Begin juni hadden te Buggenhout, bij “Louis Hot Dog”, 3 wedstrijden na mekaar plaats. Op dat moment had ik echt te topvorm te pakken. Van bij start in de aanval gaan, blijven beuken tot we met een groepje weg geraken en dan in de spurt proberen af te maken. En alle 3 dagen zou me dit lukken. Aangezien ook de ploegmaats van het “Centea Verlinden Breendonk”-Team in goede vorm zaten, hebben we er “onze” 3-daagse van gemaakt. Met als uitvalsbasis en kleedkamer de keuken van Herwig Aelbrecht ,waar de Leffe’s na de koers rijkelijk vloeiden.

De eerste dag was er ééntje voor mij. Na een ontsnapping met 16, splitste deze kopgroep de voorlaatste ronde in 2, waardoor we met 8 voor de zege gingen sprinten. En dat bleek geen probleem te zijn. Met enkele lengten voor werd de 3^e seizoenszege binnengehaald.

De 2^e dag was het ploegmaat Dirk Van Hove die op het laatste kon wegrijden. Zelf kon ik het succes volledig maken door naar een 2^e plaats te spurten.

En de 3^e dag zat de overwinning er weer in. Maar toen maakte ik de fout door van te ver aan te gaan. Patrick Sergooris zat mooi in het wiel en kon me voorbijgaan. Gelukkig lukte Dirk Van Hove daar ook nog in zodat het Centea-Team een 3 op 3 kon voorleggen.

Met zelf een 1^e, 2^e en 3^e plaats had ik het eindklassement ook nog gewonnen …. had er één geweest …… Niet dus.

07-03-2010 om 09:59 geschreven door Mister 100  

2000 moest een goed seizoen worden. Tegen mijn gewoonte in speelde ik vanaf de eerste wedstrijden mee voor de prijzen. De eerste 8 wedstrijden werd 5x de 4^e plaats behaald. Toch duurde het weer tot eind april voor ik m’n eerste zege kon binnenhalen.  In Beervelde profiteerde ik weer van mijn sterke spurt om met de bloemen naar huis te gaan.

En nog eens een maand was het wachten op een 2^e seizoenszege. Op 28 mei was er een VWF-wedstrijd in Lembeke. Deze telde als provinciaal kampioenschap voor de Oost-Vlamingen. En met wat gelukt kan je dan als Antwerpenaar van de onderlinge rivaliteit gebruik maken.

Het was een stormachtige dag toen. In Dendermonde zou de befaamde Ros Beiaardommegang moeten doorgaan, maar deze werd uit veiligheidsredenen afgelast. De wind was te fel om het reuze paard recht te houden.

De wedstrijd viel snel in een vaste plooi. Met zeven konden we ons in een waaierke losmaken van de rest: 4 A’s en 3 B’s. In de voorlaatste ronde kon ik me alleen losmaken om even later het gezelschap te krijgen van 2 A’s waaronder Franky Verhulst. De kloof was geslagen en toen ik op één kilometer voor het einde terug aanviel bleven de A’s braaf zitten. Zo konden ze onder hun tweeën uitmaken wie de winnaar en kampioen in hun reeks ging worden. Ik kon dus, als één van de weinige keren, alleen over de eindmeet rijden.

03-03-2010 om 19:25 geschreven door Mister 100  

Na de 2 VWB-overwinningen in Buggenhout-Opstal en Kalfort kende een rotseizoen toch nog een mooi slot. In de laatste wedstrijd van het seizoen slaagde ik er nog in om m’n totaal op 5 te krijgen. Nochtans een trieste wedstrijd. Koud, nat veel wind en weinig toeschouwers. En dan kleine rondjes, volledig door de velden en tussen de afgevallen bladeren. Vandaar ook een klein aantal deelnemers. Hoop en al 30 in de 3 reeksen samen. Toen we halfweg met 6 voorop raakten was ik de enige van mijn reeks. Rustig mee rondrijden en rondjes aftellen. Op het einde deed ik zelfs niet meer de moeite om me nog te meten met de AB’s. Ik liet me de laatste kilometer afzakken, stak eventjes de hand omhoog bij het overschrijden van de aankomst en ging gauw de bloemen afhalen. Het seizoen zat er op, en ik had daar geen spijt van.

03-03-2010 om 19:05 geschreven door Mister 100  

Minder dan een week na Buggenhout was de VWB te gast in Kalfort. De septemberkermis van Kalfort is er eentje om in te kaderen. Een ganse week is er van alles te doen. Processie op zondag, loopwedstrijden voor de jeugd en wielerwedstrijden voor zowat alle categorieën. Elke Kalfortenaar die naam waardig, neemt een volle week verlof.

Voor mij was het zo goed als een thuiswedstrijd. Niet alleen was het slechts 5 km van mij deur, maar de omloop ging voorbij “den Upjohn” (het huidige Pfizer) waar ik toen (en nu nog steeds) werkte.

Ik stond toen met de late shift en moest dus een halve dag verlof nemen. De collega’s, die rond de vertrektijd in de cafetaria zouden zitten te eten, hadden me gevraagd hoe ze me konden herkennen. Leg dat maar uit als ze een groep van 80 renners zouden zien passeren op 20m voor hun neus. Dus zei ik hen in mijn overmoed dat ik de eerste ronde wel op kop zou passeren en m’n hand eens op zou steken.

Zo gezegd zo gedaan. Ik hield me vooraan en aan “den Alcon” plaatste ik een aanval. Verdorie, ik wist niet dat die 2 bedrijven zover uit elkaar lagen ! Serieus op de adem trappende wou ik toch niet afgeven en ja hoor, ik reed als eerste voorbij de cafetaria. Toen ik opzij keek en m’n hand opstak wist ik niet wat ik zag. De volledige shift (50-60 man sterk) stond  voor het raam te juichen. Mooi zicht als je weet dat iedereen toen in het wit gekleed liep. En bovenal zag ik 2 grote spandoeken hangen: “Allé Frank” en “Hup hup Frank”. Tof !

Ik moest wel even terug op adem komen, maar veel tijd was er niet. Al in de 2^e ronde vormde zich de goeie ontsnapping. 8 renners konden zich afscheiden en meteen  had ik door dat dit gevaarlijk was. Op de grote molen slaagde ik erin om het gat van 50m nog toe te rijden en m’n karretje aan de kopgroep aan te haken.

Vooraan, niets dan kleppers: Franky Verhulst, Dries Echelpoels, Patrick Smet, Andy Van Loon en  Pascal Moortgat om de voornaamsten te noemen. 8 A-renners en één B-renner: ploegmaat Francis Tierens.

De rest van de wedstrijd was meer laagvliegen dan hardrijden. Iemand vertelde me later dat we over een ronde ongeveer 15 seconden minder deden dan de Elite ZC van twee dagen voordien ! Het peloton zag ons dan ook niet meer terug.

De laatste 2 ronden volgde de ene aanval na de andere en toen in de laatste ronde de groep even in 2 splitste, had ik het geluk m’n ploegmaat in de buurt te hebben. Francis, zeker van de overwinning in de B-reeks, zette zich aan kop en bracht ons terug samen. Hij bleef daarna het tempo hoog houden zodat er gesprint werd voor de overwinning. Als 2^e kwam ik uit de laatste bocht en trok meteen keihard door. Eén van de mooiste sprinten uit mijn carrière want  Smet werd op 2 lengten gereden terwijl de 3^e, Verhulst al 4-5 lengten moest toegeven.

26-02-2010 om 20:32 geschreven door Mister 100  

Na de valpartij in april was het sukkelen van de ene wedstrijd na de andere. Geen enkele overwinning, zelf geen podiumplaats meer, en het werd al eind augustus. Maar “form” is iets raars, en plots was die daar weer !

Eind augustus nam ik op een vrijdagavond de start in Buggenhout-Opstal. Een wedstrijd bij de VWB. Dit was, zonder twijfel, de meest moeilijke bond op dat moment. Snelle wedstrijden, veel vertrekkers en de absolute toppers van dat moment aan de start.

In Buggenhout waren we met 102. En vrij snel na de start konden we ons met 8 afscheiden. Ideaal aantal om aan hoge snelheid rond te draaien en de rest op afstand te houden. Maar het ging moeizaam. Het duurde tot de voorlaatste ronde voor we 1 minuut bij mekaar hadden gesprokkeld en zeker  waren dat de winnaar in ons groepje zat. Christophe De Grom en Philippe Wouters waren normaal gezien de snelsten van de leiders. Op 200m voor de eindstreep moesten  we nog een haakse bocht naar rechts nemen en ik had me voorgenomen om als eerste te draaien. Zonder stil te vallen, moest ik dan zeker zijn van een 2^e, 3^e plaats, zo rekende ik mezelf voor. Voor de bocht was het een sprint naar de ideale positie en met een laatste trap lukte het me om, net voor De Grom, de bocht te nemen. Op een groot verzet terug optrekken is niet simpel, maar ik raakte toch terug mooi in gang. De Grom kwam naast me maar geraakte er niet over en cm voor cm nam ik terug meer voorsprong. Ook van achteruit kwam niemand meer korter bij zodat ik uiteindelijk met méér dan een lengte voorsprong m’n allereerste VWB-overwinning kon boeken !

Na een rotseizoen toch nog een mooie opsteker !

26-02-2010 om 19:50 geschreven door Mister 100  

Na de zege in het clubkampioenschap volgde er nog enkele mooie uitslagen, en op 3 april boekte ik m’n 2^e seizoenszege, in Meldert. In de kampioenentrui versloeg ik er het ganse peloton, na een lastige, regenachtige wedstrijd. Aangezien ik in ’98 pas begin mei de eerste zege behaalde, leek ik op weg om het record van 11 zege’s dat jaar ruim te verbeteren.

Helaas, zoals je weet mag je nooit te vroeg victory kraaien. Voor je het weet kan je seizoen voorbij zijn. En een week later was het bijna zover.

In een wedstrijd te Doorselaer (Lokeren) zat ik al ver achteraan in het 3^e groepje toen m’n vriend Nico Tijtgat ongerust naar z’n fiets begon te kijken. Toen ik naast hem kwam, vroeg hij me of ik ook een getik aan z’n wiel hoorde. Ik keek en luisterde even, maar hoorde niets en grapte nog dat het zijn benen wel zouden zijn die protesteerden. Toen ik net terug achter hem had plaatsgenomen hoorde ik een hels lawaai. Nico ging pardoes over de kop en kwam zwaar ten val. (Later bleek dat het kabeltje van z’n achterrem was afgebroken en rond zijn voorwiel was gedraaid). Ik kon hem niet meer ontwijken en schoof zo’n 20 meter verder over de grond. Na van de slag bekomen te zijn, krabbelde ik recht en zag m’n vriend daar op de grond liggen, bewegingsloos.  Ik ging ernaartoe en riep z’n naam, maar Nico reageerde niet. Gelukkig reed de ziekenwagen vlak achter ons en waren de medici zeer allert. (Pas dan besef je wat deze mensen voor je kunnen betekenen in geval van nood). Het zag er niet goed uit en na een tijdje werd Nico in de ziekenwagen gedragen, nog steeds zonder teken van leven. Ik herinner me nog dat ik, met de fiets, tot aan de aankomst reed met de tranen in de ogen. Het beeld van Nico bleef maar door m’n geest spoken. Aan de aankomst zag ik eerst de ouders van Nico. Ik vertelde hen van de val maar probeerde met mijn woorden het gebeuren te minimaliseren om hen een beetje gerust te stellen. Maar ik vermoed dat ze aan mijn gezicht wel zagen dat het ernstig was.

Ook die avond, in de kliniek te St. Niklaas waar hij naartoe gevoerd was, ben ik, samen met mijn vrouw, zijn ouders nog moed gaan inspreken, maar gerust waren  we er niet in. Nico lag nog steeds in coma !

Gelukkig is alles goed gekomen. Na enkele dagen was het levensgevaar geweken en na toch een lange revalidatie is Nico terug de oude geworden. Hij heeft daarna zelfs nog terug gekoerst.

O ja, ikzelf had een beetje in mijn linkerhand gebroken. Niets vergeleken met m’n vriend, maar ook voor mij werd het een maand zonder koers. En ook de volgende maanden bleef ik nog last hebben van het gebeuren. Volledig conditieverlies en een te lage ijzerspiegel zorgden ervoor dat ik tot een meelopertje gedegradeerd werd. En dat in de kampioenentrui ! Pas toen ik die trui kwijt was, eind juli, begon ik terug wat op niveau te koersen.

20-02-2010 om 00:00 geschreven door Mister 100  

Zo sterk ’98 eindigde, zo sterk was de start van ’99. Als lid van de “Sprinters Malderen” reed ik in Breendonk het Clubkampioenschap. 5 streekploegen stonden er aan de start in een open wedstrijd met Elite met en zonder contract, Beloften en Masters. Dat, en het feit dat het parcours een keren en draaien door de wijken van Breendonk was, en het feit dat het een ijskoude februaridag was, geven me niet teveel hoop op een goed resultaat.

Van bij de start werd alles op een lint getrokken. Ikzelf had 4 concurrenten van De Sprinters, en nog een 20-tal van andere clubs. Maar al op het einde van de eerste ronde (5 km !) bleek dat ik nog de enige “Sprinter” in de groep was. En rond half koers was er bij de overgebleven renners in de kopgroep (nog een 30-tal) geen enkele master meer de bespeuren. De zege was dus al binnen, maar ik maakte er een erezaak van om ook de koers trachten uit te rijden. Ni makkelijk, zo 100 km keren en draaien. Maar met alles wat ik in m’n lijf had lukte me dat. Toen we de laatste ronde ingingen, was ik er gerust in. Ik liet de groep dan maar rijden om, compleet leeggereden, als enige master over de finish te gaan. Het seizoen was begonnen en de eerste was al binnen !

13-02-2010 om 14:13 geschreven door Mister 100  

Het seizoen ’98, dat natuurlijk al een succes was door de Belgische titel, werd ook nog in schoonheid afgesloten. De laatste maand van dat seizoen haalde ik nog 5 overwinningen. De mooiste hiervan was St. Maria Oudenhove. 2 dagen voordien had ik al de overwinning behaald in Ronsele, de form was er dus nog. En dat was nodig want in Sint Maria is het loodzwaar. Op en af gans de wedstrijd met één zeer steile klim van een 400m. We reden er met de AB’s samen wat het nog extra zwaar maakte. Maar als enige uit de T-reeks wist ik me te handhaven. En ik deed meer, want in een spurt met 9 toonde ik me ook de sterkste. Mooie beloning was dat ik achteraf de bloemen in ontvangst mocht nemen uit handen van onze Tourlegende Lucien Van Impe. De volgende weken werd ook nog gewonnen in Oostrozebeke, Kieldrecht en Wachtebeke, wat me een persoonlijk record van 11 seizoenszeges opleverde

13-02-2010 om 13:34 geschreven door Mister 100  

Beste Frank,

Frank, ik heb U leren kennen in 1992 toen je nog bij de juniores reed. Bijna had ik de eer om 14 dagen jou ploegleider te zijn. Je had maar graag, als Belgische kampioen, meegegaan naar de Tour de l’Abitibi in Canada, samen met je vriend Steve De Wolf. Maar de ronde viel juist in een rustperiode in de opbouw naar het WK toe. Na enig overleg besloot je met pijn in het hart om dit evenement aan je voorbij te laten gaan. Het bracht je een bronzen medaille op in Athene.

Je was een renner naar m’n hart. Geen grootspraak, nee ! Want wat je voorspelde kwam ook uit. Dáár val ik aan, dáár ga ik winnen ! En dat deed je ook. Je overwinning in Luik-Bastenaken-Luik was een hemels moment. Maar wat dan gezegd van de Scheldeprijs in 1996 ? Kilometers lang reed je met 50m voorsprong op een jagend peloton. Hoe hard ze ook reden, hoeveel renners er ook kwamen helpen, niemand kreeg dat kleine gaatje dicht. Tot op de dag van vandaag heb ik nog niemand U dat zien nadoen. En het WK in 1999 ? Een ganse wedstrijd met 2 gebroken polsen, om dan nog als 7^e te finishen: groot, groter, grootst !

Maar toen begon jou ster te fel te schijnen. Verdachtmakingen, opzienbarende arrestaties, en aanslepende processen. Ook anderen hebben dit meegemaakt. Ze kwamen er soms nog sterker uit. Waarom heeft het jou dan wel gekraakt ? Simpelweg omdat je een lieve jongen bent, die tegen dit onrecht niet opkon. Een echte crimineel staat ook hier boven, kan zich alles permitteren. Jij dus niet. Ja, waarschijnlijk was er vuur waar er rook was, maar welke prof kon er in die tijd de eerste steen smijten ? Het werd je allemaal teveel en het ging steeds meer de verkeerde kant uit. Je wou de mensen plezieren van op je fiets. Je wou nog éénmaal laten zien wie de echte VDB was, maar je kwam er niet meer aan toe.

De echte helden van deze wereld sterven meestal jong en dramatisch. Ze zijn gedoemd een kort en krachtig bestaan te leiden. Het aardse leven is niet aan hen besteed. Hun ster schijnt veel te hevig en hoort boven aan de hemel te staan. Zij zijn niet zoals de fake-helden waar altijd alles op z’n pootjes valt. Daar zijn ze te eerlijk voor. Een eigenschap die in het aardse leven niet altijd gewaardeerd wordt.

“Ik ben God niet” schreef je in je boek. Frank, Voor mij was je dit wel ! Rust in Vrede.

13-10-2009 om 17:46 geschreven door Mister 100  

Vandaag heb ik een uitstapje gemaakt naar een Vrije Bond uit West-Vlaanderen. De LFT (weet écht niet waar de afkorting voor staat). Ik heb pas enkele weken geleden over het bestaan van deze Bond gehoord, en aangezien het hun laatste wedstrijd van het seizoen was, wou ik er eens gaan proeven.

Aangezien het een criterium was, reden alle reeksen samen. Dat betekende dus van 18 jaar tot 54 jaar !. En er waren zelfs enkele Elite ZC van de partij. Direct na de start was het vlammen. 22 ronden, 15 bochten per ronde, kan je tellen ? Niet echt m’n dada. Naar voor rijden zat er niet in. Niet naar achter zakken was de boodschap. Op een gegeven moment viel er een gat, er zat niet anders op dan op de 12 een sprintje te trekken om dat gat terug te dichten. Op het einde stond er toch nog 40km/uur op de teller. Meer dan de helft van de renners heeft de eindstreep niet gezien !

Na een ronde of 7 trokken vooraan 4 renners in de aanval. En er was één C (mijn reeks) mee geglipt: Patrick Watteny. En toen deze 4 elke ronde wat meer voorsprong namen, wist ik het zeker: Het is over voor vandaag !

En toen had ik voor één keer het geluk aan m’n zijde. Pech voor Patrick, z’n ketting brak in 2 ! Meteen zat er terug een winstkans in. We waren toen maar met een 20-tal renners in de groep en na even rondkijken bleken er maar 3 C-renners aan boord te zijn. Eén daarvan was Dirk Pieters. Johan Vervaecke, die ik nog kende van de BVWB van vorig seizoen, had me deze renner voor de start aangeduid als “de rapste van de C’s !”). Hem moest ik dus in het oog houden.

Op 200m van de meet was er nog een dubbele bocht, daar moest ik vooraan zitten. Ik zat op 100m vóór de dubbele bochten nog rond de 9^e plaats, in het wiel van Pieters. Dat was te ver. Ik begon dus daar maar al te spurten, en slaagde erin vooraan de bochten te nemen. Pieters was verrast, ik zag hem niet meer terug ! Nr. 98 dus, op een diefje. Want zonder de pech hadden de bloemen voor Watteny geweest.

Toeval dat ik vandaag het geluk aan m’n kant had ? Mogelijk. Al is het verdacht dat ik net vandaag  13 jaar getrouwd ben !! ;-)

27-09-2009 om 00:00 geschreven door Mister 100  

Bijna een maand na het behalen van de Belgische titel had ik met de tricolore trui nog geen overwinning kunnen behalen. Het was inderdaad even wennen om hierin rond te rijden. Je wordt meer in de gaten gehouden en daar moet je mee rekening houden bij het indelen van je koers.

18-09-2009 om 20:23 geschreven door Mister 100  

Het Belgisch kampioenschap had, zoals alle jaren, plaats in Vrasene, een deelgemeente van Beveren. En ondanks mijn 3 zeges de afgelopen weken en een prima vorm, was ik die dag totaal niet zenuwachtig. Waarom ook ? Vorig jaar favoriet, maar de goeie ontsnapping gemist. Enkele weken terug: in winnende positie op het Provinciaal kampioenschap, maar pedaalbreuk. Ik had voor mezelf besloten dat dit voor mij niet weggelegd was en dat ik me dan ook niet zenuwachtig moest maken om niets. Een goeie gedachte, zo bleek.

In de wedstrijd trok ik direct zelf in de aanval, en kreeg 3 renners mee. Maar alles kwam terug. Enkele ronde later een ontsnapping met 7, weer was ik erbij, maar weer viel de volledige groep ons op de nek. Op 4 ronden voor het einde trokken 7 renners in de aanval en deze maal had ik me laten verrassen. “Zie je wel, goed rijden, en als ze éénmaal wegrijden zonder jou, is het de juiste ontsnapping. Weer niets vandaag !!”. Dat is wat me door het hoofd schoot. Maar het maakte me zo ongelofelijk kwaad dat ik vanuit misschien wel 20^e positie uit de groep demarreerde. Enkel Timbeur kon m’n wiel houden en met z’n tweeën reden we van de groep weg. Intussen was het verschil met de kopgroep al zeker 20”. Maar de adrenaline bleef stromen. Ik moest en zou de leiders bijhalen !! Bijna een volledige ronde heeft het geduurd, maar met de hulp van Timbeur slaagde ik toch in m’n opzet. En op dat moment was ik zeker: IK en niemand anders zou hier vandaag kampioen worden ! Bij het ingaan van de laatste ronde was er nog een premie, en door deze spurt splitste de groep in 2. Patrick Joos, Eddy Nachtegaele, Freddy Vlerick en ik reden van de anderen weg. In de sprint moest ik vooral met Freddy rekening houden. Hij was zeker niet van de traagste. Maar hij wou waarschijnlijk té graag winnen. Bij elke poging van Eddy of Patrick om nog weg te raken, sprong hij direct op het wiel. Ik moest me dus geen zorgen maken, het zou een sprint met 4 worden. Net voor de laatste bocht probeerde Nachtegaele het een laatste maal, en weer was het Freddy Vlerick die direct reageerde. Ik zat dus ideaal geplaatst. Toen op een 300m van de meet Eddy Nachtegaele de benen stilhield, wist ik mijn moment gekomen. Ik ging vol aan en nam enkele lengten voorsprong. Het lukte me om deze tot op de meet vast te houden. Ik was Belgisch Kampioen !!! Hiervoor was ik renner geworden. Als kind vond ik dit zo’n knappe trui dat ik die zelf wel eens wou dragen. En vandaag, op 36 jarige leeftijd, werd die jongensdroom waarheid !

06-09-2009 om 20:11 geschreven door Mister 100  

06-09-2009 om 19:13 geschreven door Mister 100  

97 ! Een beetje te overmoedig in het begin. In een gezamelijke VWF-wedstrijd (A, B en C’s) wilde ik de groep snel uit mekaar trekken. Er stond redelijk wat wind en ik hoopte met een groepje voorop te raken. 2x sprong ik zelf weg, 2x kreeg ik enkele renners mee, met oa Mario Van Gucht en Rudy Thomas, de wereldkampioenen in de A en B-reeks. Maar toen we terug gegrepen werden en de twee regenbogen zelf in de aanval trokken, moest ik even passen. Genoeg om ze voorgoed zien weg te rijden. Gelukkig namen ze geen C’s mee, zodat alles er nog inzat. De benen waren zeer goed vandaag, zodat ik nog enkele keren mee in de aanval ging, maar uiteindelijk was het de spurt die moest beslissen wie met de bloemen naar huis ging. Met snelle mannen als Nico De Weirdt en Etienne Claus was winst nog lang niet zeker. Gelukkig raakte ik niet ingesloten en kon gepast naar voor schuiven. In het zog van B-renner Dirk De Bondt kon ik alle concurrenten afhouden om m’n eerste VWF-zege van het seizoen te boeken. De 5^e overwinning van 2009 !

03-09-2009 om 23:13 geschreven door Mister 100  

Sinds ik 2 jaar terug bij de Vrije Bonden was gestart, had ik enkel nog maar wedstrijden bij de WAOD gewonnen. In Denderbelle kwam daar verandering in . In de VWF-wedstrijd (cat. A) kon ik mijn uitstekende conditie verzilveren. Van in de start trok ik er alleen vanonder. In 3 schijfjes sloten renners aan, zodat we op het einde van ronde 2 met 7 waren. Eén van hen was dorpsgenoot Kurt Peeters. Toen hij 12 was hadden we pas de “Klein-Brabantse Wielerschool opgericht”. Ik was één van de begeleiders die samen met een 10-tal “aspiranten”, waaronder Kurt,  op woensdag ging trainen en waarmee we tijdens de weekends naar de wedstrijden in Nederland gingen. Intussen was Kurt een veelwinnaar geworden bij de Juniores maar had bij de Elite ZC de fiets aan de haak gehangen. Hij was dit jaar terug gestart bij de Vrije Bonden. En nu reden we dus samen voorop: hij 20, ik 37 … .

Op het einde van de wedstrijd was ik nog sterk genoeg om elke aanval in de kiem te smoren. En door een late uitval van Vlaeminck, was ik ideaal gelanceerd om met enkele lengen voorsprong m’n eerste VWF-wedstrijd te winnen.

02-09-2009 om 18:58 geschreven door Mister 100  

Bijna elke wedstrijd bij de 5 eersten rijden, maar niet kunnen winnen. Dat was mijn lot na m’n eerste zege dat jaar in Dikkelvenne. Maar op 27 juni kon het niet meer misgaan. Die dag had het Provinciaal kampioenschap van Antwerpen plaats in, jawel, het Oostvlaamse Moerzeke. Van bij de start trok ik in de aanval en voor de anderen van de verrassing bekomen waren, reden we met 10 voorop. Daarbij enkel  Frankie Van Hemelrijck uit St. Amands als concurrent voor de Antwerpse titel. Nu ja, concurrent ? Ik moest hem enkel in het vizier houden. Frankie heeft namelijk geen sterke sprint. Maar dan sloeg het noodlot toe. 3 ronden voor het einde brak één van mijn “excentrische” pedalen af. (Pedalen die ook een horizontale beweging hadden. Fantastisch gevoel, maar wel niet slijtvast. Deze bestaan nu, spijtig genoeg, niet meer). Meteen gedaan dus, geen eerste titel L.

29-08-2009 om 20:24 geschreven door Mister 100  

1998 was een uitzonderlijk jaar. Voor het eerst speelde ik vanaf de eerste wedstrijddag mee voor de overwinning. Toch zou het tot 3 mei duren voor ik m’n eerste overwinning kon binnenhalen. Op het heuvelachtige parcours van Dikkelvenne. Met 2 renners uit de T-reeks schoven we mee met een 6-tal AB-renners. Marc De Ben was dus m’n enige concurrent om de overwinning. En alhoewel Marc een keigoed renner was, zonder meer de beste allround, zijn sprint was te zwak om mij te bedreigen. In de laatste ronde lieten we het gat vallen op de AB’s om zo onderling voor de zege te spurten. Op de foto zie je Marc in 3^e positie (B-renner Vandenbeurie hang nog tussen ons.) De eerste seizoenszege was eindelijk binnen. Het begin van een mooie reeks !

24-08-2009 om 15:25 geschreven door Mister 100  

96 !!  Eindelijk! Eindelijk nog eens een overwinning nadat ik ook mee de koers heb kunnen maken. Direct na de start trokken we met 5 in de aanval. De C’s Guy De Jonghe, Gino Verberckmoes en Eric Slock en de 2 “oudjes”, Patrick Bolssens en ikzelf. Er werd goed rondgereden, al moet ik eerlijk bekennen dat Guy De Jonghe de beste was van de 5. We liepen tot 50 seconden uit maar moesten rond halfwedstrijd toch nog het gezelschap dulden van Wim Arras, Peter Mol, Philippe Hotome en John Ackermans. Alle 4 zijn dat C’s zodat ik in mijn reeks enkel met Bolssens af te rekenen had. Toch was ik er niet gerust in want vorige week had ik hem slechts nipt geklopt om de derde plaats in Melsele. Dat alles zou samenblijven, daar was ik zeker van. Wim Arras is ontegensprekelijk de snelste en zou daar wel voor zorgen. Net voor de laatste bocht zat Bolssens nog in mijn wiel, maar hij verkoos blijkbaar het wiel van Arras te kiezen. Maar toen deze aanzette moest Patrick het wiel lossen, genoeg voor mij om hem langs links voorbij te spurten. Arras kwam eerst over de meet, voor Hotome en als derde mocht ik de bloemen afhalen als winnaar bij de D’s.

20-08-2009 om 18:55 geschreven door Mister 100  

Van de volgende wedstrijden is er een gat in m’n archief (en geheugen). Op 30 augustus won ik een wedstrijd in Ronsele. Een week later, 7 september was het prijs in Doorslaar en nog 2 weken verder, op 20 september, haalde ik m’n laatste seizoenszege in Meerdonk. Dat bracht m’n totaal in 1997 op 7, wat voor mezelf een record was. De totaalteller staat daarmee op 30.

20-08-2009 om 18:32 geschreven door Mister 100  

Na m’n eerste overwinning in het voorjaar, was ik wat stilgevallen. Maar in juli draaide het plots terug zoals het moest. Ik had van het Belgisch kampioenschap in Vrasene een hoofddoel gemaakt en bleek net op tijd in vorm te zijn. Donderdag won ik de wedstrijd in Temse, en één dag later was ik weer de beste in Hofstade. Ik was er klaar voor, de titel kon me niet ontglippen. Maar waar ik niet op had gerekend was wat ze zo mooi de “favorietenrol” noemden. Ik had die nog nooit gehad en nu dus wel. Man, man: zénuwen !!! Nog nooit zoveel last van gehad. En tijdens de wedstrijd beterde dit ook niet. Integendeel, het sloeg echt op de benen. Pas half wedstrijd waren de zenuwen weg, maar ook de titelkansen. 8 renners hadden zich afgezonderd en reden met een minuut voorsprong. Het kalf was verdronken. Uiteindelijk werd ik pas 12^e en een illusie armer.

2 dagen later reed ik m’n volgende wedstrijd, in Oostakker. En weer was het prijs: 3 overwinningen op 6 dagen … maar geen titel !

17-08-2009 om 10:58 geschreven door Mister 100