Het is dinsdag 12u in Houston en ik ben de computerzaal van de universiteit binnengeslopen onder het mom van internationale student. Tijd voor een eerste berichtje uit Texas.

De onvoorstelbare veiligheidscontrole, tot fouilleren en schoenen uitdoen toe, niet meegerekend, zijn beide vluchten goed verlopen al moet ik toegeven dat ik Astrid en Joy heb gemist. Dave en Michael zouden mij oppikken op de luchthaven maar na een halfuur hadden we mekaar nog niet gevonden en begon ik lichtelijk te panikeren, tot Dave om de hoek verscheen. Het was een hartelijk weerzien. Een beetje thuiskomen in een land waar ik nooit thuis zou kunnen zijn. Alles lijkt nog net zoals we het vorig jaar verlieten.

Van een cultuurschock was er deze keer geen sprake. Alleen Dave, Peggy en Michael zijn nog meer teleurgesteld in de VS door de oorlog in Irak dan vorig jaar. Ze lijken de strijd op te geven. Ik kan het hen moeilijk kwalijk nemen. Ik ben blij terug in het garageappartement mijn intrek te kunnen nemen. Ik voel me hier thuis. Hier vind ik de rust die ik wel even kan gebruiken voor Telefacts straks arriveert en ik weer helemaal zal ondergedompeld worden in de doodstrafproblematiek. Hoewel ik ook nu al in gedachten bij donderdag en vooral vrijdag zit als ik Daryl eindelijk terugzie maar ook weer afscheid zal moeten nemen en Dave en ik al wilde plannen maken om death row te bevrijden als de doodstraf in Texas niet wordt afgeschaft.

Beide executies die deze week waren gepland zijn uitgesteld. Hoewel Telefacts hier niet al te gelukkig om zal zijn, ben ik blij niet opnieuw van zo dichtbij geconfronteerd te worden met de waanzin van de doodstraf. Deze keer geen voorgoed afscheid nemende mensen in de bezoekersruimte, geen protest aan de Walls Unit, geen tranen van onmacht en ongeloof. Een hele geruststelling, hoewel ik besef dat het gezegde 'van uitstel komt afstel' jammer genoeg niet opgaat voor executies.

Enkele dagen CNN doen mij weer beseffen in wat een vreemd land ik ben terecht gekomen. Vandaag zijn het goeverneursverkiezingen in Callifornia. Een pornoster, een komiek, een vrouwenlastigvallende acteur: het is slechts een greep uit de 134 kandidaten die dingen naar het goeverneurschap. Arnold Schwartzenegger lijkt het pleit te winnen. Democratie op z’n best noemen ze zoiets in Amerika. Voor mijn huisgenoten en mijzelf is het een circus dat nog maar weinig te maken heeft met politiek.

Binnen enkele uurtjes landen de mensen van Telefacts en is mijn rijk uit. Morgen is de grote dag voor Daryl. Eindelijk kan hij zijn verhaal doen voor de camera. Ik moet jammer genoeg aan de zijlijn toekijken en wachten tot donderdag om hem te zien. Het worden spannende dagen. Met een klein hartje kijk ik er toch naar uit. Ik hou jullie op de hoogte.

Liefs vanuit Texas,

Marjan

Dag allemaal,

Vorige keer schreef ik nog dat Telefacts binnen enkele uurtjes zou landen, ondertussen zijn ze al terug in België geland. Mijn leven als TV-ster zit erop. Ik ben er niet rouwig om, hoewel de TV-ploeg naar mijn aanvoelen goed werk heeft geleverd. Hoogste tijd voor een tweede relaas uit Houston, Texas.

Woensdag vroeg naar Livingston gereden. We hadden een afspraak met de spokeswoman van het Texas Department of Criminal Justice om Daryl te kunnen interviewen. Ik was doodnerveus toen we het straatje naar de gevangenis inreden hoewel ik zelf toch niet naar binnen zou mogen. Het stond er nog steeds, de koude blok beton omringd door rijen tralie en prikkeldraad. Alsof ik er ooit aan getwijfeld had.

De TV-ploeg binnen, ik buiten op een bankje aan een tafel naast de prikkeldraad, omringd door nieuwsgierige gevangenisbewakers met lunchpauze. Een van hen had Daryl net binnengebracht voor het interview. Ik had niet echt veel zin om met ze te praten dus zonk ik weg in mijn boek ‘Living next door to the death house’ terwijl ik halsstarrig de tittel trachtte te verbergen voor mijn tafelgenoten. Althans, ik deed alsof ik las, in werkelijkheid was ik in gedachten bij Daryl die zijn TV-interview gaf. Ik wou dat ik er bij kon zijn. Het leek een eeuwigheid voor ik de TV-ploeg eindelijk naar buiten zag komen. Ze kregen nog een half uur om buiten aan de gevangenis beeldjes te maken en ‘that was it’. Terug de auto in en drie uur rijden naar Houston om een kopie van het interview met Daryl te nemen zodat ik het samen met Dave diezelfde avond nog kon bekijken en Telefacts onze reactie (lees: emoties) kon registreren.

Wat ik die avond te zien heb gekregen en wat het mij deed is onbeschrijfelijk. Het interview met Daryl is een ode aan mijzelf geworden, veel meer lof dan wat ik verdien. Maar Daryls dankbaarheid voor de voorbije 9 jaar hebben mij geraakt tot in het diepste van mijn ziel. Wat de uitkomst van de reportage op TV ook mag zijn, ik zal Telefacts eeuwig dankbaar zijn voor deze videotape. Als het ooit tot een executie komt dan zal het deze video zijn die er mij steeds weer zal aan herinneren waarom ik hier ooit ben aan begonnen, waarom Daryl al die tijd zon’n dierbare vriend was, waarom het allemaal de moeite waard was.

In een roes van te weinig slaap en te veel koffie, reden we donderdagmorgen opnieuw naar de Polunsky Unit. Deze keer was het mijn beurt om binnen te gaan. Net als vorige keer hoorde ik de ijzeren deur achter mij dichtvallen en met een klein hartje wandelde ik richting bezoekersruimte. Nooit of te nooit kan een mens een dergelijke koude en vijandige omgeving gewoon worden. Ik zal er alleszins nooit aan wennen. Elk greintje menselijkheid geraakt hier niet door de metaaldetector.

Het was een schitterend bezoek, een blij en warm weerzien tussen twee vrienden die elkaar een hele tijd niet meer hadden gezien. Veel meer dan vorig jaar heb ik ten volle kunnen genieten van ons gesprek. Vier uur lang hebben we samen gezweefd, gehuild, gelachen en plezier gemaakt. Vier uur lang leken we vrij tot de stem van de bewaakster vijf minuutjes voor onze tijd op was ons opnieuw terugbracht naar de harde werkelijkheid. See you tomorrow en voor ik het wist stond ik weer buiten.

Een uurtje later zat ik bij Reverend Pickett op de sofa. Het deed enorm deugd de man terug te zien. Hij kan als geen ander met zoveel empathie en gevoel vertellen over de ‘mannen op death row’. 97 van hen werden door hem bijgestaan in de laatste uren voor hun executie. Voor zovelen van hen was hij niet alleen de laatste maar ook de enige vriend. ‘Nobody should die alone’ was zijn drijfveer om ondanks zijn afkeer van de doodstraf mee te draaien in het systeem. Het is ook de reden waarom ik er zal staan als het ooit zover komt, met Reverend Pickett aan mijn zij, zo luidde zijn spontane belofte toen we weer verder moesten.

‘s Avonds nog naar Houston gereden om een kopie te nemen van een tape die door de gevangenis werd gemaakt om aan de pers te geven aangezien er niet mag gefilmd worden binnen de gevangenismuren. Een harde confrontatie met de realiteit. Negen jaar lang had ik een beeld van hoe Daryls dagdagelijkse realiteit er moest uitzien. Een beeld, zo weet ik nu, dat maar weinig met de rauwe werkelijkheid overeenstemt. Ik wou het liever niet geweten hebben.

Veel te weinig uurtjes slaap later zaten we alweer in de auto voor wat waarschijnlijk alweer het laatste bezoek zou worden. Het doet zo’n deugd te zien dat het ondanks alles echt goed gaat met Daryl. Hij zit sinds twee jaar op level 1, daar waar hij de voorbije 10 jaar steeds op level 3 zat, rebellerend, revolterend tegen alles en iedereen. Nu lijkt hij ‘peace inside’ te hebben gevonden, wat dat dan ook mag betekenen, en ik bewonder hem enorm hiervoor. Ik merk het aan de manier waarop de bewakers met hem omgaan. Ze lijken hem plots te mogen. We kregen zelfs een half uurtje extra bezoektijd. Maar afscheid nemen moesten we hoe dan ook. ‘Are you ready for it’ vroeg hij. ‘Never’. Afscheid nemen van Daryl is altijd een beetje afscheid nemen voor altijd. Er is te veel onzekerheid over zijn zaak, de dreiging van medegevangenen en bewakers op death row. Dit alles maakt dat ik nooit zeker ben of we mekaar nog zullen terugzien. Toen ik terug buiten kwam kon ik nog net zien hoe ze hem geboeid terugbrachten naar zijn cel die sinds gisteren op mijn netvlies staat gebrand. Het voelt zo verdomd oneerlijk om hem daar achter te laten terwijl ik weer vrolijk de wereld in stap, enkele polaroids en een hoop goeie herinneringen rijker.

Om vijf uur stipt stond ik alweer op een druk kruispunt in Houston te protesteren naar aanleiding van de werelddag tegen de doodstraf met een twintigtal andere mensen. Het was een warm weerzien met een aantal van hen. Iedereen herinnerde zich nog ‘the 3 Belgian girls’ van vorig jaar. (Astrid en Joy, jullie worden gemist)

Doodmoe kroop ik in mijn vertrouwde boomhut in Dave’s tuin. Het was een lange dag vol tegenstrijdige gevoelens. Afscheid nemen, mensen weerzien, blij en tegelijk teleurgesteld om de opkomst voor het protest. Hopelijk is deze dag niet onopgemerkt voorbij gegaan in België.

Zaterdag was de laatste filmdag. Op het programma: Daryls familie en zijn advocaat. Het weerzien met Daryls familie, en dan vooral met zijn vader, was tegen al mijn verwachtingen in zeer hartelijk en warm. Hij was Daryl in juni samen met Dave voor het eerst in acht jaar opnieuw gaan opzoeken. En blijkbaar heeft dit bezoek hem zoveel plezier gedaan omdat hij zag hoe Daryl veranderd is, dat hij mij plots zeer dankbaar was.

Ik had een van mijn polaroids mee van mijn laatste bezoek aan Daryl. De foto is de buurt rondgegaan. Zijn buren, zijn broer, zijn neefjes en nichtje, iedereen moest hen gezien hebben. Ik kan aan niemand vertellen hoe zeer ik genoten heb van dit bezoek aan zijn familie. Ik voel me er thuis en welkom. Hun vriendschap is oprecht en heeft weinig van de theatraliteit van de blanke Amerikaan. Met de hele bende buiten op straat staan praten en grappen, het was bijna perfect. Alleen Daryl ontbrak. Meer dan ooit hoopte ik dat ik Daryl ooit kan thuisbrengen. Hier, tussen deze mensen, hoort hij thuis. Zijn leven op death row is zo’n verspilling.

De afspraak met de advocaat, hoe kan het ook anders, is niet doorgegaan. Excuses genoeg om ons niet te hoeven ontvangen. En al had ik dit ergens wel weer verwacht, de teleurstelling was enorm groot. Hoe krijg ik Daryl ooit thuis als zijn advocaat niets om hem geeft? Maar ik blijf proberen te komende week om hem hoe dan ook te zien.

Na een laatste definitief interview met Telefacts heb ik afscheid van ze genomen. Ondertussen heb ik gehoord dat de reportage al nu woensdag om 22u10 wordt uitgezonden. Ik zal het dus zelf missen. Ik heb nog een hoop dingen op mijn programma de komende week. Jullie horen nog van mij.

Liefs vanuit Texas,

Marjan

Dit hadden jullie nog te goed!

Dag allemaal,

Nog enkele uurtjes op Texaanse bodem en dan keer ik terug naar mijn vertrouwde stekje. Tijd dus voor een laatste berichtje uit Amerika!

Hoewel ik oorspronkelijk van plan was om nog enkele dagjes vakantie te nemen, is het toch nog een drukke en bewogen week geworden. Ik had dan wel afscheid genomen van Daryl vorige week, diep vanbinnen wist ik toen al dat ik er alles zou aan doen om hem ook deze week nog twee uur te kunnen zien. Alleen wist ik niet hoe ik nog in Livingston kon geraken nu mijn chauffeurs terug in België waren en Dave voor een meeting van de National Coalition to Abolisch the Death Penalty naar Nashville moest. Zelf een auto huren en de twee uur van Houston naar Livingston rijden was een allerlaatste optie.

Ik had Blackie, Daryls jeugdvriend, een brief gestuurd met de belofte dat ik hem opnieuw zou opzoeken als ik in Texas was. Eén telefoontje was voldoende om hem te overtuigen met mij naar Livingston te rijden om zijn vriend die hij ondertussen ook al vier jaar niet meer had gezien samen met mij te gaan bezoeken. We keken er beiden naar uit om Daryl dubbel te verrassen. Hij verwachtte mij niet meer, laat staan Blackie. De teleurstelling was dan ook enorm groot toen ik naar de gevangenis belde om nog even te checken of Ronald Walker op de bezoekerslijst van Daryl stond en ik een neen als antwoord kreeg. Toen ook Blackie zelf nog eens belde omdat we nog hoopten dat mijn Europees accent ons parten had gespeeld, en ook hij een neen kreeg, werd mij weer maar eens duidelijk hoe afhankelijk je bent van de willekeur van de gevangenisadministratie. Maar gelukkig is er Dave, rots in de branding, die tussen zijn drukke doodstrafactiviteiten in, een zitje wist te reserveren in de auto van een vriendin die op donderdag naar Livingston zou rijden om er haar pennenvriend op death row te gaan opzoeken. Een hele opluchting, al moest ik mijn busreis naar Austin met een dagje uitstellen.

Woensdagavond was ik uitgenodigd door een groep studenten van de Saint-Thomas University om een lezing te geven in hun filosofieles. Een hele uitdaging als je het mij vraagt om in het Engels 30 achttien-jarigen een uur lang te boeien. Maar ik heb er van genoten. Ik had dan ook een dankbaar en enthousiast publiek. Toen ik na de les hoorde hoe de lerares voorstelde om een busje in te leggen en 15 studenten zich spontaan opgaven om naar de anti-doodstrafmars in Austin te gaan wist ik dat het niet voor niets was geweest.

Donderdag reed ik voor de laatste keer naar de Polunsky Unit om Daryl te bezoeken. Deze keer om voor goed afscheid te nemen. Het was hartverwarmend om de verrassing en blijdschap in zijn ogen te zien toen ze hem binnen brachten. Hij genoot er zichtbaar van dat ik honderduit kon vertellen over het bezoek aan zijn vader, broer, neefjes, nichtje, buren én Blackie. Maar ook zijn teleurstelling was groot toen ik moest toegeven dat ik er ook nu weer niet was in geslaagd om met zijn advocaat te spreken. Irene, een Spaanse advocate die sinds enkele jaren doodstrafcoördinatrice voor AI is in Houston, heeft hem enkele minuten aan de lijn gehad maar zonder resultaat. Het is duidelijk dat hij geen pottenkijkers duldt. De twee uur waren veel te kort, er moest nog zoveel gezegd, verteld, maar deze keer was er geen ontkomen aan. Een laatste keer viel de ijzeren deur achter mij dicht en stond ik terug buiten. Alleen de zon bracht troost.

Dinsdag- en donderdagavond heeft Blackie mij opgepikt. Samen met nog een andere vriend van Daryl hebben we naar het interview gekeken dat Telefacts met Daryl had gedaan. Het deed deugd om de verhalen van hun vriendschap en hun jeugd samen te horen. Maar toch, hoe meer ik met vrienden en familie praat, hoe een beter beeld ik krijg van Daryls jeugd, zijn crimineel verleden, de gang van zaken tijdens zijn proces. Ik krijg er steeds meer kippenvel van. Ik heb met Blackie de buurt rondgereden en foto's genomen van oude vrienden en voor Daryl vertrouwde plaatsen waar je, geloof me vrij liever niet alleen s'avonds rondloopt. Daryl zal verrast zijn met de foto's. Ze zullen een stukje buitenwereld in zijn cel brengen. Tot slot zijn we nog eens langsgegaan bij Daryls familie. Onvoorstelbaar maar er was al onenigheid tussen vader en zoon over voor wie de foto van Daryl was die ik voor hen had meegebracht van mijn voorlaatste bezoek aan Daryl. Een uitgelezen kans om hen er nog maar eens op te wijzen dat als ze hem zelf zouden gaan bezoeken ze zoveel foto's zouden kunnen laten maken als ze willen. Hopelijk haalt het wat uit.

Op vrijdag heb ik dan uiteindelijk de bus genomen naar Austin om ook daar een aantal mensen terug te zien. En zaterdag was het dan weer zover, de afsluiter van mijn tweede reis naar Texas, de mars voor een moratorium op de doodstraf. Maar de opkomst was nog lager dan vorig jaar. Er waren niet meer dan 300 mensen, velen van hen oude bekenden. Het is zo moeilijk te vatten dat je in Texas, de staat waar het meeste mensen worden geëxecuteerd toch maar zo weinig mensen op de been krijgt. Waarom? Ik heb er geen verklaring voor. Het lijkt hen koud te laten, mensen denken er niet over na of ze zijn te laf om er voor uit te komen. En toch was het een energiek gebeuren, een mekaar aanmoedigen om de strijd ondanks alles niet op te geven. En dat doen we zeker niet!

Na het korte weerzien was het weerom tijd voor afscheid, afscheid van een hoop schitterende mensen, afscheid van Dave en Peggy, allemaal mensen die maken dat ik hoopvol de toekomst tegemoet kijk…Het was de moeite om opnieuw naar Texas te reizen. Het zijn die schitterende mensen en de kleine overwinningen die we boeken die het de moeite waard maken. Maar bovenal het geluk in Daryls ogen, zijn lachen en even kunnen vergeten, maken dat ik er alles zal aan doen om te blijven vechten voor gerechtigheid en als het even kan er volgend jaar opnieuw te staan.

Ondertussen ben ik terug thuis, net geland op Zaventem. Het voelt goed om terug in Europa te zijn. Ik heb exact één dag de tijd om mijn jetlag en alle herinneringen van mijn reis te verwerken voor ik weer aan de slag moet, ik kruip dus lekker in mijn bedje. Bedankt voor het luisteren en voor alle lieve mailtjes die ik van jullie heb gekregen de voorbije weken. De steun die ik van jullie krijg maakt mijn engagement mogelijk. Dikke knuffel!

Slaapwel,

Marjan

10-10-2008 om 14:27 geschreven door Marjan  

Na vele omzwervingen hebben we eindelijk een plaats gevonden in de universiteit van Houston om rustig onze mailtjes te versturen. We zijn nu bijna twee weken onderweg, de hoogste tijd dus om een eerste verslagje door te sturen.

WEEK 1: AUSTIN

De reis zelf is goed verlopen. Ons vliegtuig werd niet gekaapt, niemand is luchtziek geworden en we zijn niet neergestort. De jetlag daarentegen was ‘heavy’. Het heeft enkele dagen geduurd vooraleer we enigszins het ritme van Texas gewoon waren. We zijn opgepikt aan de luchthaven door een anti-doodstraf activist die ons heeft gedropt op onze eerste verblijfplaats: 'bij Lily en Mike' in Austin.

De eerste dagen Austin waren een schokkende confrontatie met Texas. De eerste indrukken van Austin: ‘big and ugly’, onpersoonlijk, alles is vier keer zo groot als bij ons thuis: het eten, het drinken, de auto's, de wegen. De huizen lijken van karton, alsof je in een ouderwetse far west film ronddwaalt. Gelukkig zijn er de mensen. Mike en Lily, zijn de meest schitterende gastvrije en gedreven mensen die we ons hadden kunnen dromen. Tussen de vier muren van hun huis voel ik mij thuis, eens erbuiten voel ik mij een vreemde.

De eerste week Austin hebben we vooral deelgenomen aan activiteiten van de Coalition to End the Death Penalty, Lily's groep. We hebben de laatste week van een gerechtszaak gevolgd van Michael Scott. Hij werd verdacht van moord en verkrachting van vier meisjes 11 jaar geleden. Zijn zaak is gebaseerd op een onder dwang afgelegde verklaring (met een pistool tegen zijn slaap) maar de man is onschuldig. Het voelde zeer vreemd om in de 'courthouse' te zitten alsof we figuranten waren in een of andere Hollywood film. We hebben zijn vrouw leren kennen gedurende die eerste week. Zij was ongelooflijk sterk en bleef hopen op een goede afloop. De laatste dag van het proces hebben we mee betoogd voor de vrijlating van Michael, maar zonder resultaat. Op zondag viel het verdict en werd Michael veroordeeld. Momenten die je liever niet meemaakt.

We zijn ook enkele dagen op sleeptouw genomen door Alisson, een 66 jarige vrouw die enorm energiek blijft vechten tegen de doodstraf. We hebben met haar een aantal volksvertegenwoordigers geïnterviewd, zowel pro’s als contra's en het gekke was dat de contra's vrijuit wouden spreken voor onze camera terwijl de pro's weigerden gefilmd te worden. Alsof er een vorm van schaamte bestond tegenover ons, Europeanen.

Woensdagavond vond de eerste executie plaats sinds wij in Texas waren. We hebben dan ook deelgenomen aan een stille protestactie voor het huis van de gouverneur. Donderdag zijn we naar Bastrop gereden, een dorpje buiten Austin, waar we uitgenodigd waren door de plaatselijke zwarte gemeenschap. Er was een meeting georganiseerd voor Rodney Reed, een jongen die op death row zit en onterecht veroordeeld is voor moord. Zijn ouders waren er, zijn vrienden, neefjes, enzovoort. Een hele bende allemaal schitterende mensen. Het was een energieke avond en ik heb er echt van genoten daar te zijn. We hebben er ook een vrouw ontmoet wiens dochter vermoord werd en waarvan de zogezegde moordenaars 12 jaar lang onschuldig hebben vastgezeten. Zij is diegene die hen heeft geholpen een herziening te krijgen van hun proces. Zij is een vurig vechter tegen de doodstraf en ze probeert er nu dan ook voor te zorgen dat de echte moordenaar van haar dochter niet ter dood zou veroordeeld worden. Dit zijn sterke getuigenissen in de strijd tegen de doodstraf.

We hebben de eerste week dus niet echt stilgezeten. Maar we hebben af en toe wel eens de tijd genomen om onze gedachten te verzetten. In Austin zijn er leuke studentencafe's en we hebben ons zelfs aan een ware reggaefuif gewaagd tussen de plaatselijke Afro- bevolking. Alleen het vreemde is hier dat om 2 uur iedereen huiswaarts moet keren en dat we heel erg moeten zoeken om een plaatsje te vinden waar Astrid als 19 jarige binnen mag.

WEEK 2: HOUSTON, HUNTSVILLE EN LIVINGSTON

Op zaterdag zijn we doorgereisd naar Houston. Een drie uur durende busrit doorheen de Texaanse prairies bracht ons bij het garageappartement van Dave Atwood, een grijze zestiger en voorzitter van de Texas Coalition to Abolish the death Penalty. Opnieuw werden we geconfronteerd met de onevenaarbare gastvrijheid van de Texanen.

Maandag hebben we meteen een auto gehuurd voor drie dagen en zijn we naar Livingston gereden. Het waren voor mij de meest zenuwslopende uurtjes van ons verblijf. Vandaag zou ik Daryl voor de eerste keer ontmoeten en vier uur lang met hem kunnen praten. Na enkele gemiste highways kwamen we uiteindelijk aan voor de Polunsky Unit waar Daryl zit. De eerste confrontatie was indrukwekkend: een inmens groot betonnen complex omspannen door rijen afrastering en prikkeldraad. Met een klein hartje ben ik naar binnen gegaan. De gedachte aan Daryl heeft mij de moed gegeven om door te stappen en niet onmiddellijk rechtsomkeer te maken en heel hard weg te rennen van deze akelige omgeving. Maar het was de moeite van door te zetten. Het was een schitterende maar zeer emotionele ontmoeting. Het zwaarste aan het bezoek is de totale scheiding tussen bezoeker en gevangene. Elke gevangene wordt in een zeer kleine box gestoken. Als bezoeker zit je aan de andere kant en de enige manier om mekaar te horen is door een ouderwetse telefoon. Geen aanraking is mogelijk, geen knuffel, geen streling, niets. Elk greintje menselijkheid wordt ze ontnomen en daar had ik het zeer moeilijk mee. Ook de vernedering waarmee je geconfronteerd wordt wanneer de gevangene geboeid wordt binnengebracht in de box en dan in een zeer moeilijke houding moet gaan staan om zijn geboeide armen door een gleufje in de deur te steken om geopend te kunnen worden, is hartverscheurend. Dit zijn momenten dat je op je tanden moet bijten om niet gewoon in snikken uit te barsten.

De vier uur zijn voorbij gevlogen en staan in mijn geheugen gegrift. Toen ik buiten kwam was ik opgelucht maar er bleef geen greintje energie meer over in mijn lichaam. Dit eerste bezoek had zoveel van mij gevraagd.

Dinsdag was ik al veel minder zenuwachtig omdat ik wist wat er mij te wachten stond. Astrid is met mij meer naar binnen gegaan. Het duurde anderhalf uur voor ze Daryl binnen brachten. Gelukkig was Astrid er om mij gezelschap te houden. Tijdens het wachten hebben we gepraat met een vrouw van 78 die al dertig jaar death row gevangenen bezoekt en hen begeleid als 'spiritual adviser' bij hun executie. Zij is een tegenstander van de doodstraf en het is ongelooflijk hoe het mogelijk is dat zij dit volhoudt. Toen we aan het wachten waren zat de man er ook die s'avonds geëxecuteerd zou worden. Het was zijn laatste afscheid van een familielid. Ook voor hem geldde dezelfde regels: geen menselijk contact.

Tijdens mijn gesprek met Daryl zat in de box naast ons de man die de daaropvolgende dag zou geëxecuteerd worden. Voor hem was er geen familie om afscheid te nemen, alleen een priester. Ik kon horen hoe hij haarfijn uitlegde hoe alles in zijn werk zou gaan bij de executie. Ik was er kapot van. En de vier uur bezoek vlogen opnieuw voorbij.

Na het bezoek zijn we naar de Wallsunit in Huntsville gereden. We waren er om 17u30 om te protesteren. Om 18 u zou op nog geen 20 meter van waar wij stonden een man geëxecuteerd worden. Om 18u werden de familieleden van dader en slachtoffer binnengeleid. Om 18 u 15 kwamen ze terug naar buiten. De staat Texas had opnieuw een man vermoord 'in the name of justice'. Is de wereld er beter van geworden? Voor mijzelf was dit het moment dat het moeilijkst was om te dragen. Niet alleen het idee dat dit op een dag Daryl zal overkomen heeft mij op dat ogenblik gebroken, maar ook de zinloosheid van het moment. Het is gewoon niet te begrijpen. Dit kan je gewoon niet vatten, nog met je hart, nog met je verstand…

After today (9/24)…

There’s no tomorrow for Rex

Calvin will be next in line

Fulfilled with anger and pain

I try to find a way

To cope with this hostile and cold environment

Warm words from Gloria and Njeri

A touch from a ‘brother’

Signs of hope in times of pain

Will they be loud enough

Will they be heard

To stop this killing business

And give humanity a change

Will there be a day after tomorrow

Or will my friend be the next in line

To face death without remorse?

We zijn nog tot woensdag in Huntsville gebleven waar we het Prison Museum hebben bezocht en het kerkhof waar de death row gevangenen worden begraven. Tegen dat de volgende executie plaatsvond stonden we terug in Houston op de hoek van een druk kruispunt te protesteren.

Er is heel wat op ons afgekomen de voorbije dagen en ik heb nog niet echt de tijd gehad om al die indrukken een plaats te geven. Soms wil ik er wel even uitstappen, uit 'de film' wat wel lukte zogauw we terug binnen de vier muren van ons huisje bij Lily en Mike waren of in ons appartementje bij Dave in Houston. Het is een hele belevenis en we hebben al mooi beeldmateriaal, maar er gebeurt zoveel dat het moeilijk is om alle indrukken en gevoelens in een mailtje neer te pennen. In elk geval stellen we het alledrie goed. Het is niet altijd even makkelijk hier te zijn. Maar we worden omringd door schitterende mensen en de glimlach van Daryl, het geluk in zijn ogen tijdens mijn bezoeken, maken veel goed. Hou jullie goed en geniet ervan in Europa te vertoeven.

Dikke kus, Marjan

Na drie dagen confronterend Huntsville en Livingston was ik blij terug op ons appartementje in Houston te zijn. Terwijl we hier in Texas zijn omwille van de doodstraf, kunnen we moeilijk onze ogen sluiten voor wat er rondom ons nog gebeurt. Welke Amerikaanse zender je ook bekijkt, je wordt geconfronteerd met propaganda voor de oorlog tegen Irak. Zelden of nooit krijg je een kritische noot te horen in de pers. Persvrijheid lijkt ver weg in de US. Wie het beleid van Bush in vraag stelt wordt afgedaan als ‘onpatriotisch’ of soms zelfs ontslagen (een prof aan de universiteit in Houston). We konden dus niet anders dan deel nemen aan een anti-war protest wanneer Bush naar Houston kwam. 300 mensen kwamen op straat. Een minieme opkomst voor een miljoenenstad als Houston, maar zo typerend voor de Amerikaanse mentaliteit. Mensen komen hier niet op straat zolang ze economisch niet direct geraakt worden. En er is zoveel onwetendheid, ook in verband met de doodstraf.

Tijdens de mars kreeg ik jammer genoeg niet zo’n goed nieuws te horen. Daryl had geweigerd DNA af te staan voor een databank en is hiervoor gestraft ook al konden ze hem hiertoe niet verplichten. Hij is hierdoor van level 1 op level 2 geplaatst wat inhoudt dat hij geen recht meer heeft op de speciale bezoekregeling en ik hem dus geen 8 uur meer zou kunnen bezoeken. Het nieuws werd mij s’anderendaags bevestigd door de gevangenis. Ik was enorm teleurgesteld en voelde mij machteloos want ‘rules are rules’ en ‘no exception possible or allowed’. Een nieuwe confrontatie met het rigide en inhumane gevangenissysteem.

Van de mars naar een ‘exonorated’ programma gerend waar Carry Max Cook en Clarence Brandley, 2 mannen die respectievelijk 23 en 9 jaar onschuldig op death row hebben gezeten, hun verhaal deden. De kracht en positieve energie die uitgaan van deze twee bijzondere mensen is ongelooflijk: geen wrok of bitterheid over wat hen werd aangedaan, bewonderenswaardig.

Nog een hoogtepunt deze week was de ‘restorative justice conference’. Opnieuw was de opkomst klein maar de afwezigen hadden ongelijk. Het was een aangrijpende en onvergetelijke dag vol intense momenten. En als criminoloog kan ik alleen maar vaststellen dat de theorie van herstelrecht mij nooit zo duidelijk is gemaakt in praktijk als die zaterdag. Een aangrijpende videoreportage van een ontmoeting tussen dader en moeder en dochter van het verkrachte en vermoorde slachtoffer die eindigde in een knuffel en een foto, deed zowat alle aanwezigen naar hun zakdoek grijpen.

Maar ook de sterke getuigenis van reverend Pickett die 15 jaar lang ‘de laatste vriend’ was van zovelen die geexecuteerd werden, liet niemand onberoerd. Of het pleidooi tegen de doodstraf van de vrouw wiens eerste grote liefde in koelen bloede werd doodgeschoten in een burenruzie waarmee hij niets te maken had. Stuk voor stuk sterke getuigenissen van sterke mensen die teken zijn van hoop.

Week 3 HOUSTON

Deze week was absoluut een bijzondere week voor mij en Daryl. We zouden op zoek gaan naar Daryls familie. Het heft ons heel wat moeite gekost maar uiteindelijk was dinsdag de grote dag dat ik Reginald (Daryls broer) en zijn vader zou ontmoeten. Ik was er niet zo op gebrand om zijn vader te zien omdat hij Daryls moeder vroeger misbruikte en ze daardoor gescheiden zijn. Maar ik keek er echt wel naar uit om zijn broer te ontmoeten die volgens Daryl een engeltje zou zijn die geen vlieg kwaad zou doen. Ik kan hem alleen maar gelijk geven. Reginald is een schitterend persoon en hem ontmoeten en met hem praten over Daryl deed echt deugd.

s’ Anderendaags zijn we ook een jeugdvriend van Daryl gaan opzoeken en een buurvrouw die hij beschouwde als zijn tweede moeder. Het was zo vreemd om al deze mensen te horen over Daryl vertellen. Alsof het hem nog meer echt maakte, als missende puzzelstukjes die ingevuld werden. Ik heb er echt van genoten maar tegelijkertijd liet het toch een gevoel van bitterheid na. Zoveel aspecten hebben ertoe bijgedragen dat Daryl nu op death row zit. Armoede en ongelijkheid zijn oorzaken van zoveel criminaliteit en toch wordt er in Texas steeds meer en meer geld gepompt in het gevangenissysteem. De gevangenispopulatie blijft groeien maar niemand lijkt zich vragen te stellen bij de oorzaken. Veel ellende zou vermeden kunnen worden.

Daryl groeide op in een ‘beruchte’ buurt in Zuid-Houston: Southpark. We waren op voorhand gewaarschuwd en toch voelde we ons goed in deze buurt. De anonimiteit van de grootstad Houston verviel hier. De mensen waren in eerste instantie wel achterdochtig maar al gauw vonden we er de warmte en openheid die mij deden terugdenken aan de Chicagowijk in Brussel.

Donderdag zijn we terug naar Livingston gereden om Daryl te bezoeken. Ik had heel wat verhalen en boodschappen mee voor Daryl van de mensen die we ontmoet hadden. En net als de vorige keer was het heerlijk om met Daryl te praten, om hem te zien lachen en stralen, om zijn dankbaarheid te ervaren voor wat ik de voorbije dagen had gedaan. De eerste week van de maand kan je foto’s laten nemen tijdens het bezoek. Iets wat ik zelf nogal een nare ervaring vond. Je moet zo dicht mogelijk bij het glas gaan zitten om te vermijden dat je weerspiegeling krijgt op de foto. Het was allemaal zo onnatuurlijk en opnieuw een pijnlijke confrontatie met de ‘muur’ tussen Daryl en mij. Maar Daryl was echt gelukkig met zijn foto’s. De twee uur vlogen voorbij en ik wou echt niet weg. Er was nog zoveel te vertellen. Maar opnieuw was er geen ontkomen aan. Tranen van onmacht rolden maar ik was opnieuw een herinnering aan een schitterende ontmoeting rijker. Gevoelens balanceren gedurig tussen verdriet en geluk.

Zaterdag zijn we nog naar een conferentie van Amnesty International geweest. Achteraf gezien was dit voor ons niet echt een interessante meeting al werkte de gedrevenheid en het enthousiasme van de Spaanse doodstrafcoördinatrice inspirerend.

De hele week heb ik Daryls advocaten proberen te bereiken. De assistent van een van hen heeft mij na vier pogingen om hem te ontmoeten afgescheept en gewoon de telefoon opgehangen. De andere advocaat bleek in Florida te zijn voor militaire dienstplicht. Eens te meer werd mij duidelijk dat deze mensen niet bezig zijn met Daryls zaak en hij eigenlijk aan zijn lot wordt overgelaten. Zonder degelijke verdediging is er geen enkele hoop voor hem.

Laatste week HOUSTON - AUSTIN

Nu ik Daryl slechts twee uur per week meer kon zien moesten we onze plannen enigszins wijzigen. Normaal zouden we eind vorige week terugreizen naar Austin maar aangezien ik Daryl het maximum aantal uren wou zien waar hij nog recht op had waren we genoodzaakt langer in Houston te blijven.

Maandag was ons laatste bezoek, het zo gevreesde afscheid. Ik zag er enorm tegenop. De twee uur bezoek vorige keer waren al veel te kort geweest. Maar ik wist op voorhand dat dit deel uitmaakte van naar Texas komen. Opnieuw wou Daryl foto’s en opnieuw kroop ik zo dicht mogelijk tegen het glas dat ons scheidde. Laatste woorden van vriendschap en genegenheid werden gesproken, een laatste ‘take care’ en ‘I love you’, een laatste knipoog, een laatste glimp in het glas van mijn vriend die geboeid werd weggebracht, en dan niets meer. Bezoek afgelopen. Enkele muntjes voor de automaat en een Polaroid is wat er restte. De weg naar buiten leek nooit zo lang als die maandag. Het leek eindeloos eer de ijzeren deuren zich voor mij opende.

Enkele uren en een interview met de PR vrouw voor de Walls Unit later, zaten we bij reverend Pickett voor een interview. Een integer man die vol empathie vertelde over de tijd dat hij death row gevangenen begeleidde voor hun executie. Hij was telkens opnieuw hun laatste vriend. Opnieuw een sterke stem tegen de doodstraf, een stem die death row gevangenen een menselijk gezicht geeft.

Terwijl we in de onophoudelijke stortregen in de late uurtjes terug naar Houston reden waren mijn gedachten bij Daryl. Ik vroeg mij af hoe hij zich nu zou voelen.

Woensdag zijn we dan terug naar Austin gereden met de bus, 3 dagen later dan gepland. We wouden dan ook uitgebreid de tijd nemen om Dave te bedanken voor zijn gastvrijheid. Zelden heb ik zo’n persoonlijkheid en gedrevenheid ontmoet als in Dave. Maar de laatste dagen leek ook hij uitgeblust. De strijd tegen de doodstraf is ‘tough’ en het weinige succes dat er wordt behaald maakt het soms moeilijk vol te houden.

Vandaag was de apotheose van ons verblijf hier in Texas: de grote mars voor een moratorium. De voorbije dagen hebben we ons dan ook bezig gehouden met het maken van spandoeken, skeletten, borden en het uitdelen van flyers. Maar we hebben ook nog enkele interessante interviews gedaan met Patrick die voor de studentenkrant schreef en te horen kreeg van de raad van bestuur dat hij niet zo vaak meer mocht schrijven over de doodstraf. Of met Chantal, een Belgische die voor de goeverneur werkt en die als Europese mee is gestapt in het Texaanse ‘rechtsdenken’. En met Ross Byrd, een African-American wiens vader achteraan een truck met een ijzeren ketting werd vastgebonden door leden van de Ku Kluks Klan en 3 mijl ver werd voortgesleurd om dan totaal verminkt en onherkenbaar te worden achtergelaten. Zijn zoon Ross spreekt zich uit in de pers en in zijn muziek tegen de doodstraf. Een ongelooflijk bewonderenswaardige jonge man.

Vandaag was de mars. 400 mensen kwamen opdagen wat al klinkt het waarschijnlijk vreemd, een succes is hier in Texas. Het was een schitterende dag. Alle mensen die we de voorbije maand hebben ontmoet waren er. We hadden ons geen mooier afscheid kunnen wensen.

Binnen enkele uren stijgt ons vliegtuig op richting België. Met gemengde gevoelens keer ik terug. We werden hier omringd door de meest schitterende mensen die elk op zich teken zijn van hoop. Zij hebben in Texas zijn dragelijk gemaakt. Hun verhalen neem ik mee naar huis. Hier zijn was niet altijd even gemakkelijk maar ik ben blij dat ik het gedaan heb. Het is een ervaring die ik moest meemaken. En de ontmoetingen met Daryl waren meer dan de moeite waard om zover voor te reizen. Hij is de reden waarom ik hier was, en hij zal de reden zijn waarom ik zal terugkeren.

10-10-2008 om 14:25 geschreven door Marjan  

10-10-2008 om 14:20 geschreven door Marjan  

Tijdens één van mijn reizen naar Texas ben ik in de rechtbank het hele dossier van Daryls rechtszaak gaan kopiëren. Meer dan 2000 bladzijden nam ik mee naar België om me te verdiepen in zijn zaak. Daryl had zelf nooit een kopie ontvangen van zijn eigen dossier, hoewel dit zijn recht was. Ik kopieerde de hele stapel en stuurde hem zijn dossier in kleine pakketjes op. Wat je hieronder kan lezen is een weerslag van wat er is gebeurd, waarvoor Daryl veroordeeld is en welke elementen in zijn dossier mij hebben overtuigd dat hij wel degelijk onschuldig is. Het document is opgesteld in het Engels. Voor een Nederlandse versie van de feiten is het nog even wachten.

I. Summary of the facts

On December 13, 1990, around 11.15 pm, Mr. And Ms. Fitgerald were found dead in their home. Mr. Fitzgerald was found laying on the ground; Ms. Fitgerald was sitting in a recliner. Both had shotwounds in the head and were killed between 10 and 11 pm. The victim’s son, James Junior, had been shot too, but escaped from the house before his parents got killed and called the police. He recovered from his injuries.

Mack Henry Terrell was arrested first on December 15. He showed the police where to find the murder weapons and supposedly implicated Daryl who was arrested later that day.

Daryl states the following occurred on the night of December 13, 1990:

Terrell knocked at my door between 10.30 and 10.45 pm asking for a place to stay. He had stayed at my place the night before as well so I told him he could stay. The last time I saw Terrell was around 6 pm that same evening. Terrell told me he had just killed two people in a robbery over money and drugs and he was concerned about the victim’s son whom he had shot as well, but managed to get away. He stated that a crack head woman told him that during intercourse with Mr. Fitzgerald, he told her that he held large amounts of drugs for a drugdealer. This woman asked Terrell to go with her to rob Mr. Fitzgerald, but Terrell refused. Instead he went with a street associate he ran into whose name was Mark. After dividing the money and dope, Terrell came straight to my house asking for a place to stay. I found it hard to believe as he didn’t had any money or dope on him. One hour later Terrell and I went to the crime scene. As we walked down Crestridge Street, I saw Rayfield Ben sitting in a driveway. From the corner of Southford Street, I saw a lot of activity was going on in and around the house of the Fitzgeralds. There were police cars and a white investigation van.

Confirming all that Terrell had told me as we walked back to my home, we walked past a woman on the opposite side of the street. Virginia Robertson and her son were walking the dog who was very spirited and playful. The dog carelessly ran near us. Ms. Robertson said ‘don’t worry, he won’t bite’. Terrell, frightened by the dog, pulled out his pistol, stating angrily ‘you damn right he won’t fuck with me’. When we turned around the corner, out of Ms. Robertson view, Terrell stopped, going to the side of the road and began searching for something hidden inside the grass. He removed a large bag. Back at my home, I discovered the bag contained drugs, money and a .22-caliber weapon. I made it clear to Terrell that if he wanted to stay for the night he should get rid of the weapons. Terrell agreed to sell them and asked me if I knew someone who would be interested.

We went out to sell the pistols. Terrell sold the .22-caliber to two guys, sitting in a truck that he knew. While he went in the house, I remained outside. Later he sold the .32 in front of a drug house.

When Terrell was arrested, he confessed that he had loaned fifty dollars to Fitzgerald to pay for a prostitute, claiming he met this woman along with Fitzgerald at Daryl’s house. Terrell stated that Fitzgerald promised to return his money once he got home. Terrell stated he walked Fitgerald home around 10 pm, waited outside the house 20 minutes for Fitzgerald to return with his money, but he never did. So he knocked on the door and Terrell was told by the son that his father wasn’t home. Then Terrell claimed he returned to Daryl’s house and that it was Daryl who encouraged him to go back to get his money.

Briefly, what appears to have happened at the Fitzgeralds: Terrell knocked at the door around 10.20 pm. The son opened the door. There was a conversation and Terrell went away again. After some time he returned with another guy, knocked at the door again, showed his pistol at the son and asked to see his dad. They went into the house. James called his father who was sleeping. His mother appeared as well. She had a gun. In one way or another Terrell managed to get the gun away from her. So he had two guns at that time. The five of them went to the dining/living room and sat around the table to discuss the money issue. At some time James Junior got up to get money in the room of his parents. The co-defendant stayed in the room with the parents. In some way, in the bedroom a struggle started between James Junior and Terrell. Junior got shot and tried ot get out of the house. Terrell chased him throught the hall and the doorway while shooting at him. Junior managed to get away as it was very dark outside, in front of the house. He didn’t move and Terrell couldn’t see him anymore. So Terrell went back in the house and Junior started to run to the end of the street to get help. The police found the Fitzgeralds killed in the living room and the house had been searched. The offenders were obviously looking for something.

II. Guilt/Innocence Phase

· Daryls conviction is based solely up on the testimony of the co-defendant Mack Terrell and of the victim’s son, who wasn’t an eyewitness to the murder of his parents. There is no physical evidence that places Daryl at the crime scene.

· The testimony of both James Fitzgerald Junior and Mack Terrell changed several times.

· Mack Terrell withdrew everything from his written statement made to the police when he first witnessed at trial, saying that it was all a lie. This was crucial for the prosecutor as his initial statement didn’t match with that of James Junior. Mack stated initially that while he was chasing James Junior and shooting at him in the hall and through the doorway he heard 6 or 7 shots coming from the living room. He changed this at trial saying he heard these shots while he was going back in the house. But this was not enough for the prosecutor as she wanted Terrell to testify that he had actualy saw Daryl shoot the Fitzgeralds. So Terrell changed this again at trial. Devein Keith Stephens, who was waiting in court in the holdover cell to go to trial himself, testified before the jury that he had heard a conversation in the holdover cell between Mack and prosecutor Huffman. He heard Huffman telling Mack ‘that he had to say that he had seen Daryl shoot the Fitzgeralds; otherwise he wouldn’t get his 50 years but death instead’. He also saw her illustrating to Mack how Ms. Fitzgerald was moving with her arm in the act of getting shot. Mr. Stephens reported what he had heard and seen to someone from the court.

· Mack Terrell heard parts of James Junior’s testimony at trial prior to his testimony. The defense asked him:

Q: Do you remember hearing James Fitzgerald Junior’s testimony in part while you were in the holdover cell?

A: Some parts

Q: And that was prior to you giving your testimony in this case, is that right?

A: That’s correct.

The defense asked the judge to strike the testimony of Terrell as the rule had been invoked but the judge denied it.

· Mack Henry Terrell got 50 years and walked free in October 2005.

· James Junior changed his version 5 times. Even what he testified to before the judge at the identification hearing and at trial differ in very crucial details. Junior testified at the identification hearing that he had seen Terrell going back into the house and that it took at least 30 seconds before he heard the shots while he was runing down the street, meaning that there was enough time for Terrell to take the .22-caliber that he had left with his co-defendant and shoot the Fitzgeralds himself. The prosecutor didn’t want this. 30 seconds was too much as she wanted Terrell to testify he saw Daryl kill the Fitzgeralds. So Junior’s testimony needed to be changed. And so at trial, one week after he had testified before the same judge that it was at least 30 seconds, he refused to answer the defense question to estimate the time between seeing Terrell going back in the house and the shots he heard. The defense asked him at trial:

Q: And you also discussed this (refering to the length of time) with Ms. Huffman, is that correct?

A: There’s nothing wrong with talking to the prosecutor? I talk to her every day.

· James Junior added more details for the first time at trial. Initially he testified that Terrell’s co-defendant during the whole time hadn’t said anything except, ‘nobody is going to get hurt, my cousin here just wants his money back’. Terrell did all the talking and was carrying his gun and the gun he took from Ms. Fitzgerald. But than at trial he testified that Terrell gave the gun he had taken from Ms. Fitzgerald to his co-defendant and that he loaded it and said ‘someone has to do something’ while ‘he had this look at his face’ and pointed it at Mr. Fitzgerald. The defense asked him at trial:

Q: Last week you did not testify that anybody touched your dad or that anybody pionted the gun at your dad other than Mack Terrell, is that correct?

A: Well, I didn’t specify that…

· These are only a few examples of how the truth has been twisted many times.

· James Fitzgerald Junior was convicted in August 1989 of possession of cocaine and placed on 10 years probation. He had enough reason to work with the prosecutor as the police initially thought he had something to do with the death of his parents and as Daryl had testified that Mack had stolen cocaine from the Fitzgeralds house.

· The police drawing of Mack Terrell made with the help of James Junior seemed almost like a picture of Mack. The description he gave of the co-defendant was much more vague.

· The police records show that James Junior told the police that his family told him that Daryl Wheatfall killed his parents. At trial he testified that his family had never told him anything.

· Vernon Hines testified at trial that Mack sold him the .22-caliber pistol and that Mack also had a .32-caliber pistol in hands. He testified that Daryl stayed outside the house the whole time and didn’t say anything. This matches with Daryl’s story.

· Denise Mills testified she bought the .32-caliber pistol outside, at the corner. But at trial she changes her testimony and said she bought it inside the house and that some guy named Joseph McGowen was present as well. McGowen than testified he heard Daryl say, ‘I just popped a couple of people’. Denise Mills was in Harris County Jail and McGowen was on probation for aggravated robbery. During cross-examination of Denise by the defense, she failed in testifying to the same story as McGowen and it became clear that both stories didn’t match anymore.

· The defense called Kenneth Wayne Jenkins. He was in jail waiting for his murder trial. He testified he heard Terrell bragging about the murder: ‘he said that some guy owed him some money and that he and a guy named Mark or Marcus went to the house and Mack said he had shot a couple of people’. He also said that Terrell pointed Daryl out to him in the rec yard saying that he had run to his house after the murders. He testified that he had been in jail waiting for his trial for 2.5 years and that he never had said anything about this to Daryl. He said; ‘it was only 7 days ago when I saw Daryl crying in his cell that I told him what Terrell had told me once’.

Following witnesses were never heard by the jury:

· The defense called prosecutor Joan Huffman as a witness. The jury was removed from the court. The defense explained that they wanted the jury to know that the DA’s office had information there was someone else who looked like the composite and that they had a name (Michael Radford) and an address. The defense wanted the jury to know this. But Huffman argued that it was inappropriate for her to take the witness stand and so the court decided to go on the record but outside the present of the jury. It appeared that the DA’s office never had investigated this information any further, nor was a picture of him put together with Daryl’s in a photospread. The jury never knew this.

· Anita Martins, who lived at 5867 Southford Street, told the police she had seen Mr.Fitzgerald together with Terrell walking towards his house around 10 pm. Ms. Martins was never called to testify. If she had testified it would prove that there was no way that Terrell could have waited outside the Fitzgerald’s house for 20 minutes, knock at the door to ask if Junior’s father was home, than return to Daryl’s house (which takes 15 minutes), go back to the Fitzgerald’s house and stay there for at least 30 minutes (according to James Junior testimony) and stay another 10 minutes after James Junior got away to rob the place without running into the police who arrived around 11.15 pm. She was never called to testify. The jury didn’t know about this.

· Tammy Watson also lived at Southford Street (5823). She told the police she heard ten shots. If she had testified, she could have given a clear picture on how fast these shots came and correct James Junior and Terrell’s testimonies. She was never called to witness.

· When Terrell and Daryl went back to the crime scene at around 11:45 pm, they saw Rayfield Ben, sitting in a driveway on the corner of Crestridge Street and Southington Street. He could have testified seeing Terrell and Daryl only one hour after the murders took place.

· Virginia Watson, who lived at 6702 Crestridge Street, told the police that on the night of the murders, between 11.30 and 12 pm, she had seen two men, Terrell and Daryl, when she was walking her dog together with her teenage son. She told the police that Terrell took out his gun when the dog was appoaching them. If she would have been allowed to testify it would have shown it was more than one hour later after the murders that she had seen both men.

· Daryl testified during the punishment phase that there was a girl with him named Sheree Clark when Terrell arrived at his house around 10.45pm. This girl could have provided an alibi for Daryl. She never testified.

· Daryl’s neighbor, Ms. Elenora Jones, an eldery lady who was a reputation witness for Daryl during the punishment phase, told investigator Jackson that she had seen Daryl at home around 10 pm. She could have provided an alibi for Daryl but she wasn’t heard during the innocent/guilt phase of the trial.

· Ronald Walker, who lived in the neighbourhood and knew both Daryl and Terrell told investigator Jackson that he knew Terrell as a man who’s carrying a gun and that he knew Daryl for a long time and that he didn’t believe Daryl would do what he was charged with. He told the investigator he knew a guy named Mark Carter who looked a lot like Daryl and lived in the neighbourhood. This matches with what Daryl stated Terrell told him (a guy named Mark)

· Daryl himself didn’t testifiy during the innocent/guilt phase of the trial, so the jury never heard his version of what happened any sooner than during punishment phase.

When I was in Houston in October 2005 I was able to get a hold of the cell phone number of James Fitzgerald Junior (281-757-3331), the victim’s son through Ronald Walker with whom I became friends with during the last years. Ronald called him for me and explained him honestly who I was, that I was a friend of Daryl Wheatfall and that I actually believed he was innocent. He told him I’d like to talk with him to find out what really happened on December 13, 1989. Instead of saying there was nothing more to tell about it, he asked Ronald to give him 15 minutes to think about it. He called Ronald back after 15 minutes and said he was sorry but that he didn’t want to meet me because he wanted the past to rest. To me this proved that he had something to say, otherwise he wouldn’t have asked 15 minutes to think about it.

III. Punishment Phase

· During punishment phase the DA discussed in length every crime Daryl had ever been convicted of since he was a teenager ‘till the moment of trial by calling police officers who investigated these crimes and/or arrested him. One of the exhibits given to the jury before deliberation was a summary of all these crimes. Along with this, several guards from the Harris County Jail witnessed against Daryl about his behaviour in prison. A video was shown to the jury that showed how a five-man team geared up to respond to Daryl’s violent behaviour.

· Besides this, the DA introduced a new offense - the murder of two people in a crack house on December 10, 1990, a few days prior to the Fitgeralds’ death - trying to convince the jury Daryl had done these murders. They showed pictures of the crime scene and the victims to the jury. The three eyewitnesses to this crime, who failed twice after the murder took place to identify Daryl as the offender in a photospread and who actually gave other names to the police of who committed these murders, suddenly one year later all testified at Daryl’s trial to recognize him as the shooter. All three eyewitnesses were either on parole or escaped from the state under a false name. This was an unadjudicated offense. Daryl never got charged nor convicted for these murders.

· The defense only called a few character witnesses: the guard who escorted Daryl from prison to the court and back every day during trial, both his parents and Daryl himself to witness during punishment phase.

· On October 1996, five years after Daryls conviction, and while not being his laywer anymore, Donald Davis, Daryl’s trial lawyer wrote an affidavit saying:

“…I was appointed first chair and it was my obligation to decide strategy and tactics for the trial. Daryl had a long criminal history, and a long and difficult history of mental instability, substance abuse and emotional disturbance. We had knowledge of and evidence to support an extensive history of psychological problems, but we never had Daryl psychologically evaluated. At the time, I believed that the most fruitful avenue to pursue was to explore the facts we had that made us think that Daryl did not participate at all in the shooting, that he was not there. We had testimony that Daryl did not go with Terrell to the house, and severe doubts about the credibility of the two primary witnesses for the State, Terrell and the Fitgerald’s son, Junior. We pursued that avenue aggressively, but I believe now that I failed Daryl in an important way. In my inexperience (3 capital trials both as DA and defense lawyer) and naivete regarding the importance of psychological evidence for mitigation and punishment, I neglected to conduct an independent evaluation of Daryl. As a result, I had no evidence to offer at the punishment phase regarding his decreased judgement, his long history of emotional and psychological problems that probably developed from his horrible childhood combined with an accident he had as a teenager and long-term drug abuse. We had specific evidence of emotional problems at school, a juvenile psychological evaluation that indicated psychotic tendencies and a sociopathic personality, long-term damaging drug addiction, and a severe head injury when he was approximately 17. That kind of information could have helped a jury to come to a determination that Daryl might have had a lessened moral culpability for his actions, and could have resulted in a decision for for life or a hung jury which would have resulted in a sentence of automatic life. I won’t ever know because I did not explore those possibilities, and I did not present evidence of those circumstances to the jury on Daryl’s behalf. Looking back on this case, I have come to the conclusion that I failed to effectively represent my client during the punishment phase of that trial because I did not give the jury information that might have permitted them to exercise a reasoned moral decision regarding Daryl’s case. If I had the case to try again today, I would do it differently and I would have pursued the psychological evidence further.”

· Although the defense asked during pretrial motions for the jury to be given a special issue question in which they fully could consider mitigating evidence, the judge denied it and instructed the jury the ‘nullification’ option, to answer ‘no’ to one of three special issue questions although they thought the right answer would be ‘yes’, in order to be able to give a life sentence instead of death, based upon mitigating evidence. Daryl witnessed as a child a lot of violence between his parents. Eventually his mother managed to get away from his father, taking the four children with her when Daryl was 6. She was never home as she worked two jobs and tried to get her degree in the mean time. Daryl went to 6 different elementary schools because they were moving all the time. He was placed in special classes for emotionally disturbed children, suffered a lot because other children were laughing ât him as he was a short kid, and started to steal food at a very young age as they were often hungry. He suffered psychological problems and received counselling for it. He seemed to have ADHD and a borderline personality. He started to use drugs at the age of 13. There was a lot of mitigating evidence that could have been taken into consideration.

10-10-2008 om 14:04 geschreven door Marjan  

09-10-2008 om 18:09 geschreven door Marjan