Na de zege in het clubkampioenschap volgde er nog enkele mooie uitslagen, en op 3 april boekte ik m’n 2^e seizoenszege, in Meldert. In de kampioenentrui versloeg ik er het ganse peloton, na een lastige, regenachtige wedstrijd. Aangezien ik in ’98 pas begin mei de eerste zege behaalde, leek ik op weg om het record van 11 zege’s dat jaar ruim te verbeteren.

Helaas, zoals je weet mag je nooit te vroeg victory kraaien. Voor je het weet kan je seizoen voorbij zijn. En een week later was het bijna zover.

In een wedstrijd te Doorselaer (Lokeren) zat ik al ver achteraan in het 3^e groepje toen m’n vriend Nico Tijtgat ongerust naar z’n fiets begon te kijken. Toen ik naast hem kwam, vroeg hij me of ik ook een getik aan z’n wiel hoorde. Ik keek en luisterde even, maar hoorde niets en grapte nog dat het zijn benen wel zouden zijn die protesteerden. Toen ik net terug achter hem had plaatsgenomen hoorde ik een hels lawaai. Nico ging pardoes over de kop en kwam zwaar ten val. (Later bleek dat het kabeltje van z’n achterrem was afgebroken en rond zijn voorwiel was gedraaid). Ik kon hem niet meer ontwijken en schoof zo’n 20 meter verder over de grond. Na van de slag bekomen te zijn, krabbelde ik recht en zag m’n vriend daar op de grond liggen, bewegingsloos.  Ik ging ernaartoe en riep z’n naam, maar Nico reageerde niet. Gelukkig reed de ziekenwagen vlak achter ons en waren de medici zeer allert. (Pas dan besef je wat deze mensen voor je kunnen betekenen in geval van nood). Het zag er niet goed uit en na een tijdje werd Nico in de ziekenwagen gedragen, nog steeds zonder teken van leven. Ik herinner me nog dat ik, met de fiets, tot aan de aankomst reed met de tranen in de ogen. Het beeld van Nico bleef maar door m’n geest spoken. Aan de aankomst zag ik eerst de ouders van Nico. Ik vertelde hen van de val maar probeerde met mijn woorden het gebeuren te minimaliseren om hen een beetje gerust te stellen. Maar ik vermoed dat ze aan mijn gezicht wel zagen dat het ernstig was.

Ook die avond, in de kliniek te St. Niklaas waar hij naartoe gevoerd was, ben ik, samen met mijn vrouw, zijn ouders nog moed gaan inspreken, maar gerust waren  we er niet in. Nico lag nog steeds in coma !

Gelukkig is alles goed gekomen. Na enkele dagen was het levensgevaar geweken en na toch een lange revalidatie is Nico terug de oude geworden. Hij heeft daarna zelfs nog terug gekoerst.

O ja, ikzelf had een beetje in mijn linkerhand gebroken. Niets vergeleken met m’n vriend, maar ook voor mij werd het een maand zonder koers. En ook de volgende maanden bleef ik nog last hebben van het gebeuren. Volledig conditieverlies en een te lage ijzerspiegel zorgden ervoor dat ik tot een meelopertje gedegradeerd werd. En dat in de kampioenentrui ! Pas toen ik die trui kwijt was, eind juli, begon ik terug wat op niveau te koersen.

20-02-2010 om 00:00 geschreven door Mister 100