Onder mijn voeten en handen.

Wanneer we in de ochtend om 7.10 uur de rolluiken van de zijvensters omlaag laten zakken overmant een stoere ochtendzon met bijhorende warmte onze gelederen. Het normale ritueel zoals we dat nu al een paar dagen gewoon zijn, kent zijn verloop en om 8.02 uur is de rugzak volstrekt correct op de schouder en de rug gefixeerd. We zijn weeral eens op route. We wandelen vandaag naar Cour-Sur-Loire, ongeveer 25 kilometer, maar al heel oppervlakkig in mijn achterhoofd speelt de gedachte dat ik er rekening moet mee houden dat er vandaag toch nog een aantal kilometertjes zullen bijkomen. Immers, meteo-blue geeft dinsdag kans op regen en onweer en laat er nu juist op dinsdag een planning gemaakt zijn van om en bij de dertig kilometer. Dat zou een tocht zijn van ongeveer zes uren en als dat in de regen moet verlopen, ben ik daar na al deze zonnige dagen echt niet graag bij. Ik moet voor mezelf daar een oplossing aan bieden en denk eraan om na de tocht vandaag er nog een 12 tal kilometer bij te doen, tot in een locatie aan een meer en bos (Blois). Wanneer ik vertrek loop ik onmiddellijk terug een tiental kilometers langs de Loire. Op het vroege ochtenduur en dan nog op een Pinkstermaandag is er echt weer geen levende ziel te bekennen. Ik kan dus gemakkelijk in het midden van de straat lopen waar de raaklijn met het meest bolle deel van het wegoppervlak mijn knieën het minste last bezorgen. De departementele wegen zijn hier meestal maar twee wagens breed en lopen erg bol omwille van de betere afwatering. Wanneer ik dan een tijdje op de linkse of de rechtse kant van die weg loop, worden de knieën erg schuin belast. Ik krijg daar nu sinds een aantal dagen meer last van, maar wees gerust, het zal mijn missie niet doen kantelen. Wat een gedacht van de verantwoordelijken om gans de wandelweg langs de Loire te bedekken met Dolomiet steentjes. Fijne scherpe kiezelsteentjes die je als wandelaar hoopt om nergens tegen te komen. Voor fietsers zijn ze ook erg gevaarlijk want je kan er haast niet op remmen zonder dat je voorwiel onderuit rolt. Mij hoor je echt niet klagen, want ik beleef hier wederom DE tijd van mijn leven en niets dat dit geluk zal stuk krijgen, maar een beetje inwinnen van advies, empathie en kennis van het terrein zouden veel mensen hier hun plezier nog groter hebben gemaakt. Tijdens het wandelen langs die boorden zie ik regelmatig reuze spinnenwebben. Walter zegt me dat het ook van rupsen kan zijn. Maar waarschijnlijk is het een resultaat van des araignées in coöperatief verband. Eén spin kan zoiets niet verwezenlijken, en als je dan eens kijkt wat die coöperatieven elders zoal kunnen aanrichten (Arcopar) dan heb je plots geen twijfels meer over de kracht van zulk een malafide samenwerking. Ik doorkruis enkele onnoemlijk kleine dorpjes van dertig, veertig huizen groot. Allen hebben ze hun wassalon en stromend water om de schuimende was te spoelen. Wanneer mijn aandacht getrokken wordt door twee dampende koeltorens weet ik niet goed waar eerst te kijken. Links de koeltorens van een kerncentrale en rechts een oud vervallen kasteel waarop vermeld stond dat het nog steeds privédomein was. Ook de kerktoren steekt zijn nekje uit boven het jonge graangewas. In Doel heb ik ooit net dezelfde foto gemaakt, het verschil is enkel : Can I stay or should I go? Ik zie een straatnaam die in verband met de inspiratie van het gemeentebestuur boekdelen spreekt. Rue de la Rue. Ik zie er twee dwergkonijntjes die mij zelfs enkele meters achtervolgen. Ik kan het niet nalaten daar een foto van te maken. Ook zijn de huizen hier om ter mooist versierd met natuurlijke bloemenplantsoenen. Ik laat je echt mee genieten van zoveel kleur en geur. Heel veel water zag ik vandaag. Was het niet van de Loire, dan was het van de wasplaatsen die mij confronteerden. Op deze warme Pinkstermaandag telkens weer een uitnodiging om je wat te verfrissen en eventjes wat uit te rusten. Walter staat op de afgesproken plaats en vindt dit inderdaad geen plek om te blijven staan. Langs een drukke weg en zonder parking is inderdaad niet de ideale overnachtingsplaats. Ik besluit van een nieuwe aankomstplaats in de computer op te zoeken en het wordt de plek op 12,4 kilometer verder gelegen: Blois. Na een uurtje te hebben gerust met de beentjes wat omhoog voel ik me in staat om de volgend 12.4 kilometer er bij te voegen. Ik loop gezwind en bedenk alsmaar meer hoe eenvoudig het wandelen mij vergaat. Geen pijnlijke voetjes meer, geen nerveuze knietjes meer, de zweetexplosie niet te na gelaten heb ik niet te veel hinder meer van deze kilometertjes. Waarschijnlijk ben ik ooit totaal verkeerd geboren! Waarschijnlijk moest ik ergens een boswachtersjonk geweest zijn die elke dag zijn kost kon verdienen door omgewaaide bomen van de weg te slepen, putten te vullen en gaten te maken om palen in te steken Dat heb ik al meermaals gedacht. In Blois maak ik zelfs een extra lusje aan mijn traject. Bij het zien van de toren van de Kathedraal van Saint-Louis, kan ik het niet nalaten de pseudo Chinese muur op te klimmen en regelmatig naar boven te staren waar deze trappenmassa ophoudt. Eénmaal boven, haast ik me om naar mijn flesje water te grabbelen, want ei zo na besterf ik het van de dorst. Maar, die heb ik eigenlijk altijd. Dus zo snel zal ik nog niet dood zijn. Ik maak voor u allen, lezer nog een paar mooie kiekjes van het binnenste deel van Blois en vermoed dat ook uw muiltje zal open vallen van zoveel typisch Franse schoonheid. Ik ontmoet Walter zonder enig probleem op de nieuwe afspraakplaats en er wordt geklonken op wederom een prachtig geschapen dag. Hij zijn Chimay-ke bleu en ik mijn petit Jaune die alsmaar groter wordt. Vanavond eten we een éénpansgerecht met gebakken ei, stukjes spek, sla en tomaat en tartaar saus met eventueel een boterhammetje met een biertje (of twee). Morgen wellicht een lichter dagje dan vandaag.

Een revalidatie bij een kinesitherapeut bestaat uit een reeks behandelingen die worden voorgeschreven door een behandelende arts. Wanneer dat aantal oploopt, stijgt de rekening van het ereloon evenredig. Daarom dat we als regel binnen de praktijk een rekening maken om de negen behandelingen. Praktisch gezien geven we dan een rekening mee na de negende behandeling. Die wordt dan ofwel contant vereffend, of kan ook via bancontact betaald worden. Een laatste mogelijkheid is via een meegegeven overschrijvingsformulier. In geweldige tijden wordt door de patiënt zo snel mogelijk betaald. In minder goede omstandigheden wordt er pas betaald wanneer de patiënt eraan denkt, en in het niveau van slechte periodes wordt er helemaal niet betaald en haalt een schuldenaar allerlei redenen aan om toch maar deze verantwoordelijkheid te kunnen ontwijken. Nooit leuk. XY was een mevrouw die werd gesteund door het OCMW. Nochtans, werd er thuis degelijk geen water gedronken, gebruikte het gezin alle laatste mediasnufjes en reden ze met een gloednieuwe SUV die pas was aangekocht. Geen haar op mijn hoofd dat grijs kleurt van afgunst of jaloersheid. Ik tracht enkel een situatieschets te creëren, waardoor je je kan inbeelden waarrond het probleem hier zowat draait. Zo zitten we met het probleem dat deze patiënt zijn negen behandelingen niet betaalt, ondanks enkele aanmaningen en herinneringen. Ook persoonlijk aanbellen aan huis verschaft (meestal) niet de verwachte oplossing. Na een tijdje wordt zon dossier geseponeerd en leggen wij ons als therapeut neer bij dit verlies. Stel je nu eens even voor. Hoe zou het bij u aanvoelen wanneer diezelfde XY zich na enige tijd opnieuw aanbiedt voor een afspraak om een totaal andere en nieuwe behandeling te ondergaan. Is dit een uitdaging, is dit een provocatie, is dit puur gebrek aan respect. Ik heb alleszins een vermoeden van gebrek aan intelligentie. Marieke stond aan de afsprakendesk en maakte kennis met mijn onverwacht snelle tussenkomst. Ik herkende deze dame en plaatste me snel en behendig tussen deze hardnekkig onbeschaamde verschijning en Marieke. Ze blijkt zich van geen kwaad bewust te zijn. Er wordt me zelfs gevraagd of ik haar niet WIL behandelen. Spannend wordt het gesprek. Ik meld dat ze mag vertrouwen op mijn goede kennis en ervaring, maar dat zoals alles in het leven, dit zijn prijs kent. Dat we niet gratis werken en echt geen afspraak maken met mensen waarvan we zeker zijn dat ze niet betalen. Dat wanneer de vorige reeks betaald is geworden, ze welkom zal zijn maar ze zich ervan moet vergewissen dat zij bij uitzondering elke behandeling contant zal moeten betalen. We hebben haar niet meer gezien en niet meer hoeven te behandelen, maar mijn frustratie hieromtrent had toch een uitweg gevonden.