Een ritje naar God weet waar. 
 
Ik  had de mail met  de oproep van Axel om met de wagen naar de toertocht te  Zwalm te trekken, niet gezien. Ik wist ook  niet wat er dan wel op het programma stond toen ik zaterdagavond laat free wifi losliet op mijn smartphone. Als die dan toch zo smart is waarom heeft die dan nog free wifi nodig. Iedereen  kent free wifi ondertussen wel, dat grote wit zwarte beest dat ze zowel in free wifi 1 als free wifi 2 loslaten, maar we dwalen af. 
Enfin, met enige verbazing las ik het volgende : zondag 2 november ritje naar God weet waar, start om 8u30 aan het huis van de man in kwestie. 

Ik kom als eerste toe, dat gebeurt ook niet veel, ik weet het , gevolgd door Rudy DC, voor de gelegenheid zonder dwergoutfit, en Jo Roes euh Roels. Wat later komt ook Rudy R aangewaaid, die kan da zelfs zonder dat er wind staat. Net binnen de grens van het academisch kwartiertje wat in modderfokkertermen 8u36 is, komen ook Luc Krick en Mario  ons vervoegen. 

Er wordt wat gelachen met afwezige Yvan zijn ribben, nog wat nagekaart over de nachtrit van vorige vrijdag en dan nog wat met Yvan zijn ribben tot de obligate frase: “Bon, wat gaan we doen jongens ?” (vrij vertaald naar  “Bon wa gaumermeedoenjong”) op de proppen komt. Rudy R stelt voor tegenwind te vertrekken, het parcours te Sint- Lievens-Houtem eens te doen en dan meewind terug te keren om zo op tijd bij Axel te zijn voor het aperitief.  Mario begint plots ook wat pijn aan zijn ribben te krijgen, da zal de leeftijd zijn zeker, aarzelt even om te wachten tot 9 uur maar zet dan toch mee aan. 
 
Jo en Rudy fungeren als windbrekers,  tot parcoursbouwer Rudy vindt dat de anderen ook eens iets mogen breken en ons van de passerelle wil doen rijden. Alleen Luc K vind ergens  ver weg nog moed genoeg om dat te doen en met succes. Al de rest blijft liever heel en stapt saai en triest naar beneden, wacht maar als we groot zijn. Rudy is blijkbaar in een sentimentele bui want hij slaat een lang vergeten wegelken in, ‘t zou het laatste niet zijn, naast cafe de flurk van vroeger. Jo kent zijne weg daar nog en krijgt in de scherpe bocht ook een sentimentele bui met een licht neerwaarts karakter.  Enfin via het station en de vroegere zoete citroen, dat van die sentimentele bui was dus echt hé, rijden we langs een lang stuk vals plat, pffffffffff,  richting Sint-Lievens-Houtem. 
Daar aangekomen denken enkele anderen ook eens op kop te kunnen rijden, het is immers maar wat bloso pijltjes volgen naar euh… naar ja, God weet waar hé. Maar dat is buiten Rudy gerekend die plots bestormd wordt door herinneringen en ons keer op keer andere richtingen uitstuurt dan die aangegeven door de bloso pijltjes. En toegegeven: het loont de moeite, schone klimmekes tussen mooie landschappen wisselen af met pittige en leuke afdalingen. Mario krijgt er maar niet genoeg van en stopt af en toe om wat na te genieten van euh… ja van wat eigenlijk?  God zal het wel weten.  
 
Op een bepaald moment komt een kranige grijsaard ons op een aftandse damesfiets voorbij. Weliswaar terwijl we op Mario staan te wachten , maar dat maakt zijn prestatie er niet minder om, van die kranige grijsaard wel te verstaan. Was hij dan misschien ook op weg naar God weet waar of was hij misschien…… , neen we dwalen alweer af.  
 

We besluiten stilaan terug naar Kalken te keren  en Rudy weet onderweg nog wel enkele single tracks liggen. De afstand (in totaal 72km) en de hoogtemeters (een 400 tal) beginnen echter door te wegen. Vooral voor mensen met last van incontinentie veroorzaakt door ontstoken menisci aan knieën edm. 
En zo geschiedde dat ook na zo een ritje naar God weet waar, iedereen terug mee naar huis wordt genomen. En als ze dat niet willen dan worden ze naar huis  getrokken of gestampt,  geduwd door enen of meerdere. Regelmatig zie ik de getrokkene naar de schouder tasten. Zitten daar dan ook menisci  of wordt er te hard geduwd? Aan Luc Fifi, over sentimenteel gesproken,  laat Mario ons eindelijk gaan en zegt dat hij van daar nog wel de weg gaat vinden. Maar als hij na enkele minuten nog niet bij Axel is, beginnen we ons toch wat zorgen te maken, want zijn zuurverdiende Duvel staat gewoonweg te verdampen. Blijkt dat hij in de smatch een paar bananen was gaan halen om zo de incontinentie tegen te gaan. In de Beize geeft dat niet, daar krijgt ge zo een beige lapken voor op de stoel maar op Axel zijn mooie stoelen is dat iets anders, toch wel galante types die academici. 
Maar wie dacht dat de lijdensweg van Mario ten eind was, komt bedrogen uit, na zere ribben, incontinentie, ontsteking van de menisci van de knie, ontsteking van de menisci van de schouder verliest hij ook nog eens een deel van zijn oogbol, van ne pechdag gesproken. 

Axel: bedankt voor het gelegenheidscafe. 
Rudy, bedankt voor de leuke rit. 
De anderen, bedankt voor ‘t gezelschap 
Mario: oprecht beterschap gewenst. 

De sm…