Laat ik stellen dat ik met graagte de mensen die me zo naïef deden blijven bedank. Voornamelijk Myriam, Steven en Rob die me door de zwaarste periode heen hielpen. Jan, om ons soms mee uit eten te nemen. Robin zijn familie die me de kunst van echt Oostendse dialect leerden rond kerst. Lynn die plezant fijngevoelig uit de hoek kwam.

Graag ben ik wat nostalgisch. Steven kan ik enkel nog bedanken terwijl ik in de mist buiten kijk. De mist van gemis.

Rationeel begrijp ik het één en 't ander maar ondertussen bloedt mijn hart erger dan de meest verbeeldingsrijke fantasie van een emo.

Ach, wat zeg je op sommige dingen? Yipikaye motherfucker? Hmm... lijkt me een voornemen voor 2017. Vaker yipikaye motherfucker zeggen.