Wel ben ik verder gaan zoeken wat wel een herbronning voor me kan zijn, door veranderingen zoals verhuizen kreeg ik nu eenmaal weer een tijdje wat veel praktisch gedoe aan m'n hoofd waar op zich geen plaats voor was. Ik kwam uit bij een plaats die rust voorziet voor mensen die het moeilijk hebben. Het Namastehuis wordt voorgesteld als een helende plaats en de ene ziekenkas betaalt meer terug dan de andere maar er is tussenkomst, het maakte me benieuwd alleszins. Van maandag tot vrijdag ben ik er verbleven. Het was geen goed idee om in een huis te zijn waar mensen met een enorme zwaarte waren. 

Eén keer per dag gemiddeld was er een therapie, soms meditatie-achtig, soms creatief... De helft van de tijd waren er therapeuten met gezond verstand maar met een beetje pech waren er vrij getikte mensen die een sessie van iets kwamen doen. 's Woensdags wilde ik graag naar huis maar natuurlijk is dat niet ideaal omdat de week een zogezegd geheel is. Donderdag en vrijdag hield ik vol en de anderen zorgden wat voor me, er was best veel begrip onderling wat fijn was maar ik miste mijn toekomstige thuis nu al.

Wat een superinvestering bleek was het Marokkaanse restaurant in Antwerpen waar Guy en ik gingen eten vrijdags toen ik vrijgelaten werd alsook 'My dying bride' die na een logge week verlichting brachten! Ze speelden heel wat nummers van de nieuwe cd 'Feel the misery'. Erg voordehandliggend dat ik compleet mee was...