Ik zie je graag wil volgens mij gewoon zeggen dat je vervangbaar bent door een foto. Mensen doen elkaar veel aan omdat ze elkaar graag zien, gaan uit elkaar om later dan soms nog op Facebook te gaan piepen hoe het met de ander is. Zo gaat dat.
Ik persoonlijk zie vooral graag films, foto's ook wel en schilderijen natuurlijk. Planten of bloemetjes, of een combinatie van de twee, zijn ook wel een lust voor het oog.
Guy vind ik ook fijn om naar te kijken, vooral als ie slaapt. Guy zei gisteren dat hij mij graag ziet maar ik weet helemaal niet of dat vandaag nog steeds zo is. Mocht dat nog het geval zijn, dan zouden we naar een museum kunnen gaan. Ik kan dan naar de kunstobjecten kijken en hij gewoon naar mij.
Wie begrijpt nu dat het vers (met liefde bereid) eten me ziek zal maken? Mijn onverschilligheid naar een kus of een gebaar? Desinteresse in dialoog?
Het is daarom wel logisch dat mensen in m'n omgeving kiezen voor gezelligere oorden. Dat doet wel even erg veel verdriet-pijn bovenop het fysieke lijden. Dan huil ik waardoor de persoon in kwestie zich vaak nog iets vroeger uit de voeten maakt.
Dat wenen is gewoon omdat ik misschien net die avond wel meer pijn ga krijgen en naar een ziekenhuis wil en simpelweg omdat er dan niemand zal zijn om me te vervoeren.
Het is vaak enkel angst. Na pijnstillers genomen te hebben, weet je zelf wel dat het op deze manier veiligste is. Zo vergiftigt de pijn minder anderen.
Eten wordt gek genoeg wel altijd achtergelaten.
-------------------------------------------
Ontwijken: van richting veranderen om niet tegen iets aan te botsen.
Eén van de meest geavanceerde andere therapieën dan westerse celafbrekende anti-kankertherapie zou frequentietherapie/bioresonantie zijn. We gaan het uitproberen in het Bodyboost-centrum.
Het is geweten dat chemo, bestraling en operaties trauma's zijn voor je lichaam en niet enkel kanker afbreken. Toch ben ik die zaken ondergaan waardoor bijvoorbeeld m'n gewrichten nu enorm zwak zijn en er littekenweefsel aan de binnenkant van m'n darm vergroeid is (dat hevige krampen geeft), ook blijven de tumoren in me leven en verder groeien.
Bij frequentietherapie gaat het om gezond weefsel opbouwen. Zo is het best heilzaam wanneer je slijmvliezen die je spijsvertering regelen terug kunnen keren e.d. De therapeut gaat ervan uit dat ie kanker kan genezen via dit systeem al zegt hij dat het soms niet mogelijk is wanneer een mens al veel andere reguliere therapieën heeft gevolgd.
Om dinges te kunnen balanceren, zijn er computers aanwezig die een analyse van je lichaam maken. Die machines of minstens de programma's erop komen overgewaaid uit Duitsland/Oostenrijk. De eerste computer die m'n lijf bestudeert, geeft een overzichtelijke kaart met legende van m'n organen. Zo kan die machine door driehoekjes ergens op een plaats in je lever aanduiden dat ie belast is daar (het kunnen ook cirkeltjes geweest zijn hoor).
De computer krijgt deze informatie door m'n mini-trillingen te meten via een hoofdtelefoon die op m'n been staat.
Wanneer deze analyse gebeurd is, kan de therapeut supplementen meegeven die voor jou persoonlijk goed zijn om je organen beter te laten functioneren. Sommige supplementen zijn om met water te mengen, andere in capsulevorm.
Een andere machine (Lybra) dan de vorige die ik besprak, kan dan de frequenties die je lichaam heeft onthouden en 'fout' zijn, herstellen. Die machine is met je verbonden, weer door hoofdtelefoondraden, maar dan via ineenritsarmbandjes rond je polsen. Ook krijg je bij vertrek een flesje water mee waar frequenties zijn 'ingewaved' om te druppelen op je tong.
Voor een eerste keer met supplementen bij ben ik met mijn tekorten iets meer dan 200 euro armer. Ik heb wel ongeveer 7 soorten supplementen mee naar huis die hoogstwaarschijnlijk overal een heleboel kosten. Later merk ik dat zonder supplementen de analyse iets in de 70 euro kost.
De eerste analyse via computer vertelde dat er best wat organen belast zijn en dat mijn lichaam een tekort aan vitamine B12 heeft. Vitamine B12 had ik op die moment inderdaad tekort, dat vertelde de oncoloog in het ziekenhuis me even ervoor ook en ik was te lui geweest om nog een spuit te laten zetten. Daar kon ik best mee beginnen dus, Eli kwam de spuit later die week zetten dus dat was in orde
Verschillende supplementen kreeg ik mee naar huis, ik mailde de samenstellingen ervan door naar de dokter, die ze doorzond naar de apotheker. Met de chemo en bestraling die ik zou ondergaan gaven deze stoffen geen oorlog.
In praktijk is het onmogelijk om de supplementen naar aanraden te nemen merk ik wel. 3 keer per dag zou je deftig moeten eten om de spullen erbij in te nemen. 2 keer per dag eten kan m'n lichaam nog verdragen maar 3 keer is te veel. Ik ben sowieso vaak niet thuis wat de logistiek vooral rond de poeder moeilijk maakt. Soms had ik bij de start moeite om ze dan überhaupt te nemen maar ondertussen heb ik me verzoend met het feit dat 2 keer per dag beter is dan helemaal niet.
Het is helaas vrij onmogelijk om te zeggen ofdat het verschil maakt. Momenteel ben ik 4 maanden zonder chemo en dan voel je jezelf meestal smakelijker. De vitamine B12 had ik sowieso nodig. Met visolie had ik al goede ervaringen dus dat was sowieso een goed idee om terug te beginnen nemen. De therapeut gaf me trouwens een veganistische omega 3-6-9 olie die m'n maag spaart waar ik erg content over ben.
De frequentiedruppels zijn plezant om te nemen omdat het water in uw mond druppelen is en da's zo een speels gebaar om te doen.
Er is helaas wel degelijk een probleem rond communicatie en het bewaren van gegevens binnen het centrum waar ik geweest ben. Zo kwam ik twee sessies geleden te weten dat er helemaal geen kanker in mij zit. Soms uit zich dat wel in een compliment. Het schijnt dat de meeste mensen in een soortgelijke situatie als de mijne minder levensenergie uitstralen. Is die energie dan meer iets dat ik zelf creëer?
De PET-scan in het ziekenhuis gaf ondertussen gewoon hetzelfde beeld dan anders, enkel met de tumoren een tikkeltje groter.
Ik ben tot een ultieme test gegaan. Ik voelde al enkele weken kortademigheid waarvan ik niet wist hoe die te verklaren was. Voor het te erg was, zou ik er niets aan vertellen aan iemand in m'n omgeving omdat een mens dan ongerust wordt. Oorzaak kon volgens mij gaan van vermoeidheid door bestraling enz. tot ontsteking maar ook voelbare tumorgroei leek me reëel. Ik werd in de bodyboost aan de machine gehangen die frequenties bijstelde en de therapeut vertelde me op welke organen die had gewerkt. Mijn longen werden niet genoemd.
De huisarts stelde later, na een foto en bloedtest, een longontsteking vast waar ik na 6 dagen antibiotica beter van was. Gek hoe het systeem goed is in vitaminetekorten herkennen maar slecht in acute problemen opsporen.
Voor de rest kan ik niet ontkennen dat ik me redelijk energiek voel, net wat ramen gewassen heb en meteen naar de winkel wandel na de vloer gekeerd te hebben. Enkel het idee dat ik ook kan bezig zijn met de opbouw van m'n cellen en niet alleen hoef te focussen op de afbraak, doet me goed. Het feit dat dit met ingezameld geld kan heeft het mogelijk gemaakt. De stress die zou ontstaan als ik dit van m'n uitkering moest betalen zou in de weegschaal te zwaar hebben doorgewogen.
Een vriendin komt op bezoek. Erg fijn wordt de namiddag daardoor. Ze vertelt dat ze last heeft van de komende herfst maar haar klachten lijken te duiden op kankerherval. Ze heeft sowieso over 1,5 maand een controlescan. Wat doe je? Kaart je dit aan zodat ze mogelijks in paniek tracht de medische beeldvorming te vervroegen? Misschien beter haar in de waan laten dat de seizoenswissel zo heftig is.
Vetiverolie zou een hulp zijn bij dementie ter geheugenopfrissing. Wanneer een oude verwarde man in een helder moment zich herinnert dat z'n geliefde dood is, schenk je hem dan zakdoeken met deze geur in?
Als je stopt met chemo te nemen terwijl kanker niet weg is, scheer je dan je hoofd kaal om lastige vragen te ontwijken?
Een dag is best ok. Fijne structurele gebeurtenissen zijn er helaas niet. Ik mis het om te gaan werken of een ander standaard ding van nut te doen. En zo zijn er 1200 zaken waar ik geen blijf mee weet. Die zijn goed te doen wanneer ik alleen ben. Zie je vaak hetzelfde gezelschap, dan begint je sfeer zich naar dat gezelschap te verspreiden.
En word je gehecht aan fijn gezelschap, ga je treuren wanneer het er niet is.
Vim vi repellere omnia iura clamant. Kwaad met kwaad vergelden, dat verlangt ieder recht, kwaad met kwaad vergelden.
Ze zeggen dat m'n lichaam 22 keren bestraald is. Omdat m'n hoofd naar beneden gericht lag, heb ik er niets van gezien. De geluiden van het toestel zijn me niet erg vertrouwd, ik weet van niks maar het zal dan wel zeker.
Zo weinig mogelijk contact leggen met de zieken is me gelukt al vang je steeds wel zinnen op:
- We mogen content zijn dat we mogen komen. * Zo is dat.
- Cover van een boek dat een vrouw aan het lezen was in de wachtzaal: 'Wonderen gebeuren.'
Conversaties bij de dokter waren van deze aard:
- Hoe is de samenstelling van uw stoelgang?
* Vrij gewoon.
- Is het dan niet platter dan anders?
* Nee, eerder gewoon.
- Is het dan echt zoals voordat u bestralingen kreeg.
* Ja, eerder wel. Er zijn daar geen problemen mee, mijn stoelgang is gewoon.
- Hoe is het met de vermoeidheid?
* Met de vermoeidheid is het goed waardoor met mij wat minder.
- 'Verwerkingsstilte van 3 seconden.' Vaag lachend: Ah ja, zo.
Dit alles gebeurde dan tijdens een zoveelste hormonale verandering die eigenlijk een mini-puberteit was.
Schwarzkopf: Man die versterkt en verzorgt vanop de shampoofles zkt kracht en volume met hopextracten, zonder silicone, voor elke dag.
Is er iemand die werkelijk de limited edition crème van Rituals smeert? Met frangipane in...? Really? Gezond eten in cosmetica wordt vaker gedaan maar dit... Helpt het tegen het toenemende obesitasprobleem in België? Zo van, ik moet het gebakje niet meer tot mij nemen. De geur alleen geeft me voldoening.
Wat doen we nu eigenlijk met het materiaal dat we hebben van onze reis naar Japan? Eerst en vooral hebben we er wat rond op onze website geplaatst (die hieronder te vinden is). We willen er best wel een presentatie rond maken waarvan de voorlopige try-out gepland staat in oktober aan de zee. Het was een reis met verschillende indrukken waar we nog een tijd zoet mee zijn.
Nee, we hebben geen automaten gevonden met gedragen tienerslipjes. Yep, op Okinawa hebben mensen ook kanker. En ook, ik ben er behaloos naar de supermarkt geweest.
Gesprekken over woorden, benen, broeken. Gekoesterde momenten tussen de ondoden. Een vlinder op m'n hand die meer blijkt te betekenen dan ik vermoedde. Wanneer mag ik liggen in een kist met dat gendervrij diertje bovenaan? Er zijn er me voor.
Ondertussen zijn de projecties van mensen op m'n doek wel mooi, daar niet van. Het is gewoon...
...de door de zon opgeladen lichtjes in de tuin branden zoals op tarmac, hoelang duurt deze vertraging en wie stellen we ervoor verantwoordelijk?
Thuis buiten zit ik op Hans en Patty te wachten, starend naar de vogels. Zwarte beestjes met gele bekken die de kale takken bevolken en zich in groep bewegen. We rijden naar Steven Wilson toe. Voor de Japanreis, neem ik graag veel livemuziek mee. Aan de inkom vind ik automatisch nog een kaart voor een vriend die geen kaart meer vast kreeg alvorens het concert uitverkocht was.
Even later ben ik binnen en mee in een flow van complexe klankgeluiden die met elkaar speelden. Op het scherm dat de visuals voorstellen zijn ze terug. Zwarte vogels, maar dan met zwarte bek. Helemaal content verlaten Patty en ik na het optreden de zaal om nog een pintje te consumeren.
De dag later stap ik samen met een frangipane van de Turkse bakker op de tram. Na het afstappen loop ik met m'n zwierige rok over het metrorooster waardoor ie opvliegt à la Marilyn Monroe. Wachtend op de trein bestel ik een thee en weiger de gratis croissant. M'n theewater schept verschillende lichtlijntjes. Op de trein doet de man tegenover me een parodie op een film die ik vorige week zag. Graaf!
Zoals gewoonlijk volgt er na de vastbinding op de smalle tafel een consultatie. Ik vertelde dat ik meer vastgebonden was dan normaal op die tafel en dat dat lastig was om minder te bewegen. In m'n hoofd maakte ik de brug naar het succes van 'Fifty shades of grey' maar vond het het vernoemen niet waard. Laat het boek en de film maar uitsterven. Het zou trouwens gaan om een rip off van Secretary, een iets oudere film, gebaseerd op een 'kortverhaalboek'.
We waren nog een keer verkeerd gereden op weg naar het ziekenhuis te Bonheiden. Soms ben ik te goed in dingen vergeten. Moet zijn dat ik geen interesse heb in die weg. Bovendien was het leuk weer om verloren te rijden en charmant om in deze tijden zonder GPS op weg te zijn. De eerste keer dat ik te laat was voor de afspraak. Bij deze publieke excuses met de bijhorende nederigheid.
Soms maakt een mens associaties tussen de pijn die hij of zij ervaart en de mensen die op die moment in de buurt zijn, of de plaats waar de mens in kwestie op dat moment is. Dat kan een mens een vluchteling maken. Eentje met papieren.
Hoop. Er wordt al wel eens gezegd dat je er wat mee kan. Ik vind het zweverig. In tegenstelling tot yoga en meditatie, vind ik hoop overbodig. Ik heb er met alle wil van de wereld geen tijd voor.
Mijn geloof ligt bij mezelf en logica. De God van de logica vertelt me momenteel dat ik me overdaan heb de laatste weken. Ik heb genegeerd dat ik zwakker wordt door de chemo, m'n uren slaap niet gerespecteerd en vervolgens ben ik in een overempathische bui geraakt.
Maar ja met dat traagdoodgaanschema van me. Ge zou voor minder.
Hierdoor lopen sommige zaken een nader te bepalen vertraging op:
- Fysiek aan het reisbureau geraken. - Fysiek en mentaal helpen bij verhuis. - Mensen hulp vragen ivm websitezaken.
De firma legt de verantwoordlijkheid volledig bij chemotherapie.
De betrokken persoon wendt zich tot muziek, stilte, film en strelende persoonlijkheden.
Donderdagavond werden m'n mama, Robin en ik verwacht op de dienst financiën te Mol. Een collega van m'n mama, Serge, organiseert hier samen met z'n vrouw een theeceremonie. Serge heeft wel wat van Louis Theroux (de enige man die me tijdens m'n slechtste momenten kan geruststellen met z'n stem). Zijn vrouw maakte me erg stil, zalig.
De opbrengst van de inschrijvingen van dit evenementje mogen we gebruiken voor onze reis.
Een bureautje in het gebouw is omgetoverd tot een sfeervol kamertje en de producten die we te ruiken en proeven krijgen zijn zorgvuldig geselecteerd. Het herinnert me sterk aan het basisidee dat me naar Japan lokt. Bezig zijn met wat je bezig bent.
Vele paniekreacties of onrustigheden worden gecreëerd door na te denken over wat geweest is of wat nog zal komen. Enkel de moment waarop je aan het doen bent wat je aan het doen bent, is veilig en vrij. Uiteraard probeerde ik op deze manier m'n beroep uit te voeren maar wanneer afspraken nakomen in realiteit moeilijker wordt, is het tijd om een andere manier te vinden qua onthaasten. M'n doktersattest schrijft me alvast weer een jaar weg van werk.
Het was erg gelukzalig om deze mensen aan het werk te zien. Zelf een theeceremonie kunnen uitvoeren en/of een kimono aandoen lijkt me een puike uitdaging. Mijn God, laat het haalbaar zijn.
Zaterdag werden we verwacht op de Sick in Japan-optredens. Line-up: Tim's blues combo, Jon boat en The new continental radial band. Bij aankomst was het al duidelijk dat alles gearrangeerd was. Even later begonnen tappers, koks, muzikanten en pintjes in elkaar te vloeien. Vooral veel vrienden uit Olen, my father's hometown, kwamen me succes wensen en met graagte sponsoren. De familie Peeters was overweldigend aanwezig en leidde alles in goede banen. Ook mijn familie was aanwezig. Eigenlijk heb ik wel erg puike bloedverwanten. Ze rijden met me om chemo en zien me ziek en maken feestjes om me richting oosten te krijgen.
De bands waren echt zalig om naar te kijken en luisteren. Ik ben geen geweldige danser en kan me op deze moment niet voor de geest halen welke voet het is maar ik heb standaard één voet die meegaat op de ritmes van bepaalde livemuziek. Hij is best tekeer gegaan.
Buikpijn zorgde er vanavond wel voor dat ik me rond 1u best kon terug trekken. De rest van de nacht heb ik me geconcentreerd op het verdragen van die buikspasmen en tegen de ochtend had ik ze onder controle zodat er wat slaap aangevangen kon worden.
Met veel zin om te gaan wandelen dwarrelde ik tegen de middag de slaapkamer uit en de trap af. De locatie van de Sick in Japan-wandeling loog er niet om. Mol is mooi. Om nog maar te zwijgen over alle mensen die al spek stonden voor te bakken en de tafels hadden versierd met bloemetjes. Het klimaat was perfect. Niets koud naar je aangezicht toe, vettig modderig en maar een snuifje regen. We hebben dan ook in plaats van de 3km-wandeling, 6km gewandeld. M'n broek heeft genoten van het zuiverend modderbad en m'n gemoed ook. Dit was allemaal in gang gestoken door Brigitte Viskens en Rudi Sannen met hun aanstekelijke energie.
Mijn mama en haar zus samen in actie zien achter den toog was trouwens erg schattig.
Het is zeker 6 jaar geleden dat ik Glühwein gedronken heb maar vandaag durfde ik. En smaken dat dat deed! M'n ijverige collega's van LotInCo hadden het donkere hutje gevuld met lekkernijen die gelukkig door hun zalige geur in den donkere te vinden waren.
Even verder gewandeld, bleek de eetzaal goed vol. Ik ben vertrokken toen de cola op was. Blij om alle aanwezigen te hebben zien verschijnen.
Slapen zou me vannacht wel moeizaam lukken na al die indrukken.
De dag nadien sta ik toch vroeg op om een vriend te vergezellen naar Gasthuisberg. Het is gewoon 'not done' om iemand zonder specifieke ervaringen in dat ziekenhuis de weg te laten zoeken binnen die muren.
Gisteren in Bonheiden heb ik niet erg veel van m'n chemo geweten. Veel gerust. Ondertussen hoorde ik een verpleegster zeggen: 'Dat zal van de stress zijn.' Komaan griet, stress, daar heb ik eigenlijk echt geen tijd voor.
Het is wederom zondag, onontkomelijk. Buiten is het fris en de chauffage werkt twijfelachtig. De beslissing om het huis te verluchten is sowieso de goeie. Na m'n wasritueel steek ik mezelf in kleding en wurm ik m'n nek in een sjaal. Zakjesthee ga ik vandaag drinken. Na 3 minuten trekken, luidt het alarm van m'n gsm en is ie klaar. De aardperen die ik gekregen heb worden gesneden en gegeten. Zowel gebakken als rauw zijn ze erg bevredigend.
De stereoketen in de keuken draait enkel commerciële cd's, schijfjes van kleinere labels weigert ie. Er zijn spijtig genoeg weinig basiscd's die ik momenteel vind in dit huis. Och, vandaag kan het toch enkel met klassiek en de Klaramuziek speelt. Via de brievenbus kreeg ik een vers doodsprentje om m'n omgeving te versieren. Wederom een versplinterde ziel.
Ook kwam er een brief aan die me vertelt dat het wel eens zou kunnen zijn dat m'n ziekteloon kan dalen. Ach, m'n plan is toch net om economisch voordeliger te gaan wonen. Ik ben de dingen dus nog net een stapje voor. Er zijn gewoon veel dagen dat ik de brievenbus negeer.
Het was best ok, vorig jaar. Of het nieuwe jaar dat ook zal zijn, valt af te wachten. Vermoedelijk zal niet elke dag hetzelfde zijn. Ik heb dood gaan niet ingepland maar het kan gebeuren. En als dat gebeurt, doe ik dat wel. Genezen raken staat in de toekomst ook niet meteen gepland maar mocht het gebeuren, doe ik dat.
Voor de rest wens ik om de mensen die ik vorig jaar zag, dit jaar terug te zien want ik vind ze lief. Elk met hun curieusiteiten.
De tijd is aangebroken dat ik weet wat ik wil. Wat de toekomstige reis naar Japan betreft toch.
In het dagelijkse leven blijft het snakken naar vrijheid en wegen openen met m'n veel aan liefde.
Is verliefd zijn trouwens iets zoals verspelen? Spelen is goed maar de ver maakt er een neerwaartse spiraal aan vasthangen.
In ieder geval: Als je mijn vrienden en mij volgt, zal je getuige zijn van een inspirerende, creatieve reis. Die sowieso nu al is begonnen. We zijn onderweg naar de reis naar het nu in de toekomst. Een reis naar een ander deel van de aardbol, gelegen in het oneindige universum.
Vorige week zat ik in Methana, Griekenland. Het bleek hier niet zonovergoten te zijn maar het uitzicht op zee, de bergen/vulkaan maakten het goed.
Het meest bizarre figuur in ons pensionnetje was den Duitser. Hij riep overdag dat we stil diende te zijn omdat hij last had van lawaai.
Op onze laatste dag kwam hij (toevallig toen ik alleen aan onze kamer was) aankloppen om me te melden dat ik de deur had laten openstaan. Ik vertelde hem dat er voor mij niet erg veel belang was bij het sluiten van die deur. Natuurlijk moest de buitendeur wel dicht, anders komen de katten binnen en die verwoesten bloembakken enz.
Zo een voorval was er twee dagen voordien gebeurd. Ook wist hij me te zeggen dat hij elke week minstens vijf km ging wandelen en dat hij pompte om zijn borstkas en lichaam in conditie te houden.
Na dit gesprek was ik blij de deur te kunnen sluiten en te gaan kakken.
Helaas klopte hij, net toen m'n onderbroekje naar beneden was, terug op de deur.
Bij deze openingsgelegenheid toonde hij me een steen die hij op het strand vond. Deze steen had de contouren van Boeddha en hij vond het terecht een geweldig plezante gebeurtenis om hem gevonden te hebben.
Wat me na enkele seconden opviel was dat deze Boeddha wel gezegend was met enorm grote teelballen als ook een erg grote penis. Dus ik zei: 'Its actually a Boeddha with big balls.'
Op die zin reageerde de Duitser niet, maar galant als hij was, vroeg hij wel of ik het beeldje wou hebben. Natuurlijk wilde ik dat maar ik zag dat hij er zelf nog geen afstand van had gedaan dus liet de zaak rusten.
Het was de eerste keer dat ik aan Boeddha dacht en aan grote mannelijke geslachtsdelen maar eigenlijk is dat helemaal geen gekke combinatie, toch?
