Op zulke momenten schrijf ik opzettelijk wat woorden op deze blog omdat herkenbaarheid helend kan zijn. Een lezer denkt dan misschien dat ik in de put zit. Dat is ook zo, ik zit soms dieper onder de aarde dan eender welke put gegraven kan worden maar is het soms niet verfrissend om eens wat anders te lezen dan de algemene cijfers?

Soms laat ik mezelf even toe om emo te zijn. Nu ben ik er weer even klaar mee, er hoeft geen gevrees meer en let op, het is nog steeds mijn bedoeling om een stabiele situatie te creeëren waarin geen vrees nodig is. Ik wens mijn leger dat ik over de jaren leer kennen veel zelfvertrouwen en moed om zichzelf te kunnen blijven herpakken en excuseer me voor de momenten dat ik de energie niet vond om leidinggevend te zijn. De reden dat het oorlog is heeft meer te maken met mezelf dan met de kwaadaardigheid die m'n gezwellen bevatten. Toch, mezelf staat langs geen kanten los van m'n omgeving, die is niet vrijgepleit.

M'n bedenkelijke strategieën worden me enkel werkelijk vergeven door m'n dokter, een man waarvan ik moet toegeven dat ie best de opperbevelhebber blijft. Zijn geheim is geen geheim, hij oordeelt niet en werkt gewoon goeie strategieën uit.

We geven elkaar complimenten over elkaars strategieën zonder daar te veel tijd aan te verliezen. Misschien zijn we beiden soms wel wat geïsoleerd. Eenzame hoogtes of eenzame laagtes. Och, ik zeg zomaar wat. De man klaagt niet, dat doe ik.