Onder mijn voeten en handen.

Reeds vanaf 06.30 wringen de staafjes zonlicht zich door elke transparante ruimte binnen in ons mafcompartiment. Door de schuine stand van de mobil-home ligt Walter met zijn hoofd halverwege het bed en zijn voeten zijn gezakt tot vlak tegen het buitenraam. Hij snurkt nog zachtjes en verwerkt zijn naweeën van een vrome nachtbevalling. Wanneer de geur van warme koffie zijn neusje bereikt staat hij gezwind op, trekt wat deftig ondergoed aan en beweert paraat te staan voor het beste moment van de dag (sic). Wederom zijn we vertrokken voor een dagfeest in ons douce France. Le Plat pays (qui nest pas le mien) heeft meerdere malen doorheen mijn auditief geheugen rond gedoold. Wat heeft die Jacqeus Brel dat toch mooi verwoord. Wanneer de tocht aanvangt staat er een gunstige bries die mij in de rug naar het zuiden stuwt. Het zou de ganse tocht zo blijven want van de 29,6 kilometers die vandaag werden gewandeld heb ik er 28 op zachte bodem tussen de velden gestapt. Wanneer je de topografische kaart van deze regio bekijkt zie je op de dag van vandaag een heel wit vlak met allerlei vierkantjes op. De zwarte lijnen zijn de tractorwegeltjes die de landbouwers gebruiken om naar hun veld te rijden. Op een bepaalde plaats was een wegeltje weer maar eens vervangen door 8 rijen tarweplantjes. Dus werd er weer maar eens gebunkerd en deze maal gaf ik mijn aandacht aan het startcijfertje van mijn traject. Ik begon op kilometer 11,6 en eindige op 13,4. Haast twee kilometer lang was deze akker. Kan je je inbeelden dat ik raar opkijk wanneer ik plots op een betonweg arriveer en zowaar in de verte een kerktoren merk. Dit is echt wel een uitgestrekt gebied met alleen maar productiegrond voor de landbouw. Ik merk op een bepaald ogenblik dat kerkje en maak een paar voet hectometers meer om een bankje of zitmogelijkheid te vinden. Ik eet uit principe nooit rechtstaand en wandel desnoods tot ik iets vind om op neer te zitten. In het midden van dat dorp staat een tafel met zitgelegenheid aan vast. Mijn God, wat een meevaller. Alleen had ik geen rekening gehouden met de gemeentearbeiders die op de plantsoenen rond mijn picknicktafel het gras aan het maaien waren en met een blazer de overtollige sprietjes van de straat mijn richting uitbliezen. Boterhammetjes met stof en sprietjes gras. Meer moest het niet zijn. Verder door wandelend kom ik terug op mijn voorzien traject terecht. Regelrecht naar het zuiden in de richting van 6 moderne windmolens. Ze draaien een toer per vier seconden. Dat is snel bedenk ik nog. In België telde ik ooit voor één toer 11 seconden. Maar in ons landje is er ook niet zoveel wind, al kunnen de meesten van onze politiekers soms van een scheet wel een orkaan maken. Maar dat is dan weer een ander niet deftig en slecht ruikend verhaal. We naderen langzaam de streek van de Loire en zijn mooie kastelen. Hier en daar zie ik al een reclamepaneel met de naam van Orléans vermeld. Dus daar zijn we ook niet ver meer van af. Vicky en Job stuurden me deze morgen nog een antwoord op de blog met de melding dat ze om beurt de teksten lezen en eigenlijk naast me meewandelen via de fotos en beeldspraak. Blijven volgen en vrolijk bedankt om de heel toffe feedback. Onderweg denk ik bij mezelf dat deze tocht ook een overtuiging inhoudt dat er zeker nog goedheid onder de mensheid te vinden is. Gisteren twee keer koeken troef: ik kreeg een bussel waterkers waar we vandaag nog eens kunnen van eten, en bij de familie Nicolle en Jean-Philip werd ik ontvangen zoals een Bonaparte Napoléon destijds, maar dan zonder hoed en trommelgeroffel. Heel de tocht tot heden toe stemt me nog steeds gelukkig en de interne rust die zulks in mij teweeg brengt is met geen enkel medicament, wiet, tranquilizer of valiumderivaat te evenaren. Al heb ik er nog niet één van geprobeerd! De zuurkool die we gisterenavond aten was buitengewoon, maar ik vermoed dat hierdoor de chemische reactie ter hoogte van mijn dikke en dunne darm van die aard zijn dat het overdrukventiel ter hoogte van de endeldarm onder zware druk en belasting komen te staan. Zoveel rugwind er was vandaag, zoveel heb ik die natuurkracht gebruikt om mijn eigen chemische dampen en snuisterij op korte afstand te controleren. Nooit was er paniek, daar was ook geen reden toe, maar ik moet bekennen dat ik zo blij was om hier alleen door al die velden te kunnen lopen. Want heel regelmatig zag ik fazanten, hazen en zelfs een hertje wegvluchten. Ik bedenk als troost dat die niet alleen vluchtten van schrik om mijn persoon, dan wel om allerlei odeurs die in hun habitat niet tot het natuur getrouwe tint behoorden. Ik eindig mijn tocht vandaag met een epiloog van drie kilometer door een plaatselijk bos. Opvallend hoe ik me moest aanpassen na al dat getrack door die velden. Op korte afstand zie ik Walter staan, maar ik moet wel een ommetoer maken van anderhalve kilometer omdat het terrein tussen mij en mijn getrouwe hulp behoort tot een plaatselijke boer. De Deze avond wordt Walter ontlast van de kook. We eten boterhammetjes met kaas en wijn. Du frommage, du pain et du vin. Er is nog te veel beleg in de frigo en dat moet op voor we het moeten weggooien. Morgen een tochtje van amper 24 kilometer en waarschijnlijk maken we er een avondje Orléans van en eten we Orléaans. Bekijk het maar en wees gerust, we missen hier veel mensen aan wie we dagelijks denken. Maar toch vind ik het hier keinijg en oerplezant.

L.H. is een heel joviale dame van om en bij de zeventig jaar. Altijd druk in de weer en super enthousiast in alles wat ze uitvoert en onderneemt. Nu is L. reeds een hele periode gepensioneerd, maar echt stil zitten is niet op haar lijf geschreven. Zij is ook de (enige) patiënte die in ruil voor haar gratis kopjes koffie in de wachtzaal, bij wijze van dank en appreciatie de ganse ploeg kinés al eens voorziet van een koffiekoek. Zij is bijzonder vrolijk en het aanbod van uitgestraalde positieve energie kent geen limieten. L. komt op een vrijdagmorgen mankend en licht voorovergebogen de wachtzaal binnen. Bij navraag naar haar ongemakken bekent zij dat ze achterwaarts op haar zitvlak is gevallen. Haar staartbeentje was zo pijnlijk en alles wat achterkant pleegt te noemen zag zo zwart als de nacht, vertelde ze ons. Ik merkte op dat zoiets toch gecontroleerd zou moeten worden. Ze antwoordde heel gevat: dan pas gaat ge kennis maken met het zwarte gat. Ik ook weer heel gevat en nogal iets te snel: Awel L. gij kunt tenminste tegen iedereen zeggen, die het wil weten, ik heb met hen in een zwart gat gezeten.