Onder mijn voeten en handen.

Het had de hele nacht niet geregend. We hadden ons geparkeerd op een plaats die ook nu weer heel speciaal was en die we wellicht nooit meer zullen herbeleven. Niet dat het affreus was, maar laat ons zeggen dat Jan-de-modale-kampeerder daar nooit zou gaan staan. Achter de mobil-home verkeerslichten, zijkant links de bushalte, rechts een wagen die in maanden niet meer was verplaatst (er groeide haast gras op zijn dak) en de voorkant was de rest van de parking van de plaatselijke bibliotheek genoemd naar de Franse Chemicus Marie Currie in Saint-Michel-Sur-Orge. De jongeren die onze verplaatsbaar huis passeren zijn echt wel van gegoede klasse. Dat merk je aan hun kledij, verzorgd voorkomen en accessoires. We slapen op een appartementsparking juist naast het dorpje Les Aunettes. Door vermoeidheid of mijn onkunde zijn we niet kunnen navigeren naar de overnachtingsplaats die we hadden gepland. Deze morgen zijn we dus een tweetal kilometer verder gereden naar de startplaats van dag 17 en wat een schril contrast met de stadsparking van gisterenavond. Stel je voor: hartje Brussel, met vierkante appartementsblokken die elk hun eigen parking voor de deur hebben. Wij hebben vannacht geslapen op zulk een parking. Nochtans hebben we allebei geslapen als een blok. Waar ik vanmorgen vertrokken ben om deze dag te stappen was het volle natuur. Het startsein werd gegeven door een wegvliegend eendje die zich om 8.32 uur verstoord voelde in haar ochtendtoilet. Ze was nog in nachtjapon. Meteen valt het mij op dat hier ook een camino stuk naar Compostella passeert. Ik loop kilometers door een derpartementeel domein. Je kan het vergelijken met Ter Kameren bos, maar hier wordt alleen maar Frans gesproken. Prachtig onderhouden, om de 500 meter een wegwijzer met een plannetje erbij om u duidelijk te maken waar je bent en welke de mogelijkheden zijn om te wandelen. Ik ontmoet veel joggers en Nordick-Walkers. Vanaf een bepaald tijdstip kruis ik ook veel senioren die man-man of vrouw-vrouw, samen vertellend hun aantal uurtjes beweging doen. Weinig man-vrouw koppels. Soms ook wel hondenwandelaars: wie laat wie hier nu uit? Ik loop gestaag over beekjes en brugjes die als nieuw zijn aangelegd. Samen met de malse ondergrond is dat wellicht de oorzaak dat er snel wordt gemarcheerd. Na twee uur wandelen had ik 11,8 kilometer op mijn Garminneke staan. Wat kan het leven toch variëren. Gisteren nog in de kletsende regen en vandaag zwelgend van het zweet onder een bewolkte maar toch droge hemel. Zonder een overgang te merken voel ik mij plots weer in mijn sas. De aglomeratiedrukte van neem maar 50 kilometer rond Parijs, is niet echt mijn ding. Toch blij dat ik het eens heb gezien. Dat ik in België geen mens meer hoor klagen over de multi-culturele maatschappij. Hier, rond Parijs, kijk je op als je een blanke mens tegen komt. Nooit heb ik me bedreigd gevoeld, maar ik kan er niet omheen, de voorsteden van Parijs, dat is echt wel anders gepigmenteerd dan onze blanke huidskleur. De wandel-party blijft maar duren en mijn energietank noopt mij tot hervullen. Ik zet me aan een kerkhof op een bank en eet de rozijnkoekjes uit de Aldi met heel veel smaak op. Op geen tijd zitten er voor mij 4 katten. Geen propere en wellicht niet zonder medebewoners, want ze krabben alle vier om ter hardst naar de vlooitjes. Ik leg zonder na te denken de link naar de mop van die twee clochards met hun vlooien. Als je ze nietkent vertel ik ze wel op de avond van de persvoorstelling van mijn boek op 18 oktober 2018. Komen dus!. De laatste 5 kilometer worden afgelegd en weer zijn verrassingen mij niet vreemd. Een prachtig landwegeltje dat ook langs een vliegveldje voor ULM toestelletjes loopt, eindigt plots op de expresweg naar Etampes. Geen ontkomen aan. Ik moet hierover want op nog geen 800 meter is de afspraakplaats met trouwe Walter. De grote baan bestaat uit twee rijvakken die gescheiden zijn door een betonnen muurtje van 1 meter. Ik wacht echt wel tot het veilig is en beide baanvakken in mijn richting vrij zijn. Dan spurt ik naar het midden en zet me neer op de muur om wanneer het in de andere rijrichting vrij is, over te spurten. Natuurlijk word ik onthaald op een getoeter van menige bestuurder die zelf veel te hard rijdt, maar het kan me iet verdoemen omdat ik weet dat ik in geen enkel moment mijn leven in gevaar bracht. Beredeneerd risico noemen ze dat. Die laatste 500 meter moest een onverharde weg zijn. Dat was hij ook, maar het begrip is iets te genuanceerd. Ik stap letterlijk over heuveltjes afgekapte stort uit afbraakwerken. Zelfs niet platgemaakt of open gereden. Gewoon van de vrachtwagen afgekapt en loop er maar over mijnheer De Smedt, je bent toch op pelgrimstocht…. Vanavond eten we saucisse du chef. Walter maakt voor mij en hemzelf ook natuurlijk, rode kool met wederom die schatjes van patatjes en een fijn chipolatakke om het bord mooi rond te vullen. Nog nooit heb ik hier met mijn persoonlijke coach slecht gegeten. Job van Vicky komt hier ook regelmatig ter sprake omdat hij ook altijd alles “lakker” vindt. In Merksem zeggen ze “lakker” tegen lekker. Ik volg hun al was het maar om Walter een trouw hart onder zijn spannend riempje te steken. Vanavond staan we hier op de parking van Belvedere. Een oase van rust en vogeltjes die laten merken dat ook zij blij zijn met onze komst. Temidden van de bomen en in een schuchter zonnetje die echter sterk genoeg is om mijn natte spullen helemaal droog te krijgen. Tot morgen voor een nieuw woensdag verhaal.

Monica van familiehulp was bezig met haar verzorgende dagtaak bij N.V.B. Wie deze familiale helpster niet kent is niet van deze wereld. Monica wordt door elke senior, man of vrouw, geprezen en verheven. Regelmatig kwam ik haar dan ook tegen tijdens mijn huisbezoeken bij oudere patiënten. Op een dag kom ik bij N. aan en Monica doet de deur open. Maar Johan, zegt ze zo vriendelijk, gij komt als geroepen. Wil jij eens iets doen voor mij wat ik niet kan gedaan krijgen? Ik antwoord dat ik dat wel wil, maar dat ik mij niet kan inbeelden dat ik iets zou kunnen dat zij niet kan. Het betreft een klein werkje aan de zoldering in de badkamer van N. Naast de verlichting is er namelijk een zwarte kring en die zou ik zo graag weg hebben want de badkamer is voor de rest helemaal gepoetst en opgefleurd. Alleen, die zwarte kring, daar kan ik niet aan en N. is niet sterk genoeg om die ladder vast te houden. Dus ik haal die ladder, Monica een emmer en een sopje met spons en een vochtige microvezeldoek. Ik begin daar te wrijven en te soppen en opnieuw te wrijven. Een lust om te zien, want ik weet van mezelf, dat ik zeer goed wrijven kan. Maar wat ik van zo kortbij niet zag, was dat mijn zwarte cirkel rond de luchter veranderde in een witte veegcirkel. De behandelde oppervlakte was zo proper geworden dat de rest van het plafond er tegen af stak. De logica van Monica was dan ook dat ik dan maar moest verder doen nu ik toch zo goed bezig was. Met overgave en professionaliteit heb ik daar op (ik schat het maar) 20 minuutjes heel dat plafond gemasseerd, gewreven, afgewassen en droog geboend. N. kon het niet geloven dat een man zo proper kon kuisen. Monica zelf heeft er achteraf nog zo mee gelachen maar me er steeds op gewezen dat het niet zo verlopen is als wat ze aanvankelijk had bedoeld. Mijn gedacht is nog altijd dat ze heel goed wist dat door die zwarte veeg weg te doen, heel het plafond wel verder moest worden afgewerkt. Maar…N. haar badkamer was ontegensprekelijk proper en het was toch rond Pasen, dus de grote kuis mocht gebeuren. N. blij, Monica blij, en ik …ja toch ook blij omdat de twee anderen zo blij waren.