Onder mijn voeten: Mijn laatste werkweek als kinesist zit erop! Maar geen zwart gat dat mij opwacht.
Mijn laatste behandeling voor het grote avontuur zal aanvatten, zit erop. Het wordt dus ernst, pure ernst vanaf nu. Geen weg meer terug en toch geeft het mij een voldaan gevoel om de praktijk met een volledige gesorteerd klassement te kunnen achterlaten. Mijn collega's hebben mij heel enthousiast uitgewuifd en bezorgden me ei zo na nog een kropje in mijn keel door mij een puur "first-class" wandelhemd cadeau te doen. Ik zou me haast gaan inhouden om erin te zweten, puur uit respect voor zulk een tof geschenk. Spoelen in een beek en terug aandoen, want het moet niet worden gestreken en de plooitjes zijn erin gedrukt zodat opvouwen gewoon de te volgen rimpels inhoudt. Het droogt zoals een zakdoek, en die zijn bij mij toch nooit lang nat, dus mijn voetreis start in een zeer goed gesternte. Van hieruit: Filip, Niels, Marike, Femke en Joke: bedankt en heel veel waardering om jullie gebaar.
Morgenvroeg om 08.30 vertrek ik samen met een groepje uitwuivers naar Waver. Daar breng ik uiteraard morgenavond verslag van uit samen met het eerste verhaal uit mijn praktijkervaring.
Mag ik jullie allen hartelijk welkom heten op de meest positieve blog van het halfrond. Het wordt 93 dagen feesten, lachen, vermaken, dipjes met wederopstanding, smullen en amuseren. Ik gun het u allen om er mee van te genieten.
Achter mijn handen : VOORWOORD.
Het zit er aan te komen. De eindmeet is in zicht: het traject van een carrière die je behoedzaam opbouwde van dag één tot de laatste dag en dat je dit deed op eigen verantwoordelijkheid. Geen baas die je richtlijnen geeft, geen CEO die je ter verantwoording roept, geen HR-afdeling die met jou onderhandelt over arbeidsmodaliteiten, professionele houding, werksfeer en nog meer van die hedendaagse dure woorden. Buiten de jaarlijkse belastingen die nu éénmaal iedereen moet betalen is er niemand die uw activiteiten evalueert. Behalve de patiënten zelf dan
Een praktijk runnen recht vanuit je hart, onderbuik, benen en vooral handen was voor mij als een roeping. Het was me gegund. Ik durf haast geen namen te noemen als het op danken aankomt. Echter, weet heel goed, waarde lezer, dat achter deze handen een sterke echtgenote stond die meermaals de zeilen thuis alleen moest hijsen omdat er nu éénmaal Heilige prioriteiten waren ontstaan rond en binnen het kiné-gebeuren. Telkens wanneer ik me repte voor de patiënt, was er altijd iemand die daar genoegen moest mee nemen, hoe brutaal dit ook klinkt, het was zo. De aanpassing waarover een partner moet beschikken om de zorgverstrekker zijn taak in rust en peis te kunnen laten uitvoeren, grensde heel regelmatig aan het ontoelaatbare.
Zo ontstond er geregeld de drang om hier en daar een voorvalletje dat indruk maakte op mij, op ons gezin, op mijn partner of op mijn collega, even in het kort te noteren op een gemaakt Exel- bestandje. Ik noteerde meer dan 90 verhaaltjes. Vertellingen bol van volkse humor en intrieste realiteit. Stories van happy-endings maar ook ontroostbare levenseindes. Verslagen ontstaan uit pure frustraties omwille van een hoogmoedig ontoegankelijk medisch bastion. Historiek ontstaan uit mijn drieste impulsiviteit en gebrek aan (komedianten) diplomatie. En toch blijft deze lectuur een positieve boodschap omdat het beroep van de kinesitherapeut tot één van de mooiste professies op aarde was, is en blijft.
De meeste frustraties (ontstaan door een manke communicatie met kinesitherapievoorschrijvers) worden overvleugeld door de schoonheid van mijn stiel en de zeer nauwe band met veel patiënten.
Evenveel verhaaltjes dus als dagen waarop ik ga wandelen naar mijn doel, Finistère. Het gat was gemaakt. Ik had zo graag mijn voldoening over mijn beroep, mijn zorgenkind, mijn passie en mijn streven, weer een beetje onsterfelijk willen maken. Wellicht heb ik het supergraag gedaan en betekent voor mij mensen verzorgen in de ruime zin van het woord (de genen op mijn chromosomen kunnen er niet om liegen), een tweede natuur die me bovendien erg dierbaar is. Ik heb het steeds zo graag, zo goed willen doen. Een groot deel van mijn goed gevoel tijdens mijn werk werd gevoed door een voldaan praktijkgevoel.
Vele momenten uit mijn job-tijd moeten worden gekoesterd. Talloze zalige ogenblikken wil ik niet kunnen vergeten en daarom schreef ik ze neer. Meteen een ideale gelegenheid opdat je er mee van zou kunnen genieten. Het zij u allen gegund.
Dit boek is echter geen kunstwerk. Verwacht geen literaire hoogstandjes. Bescheidenheid als verteller overstijgt de verhalen en zonder te beweren dat het een creatieve schepping zou zijn. Met een glimlach wil ik u veel situaties doen herkennen.
Een Nobelprijs is hier niet aan mij besteed, daarom is dit verhaal te basaal, en is ook de woordkeuze te beperkt en te eenvoudig. Dat maakt ook het verschil tussen een kunstenaar en mij.
Daarenboven had ik er zo graag een win-win situatie van gemaakt. Er is nog zoveel nood aan bijstand in uw, in mijn omgeving. En laat ons eerlijk zijn. Waarschijnlijk kennen wij elkaar, en hoogst waarschijnlijk zie jij dat ik het goed heb en zie ik dat jij het goed hebt. Maar heb je al eens achter sommige gordijntjes mogen kijken? Dan zou je ook wel opmerken dat er nood is aan onze uit de mouwen gestoken handen.
Laat ons ons gelukkig zijn en het ons comfortabel goedbevinden toch maar wat delen met hen die minder geluk hebben. Het kleine steentje dat je bijdraagt door dit boek te kopen schenk ik aan Oostrem, zodat zij die daar hun dagen doorbrengen met minder fysieke mogelijkheden, met minder mentaal prestatievermogen, en zeker met minder maatschappelijke mogelijkheden ervan genieten en de grens van ons medeleven zullen kunnen vinden. Doe het uit dankbaarheid omdat uw en onze kinderen daar niet hoeven oud te worden. Je zal er bovendien tweemaal plezier aan beleven. Een kijkje achter de schermen in de praktijk (vandaar de titel: achter mijn handen) en bovendien kan je volop mee genieten van zoveel professionele voldoening, achter mijn handen.
Laat mijn gedeelde belevenissen met u, waarde lezer u overspoelen met een golf van enthousiasme, positief gerichte ondersteuning van en voor gelijk welke mens, en vooral veel dankbaarheid dat we dit alles nog genietend kunnen en mogen beleven.
Op mijn beurt dank ik u om uw gebaar.
