De spanning van de voorbije dagen heeft geen rol gespeeld in mijn nachtrust zo blijkt, want zoals elke morgen, is het de wekker dat me uit mijn slaap haalt. Na het gebruikelijke ochtendritueel en ontbijt, maakt iedereen zich klaar voor de parade. Ikzelf was vrijgesteld van deelname aan de parade. Ik moest ervoor zorgen dat de receptie vlekkeloos verliep. Bomhonden werden ingezet om de ruimte waar de receptie zou doorgaan, te doorzoeken op eventuele onregelmatigheden. Nadien werd de toegang ontzegd aan al wie niet op naam uitgenodigd was. Officieel kwam samen met de receptie een einde aan mijn opdracht.
En nu maar wachten tot het eigenlijke vertrek voorzien om 13.00u plaatselijke tijd – Inshallah.
Met gemengde gevoelens neem ik afscheid van vrienden en collega’s. Wederzijdse beloftes en gelukwensen worden uitgewisseld, een e-mail adres wordt nog vlug op een stuk papier gekrabbeld. Afhankelijk van de gewoontes van een land, wordt er nu eens 2, dan weer 1 of 3 afscheidszoenen gegeven. 
Om hygiënische redenen is het noodzakelijk onze bottines te borstelen en moeten we door een ontsmettingsmiddel lopen voor we “boarden” op de C-130.
Je kan een C-130 verre van comfortabel noemen, het was al bangelijk met 9 bij de heenvlucht. Nu waren we met 60. Krap was het minste wat je ervan kon zeggen. Gelukkig duurde de vlucht naar Dushanbe (Tajikistan) maar anderhalf uur. Daar wachtte de Airbus A310 om mij mits een korte tussenlanding in Baku, veilig en wel thuis te brengen.
Om 01.00u Belgische tijd taxiede de airbus naar de aankomstplaats op Melsbroek. Bij het verlaten van het vliegtuig kreeg ik kippenvel, op dat moment was het nog van de kou die me in mijn gezicht sloeg. Wat een temperatuurschok!!
Maar de kou was vlug vergeten, eenmaal in de armen van mijn schatje. Uiteraard was het kippenvel ook verdwenen .

Op 30 september begint de eigenlijke clearance of outprocessing, in simpele militaire taal “routine”. Met de gedachte dat een ellenlange rij en de daarbij horende wachttijd een domper zou zetten op de alweer zonnige dag, hijs ik mezelf uit bed op een onmenselijk vroeg uur. Na een kattenwasje en een kam door mijn haren getrokken te hebben, neem ik, naar gewoonte van de laatste maanden, een sober ontbijt. Het binnen brengen van het materieel verloopt vlotjes.

Wat me meer zorgen baart is het wegen van de koffer. Het maximum gewicht van 40kg wordt, zoals verwacht, overschreden. Er zit dus niets anders op, ik moet mij een extra koffer aanschaffen.

In de namiddag wordt de laatste hand gelegd aan de receptie van 1 oktober, de overgave van het commando over KAIA aan Hongarije.

’s Avonds wordt ik nog uitgenodigd door de shopkeepers op een Afghaanse diner en kan ik nogmaals proeven van overheerlijke gerechten.

Ondertussen zitten we op de vooravond van Eid, het 3 dagen durende feest voor het einde van de Ramadan en daarmee ook het einde van de vasten.