Chargé – Montbazon 41,6 kilometer 

Niet alleen Walter aan mijn zijde, ook Murphy wandelt mee ! 

Stel je voor dat je ’s morgens wakker wordt en meteen denkt dat er een zware dag zit aan te komen. Ik wil zeker vandaag een tweede dag overbruggen door voor de derde maal op rij, mijn kilometers van de volgende dag voor één derde bij te voegen bij de huidige trip. Normaal moet ik vandaag 38,6 kilometer lopen. Wetende dat het de derde dag is dat ik over de 35 kilometer marcheer, ben ik toch een klein beetje bevreesd wat dat lichaam van mij daarvan vindt. Laat het nu de eerste ochtend zijn dat ik met niet al te frisse beentjes aan de ontbijtdis zit. Ik zeg het niet, maar voel het wel. De spiertjes zijn zo een beetje als gummi en ook de voetjes hebben de tocht van gisteren nog niet helemaal verteerd. Het lopen in kniehoog nat gras en de doordrenkte schoenen, maakten mijn voeten gisteren wat wak en daardoor ben ik ’s avonds wel gearriveerd met wat pijnlijke voetjes. Ook het laatste driekwart uur in de regen zal misschien wel een rol hebben gespeeld. Ik vertrek om 7.15u en het opdrogende dampende asfalt maakt me meteen duidelijk dat er inderdaad tijdens het onweer gisterenavond heel wat nattigheid de aarde bereikte. Het stapt wel vlot en ook de zuurstof in de lucht bereikt op een minimum van tijd mijn darmgebied. Ik moet zo dringend. Geplaatst in de berm van een zeer autoluwe straat word ik betrapt door die ene auto die hier vandaag passeert. Met mijn broek half opgetrokken in mijn handen groet ik de voorbij rijdende jonge dame. Die kijkt ostentatief naar de andere richting nadat ze mij met een wuivend gebaar verontschuldigde. Iedereen moet dat doen denk ik zo, alleen de plaats en het tijdstip durven al eens verschillen… Wanneer ik het eerste papaverveld opmerk, laat ik het niet na u ook te doen genieten van zoveel kleurenpracht. Wanneer ik door het park van Léonard de Vinci wandel (is hij hier geboren misschien?) kan ik het niet nalaten een naakte vrouw op mijn digitaal plaatje te plakken. Ze is in steen, gebeeldhouwd en voor de rest zijn er geen linken tussen ons beiden. Restanten van een oude omwalde kasteeltuin met hoge muren zijn ook een opmerkelijk aandachtspunt. Na een kwartier voetganger te zijn op een N weg heb ik er ruim genoeg van om steeds maar opzij te moeten springen voor het aanstormende razendsnelle autoverkeer, de vieze smoelen te zien omdat je een deel van hun wegdek inpikt en de chagrijnigheid van sommige bestuurders die om je angst aan te jagen op amper dertig centimeter van je lichaam passeren. Ik maak een oplossing aan de verscheurende keuze tussen 1,5 kilometer meer te lopen door het bos en zo de N weg voor een groot stuk te omzeilen, of verder mijn leven in de weegschaal te werpen. Ik kies voor de rust, de boompjes, de varens, de vogels, het zachte wegdek. Geen dag ging er tot heden voorbij of ik hoorde vlakbij de koekoek zijn eieren in een ander zijn nest gaan leggen. Hij roept dan Koekoek, broedt ze maar uit. Ik beland na een tijdje terug tussen de mensen en de landbouw. Aan de sputterende sproei-installaties zie ik dat de boeren nog niet te veel regen verwachten. Elke akker die ik voorbij loop wordt geïrrigeerd door machtige en omvangrijke buizensystemen. Aan de boorden van de Indre is het weer één en al nostalgie. Huizen uit de goede tijd van weleer met scheepswrakken die al een tijdje liggen te rotten langs de kade doen mijn verbeelding weer ontsporen. In het volgende dorpje, Veigné, kijk ik wel even verrast op want de toren van de kerk is gewoon gemetst met stenen en cement. Op de zijkant van de kerk staat nog een mooie tekst over handen. Lees maar. Wanneer ik naar het einde van deze lange tocht snak maak ik door te weinig focus nog een belangrijke fout. Ik passeer het pad dat mij over die rivier moet leiden en mis de juist brug. Links de spoorwegbrug, rechts de voetgangersbrug. Ik kom plots op dit doodlopend pad voor de spoorwegbrug te staan die niet voor mij is bestemd. Kerekeerwere (Marcel leerde me deze Westvlaamse uitdrukking als expressie van: ik heb mij van weg vergist…) was de enige oplossing. Moet het nu juist vandaag voorvallen op zulk een zware dag dat ik mij vergis van paadje (want het was volledig mijn eigen fout door niet genoeg opmerkzaam te zijn)? Na een kwartier is de miskleun opgelost en zie de foute brug naast mij lopen terwijl ik op de juiste voetgangersbrug nog een foto maak voor het geheugen. Precies dat mijn copain weet had van deze zware dag. Je raadt het nooit, maar wanneer ik enigszins vermoeid na mijn dagtocht op de plaats arriveer, staat er een koud badje water klaar, “le petit jaune” is reeds uitgeschonken en er liggen brokjes kaas klaar voor de eerste hulp bij honger. Spijt dat je niet meekwam he. Deze avond eten we gebakken krielpatatjes, boontjes, en saucisse van den Belgique. Ik ga een biertje drinken en Walter evenzo. Chocomousse als dessert. Morgen volgt er een lichtere dag van 28 kilometer en laat ik Murphy zachtjes in het bed. 

Achter mijn handen: NIET ALLEEN PATIËNTEN BEHANDELEN WAS MIJN TAAK 

Er bestonden binnen die veertig jaar praktijk van die taken die elk jaar weerkeerden. Vooral als je huisbezoeken deed. Telkens rond de periode van opname van de meterstanden van elektriciteit en gas waren er wel een aantal patiënten die me vroegen of ik niet even in de kelder met de looplamp de meterstand wilde noteren en doorbellen naar de desbetreffende maatschappij. Zo was dit ook het geval voor de watermeters die zich meestal in de meest stoffige en met spinnenwebben gedecoreerde kelders bevonden. Thuis komen met spinrag in je haar of een achtergebleven kobbenet op de jas was dan geen uitzondering. Maar ik deed het met alle plezier. Bovendien kaderde mijn keldertrapafdaling perfect in het project van valpreventie in huis voor senioren…. Een veel meegemaakt karwei was het afstellen van het televisietoestel op de posten van Telenet of Proximus. Soms werd die decoder aangekocht door zoon of dochter en konden die er niet aan uit om de televisie op de juiste frequentie en instelling te krijgen. Vooral bij de opkomst van de digitale televisie heb ik alzo menig burger uit de nood geholpen. Achteraf bij de high definition beelden en camera’s was dit nogmaals het geval. De afstelling van de TV verliep op het laatst alsof ik zelf de verkoper was. Geen toestel had nog geheimen voor mij wat betrof de instellingen rond het ingangssignaal. Veel ouderen heb ik hun flat screen-TV afgesteld omdat het beeld niet juist geselecteerd bleek bij het menu, instellingen. Wat mij vooral heel zenuwachtig maakte, tweemaal per jaar, waren de aanpassingen van de uurwerken aan zomer –en wintertijd. De ellende die zo’n veranderingen van het uur meebrachten, daar heeft geen enkele wetenschapper ooit van wakker gelegen, denk ik. Tweemaal per jaar heb ik de meest uiteenlopende modellen en vormen en soorten van uurwerken aangepast aan de nieuwe zomer- of wintertijd. Het aanpassen was dikwijls bij digitale horloges uiteenlopend en verschillend van technische handeling of manipulatie. Het lezen van de gebruiksaanwijzing en de toepassing ervan waren niet altijd evident en dikwijls erg tijdrovend. Er zijn heel wat systemen in omloop om het juiste digitale uur op het schermpje te krijgen. Ook daarin zijn we ondertussen zowat expert geworden.