Onder mijn voeten: : Villers Saint Amand – Vezon 25,6 kilometer  

Mijn Garmin horloge duidt 06.57 aan. Ik ben al een aantal minuten wakker, maar uit respect voor mijn copain wil ik nog niet veel lawaai maken. Walter ligt nog zachtjes te ronken als een zes cylinder motortje. Heel zachtjes snurkend. Ik besluit een paar ogenblikken later toch maar van de deugd een noodzaak te maken. Ik sta op en zet water op voor een warme ochtendlijke kop koffie. Walter verkneukelt zich ook op een tas warme nestcafé. Ik eet een paar wafeltjes die met liefde door Liliane zijn gebakken en meegegeven. Ze smaken Lilly! Om stipt 26 minuten over 7 zet ik mijn eerste dagpasjes. Een stralende ochtendzon bij een temperatuur van 9° Celsius. De hemel kleurt blauw met hier en daar een sliert grijs zoals een andere kleur zich mengt in waterverf . Ook de wind tekent weer voor present. Ik stap recht in de richting van het rode aangezicht met de bolle wangen en geperste lippen die mij voortdurend de wind van voren geven. Echt niet aangenaam, maar toch veel beter dan regen. Het eerste uur moet ik heel de tijd denken aan mijn mailtje van gisterenavond aan Lieven Depla, een vooraanstaand figuur van de oud studentenbond van Ter Borcht Meulebeke. Zaterdag is de reünie voorzien van het uitgangsjaar 1973. Helaas kan ik er niet bij zijn en dat betreur ik ten zeerste. Het is dan 45 jaar geleden dat ik de school verliet die mijn levensvisie en houding in de juiste plooi legde. Het Vrij instituur voor Lichamelijke opleiding heeft inderdaad een heel belangrijke plaats in mijn leven gekregen. Ik hield er vrienden aan over die ik wellicht in jaren niet zag maar die ik nog steeds heel correct in mijn hart meesleur. Ik leerde er uitdagingen aanvaarden die ik bij voorbaat niet zag zitten. Ik leerde er dat moeilijke opdrachten ook tot een goed einde kunnen leiden, en hoe onmogelijk het zou worden om ooit maar in iets op te geven. De leuze van het domein was: ik poghe om het hoge. Ik heb ze sindsdien de rest van mijn leven meegedragen in het zijzakje van mijn rugzak. Ik heb er eerlijk gezegd veel traantjes gelaten maar het instituut veranderde de rebelse puber in mij tot een waardige jonge kerel die wist wat verantwoordelijkheid was en die getraind was in fysieke inspanningen. Ik ben de school nog steeds dankbaar om zoveel educatie, die onder meer het beste van mezelf naar boven haalde. Iedere keer dat er een reden is om te denken aan de school is er een reden om daar gelukkig over te zijn. Ik zou zaterdag Ludo Thijs kunnen terugzien, Paul Beckers, Frank Coudron, Guido Goderis, Wim Vande Capelle en nog zeker enkele anderen. Het spijt me, het leven staat bol van te maken keuzen. Dit is weer zulk een situatie. Ik kies voor dit nobel doel. 

Het wandelen geschiedt goed en al noopt de kopwind me een sjaaltje om te doen, het deert me niet en mijn tempo lijdt er niet onder. Elke 10 minuten en rond de 40 seconden moet er een kilometer aan geloven. Ik passeer vlak naast de moderne windmolens en sta wederom verbaasd va n de hoogte en de omvang van deze moderne energieopslorpers. Na een 18 kilometer besluit ik mijn proviand aan te spreken en controleer eventjes een pijnlijk klein teentje van mijn linker voet. Bloed in de kous…de nagel van mijn kleine teen heeft net het vlees van de wortel open gereten. Ik besluit mijn schoen te vervangen door de wandelsandaal die ik steeds mee draag in de rugzak. Rechts een Meindl wandelschoen, links een teensandaal.  De last aan het nagelbed neemt zienderogen af en ik haspel de laatste kilometers weer verder af op zijn ding dongs… 

Ik denk ook nog aan de brief die Joke me schreef. Het doet je wat als dochtertje lief je vertelt hoe dankbaar ze zich voelt om zoveel professionele overlevering die ze van haar vadertje kreeg. Hoe lief is het niet als je dochter je vertelt hoe erg ze je zal missen in de praktijk. We waren dikwijls ook twee handen op een figuurlijke buik. Zonder woorden wisten we meestal wat we aan elkaar hadden. Joke is lange tijd van mijn leven een goede collega en vriend geweest. Bedenk maar dat we in de praktijk nooit eenmaal woorden hebben gehad. Op dat vlak ben ik een begenadigd persoon geweest. Het team van ons zes kine’s is altijd als een gesmeerd raderwerkje geweest. Zo goed als geen problemen zijn er geweest. Steeds respectvol om elkaars karakter en stijl. Ik zal ze ook missen. Een hele toffe groep, die bende van Kine Herent. 

Ik ontmoet mijn metgezel aan de afgesproken plaats en we doen ons beiden tegoed aan een Ricarreke op de bank in het zonneke voor het kerkhof van Vezon. Deze avond eten we een lekkere spaghetti met look en saus a la Liliane. Daarbij een rood wijntje en voor de verandering als dessert een wafeltje van Liliane.

Ik vernam van het thuisfront dat mijn vrouwlief van mijn afwezigheid gebruik maakte om één en ander onder een nieuw kleurtje verf te stoppen.  

Marcel en roosje dank ik om hun zeer ondersteunende woorden en belangstelling in mijn opdracht. Het kleurt rood als ik denk hoe nederig ik moet zijn tegenover al die mensen die me steunen. Morgen wenkt de Franse grens reeds en moet ik mijn GPS kaarten al veranderen. België wordt dan verlaten en voor de avondzon mijn gezicht zal strelen ben ik reeds gezeten op de Franse aarde. 

Geen fotokes vandaag, want ik was de Sd-kaart vergeten in de mobil home. Morgen terug wel. Smakelijk en tot de volgende. 

 Achter mijn handen: ZOUDEN VOORSPELLERS DAN ECHT BESTAAN ? 

We gingen met gans de groep kinesisten om beurt bij een mevrouw die gekluisterd zat aan een rolstoel. Ze was niet verlamd aan onderste noch bovenste ledematen, maar vertoonde een paralytisch beeld omwille van het syndroom van Korsakov (*). M.G. rookte aan één stuk door en beschikte amper over de kracht in de armen om zelfstandig te kunnen eten. Drinken ging nog wel, maar behoorlijk moeilijk. Ze was een gewezen cafébazin, en verbleef derhalve in de oude drankgelegenheid, waar de tijd letterlijk was blijven stilstaan. De oude cafétoog stond er in al zijn pracht en praal. Een paar oude houten krukjes voor deze toog getuigden van heel intensieve geplogenheid en verraadden dat ze destijds menig gebruiker steun en toeverlaat bezorgde bij toevallige abusus van alcohol door vaste stamgasten. Hier werden destijds ook door de plaatselijke notaris huizen openbaar verkocht. De gele en ook vergeelde papieren aan de wand waren voorwaar een zeldzaam “collectors item” voor de vele souvenirjagers en verzamelaars van oude prentkaarten en waardepapieren. Ik las dat er een huis verkocht werd op 18 maart 1976. Het was ingezet op 300.000 Belgische Frank. De wand boven de lange houten zitbank was een aaneenschakeling van gele plekken en bruine zones van de nicotineaanslag. De Kampenhoutse stoelen stonden twee aan twee aan de oude tafeltjes die voorzien waren van een nis onder het blad, waar de kaartspelers hun glas bier konden in plaatsen tijdens het kaartspel. Ik waande me steeds in een scène van de voormalige BRT reeks “Schipper naast Mathilde”. Het decor van “De Kampioenen” kan aan deze locatie een puntje zuigen. M.G. had een zeer goede vriend die niet bij haar woonde, maar wel elke dag verschillende uren vrij maakte om haar te verzorgen. Hij was goed voor haar. Hij zorgde voor de boodschappen, hij waste en verzorgde haar, maakte haar eten en belegde haar boterhammetjes. Elke dag opnieuw kwam hij M.G. enkele uren bijstaan. Onze taak bestond erin deze patiënte haar benen terug te kunnen laten bewegen en de ultieme doelstelling waar we naartoe werkten was zelfstandig de rolstoel te kunnen verplaatsen en ook zelfstandig met de rollator enkele passen te kunnen marcheren. We wisten dat die lat hoog lag, maar een deel van de argumentatie van deze hogere doelstelling lag in het feit dat M.G. alleen woonde en dus ook alleen sliep ’s nachts. Zij was niet in staat zelfstandig met de rolstoel van op het plaatsje waar zij altijd zat in het oude café zich te verplaatsen naar de in -en uitgangsdeur (die uitgaf op de straat). In absolute cijfers was deze afstand nooit verder dan 4 meter. Bovendien was onze betrachting dat deze afstand kon worden afgelegd binnen de twee minuten. Een belachelijke doelstelling denk je. M.G. heeft het in die twee jaar tijd nooit gehaald. Net zoals de patiënte een rookprobleem had (30 tot 40 sigaretten per dag) had ze ook een extreem conditioneel probleem. M.G. kon haar rolstoel autonoom niet over meer dan 2 meter verplaatsen en bovendien duurde die twee meter dan nog ruim lang. Wat als een sigaret aanleiding zou zijn tot brand? Wij hebben binnen de groep die situatie regelmatig geënsceneerd. Zeer dikwijls hebben we deze mevrouw duidelijk gemaakt dat indien er brand zou ontstaan, zij niet in staat zou zijn om zichzelf uit de vuurzee te redden. Het argument werd wel tientallen keren aangehaald. Op een zekere dag vernemen wij dat het oude café van M.G. is afgebrand. Er zou een dodelijk slachtoffer zijn. M.G. was niet tijdig weg geraakt en is in de vuurzee omgekomen. De oorzaak was een brandende sigaret die de kledij van M.G. heeft aangestoken nadat de mevrouw in slaap was gevallen met een sigaret in de mond. Onze bekommernis, onze inzet en formuleren van doelstellingen binnen deze behandeling, heeft nooit mogen baten. Hoe groot onze inspanning ook is geweest om onheil te voorkomen en bovendien de persoon te motiveren om te kunnen anticiperen op een rampscenario, de meest ongunstige afloop was deel van ons lot. Allen zaten we met een kater maar hier is een vorm van fatalisme niet misplaatst. Wat we hadden gebruikt als voorspelling en motivatie om M.G. beter te doen presteren is ook zo uitgekomen. Ook dat gebeurt al eens en is deel van de kommer van een zorgverstrekker.