Onder mijn voeten en handen.

Naargelang de dagen hier voorbij schieten, worden ook de handelingen en gewoonten meer en meer ingeburgerd en verlopen taken meer en meer op routine. Terwijl Walter ’s morgens in zijn broek schiet(!) op het bovendek maak ik warme koffie klaar en dek ik de tafel. Wanneer de tafel klaar is zet mijne “copain” zich recht over mij en gaat hij verder door met ontwaken. Niet dat ik te klagen heb over zijn ochtendhumeur, helemaal niet zelfs, (vrolijke man aan de ontbijtdis die niet veel woorden nodig heeft), maar mijn ritme vanaf 7.00 uur is wel een motor op benzine en Walter heeft meer een dieseltje, langzaam warm worden en dan volle kracht vooruit. We controleren nog even de aankomstplaats van vandaag en weg zijn wij. Vandaag zou ik voor mezelf een eerste wimpeltje binnen halen: mijn idee was als ik aan de Loire geraak zonder kleerscheuren wordt er gefeest. Dat doen we ook: Walter is bezig met de pannenkoekjes van zijn lieve zus, Hilde, op te warmen en te verdelen met mij. Ik moet dringend bij die Hilde goede punten gaan halen want die was niet in haar sas met de opmerking dat lief Waltertje voor haar als een levende poppemie in haar leven werd geworpen. Walter moet naar het schijnt zijn zussen allemaal geterroriseerd hebben omdat hij letterlijk zijn mannetje moest staan tegenover het alomtegenwoordig vrouwelijk dreigement thuis. Ik kom na een vijftal kilometers door burgerlijk gebied plots als een dief in de nacht aan de oevers van die lang verwachte Loire. Tijdens de doorsteek naar het zuidelijke deel van de voorsteden van Orléans loop ik door allerlei woningkernen. Ik loop zelfs door een straat genaamd naar het huis van Jacques en Chris in Laval-De-Cère. Er wordt een foto gemaakt van de Rue du maison Rouge. Oude vervallen appartementsblokken met volk van een lagere klasse, vernieuwde en bijna allemaal gerenoveerde burgerhuizen en woningblokken. Ook de meer sublieme en hoger geplaatste sociale klasse vocht hier voor een plaatsje dicht bij de romantische rivier. Je merkt dit alles vooral aan het wagenpark die op de parkings staan en die achter de omheining van de door camera’s geobserveerde elitaire bakstenen huisjes en nieuwe kasteeltjes staan. De nieuwprijs van de wagens is recht evenredig met de kwaliteit van de huizen die ernaast, erachter of opzij staan. En laat dat nu juist mijn dada zijn: wagens en hun waarde. Ik loop dus plots op een pad naast de Loire maar zie de stroom amper door de bossen en het struikgewas naast mij. Hier en daar komt het pad wel nauw aan de waterboord maar door het hoogteverschil tussen mijn wandelpad en het niveau van de Loire wordt ik regelmatig verrast door allerlei variërende zichten op deze stroom. Inderdaad, dit pad loopt golvend op en af. En wanneer je enkele malen een twee of drie meter hoogte en laagte overbrugt, is dat niet zo moeilijk, maar wanneer je bedenkt dat ik 25 kilometer naast deze stroom liep en dat er vandaag in totaal 195 meter werd gestegen, kun je zelf uitrekenen hoeveel er van die molshoopjes onder mijn klompen passeerden. Wanneer je langs de Loire wandelt kom je kastelen tegen. Ik zag er oude heel mooi onderhouden. Ik zag er verouderde, totaal niet onderhouden en zelfs bouwvallig (geen goesting in een investering Mijnheer De Gucht?). Ik ontwaarde er oude, totaal gerenoveerd waar een stroom geld tegen aan is gegooid geweest. Met beweegbare camera’s en loslopende grillige waakhonden. Waar de oude conciërgewoning plots werd omgebouwd tot poolhouse of opbergplaats voor de zitmaaier. Ik liep ook langs een paar nieuwe moderne kasteeltjes. Vlotjes uit de mouw geschud en uit de grond opgebouwd met de huidige kwaliteitsvolle materialen en met alles erop en eraan. Soms ontwaar je ook de afspanningen als bij een militair domein…Bij het doorkruisen van de GR 3 zit ik plots op een heel brede laan. Van ver hoor ik een zeer luide muziek die me meelokt op mijn stapritme: Should I stay or should I go (The Clash). Een groep jongeren (een twintigtal) heeft hier op de parking vannacht een geweldig feestje gebouwd (het kampvuur is nog brandend) en is nu langzaam het kamp dat ze maakten aan het opruimen. Ik loop dwars door de groep en zie wel twintig lege flessen sterke drank (geweest) op de grond liggen( en bedenk, voilà se, één de man) . Allen hebben ze dreadlocks en zijn ze niet zo zeer verzorgd. Iedereen groet mij echter vriendelijk en zeer uitdrukkelijk met zelfs een :encore une bonne journée. Ver op het einde van de tocht loop ik gedurende de laatste kilometers nog twee tieners voorbij. Cloé en Gwendoline zijn twee vriendinnen van 16 jaar en wonen hier in het dorpje. Op mijn vraag naar de reden waarom ik geen boten zie op de Loire weten ze mij te affirmeren dat dit inderdaad zo is maar ze weten ook niet waarom. Walter denkt dat de rivier op die plaats daarvoor te ondiep is. Ze kunnen niet geloven dat ik op mijn GPS 27,5 kilometer staan heb. Tieners van tegenwoordig denk ik, maar ze waren wel sympathiek en vlot van babbel. Wanneer ik onderweg opgebeld word door een ongeruste Walter, ontwaak ik als uit mijn visioen. De aankomstplaats is op de wagen-GPS onbekend. We spreken dan maar af op een camping vlakbij de voorziene aankomstplaats. Kwestie van al de plooitjes eens proper te kunnen uitschuren en de T-shirts allemaal eens een ordentelijke wasbeurt te geven. Alles proper: lichaam, geest en klederen. Vanavond eten we na onze pannenkoeken nog een pizza in het dorpje. Morgen wandel ik naar Cour-Sur-Loire. Ik spendeer in samenspraak met Walter mijn dagje reserve aan de dames die vrijdag nog eens op bezoek komen. Tot morgen dus voor een nieuw verhaaltje.

Gelukkig maakte ik de vermelding in mijn voorwoord dat al mijn verhalen authentiek zijn, en dat hoe ongeloofwaardig ze ook overkomen, ze nimmer geveinsd zijn. Insiders zullen misschien beter de situaties en de gevoeligheden hieromtrent kunnen inschatten, maar wat dit verhaal betreft, heb ikzelf na het gebeuren even met mijn oren geschud om er zeker van te zijn dat ik geen kwade droom doormaakte. Patiënt X, een man tussen de dertig en de veertig jaar, zit in mijn wachtkamer met zijn laptop te spelen. Hij is nog niet in behandeling geweest, komt voor de eerste keer langs en moet nog alle inschrijvingsformaliteiten en eerste statusonderzoek - (onderzoek voor de eigenlijke behandeling kan starten, waar ook de doelstellingen en de beginsituatie duidelijk worden gemeten, geobserveerd en genoteerd) – ondergaan. Ik laat gewoontegetrouw de man binnen met een glimlach en steek mijn hand uit om die persoon op een Europese manier te begroeten. In plaats van mij een hand te geven, pakt die man mijn voorarm vast en trekt mij zacht terug in de verkeerde richting waar ik eigenlijk naar toe wil. Hij port mij naar de deur van de wachtzaal en de kast waarop de koffiemachine staat. Heel ernstig mompelt hij mij toe dat hij nooit of nooit koffie zal drinken uit een kartonnen beker. Nimmer op mijn spraakorgaan gevallen en mijn tong juist geslepen met de klaar liggende potloodslijper repliceer ik: “dan is er maar één oplossing mijnheer, en dat is dat jij wel degelijk je eigen tas meebrengt.” -HIJ : “ja maar, ik lach daar echt niet mee hoor, ik drink echt geen koffie uit zo’n bekertje”. Ik weet eerst niet goed wat mij overkomt maar val vrij snel en erg stabiel op mijn kattenpootjes. De man zijn handdruk had bij mij reeds vanaf het eerste huidcontact enkele rode alarmlampjes doen branden. Een gave die me haast nooit in de steek liet. -IK : “Ik zou hier zelfs niet durven mee lachen, dit is intriest genoeg. Heb jij nu echt het idee, zelfs de gedachte nog maar, dat ik primo, iedereen die het wil een tas koffie gratis schenk (om zo het wachten wat aangenamer te maken), en dan secundo, daarna nog eens de afwas erbij op mijn nek ga halen…?” De man is duidelijk verschoten en weet niet goed zich een houding te geven, want vergeet niet, er zaten nog een tweetal mensen (getuigen) in de wachtzaal. Zij spraken naderhand ook hun verontwaardiging uit en prezen mijn koelbloedigheid en mijn ad rem reactie. - HIJ : “ Je zal mij hier niet aantreffen met je koffie in mijn hand”. Ik werd plotseling zo heel inwendig boos en posteerde me met een halve draai tussen de man en de voordeur. Ik greep met een geste van een buitenwipper met mijn linkerhand de deurklink vast, en plaatste mijn rechterhand rond zijn pols. -IK : “Denk jij nu werkelijk dat ik je verplicht om hier koffie te drinken? Dit blijft een gunst en je drinkt enkel wanneer je dat zelf wil. Je wordt niet verplicht om van die espresso koffie te slurpen. Weet je wat? Ik raad je aan om naar een beroepsgenoot te gaan, want dat revalideren zonder pijn, dat komt hier nooit goed tussen jou en mij. Trouwens, die weigering te drinken uit een kartonnen beker vertelt mij veel meer over jou dan de reden waarom je dient behandeld te worden”. Het heeft me nog een hele avond wakker gehouden en het duurde tot de volgende ochtend tot ik overtuigd aan tafel zat en wist dat het geen kwade droom was geweest. Ik heb die man nooit meer weer gezien, en of ik zijn gezicht zou kunnen vergeten? No way. Moest hij zich op een volgende morgen aangeboden hebben was ik in staat om een kartonnen bekertje over zijn …. te gieten. Voor waar en echt gebeurd.