Wie mijn blog regelmatig bezoekt zal al wel gemerkt hebben
dat de motivator stilletjes verder tikt. Vandaag ben ik halfweg! De tijd van
de overname ligt al ver achter me. De aanpassingen aan de omgeving, de
temperatuur en andere toestanden zijn allang vergeten. Geen gesakker meer met
de boekhouding. Het kompas (voorhistorische GPS) kan ik in de kamer laten want
ondertussen ken ik elk plekje in het kamp. Alleen door het trillen van de ramen weet ik dat er
helikopters af en aan vliegen, het eens zo storende geluid klinkt nu als muziek
in de oren. Wat gaat de tijd vlug, althans voor mij. Ik heb begrepen dat
er sommigen naar mijn terugkomst uitzien. Ik voel me gevleid. Het is op
momenten als deze, terwijl ik schrijf aan mijn volgende passage, dat mijn
gedachten mij naar huis brengen. Heel even slaat de heimwee toe. Maar straks,
tijdens het contactmet het thuisfront
kunnen we mekaar opbeuren, want voor één iemand in t bijzonder is het aftellen
gelijk begonnen met mijn vertrek en kan de tijd niet snel genoeg voorbij gaan.
21-07-2008
Belgian National Day
Op 21 juli 1831 legde Leopold I de eed af op de Belgische
Grondwet. Deze dag geldt sedertdien als nationale feestdag en wordt
traditiegetrouw elk jaargevierd. Dit is niet anders hier in Afghanistan. Van het ontbijt tot en met het avondmaal kunnen de inwoners
van KAIA van een stukje culinair België genieten in een, voor de gelegenheid
omgetoverde Belgische eetzaal.
Menu van de dag
ontbijt
pannenkoeken gebakken spek en gekookt eitje assortiment brood en koffiekoeken assortiment kaas vers fruit koffie, chocolademelk, fruitsap
middagmaal
tomatensoep met balletjes tomates crevettes aardappelsalade Cesarsalade groene asperges
uiensoep tomates crevettes 4-seizoenen salade tomaat en mozzarella salade assortiment koud vlees en
kaas
Gentsewaterzooi gegratineerd witloof met ham gegrilde scholfilet met citroenboter huisgemaakte frietjes pureeaardappelen Brusselse spruitjes
vers fruit en taart
Op 21 juli houden we ook in KAIA een Te Deum. Een kleine groep van gegadigden nemen deel aan deze serene viering. Traditiegetrouw houden we ook een parade, waarbij ik de NATO
medaille mag ontvangen. De verfrissing op de alcoholloze receptie achteraf is
welkom. Hapjes en Leonidas pralines ontbreken niet. Na het avondmaal (alweer eten) wordt iedereen aanwezig op
het avondfeest, getrakteerd op Belgische kazen en andere lekkernijen. Een
ULM-fanaat op het doek brengt België binnen de muren van het kamp en zorgt voor
het culturele aspect van de dag. Uiteraard mag de ontspanning niet ontbreken en
zorgt DJ Verbeeck voor de nodige ambiance. Ook al is het feest vandaag, om
22.30hr komt een einde aan een Belgische dag in Kaboel.
(meer foto's volgen op mijn fotoblog)
17-07-2008
Op theevisite
Zoals eerder gezegd is MWA een
heel variërende job. Buiten de dagelijkse inkomsten en uitgaven beheren ben ik
onder andere ook the boss van de winkelhouders op de Permanent Market in
KAIA. Een uitdaging als je rekening houdt dat ik een vrouw ben, alhoewel velen
mij blijven sir noemen. Tja, met mijn haren kort geknipt en het uniform dat
nu niet bepaald de vrouwelijke vormen toont, zie ik deze belediging door de
vingers.
Omdat het project Move to the
North (het bouwen van een nieuw kamp) volop aan de gang is, en ik ook POC ben
voor alle shops moet ik er voor zorgen dat alle 27 shopkeepers tot een
consensus komen voor wat betreft het bouwen van een nieuw shopping center.En
dat loopt niet van een leien dakje. Vandaar mijn bezoek aan elke shop deze
namiddag
Ik was totaal niet gehaast
vandaag en nam dus uitgebreid de tijd om bij een glas thee te luisteren naar de
zorgen van elke shopkeeper en proberen te bemiddelen. Er is mij geen
gemakkelijke taak gegeven en vrees, dat als zij niet tot een eensluidend
akkoord komen, ik als boss de knoop zal moeten doorhakken.
Dit gezegd zijnde, had de
theevisite ook zijn leuke kant. Je leert de cultuur en rituelen kennen, hun
dagelijkse routine , je leert de Afghaanse keuken proeven.
Na ettelijke koppen thee komt een
einde aan de leerrijke, maar vooral gezellige namiddag en kan ik terugkeren
naar mijn bureau om mij door de laatste papieren te wurmen vóór zonsondergang.
(foto volgt)
11-07-2008
nog een uitstap
Een van de weinige voordelen als
MWA is dat je de kans krijgt, mits toelating, je buiten het kamp te begeven.
Het heeft je de gelegenheid Kaboel
te leren kennen buiten de omheining. Weerom in full outfit tegen hoge snelheid
(als de wegen het toelaten) door de schamele wijken waar armoede zegeviert en (niet
alleen) kinderen er sjofel bijlopen smekend naar water of andere. Gammele
steekwagens met pastinaken, een boer op een uitgemergelde ezel, een herder met
zijn schapen in een bijna droge bedding .
Na enkele kamikaze manoeuvres aangekomen
in Camp Phenix. Je mag verwachten dat een kamp waar3000 militairen verblijven, over
de nodige faciliteiten zou beschikken. Niets is minder waar. Geen super de luxe
PX, geen keuze uit verschillende restaurants, geen locals die hun waren
verkopen . Maar eureka!! Ze hebben hier wel een burgertent. Dé gelegenheid om
ons tegoed te doen aan een hamburger en milkshake. Wat kan je anders verwachten
opeen Amerikaanse basis?
Op de terugweg nog wat fotos genomen
en veilig en wel terug van een kale reis in KAIA. Met dank aan de CPT (Close
ProtectionTeam).
06-07-2008
Lazy Sunday
In het Oude Testament lees je dat de zevende dag, de sabbat
door God werd ingesteld. Het moest een volledige rustdag worden, zelf mocht je
niet werken en je moest je medemens ook rust gunnen. Voor de Islam is vrijdag de sabbat. Het is dan betrekkelijk
rustig in het kamp, behalve een paar enkelingen die op die dag een paar centjes
willen verdienen. Als christen mens kan ik alleen beamen wat in het OT
geschreven staat en uitvoeren. Vandaar dat ik op zondag het werk aan de kant
laat liggen. (trouwens, als je het niet doet, dan wordt de dorpel elke dag plat
gelopen). In KAIA is er een kapel, een mooie kapel (foto volgt), waar
elke zondag eucharistie wordt gehouden. Hier wordt geen onderscheid gemaakt
tussen de verschillende godsdiensten, iedereen viert zijn eigen zondag. Zoals
in elk goddelijk huis kan je ook hier genieten van de sereniteit. Je kan er
innerlijk tot rust komen en in stilte een gesprek voeren met God, even nadenken
over het leven. Het leven dat voor sommigen té kort is. Niemand die je nakijkt
als je met een vriend meehuilt bij het verlies van een kameraad in Kandahar of
je medeleven betuigt bij het verlies van een jongere broer bij een
zelfmoordaanslag n Kaboel. Na een halfuurtje trek je de deur van de kapel achter je
dicht en sta je weer met beide voeten op de grond. Het is juli en dus zomer. Zomer betekent vakantie. Vakantie
betekent zon en strand. Wel,op zondag hou ik ook een beetje vakantie. De desert
kledij wordt vervangen door een zomertenue. Badpak, short en T-shirt is de
standaarduitrusting om mij naar het zwembad te begeven. Tja, zwembad een
waterreservoir (met zuiveringpomp) van de brandweer dat zorgt voor een welkome
verfrissing bij een temperatuur van 42°C. Sedert de Italianen, die dachten dat ze aan het strand van
Rimini lagen en het dus een beetje te bont maakten, is de toegang beperkt. Ik
mag me bij de gelukkigen prijzen. Een paar uurtjes genieten van de zon, voor de
verandering met een appel (in plaats van een ijsje) en een fles water (in
plaats van een cocktail). Op zon momenten waan je je aan deTurkse Rivièra, ware het niet dat het lawaai
van de helikopters en de vliegtuigen je uit je droom halen. Tijd dus om je dagelijkse plunje weer aan te trekken.
Blijkbaar heeft zondag voor sommigen een andere betekenis en houden eraan
uitgerekend vandaag een alarmoefening te houden. En eureka! Ik was spelleider.
De GDCC (Ground Defence Coordination Centre) verwittigen, iedereen evacueren
uit AF1 en zich begeven naar de shelter. Ik verzeker je, in een ruimte van 15m2
met 32 personen in full outfit, dat is geen pretje. Na 45 min werd de oefening
afgeblazen, voor sommigen meer dan tijd. Ondertussen werd het stilletjes avond en keerde, samen met
de zonsondergang, de kalmte terug in het kamp. Voorbij was de Lazy Sunday.
27-06-2008
Op pad
Vroeg uit de veren want vandaag
is een bijzondere dag. Een verkwikkende douche, een vlug ontbijt, nog rap het
meest dringende verwerken vóór het vertrek.
Om 09.00 moet ik klaar staan
opdat ik naar HQ (hoofdkwartier) kan vertrekken. Je volledige uitrusting
aantrekken; je pistool en geweer mee. Een korte briefing wat betreft de
veiligheidsmaatregelen vooral ik in de wagen stapt. (geen tank of iets
dergelijks). Uiteraard ook eerst een foto voor het scrapboek.
Toegegeven, ik was wat zenuwachtig.
Maar met 2 geroutineerde bodyguards werd ik al vlug op mijn gemak gesteld.
HQ ligt hier niet ver vandaan, de
rit was dus kort.
Na een meeting met de
plaatselijke MWA en de rondleiding in een super moderne gymzaal mochten we
aanzitten aan een heus Afghaanse lunch.
Een excursie moet zowel educatief
als een ontspannend zijn. Vandaar dat ik in de namiddag kuierde op de
plaatselijke markt, 4 keer zo groot als hier in KAIA. De look at my shop en
make you good price was ook hier gebruikelijk. Tijd dus om wat cadeautjes te kopen
voor mijn geliefden.
Je moet durven onderhandelen en
wanneer je uiteindelijk je best offer hebt bekomen, heb je nog het gevoel dat
je bij de neus bent genomen.
Na een gekoeld drankje in de
Silent Garden luisterend naar een plaatselijke zanggroep, was het weertijd om
te vertrekken.
Deze keer ging de terugweg door
de stad Kaboel. Zoveel armoede heb ik nog niet gezien. Woorden schieten hier
tekort. Beelden spreken voor zich. Het is me toch gelukt om enkele fotos te
nemen, niet gemakkelijk vanuit een rijdende auto.
Aan de uitstap kwam een einde
toen ik de poort va de maingate binnen reed, save and sound.
24-06-2008
1 maand verder
Neen, vandaag geen faits divers. Alleen enkele woordjes. Het doet me plezier toch enkele reacties te mogen lezen. Het is niet altijd even evident om iets boeiends neer te pennen. Meestal doe ik dit als mijjn dagtaak erop zit, zo rond 23.00u. plaatselijke tijd.
Ja, de eerste maand is voorbij gevlogen. Nu alles eindelijk min of meer vorm geeft gekregen, zou de 2e maand iets vlotter moeten verlopen. Misschien dat er wat tijd over is om fotootjes te nemen van het leven in het kamp. Nieuwsgierigen hebben al wel mijn fotoblog ontdekt. Geen Centerparcs hé. Alhoewel.... we hebben toch een all-in formule? En de zon is verzekerd!! Bijna niet te geloven... een vollledige maand zonder regen!!
Ik zie ernaar uit nog reacties te mogen ontvangen. Het gaat jullie goed.
Ba Aitram (sincerely yours) Lady Marian
17-06-2008
Horror in Kamp KAIA
Dit beest liet zich gedwee voor de camera fotograferen. Als camelspider gaat hij door het leven. Ze leven hier met hondertallen in het kamp, maar laten zich pas zien als de temperatuur wat daalt. Door hun kleur zijn ze onopvallend. De beet is niet giftig maar zorgt voor heel wat ongemak. Waar hij zijn naam vandaan haalt? Vele verhalen, al dan niet fictie, doen de ronde. Het meest waarschijnlijke is, dat het net als de kameel, leeft in woestijnen. Bijzonder is, dat als het zich bedreigd voelt, hij zijn voorpoten opheft waardoor hij meer doet denken aan een schorpioen. Nu, wat de wetenschappers ook beweren.... ik vind het een afschuwelijk beest. Niettegenstaande mijn afschuw ben ik toch fier een exemplaar op foto te kunnen vastleggen. Wie weet, welke creatures ik nog allemaal tegenkom.
15-06-2008
Eens iets anders
De gewenning aan de temperatuur en het hoogteverschil duurt ongeveer 3 weken (volgens de geroutineerden). Dat kan ongeveer kloppen. Maar één ding weet ik ook... je darmen hebben minstens evenveel tijd nodig. Na dagenlang medicatie te nemen, vooral pijnstillers dan, heb ik mijn stoute schoenen aangetrokken en een bezoek gebracht aan het CZE hospitaal om me te laten behandelen. En hoe!! "This will only be a little inconvenient" .... ja mon oeuil!! Op zo'n moment zou ne mens wensen dat ie pijn in zijn hoofd had, daar moet je tenminste niet op zitten. Ondertussen is dat probleem zo goed als opgelost en kan ik mijn taken weer met enig plezier aanvatten.
Voorbije donderdag had ik mijn eerste MWA meeting. Wat plankenkoorts maar dat heeft niet lang geduurd. De meeting vraagt wel wat voorbereiding vooral omdat deze in het Engels gebeurt. Niet zozeer een probleem zolang het maar niet te technisch wordt. Neem nu bijvoorbeeld de internetverbinding, weet ik veel over bits en bytes, gelukkig dat ik dan kan rekenen op de steun van specialisten (een beetje zoals mijn F1 knop aan het thuisfront).
07-06-2008
Weekend???
De dagen vliegen voorbij. Als MWA werken we 24/7. Notie van tijd en dag is moeilijk, voorlopig toch. Het plannen en organiseren dringt zich op. Misschien kan ik dan ook genieten van een paar vrije uurtjes, zoals de meesten op zondag. Op vrijdag is het wat rustiger op de permanent market, winkeltjes zijn dicht want veel werknemers hebben hun vrije dag op vrijdag, hun "zondag". Op vrijdagavond beginnen ook de weekendactiviteiten. Het leuke aan de
job isdat je regelmatig uitgenodigd wordt. Vanavond is het Italien
food. Lekkere anti pasti, een heerlijke spaghetti met een glaasje wijn
(na 19.00u natuurlijk) Elke zaterdag is er een lokale markt, even buiten het kamp. De marktkramers proberen hun "echte" Rolex uurwerken, tapijten, wandtapijten en sjaals, souveniers, DVD, ...te verkopen aan een "very good price for you my friend". Nu ja, je weet wat je koopt hé. Dezelfde artikelen zijn te koop bij de little shops in het kamp, je betaalt wat meer maar dan heb je ook kwaliteit. Het is wel gezellig te kuieren langs de verschillende kraampjes op de lokale markt. Op zondagmorgen wordt de bar AF1 grondig gepoetst. De gelegenheid voor mij om de boekhouding bij te werken en een kleine planning te maken voor de komende dagen. In de namiddag passief deelnemen aan de sportactiviteiten (iemand moet ze toch op foto vastleggen...). Tegen 18.30u aan tafel aanzitten voor het diner en de rest van de avond op een rustige manier doorbrengen met collega's. Het weekend eindigt bij nazicht van de verkoop en de financiën.
Shob bakhiar (goede nacht)
03-06-2008
Onafhankelijk
Het is 06.00u in de morgen. Met tegenzin duw ik de wekker af, want het was weer kort nacht. Maar ja, duty calls. Een wasje en een plasje en mijn plunje aan. Met de zonnebril op, want de moeder natuur heeft weer gezorgd voor een prachtige dag, op weg naar de refter voor een cappucino. Hoewel de broodjes, worstjes, ommelet, cakes en andere lekkernijen verleidelijk lonken, loop ik het ontbijtbuffet voorbij en hou het bij een sneetje zuurdesembrood, yoghurt en vers fruit. Morning, bonjour, Guten Tag, dobre djin, gunaydin .... is het meest uitgesproken woord zo vroeg op de morgen. Tegen 07.00u ben ik op kantoor, Obeid, dat is één van de bartenders, is dan immers ook al van de partij. Na de controle van de verkoop en de kas kan ik beginnen aan het eigenlijke papierenwerk. Om 08.00u een eerste escorte aan de "maingate". Werknemers en andere die niet beschikken over een definitieve ID-kaart moeten immers afgehaald en begeleid worden. Met kogelvrije vest aan, helm en gewapend, begeef ik mij buiten de compound. Ik mag dan al van geluk spreken dat de persoon in kwestie op tijd is want bij 30°C is het dragen van deze outfit geen lachertje, alhoewel ik op die manier ook aan mijn BMI werk. De "maingate" is de toegang voor voetgangers en lichte voertuigen. De zware voertuigen rijden binnen langs de "eastgate" waar ze eerst gesweept worden door de EOD. "Eastgate" ligt op10 min wandelen, leuk is anders. Je doet dan al rap beroep op de MP om je ter plaatse te brengen. Ondertussen begint het kamp wakker te worden. Het vuilnis wordt opgehaald, de accomodaties worden gepoetst, het sanitair onderhouden, gepantserde voertuigen rijden voorbij en helikopters en vliegtuigen vliegen af en aan. 's Morgens wordt mijn deurmat plat gelopen, reservaties uitvoeren voor de verschillende sportterreinen, telefoons beantwoorden, klachten aannemen en problemen oplossingen te zoeken ....een beetje vergelijkbaar met Zeebrugge, maar dan op internationaal niveau. Terwijl de temperatuur stijgt, tikt de klok verder en voor ik er erg in heb is het gauw middag. Tijd dus om de innerlijke mens te versterken. Eerst handen wassen want hygiëne is hier een must! Keuze uit verschillende menu's, warm of koud, voor elk wat wils. Nog wat onwennig een plaatsje bemachtigen in een refter waar toch 1200 man elke dag komen eten. Na een gezond dessert en een tas koffie kan de namiddag ingezet worden. De"local market" bezoeken om kennis te maken met de verschillende verkopers. De PX-winkels een bezoekje brengen om contacten te leggen. Al bij al een interessante en vruchtbare namiddag. Nog wat brainstormen over geplande activiteiten, de boekhouding bijwerken. Het is 18.30u zonder dat je het beseft. We kunnen dus weer aanschuiven voor het avondmaal. Omdat ik wil vermijden dat mijn unifrorm gaat "krimpen" in de was, hou ik het bij een slaatje en een toast. Omdat ik nog niet beschik over "wireless" internet is het lezen van de mails ontvangen van het thuisfront iets voor de volgende dag. Om 22.30u wordt de inventaris van de verkoop opgemaakt en de inkomsten nagezien. Om 23.00u kan ik eindelijk AF1 (dat is de bar) afsluiten. Nog vlug een douche en een beetje lezen. Om 24.00u slaat de vermoeidheid toe en vertrek ik naar dromenland.
02-06-2008
einde van Lead Nation 2
Aan alle mooie liedjes komt een einde, zo ook aan de opdracht van LN2. Het vertrek was voorzien om 07.30u. Was ik even verrast toen we de collega's aan de ontbijttafel zagen zitten. Bleek dat de C-130 technische problemen hadden. Tien, waar had ik dat nog gehoord? Ik kan me best voorstellen dat het slopende uren zijn vóór het vertrek. Onder luid applaus van de Tjechen kon het inschepen uiteindelijk beginnen. Voor sommigen een emotioneel moment.
31-05-2008
Overgave - Overname
De overname zit er bijna volledig op en het is tijd voor verandering van het commando. Daar hoort natuurlijk een parade bij. Gelukkig gebeurt deze niet onder de blakende zon!! En naar Belgische traditie wordt een parade gevolgd door een receptie (kwestie van niet uit te drogen). Ook voor mij is de overname periode voorbij en mag ik het heft in handen nemen. Nog wat onwennig. Karel, dat is mijn collega MWA en ikzelf hebben al wel een aantal ideeën om de KAIA bewoners te intertainen. Kwestie om ze nu nog uit werken. Maar eerst een planning maken om de dag op een ordentelijke manier door te komen (later zal ik ondervinden dat dit eerder een utopie is).
(wordt vervolgd)
30-05-2008
Eerste week bij M.A.S.H.
Dat was het eerste dat mij te binnen viel, alleen is dit de versie 2008. Geen tenten maar leefcontainers. Zware voertuigen die het stof doen opwaaien, vele helikopters en vliegtuigen. MWA is geen gemakkelijke taak. MWA staat voor "Morale and Welfare Activities", t.t.z. ondersteunen en zorgen voor de algehele morele, mentale en fysische welzijn van alle militairen en burgers hier in KAIA. In de gymzaal kan er dag en nacht gesport worden, ik heb dus geen excuus meer om mijn sporttesten te ontlopen . In het Internetcafé zijn PC en laptops ter beschikking. Wireless is handig maar door gebrek aan bandbreedte laat de draadloze verbinding het soms afweten, beste tijd is rond 24.00u (voor jullie 21u30). Voor de spelfreeks zijn er X-boxen en Playstations. Er wordt zelfs overwogen om WII aan te kopen. Het lijkt hier het paradijs op aarde maar voor sommigen is het leven in KAIA verre van plezant.
De dagelijkse activiteiten zijn gevariëerd : aïrobics, spinning, voet-, basket en volleybal, loopbanden, bodytraining .... alles is goedom aan je BMI te werken. Dagelijkse escorte in full outfit zorgt ervoor dat ook ik aan mijn BMI kan werken. Een beetje te streng diëten heeft ervoor gezorgd dat ik mij niet lekker voelde, gebrek aan suiker misschien? Eten is er hier anders wel in overvloed, gelukkig voor mij is er ook voldoende fruit aanwezig.
Het overnemen van de job is niet van de poes, ik doe er dan ook enkele dagen over om "alles" onder de knie te krijgen. Misschien zou het schrijven van methodefiches het wat vergemakkelijken. De job is gevariëerd maar best druk. Voordeel hierbij is dat de dagen voorbij vliegen. Het leuke aan de job is, dat je veel nieuwe mensen leert kennen en dat zijn er heel wat. Het moment bij uitstek om wat talen bij te leren.
(wordt vervolgd)
23-05-2008
9, 8, 7, ......4,3, 2, 1 Take off
Vroeg uit de veren want ETD was om 0600Z. Veel te vroeg aangekomen in Melsbroek maar dat had zo zijn voordelen, zo konden we nog genieten van de stilte vóór de eerste vluchten vertrokken op Zaventem. Na het inchecken van de bagage en nog genieten van een kop koffie werd het tijd om afscheid te nemen. Effe een moeilijk moment en dus niet zonder traantjes. Het inschepen aan boord van de C-130 gebeurde vlotjes, iedereen zocht zijn plaats in een overvolle laadruimte. Met de verhalen die ik gehoord had, verwachtte ik me aan een zeer ongemakkelijke vlucht, maar eigenlijk viel alles best mee, alhoewel sommigen toch wel een comfortabele plaats opzochten. Na een vlucht van 8 uur landden we in Baku (Azerbedjan) waar we getrakteerd werden op een luxe verblijf in het Holliday Inn. (Later zullen beseffen waarom we nog een laatste nacht verwend werden). Na een goede nachtrust en een laat ontbijt was het inchecken geblazen voor de volgende 4 uur durende vlucht naar Kaboel.
(wordt vervolgd)
15-05-2008
Afscheidsetentje
Nog 1 week te gaan. De kriebels in de buik begin ik stilaan te voelen. De dag is ingezet met een ontbijt. Dit gebeurt wel vaker bij een verjaardag van een collega. Jammer genoeg is het genieten van een heerlijke croissant en een kop koffie van korte duur. De werkplicht roept. Maar de verrassing kwam er rond de middag. Ik werd getrakteerd op een lunch! Bij een apéro, een verfrissend voorgerecht gevolgd door overheerlijke garnaaltjes werd er gelachen. Traantjes zijn er ook gevloeid. Tja, ik ben nu eenmaal zo'n sentimentele ziel. En of dit alles al niet genoeg was werd de lunch afgesloten met een knetterend ijsje en koffie en mocht ik genieten van Andrea Bocelli's "Con Te Partiro". Er bestaan dus toch nóg romantici. Eric, Nancy, Diane, Marina, Martine en Michiel, bedankt voor deze surprise!
10-05-2008
12 days to go
Nooit gedacht nog een stuk zomer in België mee te maken vóór mijn vertrek. Zal in Afghanistan in "desertkledij" rondlopen en heb dus geen décoltéetjes nodig mee. Vandaar dat ik het niet nodig vond mijn zomerkleren uit de mottenbollen te halen. Pfff .... Gelukkig nog een badpak gevonden om volop van de zon te kunnen genieten. Ondertussen zijn de vluchtgegevens gekend en nu maar hopen dat er niet teveel wijzigingen meer gebeuren.
01-05-2008
Aftellen geblazen
Vertrek komt in zicht. De bagage is zo goed als gepakt. Nog de laatste insignes aanbrengen op het uniform en het aftellen kan beginnen. Rondtoeren om van de familie afscheid te nemen mag niet ontbreken. Still 21 days to go! Samen met het aftellen komen ook stilaan de zenuwen.
27-09-2005
Touch down
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Bijna klaar om te vertrekken
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Afghanistan
De dagen vliegen voorbij. Als MWA werken we 24/7. Notie van tijd en dag is moeilijk, voorlopig toch. Het plannen en organiseren dringt zich op. Misschien kan ik dan ook genieten van een paar vrije uurtjes, zoals de meesten op zondag. 
Aan alle mooie liedjes komt een einde, zo ook aan de opdracht van LN2. Het vertrek was voorzien om 07.30u. Was ik even verrast toen we de collega's aan de ontbijttafel zagen zitten. Bleek dat de C-130 technische problemen hadden. Tien, waar had ik dat nog gehoord? 
Vroeg uit de veren want ETD was om 0600Z. Veel te vroeg aangekomen in Melsbroek maar dat had zo zijn voordelen, zo konden we nog genieten van de stilte vóór de eerste vluchten vertrokken op Zaventem. Na het inchecken van de bagage en nog genieten van een kop koffie werd het tijd om afscheid te nemen. Effe een moeilijk moment en dus niet zonder traantjes. Het inschepen aan boord van de C-130 gebeurde vlotjes, iedereen zocht zijn plaats in een overvolle laadruimte. Met de verhalen die ik gehoord had, verwachtte ik me aan een zeer ongemakkelijke vlucht, maar eigenlijk viel alles best mee, alhoewel sommigen toch wel een comfortabele plaats opzochten. Na een vlucht van 8 uur landden we in Baku (Azerbedjan) waar we getrakteerd werden op een luxe verblijf in het Holliday Inn. (Later zullen beseffen waarom we nog een laatste nacht verwend werden).
){kind=link}
){kind=link}