Frank Deboosere gaf het gisteren al aan: het zou vrijdag beginnen te zomeren. Wanneer ik om 06.42 in de morgen mijn overdruk aan water aflaat en zo majestatisch sta te kijken naar het landschap voor mijn straal, zoals boer Wortel uit de Boerenpsalm van Felix Timmermans, bedenk ik dat ik eigenlijk toch over alle parameters beschik die deel uitmaken van een gelukkig gevoel. Dit is echt mijn ding. Het gisteren pas gemaaide gras naast ons mobiel huisje ruikt nog steeds naar gras dat inderdaad is afgemaaid, maar daarenboven merk ik omwille van de onregelmatig verspreide witte waas, dat het vannacht ernstig heeft gevroren. Mijn thermometertje geeft amper 4 graden aan. Toch kleed ik mij niet te warm want voor mij is zweten even problematisch als jeuk op moeilijk bereikbare plekken. Ik vertrek om 07.14 en weet dat het vandaag de eerste maal is dat ik de dertig kilometer zal overschrijden. Dus taan ik mijn tempo vanaf de eerste stap en tracht mij wat te sparen voor de laatste meters. Ik wandel na een 5 tal kilometer als door het doek van een schilderij. Rechts naast mij loopt een rimpelloze rivier waarvan de bomen naast het jaagpad in verso stijl weerspiegeld worden in het water. De oppervlakte is even rimpelloos als het tafellaken van een eerste-communiefeest.Wilde eendjes vluchten hier en daar schichtig weg omdat ik hen bedreig in de zalige rust. Tussen de bomen ontwaar ik de spitse toren van een dorpskerk. Een boer in grijze overall en met zwarte laarzen loopt samen met zijn trouwe Golden Retriever van zijn tarweveld recht op mij toe. Aan zijn lichaamshouding meen ik op te maken dat hij zijn zaaiarbeid van over een aantal weken komt evalueren. Blijkbaar belooft het een goede oogst te worden, want de glimlach op zijn gezicht en zijn sociale verbale communicatie verraden dat. Hij zegt vriendelijk bonjour tegen mij en ook de hond groet me door aan mijn broek te komen snuffelen. We beginnen een gesprek en uit mijn gebruikte vocabulaire merkt de tarwezaaier terecht op dat ik niet van de streek ben. Ik beken dan maar dat ik een Flamand ben uit de streek van Leuven en dat mijn Frans dan begrijpbaar is, maar op lange na niet perfect is.
Mais non, Monsieur, je vous comprends très bien! Ecoutez moi: Vous savez que la nature nous offre chaque jour un spectacle varié. Vraiment, cest comme promener dans un musée. Et surtout,cest gratuit, il faut en profiter Bon voyage encore.
De man sprak de titel uit van mijn reisverhaal vandaag.
Ik wandel van de dertig kilometers vandaag zeker 12 kilometers over de helse kasseien van het Noorden. Bolle pavés waar de kinderkopjes en zeker ook de seniorenkletskoppen van ver werden neergesmeten. Veelal is er in de legstructuur geen code te herkennen. Voegen die soms zo breed zijn als mijn vuist en hoogteverschillen die de neus van mijn wandelschoenen doen krommen. Mijn rechter protheseknie begint op de laatste kilometers voorwaar op te spelen. Het bolle karakter van de weg doet de voet naar buiten inclineren waardoor het kniegewricht een andere en intensere belasting krijgt.
Wanneer ik de aankomstplaats bereik zie ik voor een tweede maal dezelfde koeltoren staan van een kerncentrale. Nu echter gezien vanuit het zuiden.
Ik kom aan de motorhome toe wanneer Walter in het zonnetje zit te bruinen en naar vogels zit loeren en te luisteren. We zoeken een slaapplaats op en staan vannacht aan de oever van le canal de la Sensée aan de pont des Marlettes. Een uitgelezen plaats waar je euforisch wordt zonder maar één drankje te hoeven drinken. Maar dat hebben we niet geprobeerd. Met een Petit Jaune aan onze rechter hand en links een Chipsje, gezeten in mijn loffelijke zeer uitgelezen zetel weet ik dat ik mij hier samen met Walter voel als de gelukkigste mens op aarde, en dat kan zeker niet alleman me na vertellen.
Vanavond eten we kalfsfricassée met rijst en een rood wijntje erbij. Zijn we niet beter dan die vissen hier in dat Scheldewater?
Morgen is er lichte dagwandeling van ongeveer 18 kilometer voorzien naar Cambrai. Daar gaan we op een Camping staan, want zowel Walter als ikzelf willen ons eens deftig wassen onder de douche en daarna willen we een tête à têteke doen in één van de restaurantjes van Cambrai. Ah ja, je had maar moeten meekomen Tot zaterdag.
Achter mijn handen:
NEEN, RUSSISCH IS NIET MIJN STERKSTE TAAL
Het gebeurt niet zo gauw dat ondergetekende niet weet wat te zeggen of te antwoorden. Maar heus echt waar, het is me overkomen.
Een huisarts belde me op met het verzoek en de vraag of ik een vrouw na een heupoperatie thuis wou gaan revalideren.
M.B. was (volgens mij) een alleenstaande moeder van een kleuter (rond de 5 jaar) en woonde heel modest op een schamel appartementje. Zij was bij mijn bezoek reeds drie maanden geleden geopereerd van de linkerheup. Ze onderging in ons land een totale heupprothese wegens cox-artrose. Nadat ik me aan de voordeur bekend maakte als kinesitherapeut, werd ik zeer vriendelijk binnengelaten. Wat de arts mij niet verteld had, en wat voor mij achteraf toch zo belangrijk bleek was:
- de vrouw woonde reeds 18 maanden in België en had politiek asiel aangevraagd.
- de vrouw was alleenstaand met haar dochtertje en had het zo te zien, financieel niet erg gemakkelijk.
- de vrouw was van Russische origine en sprak geen woord Nederlands, Frans, Engels, Duits. Enkel de Russische taal was ze vlot meester.
Aan de hand van het voorschrift van de huisarts en het ?telefoontje wist ik gelukkig zeer duidelijk voor wat ik hier kwam en wat de oorzaak was van het zeer lamentabele gangpatroon. Deze patiënte hinkte niet alleen keinijg, ze hanteerde bovendien ook nog de steunkruk langs de verkeerde lichaamszijde.
Een vlotte en warme dialoog om met deze mono - linguistieke dame te voeren lukte me niet zo onmiddellijk. Mijn woorden doorkruisten de Franse, Engelse soms zelfs Spaanse woordenschat zodat mijn zinnen meer op het Esperanto begonnen te lijken dan op enige andere gebruikelijke voertaal.
Dan maar naar de grove middelen gegrepen. Ik begon een verhaal in de doofstomme taal. Met gebaren en tekens en plofgeluiden maakte ik duidelijk waar de angel in het vel stak. Ze moest meer op het geopereerde been steunen, de pas met het niet geopereerde been iets langer maken, de linker en rechter passen even lang maken en tot slot maar wel het belangrijkste, de tijdsduur op haar linker voet iets verlengen. Heb je dat al eens gezien hoe een doofstomme dat uitlegt in het rechtse kadertje van het televisiebeeld?
Wel 15 maal heb ik angstig rondgekeken en gespeurd naar kleine digitale cameraatjes, omdat ik in de vaste overtuiging was dat ik in het programma verborgen camera zat.
Ik begon mij af te vragen of ik werkelijk 5 jaar universiteit moest passeren om hier op deze communicatieve wijze mijn broodje te verdienen!
Als een sprakeloze clown in een circus vol doven, zat ik daar te gesticuleren, expressieve gebaren te maken, oefeningen op zeer nadrukkelijke moeilijke wijze voor te doen, ongemakkelijke houdingen aan te nemen, klemtonen op de paslengte te leggen door ploffende voeten na te bootsen en vooral mezelf belachelijk te maken omdat ik het zo heel, heel goed wou doen.
Echter, en wees maar terecht solidair fier met mij, reeds na mijn eerste dertig dure minuutjes kwam ik tot de conclusie dat deze mevrouw 90% beter stapte, de kruk veel efficiënter langs de andere zijde kon gebruiken, haast niet meer hinkte en wel degelijk alternatief gelijke druk kon leggen op beide voeten. Tot zover was de mission impossible reeds voor een groot deel geslaagd.
Ik schreef op een papiertje de datum van een week later en maakte met een gebaar de bekende terugkeerbeweging met de gebalde vuist en de wijsvinger klokwaarts meedraaiend voor de borst. Ik plaatste het uur er ook naast. Zij verbeterde het uur van 14 naar 16 uur. De reden hiervan heb ik toen die week later begrepen: Haar dochtertje van 5 jaar was dan thuis van school en sprak perfect Nederlands en Russisch. Zij heeft mijn adviezen en oefeningen voor de rest van de sessies vertaald. Heerlijk was dat, zulke jonge tolken zullen er in het Europees Parlement niet te veel rondlopen.
Het verhaal eindigt met een kop koffie en een zelfgebakken wafel na vier zittingen. De mevrouw marcheerde perfect zonder kruk en het hinkpatroon had plaats gemaakt voor een vlotte en soepele gang. Uit dankbaarheid bood de kleine dochter in naam van haar mama mij een vanillewafel aan en een straffe kop Russische koffie. Prachtig toch?
