|
DAG 6: 3 mei 2018
Onder mijn voeten: :
Vezon Rosult 25,6 kilometer
Wanneer ik om 06.25 mijn ene oog open doe, zie ik een
grijze massa door het dakvenstertje van de mobilhome. Ik denk: ai, ai
dit wordt
een natte dag. Het had gisterenavond vanaf 19.00 uur gans de tijd geregend en
ook vannacht vielen er druppelsgewijs waterbolletjes op de aluminium
dakbekleding. Na de ochtendkoffie en Walter zijn ontwaakmoment ziet het leven
er al een stuk eenvoudiger uit. Ik zing het uit en Walter lacht terwijl ik de
woorden luidop op enige muzikale a capella wijze uit stoot: Laat de zon in je hart,
ze schijnt toch voor iedereen, geniet van het leven
. Ik bedenk plots dat liedjes
voor 8 uur maar duren voor even. Maar niets is minder waar. De tocht vat aan
met de zon vollen bak in de rug en geen greintje wind. Oh, wat stapt dit zalig
en wat heb ik die windstilte de voorbije drie dagen zo gemist. Ik wandel langs
het kanaal en groet gezwind enkele schippers die me in tegengestelde richting
kruisen. Ik krijg zowaar een armzwaai terug. Bomen aan de oevers van dit
kanaal, de zon links achter in de rug en een tempo dat mijn hartslag zelfs niet
doet stijgen. Wat kan het leven toch eenvoudig mooi zijn en ik bedenk dat er
echt niet veel nodig is om me hier wel en gelukkig te zien rond dartelen. Ik
denk heel even aan Jos en Vivianne die mij verleden maandag nog zijn komen
uitwuiven en me een heel prettige reis wensten. Jos is op nieuwjaarsdag in
spoed geopereerd aan zijn hart na een acuut hartfalen. Ik heb hem gedurende
vier maand mogen revalideren en nu fiets en wandelt hij beter als ooit
voorheen. Le nouveau Jozef est arrivée.
Langsheen het kanaal loopt mij een man voorbij met
twee skistokken. Hij haalt mij in en meteen kijk ik naar mijn snelheid. Ik
loop tegen 5,7 kilometer per uur. Dus moet hij een snelheid halen van rond de 6
kilometer per uur. Maar meteen zie ik dat hij bij de volgende afslag het
jaagpad verlaat. Dat houdt hij wellicht geen 25 kilometer vol
Ik had gisteren opgemerkt dat ik de grens zou
oversteken langs een smokkelpad. Inderdaad hier wordt de grens van Belgie met
Frankrijk door een smal riviertje van amper 60 centimeter gevormd. Plots over het brugje wordt me verteld
dat ik Wallonië verlaat en Frankrijk binnen trek.
De Fransen zijn verwittigd
Les Belges ont quitté leur
territoire pour attaquer la france!
Ik passeer Hollain, Rongy, Les trois voleurs, Rumegies
en Saméon. Ik wandel op de kasseien door het bos van Tilloy wanneer Walter mij via
de walkie talkie oproept. Hij meldt mij dat de aankomstplaats niet OK is. Hij vertelt me dat hij aan de kerk van
Rosult zal wachten tot mijn aankomst. Een half uurtje later om 11.48 ben ik
reeds ter plaatse. Ik vertrok immers om 07.17 uur. Het verwonderde me dat het
kerkhof van Rosult niet geschikt zou zijn, want ik had nog speciaal via Google street
vieuw informatie verzameld betreffende de verscheidene overnachtingsplaatsen.
Het probleem krijgt vrij snel zijn antwoord en ook de reden van het probleem
krijgt na evaluatie zijn rechtmatige oplossing. Blijkbaar was de locatie in de
GPS van Walter niet aangepast geweest naar de nieuwe locatie aan het kerkhof.
We staan ongeveer een 2 kilometer verder. Onze overnachtingsplaats is geweldig :
aan het kerkhof is het hier apollinisch en net als alle lijken liggen we in
volle zon op een bedaarde bodem. Zo rustig dat ik mij van kop tot teen (!)
helemaal ongestoord kan wassen en proper en netjes aan de tafel kan verschijnen
deze avond. Ik doe er ook de was van mijn wandelbroek, mijn onderbroek en drie
shirtjes die al venijnig naar het zweet begonnen te stinken. Met de klomp Sunlight
zeep waarmee ik daarnet nog mijn haar waste en de zachte bostel waarmee ik ook
zonet nog de mobilhome uitborstelde heb ik alle vlekjes en aanhorigheden tot in
de kleinste vouwtjes schuimend uitgeborsteld.
Ik stap over de bolle kassei wegen van Bois de Tilloy.
Ik denk dat het een oude heirbaan is en wellicht hebben ze hier ook een patent
op zoals de wegen van Parijs-Roubaix. Een echte hel van het noorden. Ik kan
geen kant uit want schuif voortdurende met de steunvoet naar de zijkant van de
bolle weg. Putten en onverharde delen in het midden van het wegdek zijn mijn
wandelterrein.
Wanneer ik uit het bos kom wacht mij een andere
verrassing. Ik moet over een onverhard pad dat middendoor de akkervelden loopt.
Links ligt een pas aangelegd aspergeveld, rechts van de weg ligt een akker met
kniehoogte tarwe. De weg zelf is niet te zien. De boer heeft dus wijselijk
besloten de weg mee te cultiveren en past de tactiek van toe van Poetin: anexatie. Ik loop
met één voet in de goot van het aspergeveld en
met de andere voet op de kniehoge tarwe. Daarna
beslis ik om over te gaan met beide voeten in de vochtige tarwe. Mijn schoenen zijn op
geen tijd natter als de haren van mijn vrouw onder de douche en weldra noopt een pijnlijk signaal van het wondje aan mijn linkse kleine teen mij tot
stilstand nadat het veld was overgestoken.
Alle tape en kousen zijn te vervangen.
Bij een volgende maneuver enkele kilometers verder
ontwaar ik hetzelfde schouwspel. Hier heeft de landbouwer van dienst niet beter
gevonden dan het wegeltje dat door zijn perceel loopt gewoon mee te bemesten
met de uitwerpselen van zijn koestal. Mijn schoeisel plakt vol met stront en een
doordringende mestgeur blijft me kilometers achtervolgen. Meteen weet je waarom
ik me zo uitgebreid ging wassen daarnet.
Sorry lezer, maar deze avond heeft Walter met mij
afgesproken om de hoeveelheid spaghetti die gisteren is overgebleven (veel te
veel gemaakt) eerst op te gebruiken. We leven op deze tocht eerder economisch
en willen met ons budget zo ver als mogelijk geraken. Als dessert is er wel opgelegd
gemengd fruit voorzien.
Morgen is het al vrijdag en zijn de 150 kilometers al
overschreden. Mag ik je morgen verrassen met een nieuw verhaal?
Achter
mijn handen: HET OPENSCHEUREN VAN EEN ANEURISMA (*)
Ik
moest op voorschrift van een niet zo communicatieve dokteres in Herent een
vrouw opnieuw leren marcheren na een langdurige bewegingsarmoede en de dikwijls
daaraan vast verbonden angst om te bewegen (mobiliteitsfobie) bij die
betreffende patiënte.
Mevrouw
krijgt de nodige mobilisaties vooraf in de huiskamer om na te gaan of alle
gewrichten het wel aankunnen en dus in staat zouden zijn om deze plotse
omschakeling van bedlegerigheid naar rechtopstaande houding te kunnen
verwerken. Alles verliep vlot. De bejaarde echtgenoot van mevrouw zat in de
andere zetel zijn krant te lezen. Na een tiental minuutjes mobiliseren en losmaken
van enkel-, knie-, en heupgewrichten stel ik voor aan de mevrouw om even van de
voorste plaats naar de achterdeur te wandelen aan mijn arm. Het zou in totaal
een twintigtal meter geweest zijn. De beginpassen verlopen aanvankelijk veel
beter dan verwacht mag worden na zon lange tijd bewegingsloosheid. De
corpulente mevrouw is gelukkig met dit resultaat en spreekt lachend en met geestdrift
van een ander leven dan horizontaal liggend in bed en niets anders dan een
zoldering om naar te staren. We zijn in de derde plaats, een soort van keuken
met een aanrecht en ingemaakte kasten. De patiënte grijpt zich vast aan het
horizontale werkblad en gromt. Er komt wat speeksel uit de mond. Ik hoor het
geluid van een scheurende kruisnaad van een lange broek. Iemand die zich
voorover buigt en gelijktijdig zijn naad van de broek scheurt. Identiek
hetzelfde geluid. Chrrrrrr.
De
mevrouw zakt weg uit mijn steun en hoe sterk ik me ook maak, hoe intensief ik
mijn grip ook maar op haar voorarm en ander oksel vastknijp, er is geen houden
aan. Ze glijdt als een vis uit mijn handen naar de grond toe en zakt in elkaar.
Het geluid dat ik toen hoorde zal ik nooit meer uit mijn auditief geheugen
kunnen verbannen. Het is een geluid zoals een emmer water die je in zijn geheel
in de holte van het toilet poogt te gieten. Het borrelt en het zuigt en net
zoals een trechter een hoeveelheid vloeistof niet kan slikken moest ook hier de
lichaamsholte waar het groot volume vrij gekomen bloed uit de gescheurde
slagader naar toe liep, even de tijd kunnen nemen om de massa bloed zijn weg te
kunnen laten vinden. Ik hoorde het geborrel, letterlijk een blub, blub, blub
met de daaraan kolkende en zuigende watergeluiden. De mevrouw lag roerloos op
de grond en ik besefte onmiddellijk dat hier een ernstig falen mee gemoeid was.
Toen belde ik intuïtief de 100 en deed meteen mijn heel gedetailleerd verhaal.
Men zou de ziekenwagen sturen en de MUG. De echtgenoot zat ondertussen roerloos
in de zetel heel het gebeuren te observeren. Hij besefte toen nog steeds niet
dat zijn levenspartner levenloos op de grond lag.
Opmerkelijk
hoe snel de huid van de patiënt blauwig en donker werd. Ik herinner me hoe
impulsief ik de diagnose van een hartaderbreuk zelf maakte omwille van twee
fenomenen: de donkerblauwe verkleuring van het ganse lichaam en de
verschrikkelijk herkenbare natuurlijke bijgeluiden die een kolkende
vloeistofmassa maakt bij het vullen van holle ruimtes.
Ik
belde de huisarts om zo snel mogelijk langs te komen. Dat deed ze ook
om ter
plaatse de dood vast te stellen, haast gelijktijdig met het interventie team.
Het waren de mensen van Gasthuisberg die me troostende woorden toespraken en me
vertelden dat aan een hartaderbreuk niets te verhelpen viel. De mensen zijn
dood op 5 seconden en niets of niemand die dit kan verhelpen, éénmaal de
slagader is gescheurd. Ik was danig van mijn melk en het was op mijn houding
dat de huisarts naar me toe kwam en me vertelde dat ze mij had moeten inlichten
over de aanwezigheid van een aneurysma op de longslagader(*). Zij verklaarde
dat niets dit had kunnen vermijden, maar wellicht had de breuk dan toch op een
ander tijdstip en of plaats gebeurd. Geen reden om mij schuldig te voelen bij
deze gang van zaken werd me nog toegefluisterd. Nooit zal ik het geluid van
zulk een hartfalen vergeten.
*ANEURYSMA
Een aneurysma is eigenlijk een wand van een bloedvat dat begint uit te
stulpen omdat er onderaan deze uitstulping een obstructie is. De wand zet meer
en meer uit en vormt als het ware een ballon die zwelt tot hij ontploft of
breekt. Denk gerust aan de binnenband van een fiets die je oppompt en waarbij
je ergens de wand van de binnenband toe pitst. Net boven de plaats waar je
knijpt vormt zich ook eerst een ballon en pas bij hogere druk van de voetpomp
gaat de blaas plots openscheuren of ontploffen. Het hart blijft ook bloed
pompen tot het zelf geen voeding meer krijgt en zo komt het dat patiënten plots
in elkaar zakken, omdat in vitale delen zoals de longen en het hart zelf, geen
bloed en geen zuurstof meer toekomen.
|
