40 jaar kinesitherapie praktijk - 95 dagen wandelfeest.
10-07-2018
De verjaardag van een patiënte op de dag dat de rode duivels de finale spelen.
DAG 73: Dinsdag 10 juli 2018.
Onder mijn voeten: Gigon – Avilles 33,5 kilometer.
De verjaardag van een patiënte op de dag dat de rode duivels de finale spelen.
Winst zou een mooi geschenkje zijn.
Vandaag vertrek ik vrij vroeg. Om 07.00 uur ben ik reeds op de natuurstenen kustweg naast de golven van het Noord-Spaanse Gigon aan het marcheren richting industriezone. Een fraaie ochtendwandeling waarop ik een hele resem Spaanse senioren en laag bejaarden tegenkom die heel bewust aan lichaamsbeweging doen. Dat merk je aan de heel bewust gekozen plaatsen waar ze halverwege rechtsomkeer maken en ook aan de manier waarop ze hun dagelijkse sessie afwerken. Sommigen hebben heel wat in hun mars omdat ze ook met hoofdtelefoon en zelfs blue-tooth verbinding onderwijl telefoneren of luisteren naar hun favoriete muziek. Een buitengewoon plekje om te slapen was het gisteren. Met de neus in de wind en het zicht op de wijde zee. Het was een zevental kilometer buiten Gigon, maar o zo mooi gelegen. Het kleine nadeel dat ik er met plezier bijneem is dat ik gisteren 7 kilometer verder moest wandelen en dat ik deze morgen vooraleer ik aan deze tocht kon beginnen, ook 7 kilometers als opwarming moest afleggen. De tocht zelf was vrij eentonig. In Gigon moest ik een uitgebreide industriezone naast het kanaal doorworstelen met heel druk vrachtwagenverkeer en ook weinig animatie voor de “dreamwalker”. Het was zelfs gevaarlijk om langs deze weg een internationaal gekende wandelroute te organiseren. Parallel liep er immers een mooie bosweg maar uit angst om weer eens verkeerd georiënteerd te worden bleef ik wijselijk op het ongelukkige Camino-pad. Ik wil geen risico meer lopen op eender welk verkeerd navigatie maneuver na mijn flop van gisteren. Ik blijf onderweg zelfs sterk gefocust op al wat gele pijlen en Camino verwijzing te maken heeft. Hopelijk doet zich een tweede vergissing niet meer voor. Vandaag spelen de rode duivels en omdat Moike net verjaart ( een patiënte met een ernstige moeilijk te herstellen schade aan de nekwervelzone) op 10 juli wens ik haar als cadeau een zege voor de rode duivels. Ze is een rode duivels fan van het eerste uur die niet gemakkelijk in slaap wordt gewiegd. De wedstrijden van de nationale voetbalploeg zijn een manier om haar extra krachten te bundelen en moesten die duivels vandaag winnen, zou dat het mooiste geschenk zijn dat ze ooit op een verjaardag ontving denk ik. Het wordt je gegund Moike. Ik ontmoette Victor nog onderweg. Hij was net voor Avilles iets aan het eten en vroeg of ik verder ging dan Avilles. We zien elkaar zeker nog een paar maal voor we in Finisterre aankomen. De camping die we vandaag aandoen is voorzien van een groot Tv-scherm, en we lieten ons goed voorlichten, de uitzending van de halve finale wordt hier gevolgd. Een publiekelijke scene zoals voorheen op vrijdag zal niet meer nodig zijn. Het is me gelukt om reeds tot op 430 kilometer van mijn einddoel te geraken en 1944 kilometer onder mijn schoenzolen te laten passeren. De grootste opdracht is dus reeds achter de rug maar ik hoed me voor te vroege victorie-kraaierij. Het weer is hier nog altijd zwoel en zweten is nog altijd mijn deel. Deze morgen kon ik mijn hemdje werkelijk doen druppen van het transpiratievocht. Onderweg zijn er echter bronnetjes genoeg om zout en zweetgeur spoelend achter te laten. Het parcours leende zich vandaag helemaal niet om tevreden aan te komen, maar ik hield er bij voorbaat rekening mee dat er inderdaad meerdere van deze dagen zouden verschijnen waarbij ik “me non gusta” zou moeten zeggen. Vanavond gaan we na de match ( de Spanjaarden beginnen ’s avonds pas te leven vanaf 20.00 uur) eten in de bar waar we naar de duivels gaan kijken. Ofwel wordt het een feestmaaltijd ofwel pistolets met koffie zoals na een begrafenis. De pronostiek van een Spaanse jongeman die ik onderweg tegenkwam was een finale tegen Kroatië waar België de finale wint met 3-1. Hopelijk heeft hij gelijk. Een open deur intrappen hoeven we niet, maar België is als gedoodverfde kandidaat finalist toch wel verplicht voor zichzelf het beste van onze mogelijkheden te geven. Intrigerend hoe heel de wereld begaan is met dit toernooi. Veel mensen onderweg, bij het zien van mijn Belgisch vlagje, roepen me na : SUPER Belguim, nice team you have, champion, alsof ikzelf de cup ga spelen… Morgen waarschijnlijk weer een zware trip van 40 kilometer maar wellicht verdeel ik hem in drie met de volgende trip, en doe ik 85 kilometer op drie dagen in plaats van op twee. We zien wel. Have a nice evening en keep your voice for crying the devils tot he top. Aan mijn broer wens ik een spoedige genezing van zijn driedubbele sleutelbeenfractuur en de beide gebroken ribben. Gepensioneerden en een E-bike, een explosieve bezigheid met een waarachtig levensgevaarlijke cocktail van kracht, ijdelheid en minachting van de eigen psycho-motorische vaardigheid. (LOL). Vergeef me Luc, maar binnenkort ben ik op pensioen en zullen we samen wat fietsen en mits wat goede benen van mij, zal ik je trachten goed uit de wind te zetten, zodat jij je wagonnetje gewoon kan aanhaken. Veel moed en een goed herstel van dit te licht bevonden gestel. Morgen weer een ander historie. Nu de duivels aanmoedigen.
Achter mijn handen
EN DAN VERANDERT JE LEVEN ALS OUDER OP ENKELE SECONDEN
Jimmy is een jongeling van nu 35 jaar die opgroeide in een heel normaal gezin samen met zijn jongere zus. Net zoals alle andere jongens van zijn leeftijd was hij een vitaal kereltje en was ravotten zijn geliefkoosde activiteit. Hij was een rakker, ja, maar van het brave type. Zijn bromfiets was zijn passie en niet altijd bestuurde hij die even voorzichtig. Op zeventienjarige leeftijd gebeurt er iets dat zijn leven een andere wending doet nemen, maar ook dat van zijn ouders, vrienden en naaste familie. Een verkeersongeval op 8 augustus 1999 op het kruispunt van de Graafschapslaan en de Stationsstraat zal zowat alles binnen hun familiale leefwereld overhoop gooien. Niets van wat ooit was zal nog zijn.
Ik schrijf een verhaal omdat ik zie welke inzet ouders, vrienden, familie en vrijwilligers spenderen om de leefwereld van Jimmy leefbaar te maken. Uit erkentelijkheid om de inspanningen van de mantelhulp wil ik een verhaal wijden aan deze verzorgers van het eerste en laatste uur.
Jimmy krijgt een ongeluk met de bromfiets en komt tegen een wagen terecht. Hij hield daar een hersenletsel aan over. Na een maandenlange hospitalisatie en herstel in het revalidatieoord “Pulderbos” te Zandhoven komt er na deze zware periode nog een ernstige kater over de vloer van het woonhuis. De mentale en fysieke aanpassing aan een nieuw levensritme in huis, nieuwe houdingen, nieuwe uurschema’s, nieuwe meubels, nieuwe mensen die dagelijks komen, nieuwe toestellen, nieuwe afspraken. Te veel om op te sommen of te vertellen. Tot in het belachelijke toe: Jimmy moet op tijd in bed worden gelegd, dus iemand moet daarbij assistentie kunnen verlenen.
Er ontstaat een onopgemerkte druk op al wat gebeurt. Want, immers alles wordt georganiseerd in functie van het zorgenkind, opdat alles zou blijven rollen. Bij de minste kink in de kabel valt een deel van het verzorgingsschema in duigen. En tenslotte zijn het toch slechts de beide ouders die de krachtarmen vormen van deze therapiehefboom. Je kan niet genoeg waardering opbrengen voor mensen die dagdagelijks hun gehandicapt kind onder hun hoede nemen.
De therapie bij ons is zowel voor Jimmy als voor de ouders een mogelijkheid ter ontspanning. Viermaal per week komt hij oefenen en spendeert hij het beste van zijn benen op de hometrainer. Zijn evenwichtsfunctie wordt telkens tot werken gedwongen en zijn psychomotoriek wordt ook elke sessie op de proef gesteld. Het oefenschema wordt zo variabel mogelijk gehouden met zorg door verscheidene therapeuten zodat het niet te eentonig wordt en bovendien wordt beoogd om het ganse lichaamsschema gedurende de week helemaal te hebben behandeld. De proprioceptieve opdrachten waarbij hijzelf zijn spieren moet aansturen en/of inhiberen om een juiste uitvoering te verkrijgen, zijn nog het meest moeilijke. De fijne motoriek is niet helemaal verloren, dan toch zwaar gehavend. Jimmy echter is een optimistische kerel die ik niet dikwijls heb horen klagen. Zijn berustende houding is er eentje van weinig grandeur, eerder introvert, maar hij blijft zeer coöperatief deze revalidatie uitvoeren. Hij is een zeer aimabele man en regelmatig geeft hij mij een (h)eerlijke zoen op mijn kaak. Maar zo lief hij is, zo kwaad durft hij ook al eens te zijn.
Ik vermeldde het reeds dat ik dit artikel zeker wil schrijven omdat de mantelzorg door de beide ouders, zijn zus, de verantwoordelijken van de werkplaats en allen die erbij betrokken zijn, zo strikt bepalen hoe Jimmy zijn leven verloopt. Het lijkt zo evident dat vader en moeder taxi rijden, het lijkt zo vanzelfsprekend dat Jimmy verzorgd wordt en opvang krijgt van seconde 0 tot seconde 86.400 iedere dag. Hebben politiekers, beleidsmensen al ooit eens in het werkveld gestaan van een (minder) valide opvang of verzorging? Wanneer je bedenkt dat zorgverstrekkers in een home, acht uren dienst kloppen dan betekent dit dat er nog twee shiften dienen te worden gevuld. Ouders van deze zorgbehoeftigen doen dus wel degelijk een paar shiften achter elkaar. En nooit kunnen die de handen klappend over elkaar wrijven en denken dat hun dag erop zit. Nooit draaien zij de figuurlijke knop op “off”, altijd blijft die staan op “stand by”. Er ontstaat bij mij een ruim respect voor de verzorgers die kort bij deze patiënten vertoeven. Telkens als Jimmy wordt afgehaald is het vader die zijn zoon op een heel rustige manier naar buiten leidt. Thuis staat dan een avondmaal klaar. Jimmy wordt bij het eten geholpen. De volgorde van de taken die deze mensen vervullen zijn veelvuldig en multifunctioneel.
Er bestaat niet zoiets als een ode aan een mantelhelper. Toch wil ik elke lezer van dit verhaal hierbij betrekken. Mag er op gewezen worden dat bij het kruisen van een gehandicapte persoon niet alleen medelijden of deernis mag opgerispt worden voor de mindervalide zelf. De grootste weldoeners lopen achter de rolstoel. De mensen zonder eretekens en zonder vermeldingen. En wees overtuigd dat er achter elke invalidenwagen een waarlijk en uit het leven gegrepen verhaal schuil zal gaan. Misschien de moeite om het eens op die wijze te benaderen.
Ik ben blij mijn waardering voor alle rolstoelduwers eens duidelijk uit de doeken te hebben kunnen doen. Te weinig ontvangen zij de Laurierenkroon.
Eens moest het ervan komen. Total loss en volledig verkeerd gelopen.
DAG 72: Maandag 9 juli 2018.
Onder mijn voeten: Sebrayu Gijon 33,7 kilometer
Eens moest het ervan komen. Total loss en volledig verkeerd gelopen.
Wanneer we deze morgen besluiten om op te staan is het buiten nog donker en net zes uur geweest. Jakske weet dat zijn waterlozing kan gaan gebeuren en heeft het weer eens moeilijk om zich in te tomen. Na al het rituele ochtendgebeuren en mijn bordje met rijstpap en bruine suiker vertrek ik weer eens goed gemutst en explosief voor opnieuw een wandeling vol avontuur om net 06.42 uur. Het liep wat mis, en ik moet het bekennen, eigen schuld, dikke bult. Ik had de gids over deze tocht niet gelezen omdat ik vertrouwde op de afpijling onderweg. Ik wist dus hoegenaamd niet dat je deze rit eigenlijk over twee trajecten kan lopen. Daardoor liep het ook helemaal fout. Eénmaal in Villaviciosa, (de stad van de appel-cider alhier) waar ik de geschilderde appeltjes op de stoep elke 20 meter bewonder, splitst deze Camino zich in twee trajecten: El Camino primitivo die rechtstreeks naar Oviedo loopt en dus het binnenland intrekt via enkele zware klimmetjes over deze heuvelruggen. Anderzijds heb je de Camino del Costa die langs de kustlijn naar Gijon wandelt. Daar had ik met de dames afgesproken. Op de kaart zag ik gisteren dat er na 20 kilometer wandelen achter Sebrayu een camping zou zijn. Kwestie van een herkenningspunt te hebben onderweg. Ik had al op het GPS-scherm gezien dat mijn gelopen traject na Villaviciosa danig begon af te wijken van het te lopen parcours. Ik dacht echter dat dit wel later zou herstellen. Echter, na 25 kilometer had ik nog steeds geen camping gezien en tekenden de lijnen van mijn traject en het te lopen traject zich als een breed wordende V, en meer en meer uit elkaar.. Wanneer ik na 28 kilometer in een dorp Lieres aankom vraag ik toch maar eens wat uitleg aan een lokale boer. Hij verklaart mij dat ik goed op weg ben via de Camino primitivo naar Oviedes. Hij vertelt me dat ik maar 12 kilometer verwijderd ben van de hoofdstad van Asturië. Wanneer ik hem diets maak dat ik niet in Oviedes moet zijn, maar wel in Gijon waar de senioritas op mij wachten, lacht hij zijn bruine tanden maar ook de openingen van zijn ontbrekende kiezen bloot en wijst hij met zijn aftandse wandelstok opwaarts naar die hoge heuvelrug vlak voor ons beiden en waar ik over een uurtje over gesukkeld ben. Daar achter die montagna ligt Gijon, proest hij lachend uit. Op zijn vingers laat hij het getal 15 zien. Vijftien kilometer erbij denk ik. Toch even Apeldoorn bellen. Ik zie wat verder een bar en besluit om daar met een frisse Canja mijn boterhammetjes op te eten en even na te denken hoe ik dit varkentje zou kunnen wassen. De weg naar Gijon blijkt een express weg te zijn die niet zo geschikt is voor voetgangers, bovendien moet er door een tunnel gereden worden waar voetgangers niet welkom zijn. Een alternatieve weg is er wel, maar die loopt over Punta de Siero en vandaar verder door naar Gijon. De vriendelijke barman geeft me de raad om de bus te nemen die binnen 20 minuutjes voor zijn bar zal stoppen en voor 1,5 euro mij te laten voeren naar Siero. Vandaar kan ik een andere bus nemen naar Gijon voor 2,5 euro. Ik bekijk het even, en denk dat dit inderdaad de beste manier is om dit probleem zijn oplossing te gunnen. Alles verloopt volgens plan, enkel moet er in Gijon nog vijf kilometer gelopen worden om de afspraakplaats van de Hiesentriets te bereiken. De parking die we afspraken was wat dubieus omdat er lager op deze heuvel ook nog een zelfde parkingplaats is voor mobilhomes. Ik dacht op de afgesproken plaats te zijn, maar de vertwijfeling was groot toen ik geen van de drie levende wezens ontwaarde. De mobilhome stond 600 meter verderop en na een telefoontje met de hulplijn werd ik netjes opgepikt door Sonja. We staan hier buitengewoon mooi met de kliffen en de kustlijn vlak in ons gezichtsveld. Naast mij zijn er deltavliegers hun hartje aan het ophalen door te genieten van de stijgwinden. En voor ons een kraantje helemaal vol fris water. Wat kan een mens nog meer verlangen? Vanavond eten we spinazie purée met gevulde kip en een perfect rood wijntje erbij. Daarmee is volgens mij alles van deze kak-dag goed gemaakt en kan ik weer honderduit met mate en maten (Guy!!!!) genieten. Dat ook Claire meeleest is als een streling over mijn pen. Hopelijk geniet je er evenveel van als ikzelf. Dat Rita Praline na zoveel tijd de blog heeft weten te vinden maakt me ook blij. Hopelijk wordt er in Herent veel over verteld want reclame doet weten en ook, de opdracht is nog niet helemaal vervuld, maar daarover later meer. Vol kompassie met de praktijkcollegas in het droge en warme Herent, stuur ik frisse zeewindjes vanuit een zonovergoten Gijon naar jullie door. Laat u niet misleiden want ook ik maak door deze spanning en stress wel lastige tijden door. Het gaat jullie allen goed aldaar.
Achter mijn handen
ONHERKENBAAR VERMAGERD IN DRIE WEKEN
Flor is een buur en vriend van zolang ik al gehuwd ben. We woonden sinds ons huwelijk op Den Doren en Flor met zijn Annie woonden een paar huisnummers verder aan dezelfde zijde van de straat. De beide echtgenotes waren rond dezelfde periode bevrucht geweest en zodoende liepen beide zwangerschappen ook wat parallel. Onze interesses waren vrij gelijklopend en zelfs ook de Flor dronk na een intensieve match voetbal graag eens een goed stevig pintje. We vonden elkaar in allerlei sporten. Voetbal, joggen, badminton, petanque, fietsen en zelfs wandelen. Door de lange vriendschapstijd werden we ook bevriend met elkaars vrienden. Door met anderen hier en daar al eens samen op weekend te gaan en omwille van het meemaken van culturele activiteiten. Toneel in Mechelen (Mechels Miniatuur Theater) of een avondje schouwburg of film in Leuven met daarna een modest etentje, het kon er allemaal door. Omwille dat beide dochters even oud waren, kruisten sommige schoolactiviteiten voor de ouders ook nog eens ons vrijetijdsleven. Ook de afspraken om de kids samen af te halen en weg te brengen naar school liepen steeds gesmeerd. Kortom we leefden in goede buurtgemeenschap en er ging geen week voorbij of we hadden om de één of andere reden toch met elkaar contact gehad. Omwille van zon goede verstandhouding ga je ook al heel snel intenser met elkaar om. Zo gebeurt het dat Flor op een dag begint te sukkelen met zijn ingewanden en een operatieve ingreep dient zich aan. Vermits Annie werkzaam is in het ziekenhuis waar haar echtgenoot wordt opgenomen, krijgen we een dagelijkse briefing. De eerste gezondheidsmeldingen zijn niet zo gunstig want vrij snel treden er complicaties op tijdens het weekend na de ingreep. Het zou niet mogen gebeuren maar de naverzorging verloopt niet zoals het hoort. Flor vervalt van de ene verwikkeling in de andere en dient op drie weken tijd driemaal te worden onderworpen aan een narcose en chirurgische ingreep. De darmen willen blijkbaar niet hun toegeschreven functie heropnemen waardoor heel het spijsverteringsproces in de lappenmand ligt. Laat nu juist dit spijsverteringsstelsel de energiefabriek van je lichaam wezen samen met je longen en je kan bedenken dat er van vet bij Flor niet veel meer te rapen viel. Hij was ook futloos geworden en kon van spierzwakte haast niet meer op zijn benen staan, zo luidde het gezondheidsrapport van zijn vrouw. Ik vermoedde dat het wel een beetje overdreven was.
Na drie weken kunnen we op bezoek. Ik open de kamerdeur van de vijfde verdieping en zo vlug ik binnen in de kamer ben, zo vlug verontschuldig ik me om het betreden van de verkeerde kamer. Flor ligt in zijn bed en stamelt nog naar mij:
allez Smet, wat doede gij nu? Ge zijt juist, kom binnen, kom verder. Herkende gij mij niet meer misschien?
Ik loop terug naar binnen en ware het niet de stem, ik had de Flor niet herkend. Een Buchenwald kadaver was nooit vetter. Op mijn passen weerkerend herken ik het kleine aangezichtje van mijn vriend. Niet mogelijk dat iemand op drie weken tijd zoveel van morfologie en zelfs uitzicht kan veranderen.
Het oraal opnemen van voedsel en drank, en de daarop volgende noodzakelijk vertering lukte niet. Ik maakte me danig zorgen en meldde dat ook aan de Flor. Het moest dringend de andere richting uit, desnoods moest hij het maar forceren, maar zo snel vermageren in deze korte tijdspanne leek me niet goed te zullen aflopen. Ik bleef maar doorhameren dat ik de Flor nog niet wou kwijtspelen en had daar, zonder er mij over te schamen, wel wat tranen van in de ogen.
Flor herpakte zich de vierde week en na ruim een maand hospitaal mocht hij naar huis om te revalideren in zijn eigen habitat. Bepaalde spijzen en vooral dranken waren nog niet geheel toegelaten maar met kleine beetjes kwam ook dat weer in orde. Flor herstelde wonderwel van zijn darmmalaise. De wederopstanding werd een paar maand later danig goed gevierd, maar het was de eerste keer in mijn bestaan dat ik levensbeschouwelijke vragen stelde bij de ziekte van een vriend.
Het heeft me als mens bijzonder gediend om even te blijven stilstaan bij het feit dat een goede gezondheid niet zomaar als normaal mag worden beschouwd. Zo snel kan het verkeren. En ik geef Bredero groot gelijk.
Bovendien heeft de Flor zijn ziekte diep bij mij iets duidelijk gemaakt. Niet zo vanzelfsprekend is het dat de geneeskunde problemen kan oplossen. Er kunnen zich inderdaad situaties voordoen waar we als mens machteloos tegenover staan. Het moet je maar overkomen.
De Flor blakend van gezondheid en levenslust, drang om goed te leven en van elke seconde te genieten. Zo maar geveld van de ene dag op de andere het heeft me heel klein gemaakt.
Tot heden toe zijn we nog beste maatjes en onlangs vierden we hun vijftig jaar huwelijksjubileum.
We blijven elkaar vinden in wandelen en culinair genieten.
