De zaterdagmarkt is een welkome afleiding om de sleur van elke dag te breken. Veel nieuws krijg je niet te zien in de “bazaar”. Je kan alleen hopen dat je een goede deal kunt afsluiten.

Om 16.00u kan het opruimen beginnen. Buiten staat een ellenlange rij te wachten tot de “gate” opengemaakt wordt. De stormloop met de kruiwagens kan beginnen. De veiligheid vereist natuurlijk dat iedereen die het kamp betreedt, gecheckt wordt. Alle goederen worden naar buiten gereden. Eenmaal de markt terug in zijn naakte frame staat, worden kinderen binnen gelaten die de markplaats schoonmaken. Ze worden uitgekozen, krijgen een houten jeton en een plastiek zak. Na het opruimen krijgen de kinderen in ruil voor de jeton 10 Afghani, ongeveer 1,5€. Hiermee kunnen ze 10 broden kopen.

Het zijn schrijnende toestanden maar op deze manier hebben de gezinnen een beetje geld, hoe miniem ook, om weer een paar dagen te leven. Mijn moederhart kon het niet laten om de kinderen te verwennen. Chocolade en snoep zijn zoals bij onze kinderen zeer gegeerd.

Foto’s spreken voor zichzelf. Slechts enkele staan hier op de blog, andere zijn later te bekijken op mijn fotoblog.

Een soldaat sterft niet  
Een soldaat gaat niet dood  
Een soldaat sneuvelt

Bedek hem met de vlag  
Til hem op uw schouders  
Schiet de magazijnen leeg

Toon hem aan het volk 
Hij is een held geworden 
Hij viel voor het vaderland

Bewaar hem in uw hart 
Dat huilt van smart 
Mijn God wat hard

Leg hem in zijn graf 
Waaruit hij op zal staan 
Als de oorlog is gedaan

Huib van Winkel 
Legeraalmoezenier b.d.

Woorden zijn overbodig en uit respect werden geen foto’s genomen.

Half vier. Sirenegeluid alom. Bizar, wat doet dat in mijn droom? Iets doet me ontwaken. Nog verdwaasd stap in mijn slippers. Gestommel op de gang, geroep, nog meer sirenegeluid. Wat is er gaande? “This is no exercice” wordt er omgeroepen. OK, mijn hers krijgt een adrenalineshot. Klaar wakker. Pyama uit, in snel tempo mijn plunje aan. Hollend naar de bunker, gewapend , mijn helm en kogelvrije vest mee. Bunker 16 is mijn bunker. Ik ben al niet meer de eerste. Muisstil, slapende blikken, piekhaar…. Het tellen van de aanwezigen kan beginnen en daarbij ook het wachten op enig nieuws. De veldtelefoon doet zijn werk en houdt ons op de hoogte van het gebeuren. Een uur gaat voorbij opeen gepakt in een benauwde ruimte. Geen frisse lucht. Om de droogte uit je mond te spoelen is er alleen lauw water voorradig. Twee uur gaat voorbij, verlangend naar verlossing uit deze benarde situatie. “All clear” klinkt dankbaar uit de luidspreker om zeven uur. Details kan ik niet kwijt.
Neen, dit is geen droom maar pure realiteit.

“Wat gebeurt er dat het zolang duurt voor ze weer iets van haar laat horen”, hoor ik jullie al zeggen. Geen nieuws, goed nieuws zou ik zeggen.

Je moet begrijpen dat ik heel wat kan vertellen. Maar de regel is dat ik over bepaalde zaken weinig zoniet niets kwijt kan. Daarover zijn we grondig gebrieft. En zoals het een goede militaire betaamt, hou ik mij aan de regels.

Wat is er gebeurd sedert 26/07?

-         ik heb nu een Formule I voertuig om rond te crossen (max 10 km/hr) – weliswaar geblutst (enkele nieuwe blutsen is dus niet zo’n drama)

-         na het afnemen van een aantal interviews heb ik 2 nieuwe rekruten onder mijn vleugels, datum van tewerkstelling nog onbekend– eerst volgt er een enorme papiermolen, een screening, het opmaken van alweer heel wat documenten, een medische keuring, een ondervraging in HQ (hoofdkwartier), met een beetje geluk krijg ik ze te zien vóór mijn vertrekdatum

-    een overgelukkige nieuwe shopkeeper heeft een plaats gekregen op de Permanent Market en verkoopt er in een container van 12m² cosmetica en andere schoonheidsproducten tegen democratische prijzen

-         job discriptions geschreven – kennen ze hier dus ook

-         lessons learned – ook alweer zo’n nieuwe hype

-         ontelbare escortes met veel ergernis

-         mijn blijkbaar verborgen architectonische talenten gebruikt voor het ontwerpen van een bouwplan – niet gemakkelijk met een harem van 30 eigenzinnige mannen (heb dus mijn leiderschapscapaciteiten moeten bovenhalen)

-         vernieuwen van contracten en onderhandelen om nieuwe contracten af te sluiten

-         e.a.

Ik verveel me dus geen moment.

Het is natuurlijk zo dat de dagen niet alleen uit werken bestaan. Dat zou geen mens geloven.

Er blijft heus wel wat tijd over

-         om een babbeltje te slaan met de marktkramers

-         op terras te genieten van een milkshake bij 47°C

-         rustig aan te zitten aan tafel genietend van kamermuziek

-         de opening van de Olympische Spelen te volgen

-         te neuzen in de PX

-         af te dingen op de wekelijkse markt en cadeautjes te kopen

-         aan sport te doen (!!!!!)

-         e.a.

Niet te verwonderen dus dat de dagen in een razend tempo voorbij gaan. Nog maar 7 weken te gaan!