De zaterdagmarkt is een welkome afleiding om de sleur van elke dag te breken. Veel nieuws krijg je niet te zien in de “bazaar”. Je kan alleen hopen dat je een goede deal kunt afsluiten.

Om 16.00u kan het opruimen beginnen. Buiten staat een ellenlange rij te wachten tot de “gate” opengemaakt wordt. De stormloop met de kruiwagens kan beginnen. De veiligheid vereist natuurlijk dat iedereen die het kamp betreedt, gecheckt wordt. Alle goederen worden naar buiten gereden. Eenmaal de markt terug in zijn naakte frame staat, worden kinderen binnen gelaten die de markplaats schoonmaken. Ze worden uitgekozen, krijgen een houten jeton en een plastiek zak. Na het opruimen krijgen de kinderen in ruil voor de jeton 10 Afghani, ongeveer 1,5€. Hiermee kunnen ze 10 broden kopen.

Het zijn schrijnende toestanden maar op deze manier hebben de gezinnen een beetje geld, hoe miniem ook, om weer een paar dagen te leven. Mijn moederhart kon het niet laten om de kinderen te verwennen. Chocolade en snoep zijn zoals bij onze kinderen zeer gegeerd.

Foto’s spreken voor zichzelf. Slechts enkele staan hier op de blog, andere zijn later te bekijken op mijn fotoblog.

Een soldaat sterft niet  
Een soldaat gaat niet dood  
Een soldaat sneuvelt

Bedek hem met de vlag  
Til hem op uw schouders  
Schiet de magazijnen leeg

Toon hem aan het volk 
Hij is een held geworden 
Hij viel voor het vaderland

Bewaar hem in uw hart 
Dat huilt van smart 
Mijn God wat hard

Leg hem in zijn graf 
Waaruit hij op zal staan 
Als de oorlog is gedaan

Huib van Winkel 
Legeraalmoezenier b.d.

Woorden zijn overbodig en uit respect werden geen foto’s genomen.

Half vier. Sirenegeluid alom. Bizar, wat doet dat in mijn droom? Iets doet me ontwaken. Nog verdwaasd stap in mijn slippers. Gestommel op de gang, geroep, nog meer sirenegeluid. Wat is er gaande? “This is no exercice” wordt er omgeroepen. OK, mijn hers krijgt een adrenalineshot. Klaar wakker. Pyama uit, in snel tempo mijn plunje aan. Hollend naar de bunker, gewapend , mijn helm en kogelvrije vest mee. Bunker 16 is mijn bunker. Ik ben al niet meer de eerste. Muisstil, slapende blikken, piekhaar…. Het tellen van de aanwezigen kan beginnen en daarbij ook het wachten op enig nieuws. De veldtelefoon doet zijn werk en houdt ons op de hoogte van het gebeuren. Een uur gaat voorbij opeen gepakt in een benauwde ruimte. Geen frisse lucht. Om de droogte uit je mond te spoelen is er alleen lauw water voorradig. Twee uur gaat voorbij, verlangend naar verlossing uit deze benarde situatie. “All clear” klinkt dankbaar uit de luidspreker om zeven uur. Details kan ik niet kwijt.
Neen, dit is geen droom maar pure realiteit.

“Wat gebeurt er dat het zolang duurt voor ze weer iets van haar laat horen”, hoor ik jullie al zeggen. Geen nieuws, goed nieuws zou ik zeggen.

Je moet begrijpen dat ik heel wat kan vertellen. Maar de regel is dat ik over bepaalde zaken weinig zoniet niets kwijt kan. Daarover zijn we grondig gebrieft. En zoals het een goede militaire betaamt, hou ik mij aan de regels.

Wat is er gebeurd sedert 26/07?

-         ik heb nu een Formule I voertuig om rond te crossen (max 10 km/hr) – weliswaar geblutst (enkele nieuwe blutsen is dus niet zo’n drama)

-         na het afnemen van een aantal interviews heb ik 2 nieuwe rekruten onder mijn vleugels, datum van tewerkstelling nog onbekend– eerst volgt er een enorme papiermolen, een screening, het opmaken van alweer heel wat documenten, een medische keuring, een ondervraging in HQ (hoofdkwartier), met een beetje geluk krijg ik ze te zien vóór mijn vertrekdatum

-    een overgelukkige nieuwe shopkeeper heeft een plaats gekregen op de Permanent Market en verkoopt er in een container van 12m² cosmetica en andere schoonheidsproducten tegen democratische prijzen

-         job discriptions geschreven – kennen ze hier dus ook

-         lessons learned – ook alweer zo’n nieuwe hype

-         ontelbare escortes met veel ergernis

-         mijn blijkbaar verborgen architectonische talenten gebruikt voor het ontwerpen van een bouwplan – niet gemakkelijk met een harem van 30 eigenzinnige mannen (heb dus mijn leiderschapscapaciteiten moeten bovenhalen)

-         vernieuwen van contracten en onderhandelen om nieuwe contracten af te sluiten

-         e.a.

Ik verveel me dus geen moment.

Het is natuurlijk zo dat de dagen niet alleen uit werken bestaan. Dat zou geen mens geloven.

Er blijft heus wel wat tijd over

-         om een babbeltje te slaan met de marktkramers

-         op terras te genieten van een milkshake bij 47°C

-         rustig aan te zitten aan tafel genietend van kamermuziek

-         de opening van de Olympische Spelen te volgen

-         te neuzen in de PX

-         af te dingen op de wekelijkse markt en cadeautjes te kopen

-         aan sport te doen (!!!!!)

-         e.a.

Niet te verwonderen dus dat de dagen in een razend tempo voorbij gaan. Nog maar 7 weken te gaan!

Al een paar namiddagen verdween de zon achter de wolken. Het werd daarom niet minder warm. Gewoon zijnde aan het typisch Belgisch weer, verlangde ik toch ondertussen naar wat afkoeling. Eureka, eureka!! De weergoden zijn me goedgezind. Een onweer gevolgd door een plensbui en hagelstenen. In een mum van tijd stonden de “straten” blank. De imposante bergen verdwenen in het regengordijn.
Ongelooflijk toch, dat ik me haastte om de nu donkere lucht vast te leggen op foto. Back home zouden ze me voor gek verklaren.
Het schouwspel duurde welgeteld 20 min. De zon kwam alweer van achter de wolken en kon het niet laten KAIA van haar warmte te laten genieten.

Wie mijn blog regelmatig bezoekt zal al wel gemerkt hebben dat de “motivator” stilletjes verder tikt. Vandaag ben ik halfweg! De tijd van de overname ligt al ver achter me. De aanpassingen aan de omgeving, de temperatuur en andere toestanden zijn allang vergeten. Geen gesakker meer met de boekhouding. Het kompas (voorhistorische GPS) kan ik in de kamer laten want ondertussen ken ik elk plekje in het kamp.
Alleen door het trillen van de ramen weet ik dat er helikopters af en aan vliegen, het eens zo storende geluid klinkt nu als muziek in de oren.
Wat gaat de tijd vlug, althans voor mij. Ik heb begrepen dat er sommigen naar mijn terugkomst uitzien. Ik voel me gevleid. Het is op momenten als deze, terwijl ik schrijf aan mijn volgende passage, dat mijn gedachten mij naar huis brengen. Heel even slaat de heimwee toe. Maar straks, tijdens het contact  met het thuisfront kunnen we mekaar opbeuren, want voor één iemand in ’t bijzonder is het aftellen gelijk begonnen met mijn vertrek en kan de tijd niet snel genoeg voorbij gaan.

Op 21 juli 1831 legde Leopold I de eed af op de Belgische Grondwet. Deze dag geldt sedertdien als nationale feestdag en wordt traditiegetrouw elk jaargevierd. Dit is niet anders hier in Afghanistan.
Van het ontbijt tot en met het avondmaal kunnen de inwoners van KAIA van een stukje culinair België genieten in een, voor de gelegenheid omgetoverde “Belgische eetzaal”.

Menu van de dag

ontbijt

pannenkoeken
gebakken spek en gekookt eitje
assortiment brood en koffiekoeken
assortiment kaas
vers fruit
koffie, chocolademelk, fruitsap 

middagmaal 

tomatensoep met balletjes
tomates crevettes
aardappelsalade
Cesarsalade
groene asperges

 Vlaamse karbonaden
kabeljauwfilet op Vlaamse wijze
volkoren rijst
puree aardappelen
broccoli

 assortiment kazen
assortiment taarten

 avondmaal

uiensoep
tomates crevettes
4-seizoenen salade
tomaat en mozzarella salade
assortiment koud vlees en kaas

 Gentse  waterzooi
gegratineerd witloof met ham
gegrilde scholfilet met citroenboter
huisgemaakte frietjes
pureeaardappelen
Brusselse spruitjes

vers fruit en taart

Op 21 juli houden we ook in KAIA een Te Deum. Een kleine groep van gegadigden nemen deel aan deze serene viering.
Traditiegetrouw houden we ook een parade, waarbij ik de NATO medaille mag ontvangen.
De verfrissing op de alcoholloze receptie achteraf is welkom. Hapjes en Leonidas pralines ontbreken niet.
Na het avondmaal (alweer eten) wordt iedereen aanwezig op het avondfeest, getrakteerd op Belgische kazen en andere lekkernijen. Een ULM-fanaat op het doek brengt België binnen de muren van het kamp en zorgt voor het culturele aspect van de dag. Uiteraard mag de ontspanning niet ontbreken en zorgt DJ Verbeeck voor de nodige ambiance. Ook al is het feest vandaag, om 22.30hr komt een einde aan een Belgische dag in Kaboel.

(meer foto's volgen op mijn fotoblog)

Zoals eerder gezegd is MWA een heel variërende job. Buiten de dagelijkse inkomsten en uitgaven beheren ben ik onder andere ook “the boss” van de winkelhouders op de Permanent Market in KAIA. Een uitdaging als je rekening houdt dat ik een vrouw ben, alhoewel velen mij blijven “sir” noemen. Tja, met mijn haren kort geknipt en het uniform dat nu niet bepaald de vrouwelijke vormen toont, zie ik deze belediging door de vingers.

Omdat het project “Move to the North” (het bouwen van een nieuw kamp) volop aan de gang is, en ik ook POC ben voor alle shops moet ik er voor zorgen dat alle 27 shopkeepers tot een consensus komen voor wat betreft het bouwen van een nieuw “shopping center”.En dat loopt niet van een leien dakje. Vandaar mijn bezoek aan elke shop deze namiddag

Ik was totaal niet gehaast vandaag en nam dus uitgebreid de tijd om bij een glas thee te luisteren naar de zorgen van elke shopkeeper en proberen te bemiddelen. Er is mij geen gemakkelijke taak gegeven en vrees, dat als zij niet tot een eensluidend akkoord komen, ik als “boss” de knoop zal moeten doorhakken.

Dit gezegd zijnde, had de theevisite ook zijn leuke kant. Je leert de cultuur en rituelen kennen, hun dagelijkse routine , je leert de Afghaanse keuken proeven.

Na ettelijke koppen thee komt een einde aan de leerrijke, maar vooral gezellige namiddag en kan ik terugkeren naar mijn bureau om mij door de laatste papieren te wurmen vóór zonsondergang.

(foto volgt)

Een van de weinige voordelen als MWA is dat je de kans krijgt, mits toelating, je buiten het kamp te begeven.

Het heeft je de gelegenheid Kaboel te leren kennen buiten de omheining. Weerom in full outfit tegen hoge snelheid (als de wegen het toelaten) door de schamele wijken waar armoede zegeviert en (niet alleen) kinderen er sjofel bijlopen smekend naar water of andere. Gammele steekwagens met pastinaken, een boer op een uitgemergelde ezel, een herder met zijn schapen in een bijna droge bedding…. 

Na enkele kamikaze manoeuvres aangekomen in Camp Phenix. Je mag verwachten dat een kamp waar3000 militairen verblijven, over de nodige faciliteiten zou beschikken. Niets is minder waar. Geen super de luxe PX, geen keuze uit verschillende restaurants, geen “locals” die hun waren verkopen…. Maar eureka!! Ze hebben hier wel een “burgertent”. Dé gelegenheid om ons tegoed te doen aan een hamburger en milkshake. Wat kan je anders verwachten opeen Amerikaanse basis?

Op de terugweg nog wat foto’s genomen en veilig en wel terug van een kale reis in KAIA. Met dank aan de CPT (Close ProtectionTeam).

In het Oude Testament lees je dat de zevende dag, de sabbat door God werd ingesteld. Het moest een volledige rustdag worden, zelf mocht je niet werken en je moest je medemens ook rust gunnen.
Voor de Islam is vrijdag de sabbat. Het is dan betrekkelijk rustig in het kamp, behalve een paar enkelingen die op die dag een paar centjes willen verdienen.
Als christen mens kan ik alleen beamen wat in het OT geschreven staat en uitvoeren. Vandaar dat ik op zondag het werk aan de kant laat liggen. (trouwens, als je het niet doet, dan wordt de dorpel elke dag plat gelopen).
In KAIA is er een kapel, een mooie kapel (foto volgt), waar elke zondag eucharistie wordt gehouden. Hier wordt geen onderscheid gemaakt tussen de verschillende godsdiensten, iedereen viert zijn eigen zondag. Zoals in elk goddelijk huis kan je ook hier genieten van de sereniteit. Je kan er innerlijk tot rust komen en in stilte een gesprek voeren met God, even nadenken over het leven. Het leven dat voor sommigen té kort is. Niemand die je nakijkt als je met een vriend meehuilt bij het verlies van een kameraad in Kandahar of je medeleven betuigt bij het verlies van een jongere broer bij een zelfmoordaanslag n Kaboel.
Na een halfuurtje trek je de deur van de kapel achter je dicht en sta je weer met beide voeten op de grond.
Het is juli en dus zomer. Zomer betekent vakantie. Vakantie betekent zon en strand. Wel,op zondag hou ik ook een beetje vakantie. De desert kledij wordt vervangen door een zomertenue. Badpak, short en T-shirt is de standaarduitrusting om mij naar het zwembad te begeven. Tja, zwembad… een waterreservoir (met zuiveringpomp) van de brandweer dat zorgt voor een welkome verfrissing bij een temperatuur van 42°C.
Sedert de Italianen, die dachten dat ze aan het strand van Rimini lagen en het dus een beetje te bont maakten, is de toegang beperkt. Ik mag me bij de gelukkigen prijzen. Een paar uurtjes genieten van de zon, voor de verandering met een appel (in plaats van een ijsje) en een fles water (in plaats van een cocktail).
Op zo’n momenten waan je je aan de  Turkse Rivièra, ware het niet dat het lawaai van de helikopters en de vliegtuigen je uit je droom halen.
Tijd dus om je dagelijkse plunje weer aan te trekken. Blijkbaar heeft “zondag” voor sommigen een andere betekenis en houden eraan uitgerekend vandaag een alarmoefening te houden. En eureka! Ik was spelleider. De GDCC (Ground Defence Coordination Centre) verwittigen, iedereen evacueren uit AF1 en zich begeven naar de shelter. Ik verzeker je, in een ruimte van 15m² met 32 personen in full outfit, dat is geen pretje. Na 45 min werd de oefening afgeblazen, voor sommigen meer dan tijd.
Ondertussen werd het stilletjes avond en keerde, samen met de zonsondergang, de kalmte terug in het kamp.
Voorbij was de Lazy Sunday.

Vroeg uit de veren want vandaag is een bijzondere dag. Een verkwikkende douche, een vlug ontbijt, nog rap het meest dringende verwerken vóór het vertrek.

Om 09.00 moet ik klaar staan opdat ik naar HQ (hoofdkwartier) kan vertrekken. Je volledige uitrusting aantrekken; je pistool en geweer mee. Een korte briefing wat betreft de veiligheidsmaatregelen vooral ik in de wagen stapt. (geen tank of iets dergelijks). Uiteraard ook eerst een foto voor het scrapboek.

Toegegeven, ik was wat zenuwachtig. Maar met 2 geroutineerde bodyguards werd ik al vlug op mijn gemak gesteld.

HQ ligt hier niet ver vandaan, de rit was dus kort.

Na een meeting met de plaatselijke MWA en de rondleiding in een super moderne gymzaal mochten we aanzitten aan een heus Afghaanse lunch.

Een excursie moet zowel educatief als een ontspannend zijn. Vandaar dat ik in de namiddag kuierde op de plaatselijke markt, 4 keer zo groot als hier in KAIA. De “look at my shop” en “make you good price” was ook hier gebruikelijk. Tijd dus om wat cadeautjes te kopen voor mijn geliefden.

Je moet durven onderhandelen en wanneer je uiteindelijk je “best offer” hebt bekomen, heb je nog het gevoel dat je bij de neus bent genomen.

Na een gekoeld drankje in de “Silent Garden” luisterend naar een plaatselijke zanggroep, was het weertijd om te vertrekken.

Deze keer ging de terugweg door de stad Kaboel. Zoveel armoede heb ik nog niet gezien. Woorden schieten hier tekort. Beelden spreken voor zich. Het is me toch gelukt om enkele foto’s te nemen, niet gemakkelijk vanuit een rijdende auto.

Aan de uitstap kwam een einde toen ik de poort va de “maingate” binnen reed, save and sound.