haar kop heeft gekregen” want ze blijft maar rondspringen en spurten in de aangrenzende kamer. De patiënt “vreest voor een tragedie”. In zeven haasten spoed ik me naar de woning en kan via de huissleutel (steeds in ons bezit) binnen. Ik zie nog net dat Zap gebruik maakt van de opening tussen mijn been en de deurstijl. Ze ontsnapt het wijde veld in en geeft de versnelde replay van Usan Bolt zijn 100 meter spurt weer. Ik had wel opgemerkt dat ze een witte grote bol aan haar flank had hangen. De verklaring volgde snel. Zap was gaan liggen op de tafel waar de prop met tape ook lag. Ze was er op gaan slapen en had zich ongewild op die prop gerold die zich vast had gekleefd op haar pels. Bij het zich oprichten had ze zich waarschijnlijk een aap geschrokken van deze witte tumor op haar flank en wou ze al springend en lopend zich ontdoen van deze kleverige parasiet. Dit was de uitleg waarom ze zo wild om zich heen schopte en de oudere man uit zijn slaap had gehaald. De morgen nadien zat Zap terug aan de voordeur helemaal ontdaan en hersteld van het kleeftrauma. Sindsdien werd de tape echter wel door de verpleging in het vuilbakje gedropt. We hebben er echter nog menige keer om gelachen.