... wist ik veel wat er bedoeld werd met de negatieve connotatie bij het woord schoonfamilie.
Laat ik stellen dat ik met graagte de mensen die me zo naïef deden blijven bedank. Voornamelijk Myriam, Steven en Rob die me door de zwaarste periode heen hielpen. Jan, om ons soms mee uit eten te nemen. Robin zijn familie die me de kunst van echt Oostendse dialect leerden rond kerst. Lynn die plezant fijngevoelig uit de hoek kwam.
Graag ben ik wat nostalgisch. Steven kan ik enkel nog bedanken terwijl ik in de mist buiten kijk. De mist van gemis.
Rationeel begrijp ik het één en 't ander maar ondertussen bloedt mijn hart erger dan de meest verbeeldingsrijke fantasie van een emo.
Ach, wat zeg je op sommige dingen? Yipikaye motherfucker? Hmm... lijkt me een voornemen voor 2017. Vaker yipikaye motherfucker zeggen.
Zo, de herfst heeft weer mensen in lijken veranderd. Tussen de chemo's door wonen Guy en ik uitvaartdiensten bij en ondanks selectiviteit zijn het er enkele.
Herinneringen zijn vers. Met Hans had ik bijvoorbeeld samen een euthanasieplan. We zouden een plastiek zak om ons hoofd doen, die afspannen en er met een dun buisje helium in laten vloeien zodat we het vervelende gevoel van stikken niet zouden hoeven gewaar te worden. De flessen hadden we gehaald om zogezegd ballonnen op te blazen bij een communiefeest. Passende plastieke buizen vond ik in de Brico, enkel de zak van bij de bakker hadden we nog niet gehaald. Het zou een doorzichtige grote van bij de bakker moeten zijn. Dan kan je zien waar de kraan is om de helium open te draaien.
Uiteindelijk was Hans zijn fles na een week of twee op omdat hij het te leuk vond om met een gekke stem te spreken en high te worden door de helium.
De mijne staat er nog. Maar 't stinkt, de dood stinkt.
Relaties zijn moeilijk als je ze moeilijk maakt. In onbewuste tijdperken draag ik daar al eens tot bij. Origineel probeer ik me te onthouden van negativiteit maar heel vatbaar ben ik voor stress van anderen en het is niet zo haalbaar om te vaak bij dezelfde persoon te zijn. Ik voel en weerspiegel de eventueel aanwezige stress.
Stress drijft mensen uit elkaar en daar kan je aan toegeven maar in de relatie tussen Guy en mezelf zou dat niet logisch zijn. We missen elkander erg om de zaken die we aan elkaar appreciëren en het feit dat onze lichamen dienen te vervloeien.
Verbaal ben ik wel gemeen, als hij zegt 'Ik hou van je', dan zeg ik 'Ik meer van jou, klootzak'. Soms is ie een klootzak en soms ben ik een viswijf, daar moeten we niet onozel over doen.
We zijn recent allebei wel in de trechter beland waarin we elkanders positieve kanten minimaliseerden. Ik ben nu een boek aan het lezen over verslaving aan liefde om los te komen van vooropgestelde negatieve ideeën over liefde. Eigenlijk had ik er al weinig.
Mijn liefde bevat geen voorwaarden, ze is vrij maar het liefst een beetje ingenomen door de man die me de hemel in kust. Een beetje verslaafd aan intimiteit ben ik misschien, ik voel me gewoon zo dood bij te weinig. Jaren heb ik naar het woord gezocht, was het seks, was het erotiek? Nee, het is een unieke intimiteit die te bereiken is met de meest fascinerende man die ooit een winnend spermacelletje was.
Hierbij dank ik de hoogste oppermacht om onze ontmoeting te hebben mogelijk gemaakt.
Pheebee was een teckeltje dat ervoor zorgde dat je als mens alert bleef. Een boterham had zij meestal in haar bek voor je nog maar een aanzet kon geven naar het zelf verorberen van dat stukje voedsel. Sokken vond ze zeer fijn om te stelen en handdoeken die op hondhoogte hingen, nam ze ook gretig mee. Dan trippelde ze uit de badkamer met een handdoek die zo zwaar was dat haar achterste pootjes soms even van de grond kwamen maar ze hield vol. Ik woonde mede bij haar en maakte er een wedstrijd van, telkens hing ik de handdoek terug. Ik wist dat het niet meer was dan een wedstrijd want ze hield gewoon vol.
Suzy, het baasje van Pheebee hield op haar beurt vol met elke dag stofzuigen, ze wilde, terecht, niet dat hondenharen zouden domineren. Pheebee en ik konden gelukkig wel onze angst delen voor het geluid dat die Dyson maakte.
Ik belde Suzy net en het lichaampje van kleine Pheebee, uit het asiel afkomstig, wordt momenteel gecremeerd. Ik heb drie kaarsjes voor haar branden. Voor een mens is eentje genoeg. Voor een diertje dat een leven aan verregaande deugenieterij, trouw en liefde heeft gewijd, zijn drie kaarsjes meer op z'n plaats.
Momenten van warmte en rust kunnen je opladen zodat je weer kan zijn wie je bent. Daarnaast helpt het om pijnloos te zijn en een heel erg speciale lieve mama te hebben.
Tijdens het schrijven van vorige tekstjes zat ik op een meer donkere plaats.
Op zulke momenten schrijf ik opzettelijk wat woorden op deze blog omdat herkenbaarheid helend kan zijn. Een lezer denkt dan misschien dat ik in de put zit. Dat is ook zo, ik zit soms dieper onder de aarde dan eender welke put gegraven kan worden maar is het soms niet verfrissend om eens wat anders te lezen dan de algemene cijfers?
Soms laat ik mezelf even toe om emo te zijn. Nu ben ik er weer even klaar mee, er hoeft geen gevrees meer en let op, het is nog steeds mijn bedoeling om een stabiele situatie te creeëren waarin geen vrees nodig is. Ik wens mijn leger dat ik over de jaren leer kennen veel zelfvertrouwen en moed om zichzelf te kunnen blijven herpakken en excuseer me voor de momenten dat ik de energie niet vond om leidinggevend te zijn. De reden dat het oorlog is heeft meer te maken met mezelf dan met de kwaadaardigheid die m'n gezwellen bevatten. Toch, mezelf staat langs geen kanten los van m'n omgeving, die is niet vrijgepleit.
M'n bedenkelijke strategieën worden me enkel werkelijk vergeven door m'n dokter, een man waarvan ik moet toegeven dat ie best de opperbevelhebber blijft. Zijn geheim is geen geheim, hij oordeelt niet en werkt gewoon goeie strategieën uit.
We geven elkaar complimenten over elkaars strategieën zonder daar te veel tijd aan te verliezen. Misschien zijn we beiden soms wel wat geïsoleerd. Eenzame hoogtes of eenzame laagtes. Och, ik zeg zomaar wat. De man klaagt niet, dat doe ik.
Een klein half uurtje voordat de voorstelling begon vertelde m'n verloofde me dat we konden gaan. De pijn nam de overhand en ik kon niet. Een dag had ik noodgedwongen in mijn kamerjas doorgebracht, verweten werd me dat ik overgevoelig en onduidelijk was. Het zou vanavond de laatste keer zijn dat ik meer dan één glas wijn dronk.
De wijn was lekker als zijde maar van mijn foutief gedrag werd de pijn niet als schuldige gezien. Ik trachtte nog om liefdevol te zijn maar dat was te laat. De pijn zal voor sommigen mijn identiteit gaan vormen en dat betekent waarschijnlijk dat er weer afscheid zal zijn. Afscheid wordt na een tijdje dan gewoon afstand en met wat geluk kan ik me na een periode weer zonder pijn gedragen, alsof ik het allemaal goedkeur. Boosheid is er, omdat ik geen legomannetje kan zijn binnen hun spel. Hebben jullie geen makkelijker spelletje? Anders wil ik terug naar mama toe.
Opgebruikt ben ik wat. De rust die in me is, heb ik me wat laten afnemen door anderen en die anderen willen me helpen. Ze willen activiteiten met me doen, me aanraken, eten voor me maken. Nu nog een persoon vinden die gewoon zonder energie te vragen bij me wil zijn, zoals een poesje. Energie afnemen kan wel maar van teruggave is er voorlopig geen sprake. Men weet niet wat men van me afneemt dus men kan niets teruggeven.
Er lijken enkel verwachtingen, onhaalbare verwachtingen. Van mij en van hen. De brug is nog niet hersteld en er zijn nog veel werken die moeten gebeuren. De aannemer is niet zo betrouwbaar en de overstroming gooide roet in het eten, de geplande deadline zal niet gehaald worden en er zijn mensen die op de afgewerkte versie zitten te wachten.
Men vindt mijn haar mooi zo, ik vind er niets aan maar er is geen samenwerking... De beharing op m'n hoofd wordt algemeen goedgekeurd, een beschermd monument dat ik wil afbreken omdat het in de spiegel niet juist oogt.
Bewakers zouden handig zijn, mensen die stabiel kunnen blijven onder invloed en helder zijn om de juiste prioriteiten te stellen. Zolang die zich niet in mijn directe omgeving bevinden ben ik thuisloos en ben 'k terug zwerver. Een zwakke schakel zonder waarde.
Praat maar tegen me, ik leg mijn vinger aan de zijkant van het dikke glas en merk op dat het raakvlak van vingerrimpels op een bepaald moment de vorm van een schoenafdruk heeft en dat is duidelijker met m'n rechtervinger. Bloemen verwaarlozen oogt lelijk maar het is m'n nieuwe hobby.
Door de week vraag ik me af hoe het zwarte aanwezige vlekje onderaan op de kast kon raken. Een dag later, tijdens het eten bereiden is m'n coördinatie niet evenwichtig, de koelkastdeur opent zich te snel en er valt een flesje woksaus helemaal stuk op de grond. De voegen tussen de tegels zijn nu ook zwart.
Het versplinterde glas is echter vrij dik dus tamelijk ongevaarlijk.
Nu drink ik maar instant misosoep, het smossen daarmee is niet zwart. Ondanks mijn angst voor minuutsoepsmaak is het te doen. Je kan helaas niet verwachten dat de 'Fukushimawolk' uit het midden komt zoals bij verse... Jawel, ik kan dat wel verwachten om teleurgesteld te worden, kan perfect.
Terwijl beperking begrensd is, kan het idee toch wel uitbreiden. Beperkt is het bloggebruik op dit webadres waardoor m'n vorige bericht ergens in de wolken is gaan vliegen. Beperkt is deze computer die sinds het hebben van een anti-virusprogramma geen muziek meer afspeelt. Beperkt is begrip van mensen, beperkt is mijn verdraagzaamheid. Beperkt is spraakzaamheid, beperkt zijn zwijgzame momenten.
Als we in de film Speed waren zou Guy Keanu Reeves zijn, ik Sandra Bullock en den oncoloog Jeff Daniëls. De dokter sterft helaas en wij bouwen een relatie op die gebaseerd is op seks.
Ik ging in de solden snuffelen maar de solden-haarbanden hadden een kunstige knoop in het midden en dat trok op niets en de gewoongeprijsde accessoires weigerde ik op die moment te kopen. M'n pruik is ok hoor maar ik zou er toch graag van tijd een haarband in doen. Je kan helaas niet vermijden dat dat kapsel breder is dan je natuurlijke coupe en met iets lintachtig in, wordt het wat speelser.
Al vrij snel was ik wat teleurgesteld in de algemene solden, de niet afgeprijsde zaken passen meestal beter en zien er fraaier uit. Goedkopere winkels die ik die dag koos, maakten me wel tevreden. Vaak vriendelijke verkoopsters en originele prulletjes. De geur is uiteraard niet steeds te verdragen en je kan best aangekochte kleren wassen voor gebruik, dat wel. Helaas is er weinig verschil met duurdere winkels op dat vlak. Tweedehands dragen blijft het snuggerst maar soms hebt je nieuwe onderbroeken en onderlijfjes nodig.
In de wereldwinkel vond ik afgeprijsde welriekende zeepjes. Ik had origineel geen idee waarom ik ze kocht maar ik nam ze mee voor 3 euro. De voorbije dagen deelde ik ze uit en zo heeft elk zeepje een andere reis gemaakt. De ene naar een toiletlavabo, een andere misschien naar de bovenkant van een nachtkastje of tussen kleren, wie weet is er eentje in een handtas blijven zitten. Toch zullen ze nog wel met elkander kunnen communiceren, alé, ik ga daarvan uit. Ze hebben superlang samen in een doosje gezeten en vullen elkaar aan qua vormpjes. Fascinerend hoe ze dat eventueel doen. Misschien hoor ik sebiet wel een zeepkreet. Heb ik er eigenlijk wel goed aan gedaan om ze uiteen te halen? Het waren eigenlijk echt kleine zeepjes en als een mens er gebruik van maakt, krimpen ze. Zelfs wanneer je dat feit negeert, gaan ze op. Arme stakkers. Dat ze binnen de mogelijkheden goed terecht mogen zijn gekomen.
Myriam heeft een hartje, Tiny een bloemetje, Lieke een klavertje en ik heb een sterretje. Snoezig toch.
Op een dag voelde ik dat m'n lichaam er minder energiek was, m'n spijsverteringsstelsel was er minder aan toe. Ik stopte met het bijnemen van de supplementen die de frequentietherapeut me meegaf omdat elke capsule meer werk is voor m'n lichaam en ondertussen moest ik ongeveer 8 supplementen per maaltijd nemen... Sindsdien ben ik niet meer herbegonnen en er is geen degelijk verschil dat ik waarneem.
Wel ben ik verder gaan zoeken wat wel een herbronning voor me kan zijn, door veranderingen zoals verhuizen kreeg ik nu eenmaal weer een tijdje wat veel praktisch gedoe aan m'n hoofd waar op zich geen plaats voor was. Ik kwam uit bij een plaats die rust voorziet voor mensen die het moeilijk hebben. Het Namastehuis wordt voorgesteld als een helende plaats en de ene ziekenkas betaalt meer terug dan de andere maar er is tussenkomst, het maakte me benieuwd alleszins. Van maandag tot vrijdag ben ik er verbleven. Het was geen goed idee om in een huis te zijn waar mensen met een enorme zwaarte waren.
Eén keer per dag gemiddeld was er een therapie, soms meditatie-achtig, soms creatief... De helft van de tijd waren er therapeuten met gezond verstand maar met een beetje pech waren er vrij getikte mensen die een sessie van iets kwamen doen. 's Woensdags wilde ik graag naar huis maar natuurlijk is dat niet ideaal omdat de week een zogezegd geheel is. Donderdag en vrijdag hield ik vol en de anderen zorgden wat voor me, er was best veel begrip onderling wat fijn was maar ik miste mijn toekomstige thuis nu al.
Wat een superinvestering bleek was het Marokkaanse restaurant in Antwerpen waar Guy en ik gingen eten vrijdags toen ik vrijgelaten werd alsook 'My dying bride' die na een logge week verlichting brachten! Ze speelden heel wat nummers van de nieuwe cd 'Feel the misery'. Erg voordehandliggend dat ik compleet mee was...
Er was eens een project dat niet goed dreigde te lopen door geslotenheid, in het begin zat ik erin en probeerde ik het één en ander duidelijk te maken maar na enige tijd wilde ik eruit, ook gewoon om fysieke redenen. Het verband bleef omdat het een kankergerelateerd project is en mensen vergeten dat ik geen kanker ben. Ze blijven ervan overtuigd dat ze me kunnen helpen op een manier die ik zelf nog niet ken.
Stress kwam via de mailbox en samen met iemand anders reageerde ik op, toegegeven, een eerder uitgesproken manier. Meer stress kwam via de mailbox tijdens mijn chemo die palliatief werd toegediend.
Volgens die bewuste mail heb ik schuld aan dingen en heb ik te weinig rekening gehouden met mensen die eens een notie van hetzelfde lot hadden als ik, voor zover ik kan volgen.
Er zijn een boel zaken waar ik me aan erger. Nu is het wel zo dat het helemaal niet zo is dat ik me erger aan het idee dat Guy en ik met elkaar gaan trouwen.
Het maakt me eerder rustig om dat idee te hebben en het lijkt me alsof de trouwdag een mooie dag zal zijn en de tijd nadien spectaculair door het feit dat ik dan mag zeggen
Dat thee op te weinig plaatsen à point geserveerd wordt. In het beste geval krijg je een netje met het spul in maar heb je geen idee hoelang het er inzit en op welke temperatuur het water is. Een soort feminisme voor thee is nodig. Het zou niet mogen dat je kopzorgen hebt omdat je thee boven koffie verkiest, toch...
Wat kan het deugd doen om al je e-mails te verwijderen. Uiteraard zullen er problemen volgen omtrent mails die ik nu niet meer heb, alhoewel, problemen? Mijn verantwoordelijkheid is nihil.
Het was moeilijk om mezelf uit bed te sleuren. Kanker knaagt, bestraling maakt weefsel versteend en dat voel je. 's Avonds zou de cinema me goed doen. Ik telefoneer even naar Guy om te vragen of ie het ziet zitten om naar de film te gaan 's avonds. Na geen verbinding te hebben, wordt er door mezelf inwendig gevloekt tegen mijn netwerkbeheerder. Het lijkt me erg straf dat deze keer m'n rekening niet betaald zou zijn.
Een sms bereikt m'n eventuele bioscoopdate wel. Blijkbaar zijn er aanslagen geweest in Brussel en hij werkt daar dus is nog niet eens zeker van z'n terugkeer naar Mol. In de namiddag rond 16u krijg ik een oproep van een nummer die ik niet ken. Een beetje ongerust neem ik op, blij dat Peggy het is, dom dat ik haar thuistelefoonnummer nog niet had opgeslagen.
Ze vroeg ofdat ik het al wist. Steven is dood. Het had niets met Brussel te maken, enkel hij weet precies waar het wel mee te maken had en dat blijft zo.
Ik zie je graag wil volgens mij gewoon zeggen dat je vervangbaar bent door een foto. Mensen doen elkaar veel aan omdat ze elkaar graag zien, gaan uit elkaar om later dan soms nog op Facebook te gaan piepen hoe het met de ander is. Zo gaat dat.
Ik persoonlijk zie vooral graag films, foto's ook wel en schilderijen natuurlijk. Planten of bloemetjes, of een combinatie van de twee, zijn ook wel een lust voor het oog.
Guy vind ik ook fijn om naar te kijken, vooral als ie slaapt. Guy zei gisteren dat hij mij graag ziet maar ik weet helemaal niet of dat vandaag nog steeds zo is. Mocht dat nog het geval zijn, dan zouden we naar een museum kunnen gaan. Ik kan dan naar de kunstobjecten kijken en hij gewoon naar mij.
Wie begrijpt nu dat het vers (met liefde bereid) eten me ziek zal maken? Mijn onverschilligheid naar een kus of een gebaar? Desinteresse in dialoog?
Het is daarom wel logisch dat mensen in m'n omgeving kiezen voor gezelligere oorden. Dat doet wel even erg veel verdriet-pijn bovenop het fysieke lijden. Dan huil ik waardoor de persoon in kwestie zich vaak nog iets vroeger uit de voeten maakt.
Dat wenen is gewoon omdat ik misschien net die avond wel meer pijn ga krijgen en naar een ziekenhuis wil en simpelweg omdat er dan niemand zal zijn om me te vervoeren.
Het is vaak enkel angst. Na pijnstillers genomen te hebben, weet je zelf wel dat het op deze manier veiligste is. Zo vergiftigt de pijn minder anderen.
Eten wordt gek genoeg wel altijd achtergelaten.
-------------------------------------------
Ontwijken: van richting veranderen om niet tegen iets aan te botsen.
Eén van de meest geavanceerde andere therapieën dan westerse celafbrekende anti-kankertherapie zou frequentietherapie/bioresonantie zijn. We gaan het uitproberen in het Bodyboost-centrum.
Het is geweten dat chemo, bestraling en operaties trauma's zijn voor je lichaam en niet enkel kanker afbreken. Toch ben ik die zaken ondergaan waardoor bijvoorbeeld m'n gewrichten nu enorm zwak zijn en er littekenweefsel aan de binnenkant van m'n darm vergroeid is (dat hevige krampen geeft), ook blijven de tumoren in me leven en verder groeien.
Bij frequentietherapie gaat het om gezond weefsel opbouwen. Zo is het best heilzaam wanneer je slijmvliezen die je spijsvertering regelen terug kunnen keren e.d. De therapeut gaat ervan uit dat ie kanker kan genezen via dit systeem al zegt hij dat het soms niet mogelijk is wanneer een mens al veel andere reguliere therapieën heeft gevolgd.
Om dinges te kunnen balanceren, zijn er computers aanwezig die een analyse van je lichaam maken. Die machines of minstens de programma's erop komen overgewaaid uit Duitsland/Oostenrijk. De eerste computer die m'n lijf bestudeert, geeft een overzichtelijke kaart met legende van m'n organen. Zo kan die machine door driehoekjes ergens op een plaats in je lever aanduiden dat ie belast is daar (het kunnen ook cirkeltjes geweest zijn hoor).
De computer krijgt deze informatie door m'n mini-trillingen te meten via een hoofdtelefoon die op m'n been staat.
Wanneer deze analyse gebeurd is, kan de therapeut supplementen meegeven die voor jou persoonlijk goed zijn om je organen beter te laten functioneren. Sommige supplementen zijn om met water te mengen, andere in capsulevorm.
Een andere machine (Lybra) dan de vorige die ik besprak, kan dan de frequenties die je lichaam heeft onthouden en 'fout' zijn, herstellen. Die machine is met je verbonden, weer door hoofdtelefoondraden, maar dan via ineenritsarmbandjes rond je polsen. Ook krijg je bij vertrek een flesje water mee waar frequenties zijn 'ingewaved' om te druppelen op je tong.
Voor een eerste keer met supplementen bij ben ik met mijn tekorten iets meer dan 200 euro armer. Ik heb wel ongeveer 7 soorten supplementen mee naar huis die hoogstwaarschijnlijk overal een heleboel kosten. Later merk ik dat zonder supplementen de analyse iets in de 70 euro kost.
De eerste analyse via computer vertelde dat er best wat organen belast zijn en dat mijn lichaam een tekort aan vitamine B12 heeft. Vitamine B12 had ik op die moment inderdaad tekort, dat vertelde de oncoloog in het ziekenhuis me even ervoor ook en ik was te lui geweest om nog een spuit te laten zetten. Daar kon ik best mee beginnen dus, Eli kwam de spuit later die week zetten dus dat was in orde
Verschillende supplementen kreeg ik mee naar huis, ik mailde de samenstellingen ervan door naar de dokter, die ze doorzond naar de apotheker. Met de chemo en bestraling die ik zou ondergaan gaven deze stoffen geen oorlog.
In praktijk is het onmogelijk om de supplementen naar aanraden te nemen merk ik wel. 3 keer per dag zou je deftig moeten eten om de spullen erbij in te nemen. 2 keer per dag eten kan m'n lichaam nog verdragen maar 3 keer is te veel. Ik ben sowieso vaak niet thuis wat de logistiek vooral rond de poeder moeilijk maakt. Soms had ik bij de start moeite om ze dan überhaupt te nemen maar ondertussen heb ik me verzoend met het feit dat 2 keer per dag beter is dan helemaal niet.
Het is helaas vrij onmogelijk om te zeggen ofdat het verschil maakt. Momenteel ben ik 4 maanden zonder chemo en dan voel je jezelf meestal smakelijker. De vitamine B12 had ik sowieso nodig. Met visolie had ik al goede ervaringen dus dat was sowieso een goed idee om terug te beginnen nemen. De therapeut gaf me trouwens een veganistische omega 3-6-9 olie die m'n maag spaart waar ik erg content over ben.
De frequentiedruppels zijn plezant om te nemen omdat het water in uw mond druppelen is en da's zo een speels gebaar om te doen.
Er is helaas wel degelijk een probleem rond communicatie en het bewaren van gegevens binnen het centrum waar ik geweest ben. Zo kwam ik twee sessies geleden te weten dat er helemaal geen kanker in mij zit. Soms uit zich dat wel in een compliment. Het schijnt dat de meeste mensen in een soortgelijke situatie als de mijne minder levensenergie uitstralen. Is die energie dan meer iets dat ik zelf creëer?
De PET-scan in het ziekenhuis gaf ondertussen gewoon hetzelfde beeld dan anders, enkel met de tumoren een tikkeltje groter.
Ik ben tot een ultieme test gegaan. Ik voelde al enkele weken kortademigheid waarvan ik niet wist hoe die te verklaren was. Voor het te erg was, zou ik er niets aan vertellen aan iemand in m'n omgeving omdat een mens dan ongerust wordt. Oorzaak kon volgens mij gaan van vermoeidheid door bestraling enz. tot ontsteking maar ook voelbare tumorgroei leek me reëel. Ik werd in de bodyboost aan de machine gehangen die frequenties bijstelde en de therapeut vertelde me op welke organen die had gewerkt. Mijn longen werden niet genoemd.
De huisarts stelde later, na een foto en bloedtest, een longontsteking vast waar ik na 6 dagen antibiotica beter van was. Gek hoe het systeem goed is in vitaminetekorten herkennen maar slecht in acute problemen opsporen.
Voor de rest kan ik niet ontkennen dat ik me redelijk energiek voel, net wat ramen gewassen heb en meteen naar de winkel wandel na de vloer gekeerd te hebben. Enkel het idee dat ik ook kan bezig zijn met de opbouw van m'n cellen en niet alleen hoef te focussen op de afbraak, doet me goed. Het feit dat dit met ingezameld geld kan heeft het mogelijk gemaakt. De stress die zou ontstaan als ik dit van m'n uitkering moest betalen zou in de weegschaal te zwaar hebben doorgewogen.
Een vriendin komt op bezoek. Erg fijn wordt de namiddag daardoor. Ze vertelt dat ze last heeft van de komende herfst maar haar klachten lijken te duiden op kankerherval. Ze heeft sowieso over 1,5 maand een controlescan. Wat doe je? Kaart je dit aan zodat ze mogelijks in paniek tracht de medische beeldvorming te vervroegen? Misschien beter haar in de waan laten dat de seizoenswissel zo heftig is.
Vetiverolie zou een hulp zijn bij dementie ter geheugenopfrissing. Wanneer een oude verwarde man in een helder moment zich herinnert dat z'n geliefde dood is, schenk je hem dan zakdoeken met deze geur in?
Als je stopt met chemo te nemen terwijl kanker niet weg is, scheer je dan je hoofd kaal om lastige vragen te ontwijken?
Een dag is best ok. Fijne structurele gebeurtenissen zijn er helaas niet. Ik mis het om te gaan werken of een ander standaard ding van nut te doen. En zo zijn er 1200 zaken waar ik geen blijf mee weet. Die zijn goed te doen wanneer ik alleen ben. Zie je vaak hetzelfde gezelschap, dan begint je sfeer zich naar dat gezelschap te verspreiden.
En word je gehecht aan fijn gezelschap, ga je treuren wanneer het er niet is.
