|
Blijk ik toch in de kijker te lopen hier in het kamp. Zal waarchijnlijk door mijn rode haar zijn. Of toch niet, en is het misschien omdat ik mijn naam alle eer aan doe? Ik ben hier bekend als Lady Marian. Commentaar laat ik aan jullie over.
In ieder geval word ik op zekere dag aangesproken door een journaliste van een Albanese krant. Zij spreekt met moeite Engels maar ik begrijp toch dat ze van mij een interview wilt. Een beetje argwanend geef ik toe om een aantal vragen te beantwoorden per mail. Xhelodin belooft mij dat het artikel eerdaags verschijnt in deAlbanese krant "Ushtria". Ziehier het resultaat.
Intervista/
Ekskluzivisht nga Kabuli për gazetën Ushtria specialistja e qendrës së
informacionit e logjistikës pranë ISAF, sergent-majore Miriam De Nobele
Ushtarakja belge:
Mbresat e mia për kolegët shqiptarë në Afganistan
Më ka bërë përshtypje korrektesa, profesionalizmi dhe shpirti praktik i
ushtarakëvë shqiptarë në Afganistan. Kështu shprehet ekskluzivisht për gazetën
Ushtria specialistja e qendrës logjistike dhe informacionit pranë ISAF-it në
Kabul, sergent-majore Miriam De Nobele. E ardhur me mision në Kabul në fund të
majit 2008, asaj i ra shorti të emërohej pikërisht në këtë detyrë në
Afganistan, e cila sipas saj, nuk është aspak e lehtë, pasi duhet një
koordinim me të gjithë shërbimet e njësive dhe ekipeve ndërkombëtare. Duke
qenë në një pozicion të tillë, ajo shpreh opinionin e saj për ushtarakët
shqiptarë: Ata kanë korrektesë maksimale në detyrë, profesionalizëm të lartë,
por edhe shpirt praktik. Në intervistën e saj pasaçërisht për gazetën
Ushtria, ushtarakja belge shprehet se mjedisi ku ajo kryen misionin ndodhet
afër spitalit ndërkombëtar të KAIA-s në Kabul, aty ku dhe gjendet ekipi
shëndetësor shqiptar. Ndërkaq ajo ka qenë e vëmëndshme edhe ndaj gjithë
komunikatave të Komandës së ISAF-it gjatë këtyre muajve të fundit, ku mes
rreshtave ka lexuar edhe për devotshmërinë dhe përkushtimin e ushtarakëve
shqiptarë në Kabul dhe Herat. Gjithashtu, sipas saj, edhe gazeta më e madhe e
vendit Afganistan Times ka patur shkrime ku flitet për punën e madhe që po
bëjnë në terren ushtarakët ndërkombëtarë, e në këtë kuadër edhe ata shqiptarë,
për shpërndarjen e ndihmave për popullatën. Thotë se fjalët që ajo po artikulon
tani për një gazetë të ushtrisë shqiptare, gjithsesi nuk janë prononcime
zyrtare, por thjeshtë fjalë zemre, shprehje të asaj që ajo ndjen, teksa ka
kontaktuar në jo pak raste me to. Këto mbresa të sergent-majores belge De
Nobele, sikurse thotë edhe vetë ajo, përbëjnë për të edhe pjesën më emocionuese
të kësaj interviste:
Para se të nisim këtë intevistë për gazetën Ushtria, organ qendror i
Ministrisë së Mbrojtjes, fillimisht do të dëshironim të dinim diçka nga jeta
juaj, zonja Miriam de Nobele!..
-Dakord. Së pari, më lejoni të them se po përjetoj një ndjesi të këndshme teksa
po jap këtë intervistë për një gazetë kryesore të Ushtrisë Shqiptare. Kam
lindur në kryeqytetin e Belgjikës, Bruksel, në vitin 1962. Më pas, hyra në
Flotën Belge në vitin 1981. Koincidenca qe se pikërisht në këtë vit njoha dhe
bashkëshortin tim. Nuk zgjati shumë dhe u martuam më 11 shtator të atij viti.
Pra, isha pothuajse 27 vjeçe në atë kohë. Pikërisht në këtë moshë hyra në
marinën belge. Më motivoi, si detyra ushtarake, aq edhe kureshtja për të parë
botën, dhe pse të fsheh; në vetvete kisha paksa edhe një shpirt aventure.
Dhe, kështu pra, ju realizuat pasionin tuaj për të lundruar sa më gjatë gjatë
në detra?...
-Dua të shtoj një detaj: Fatkeqësisht, në atë kohë gratë lejoheshin të
lundronin vetëm gjatë ditës. Në mbrëmje, të gjitha mjetet detare duhet të
ankoroheshin, sepse anijet belge të marinës nuk kishin akomodim për femrat.
Si vijoi më pas jeta juaj dhe çraport patët me
profesionin tuaj si ushtarake belge?
-Më duket se u zgjata shumë për veten
Gjithsesi po shpjegoj: Në vitin 1982
lindi Kristoffeli, djali ynë i parë. Vëllai i tij, Quenten lindi në prill të
vitit 1984. Dhe kështu kaluan shumë vite të bukura, ndonjëherë dhe me
ulje-ngritje. Por ne i harrojmë shpejt uljet. Ndërkohë që im shoq lundronte
unë kujdesesha për fëmijët dhe shtëpinë përkrah punës time me kohë të plotë si
administratore. Karrierën ushtarake e fillova privatisht. Përgjatë viteve mora
pjesë në kurse të ndryshme që të ngrihesha në gradë. Tani jam sergeant-major, ose siç thuhet ndryshe, grada OR-7 e NATO-s. Pasi
qëndrova 15 vjet në Zeebrugge, baza e vetme e marinës në Belgjikë, vendosa të
provoja shanset në Shtabin e Përgjithshëm, Bruksel. Por pas 5 vitesh e gjej
veten prapë në Zeebrugge.
Një mbresë personale, ju lutem: si e pritët caktimin tuaj me mision në
Afganistan?
-Në mars të 2007, Shtabi i Përgjithshëm, Bruksel, vendosi të rekrutojë 2
kandidatë për një mision në Afganistan. Kjo ishte një mundësi e madhe, së cilës
nuk munda ti rezistoja. Pasi e diskutova me tim shoq, plotësova formularët që
duheshin, duke shpresuar që kërkesa ime të mos refuzohej. Duke pritur vendimin
e Shtabit të Përgjithshëm mora pjesë në kurse të ndryshme trajnimi nga
shtatori, deri në dhjetor të viti 2007. Në fund të janarit të 2008, Shtabi i
Përgjithshëm më informoi se do të merrja pjesë në operacionin Lead Nation 3 për misionin në Kabul,
Afganistan, data e nisjes, 24 Maj 2008. Muajt kaluan shumë shpejt. Ditët e
fundit i kalova me familjen time. Të gjithë ishin të gëzuar, përveç prindërve
të mij, të cilët ishin të shqetësuar sepse vajza e tyre do të shkonte në një
zonë lufte. Siç e përmenda dhe më sipër, 24 maji ishte dita e nisjes. Një
puthje për tim shoq dhe disa lotë më rrodhën, sepse kjo ishte hera e parë që
unë largohesha për një kohë kaq të gjatë. Ishte një moment shumë emocionues,
por nuk kishte kthim prapa. Pas një gjumi të mirë në një hotel luksoz në Baku,
dhe pas një ulje taktike, mbërrita në Kabul më 25 maj. Aventura ime mund të
fillonte. U caktova si MWA/NCO (nën-oficere për mbarëvajtjen dhe moralin). Marrja
përsipër e detyrës zgjati 5 ditë. Kjo ishte një periudhë plot tension. Kisha
kaq shumë për të mësuar sepse gjithçka ishte e re për mua. Një MWA/NCO,
sikurse u caktova unë, është një anëtar i Lead Nation që ka për detyrë
menaxhimin e informacionit, si dhe përkujdesjen dhe mirqënien e përditshme të
të gjithë rezidentëve në KAIA (Aeroporti Ndërkombëtar i Kabulit). Përveç jogës
së përditshme, stërvitjes,dhe biçikletës në palestër, ata mund të përdorin dhe
sallën e internetit, lojërat e ndryshme ose të shikojnë filmat më të rirnj në
sallën e filmit. Të gjitha këto janë të mundura, sepse një MWA ka për detyrë të
mundësojë këto aktivitete. Shumica e të ardhurave vijnë nga shitësat e ndryshëm
me pakicë dhe tregtarët lokalë në kamp. Është detyrë e NCO të kujdeset për
mbajtjen e llogarisë. Sigurisht,kjo nuk është detyra e vetme. Duke qenë
Sekretarja e komitetit të NCO (nënoficerëve) unë marr pjesë në vendimarrje të
ndryshme mbi çështjet mirqënies së rezidentëve. Përveç punës me shkresa detyrë
tjetër e NCO-ve (nënoficerë) është të negociojnë me autoritete, kompani dhe
tregtarë të ndryshëm në lidhje me lëvizjen për në veri të KAIA-s. E gjitha kjo
nuk është e lehtë. Duhet shumë organizim, përpilime progra mesh, etj. Por qënia
si nënoficere më jep dhe shumë kënaqësi gjithashtu dhe kur shikon buzëqeshjen
në fytyrën e tjetrit është kënaqësia më e madhe nga të gjitha. Si ja bëj të
vazhdoj çdo ditë? Është një pyetje e lehtë për tiu përgjigjur.Gjatë festave të
ndryshme që organizojmë në kamp, vesh këpucët e kërcimit dhe kërcej nën ritmin
e muzikës. Çdo lloj muzike është e mirë për sa kohë më bën të harroj
shqetësimet. (verschenen op 5 september)
Je kan niet ontkennen dat mijn naam juist geschreven is. Dat is ook het enige wat ik uit de tekst begrijp. Maar voor alle duidelijkheid, hieronder volgt het originele artikel, weliswaar in het Engels.
My name is Myriam, born in Brussels
Belgium
in 1962. I joined the Belgian Navy in 1981, same year I met my husband, we got
married on September 11th, almost 27 years. I joined the Navy to
have some adventure and see the world. Unfortunately back in that time women
were only allowed to sail during daytime. By nightfall all ships were to be
harboured because Belgian navy ships didnt have women accommodation.
In 1982 Kristoffel was born, our first son. His
brother Quenten came in April 1984. Many beautiful years passed by, sometimes
with ups and downs. But we quickly forget about the downs. While my husband was
sailing I took care of the children and house holding next to my fulltime job
as an administrator. I started my military career as a privet. Over the years I
took courses to get promotion. I now am a Sergeant-Major, NATO rank OR-7.
After15 years being stationed in Zeebrugge, the
only Naval Base in Belgium,
I decided to take my changes in HQ (Head
Quarters) Brussels.
But after 5 years I found myself back in Zeebrugge.
In March 2007 HQ Brussels
decided to recruit two candidates for an overland mission in Afghanistan.
This was a great opportunity I could not resist. After having discussed with my
husband, I filled in the required papers, hoping my demand would be withheld.
Awaiting the decision of HQ I took part in different training courses from
September to December 2007.
By the end of January 2008 HQ informed me, I
was to take part of Lead Nation 3 for the mission to Kabul
Afghanistan,
date of departure May 24th 2008.
From that moment on 24 hours in a day were not
enough to take care of the preparations to the mission. The months passed by in
a very quick tempo. The last days I spend with my family, all were very excited
except for my parents who were very worried their daughter was going to a war
zone.
As I mentioned before, May 24th was
the day of departure. A goodbye kiss for my husband and of course more than
just some teardrops because this was the first time I was leaving for such a
long time. A very emotional moment. But nevertheless there was no turning back.
After a good night sleep in a luxury hotel in Baku, and after a tactical landing I arrived in Kabul on May 25th.
My adventure could start.
I was assigned as a MWA/NCO (Moral and Welfare Non-Commissioned Officer).
The take-over took about 5 days. This was a very hectic period. So much to
learn because all was new to me. From June 1st I was on my
own. But when the deal remain
seated and complain was not my intention.
The MWA/NCO is a member of the Lead Nation and
takes care of the daily well being of all residents in KAIA (Kabul International
Airport). Next to daily yoga, body training and
spinning bikes in the Gymnasium people can use the internet room, game room or
watch the newest movies in the movie theatre.
All of this is possible because MWA has the
meanings to fund these activities. Most of the revenues are paid by the
different retailers and local vendors in camp. It is the duty of the NCO to
take care of the accounting. This is not the only task of course, being the
Secretary to the MWA Committee I take part in the decisions for different
welfare businesses. Next to all the paper work it is also the NCOs function to
negotiate with different authorities , companies and the retailers concerning
the move to the north of KAIA.
All of this is not easy. It needs a lot of
organising, making schedules and reschedules. But being a MWA/NCO gives me a
lot of satisfaction and keeping a smile on once face is the biggest
satisfaction of all. How I manage to get started every day? That is a simple
question to answer. During the few parties we have in camp I put on my dancing
shoes and dance on the rhythm of the music. Any kind of music is good as long
as it gets my troubles away. Verdere commentaar is overbodig..
|
Afghanistan
