Praat maar tegen me, ik leg mijn vinger aan de zijkant van het dikke glas en merk op dat het raakvlak van vingerrimpels op een bepaald moment de vorm van een schoenafdruk heeft en dat is duidelijker met m'n rechtervinger. Bloemen verwaarlozen oogt lelijk maar het is m'n nieuwe hobby.
Door de week vraag ik me af hoe het zwarte aanwezige vlekje onderaan op de kast kon raken. Een dag later, tijdens het eten bereiden is m'n coördinatie niet evenwichtig, de koelkastdeur opent zich te snel en er valt een flesje woksaus helemaal stuk op de grond. De voegen tussen de tegels zijn nu ook zwart.
Het versplinterde glas is echter vrij dik dus tamelijk ongevaarlijk.
Nu drink ik maar instant misosoep, het smossen daarmee is niet zwart. Ondanks mijn angst voor minuutsoepsmaak is het te doen. Je kan helaas niet verwachten dat de 'Fukushimawolk' uit het midden komt zoals bij verse... Jawel, ik kan dat wel verwachten om teleurgesteld te worden, kan perfect.
|