2000 werd uiteindelijk afgesloten met 9 overwinningen.

De 6^e volgde 2 dagen na Gent. In een wedstrijd te Beveren was de beslissing al snel gevallen. Met 9 in de aanval, en ik was de enige in mijn reeks. Tof, zal je zeggen, maar dat was nu niet direct wat ik van een koers verwachtte. 60 km rustig rondrijden, zonder verder doel want de overwinning was toch al binnen. Ik kon alleen nog proberen de AB’s te kloppen, maar ook daar weet je niet of dat een verdienste is. Je bent immers geen tegenstander en het kan dat men je gewoon laat rijden. Dat gebeurde ook toen ik halfweg de laatste ronde in de aanval ging. Ik nam 100m en leek weg te zijn. Tot ook de sterke Nederlander Wim De Wael zich loswerkte en naar me toe reed.  Toen hij op 500m van de meet bij mij kwam zat ik “a bloc”. Wim ging nogmaals door en ik moest hem laten gaan. 2^e over de meet, maar eerste in mijn reeks.

In Burcht, 14 dagen later was het weer prijs. 5 leiders, enkel A’s. Toen de laatste ronde Wim Veris in de tegenaanval ging, ging ik mee. We raakten nog tot op 100m van de 5, maar wonnen allebei in onze eigen reeks.

10 augustus ging ik in Opstal nog eens bij de VWB rijden. Weer meer dan 100 renners aan de start en een gemiddelde van bij de 45/u. En dan weet je dat ontsnappen niet makkelijk is. Het kwam dan ook tot een massaspurt. Een levensgevaarlijke, maar als spurter besef je dat pas als je over de meet bent. Met 4 à 5 reden we naast mekaar op de meet af. Het leek tussen mij en Daniel Van Der Mieren te gaan. Een stevige  jump, en mijn hand ging de hoogte in. Maar ook die van Daniël. En geen van beide durfden we met zekerheid te zeggen dat we gewonnen waren. We moesten dan ook de fotofinish afwachten. En ook deze bracht geen uitsluitsel. Voor het eerst won ik ex-aequo een wedstrijd. We waren daar allebei gelukkig mee.

Een laatste overwinning dat jaar kwam er in Oosteeklo. Mijn wedstrijd, aan “De Pluim”. Een spurt die me perfect lag. Zorgen dat je 2^e door de bocht kwam, en dan keihard doortrekken.  Weer  een Oostvlaams provinciaal kampioenschap ( het 3^e al) dat ik won, als Antwerpenaar J.

Wat ik toen nog niet wist was dat ik nu 3 jaar zou moeten wachten op een volgende overwinning. 2001 startte ik nog wel het seizoen, maar het hoofd stond er niet meer naar. Geen enkele overwinning werd behaald. Ik nam dan ook de beslissing om van het Belgisch kampioenschap in Vrasene, waar ik 3 jaar voordien de titel haalde, mijn laatste wedstrijd te maken. Ik werd er nog  5^e, maar mijn beslissing lag vast. Het was genoeg geweest.

Maar ja, koersen blijkt een verslaving, en in 2003 begon ik er opnieuw aan.

21-03-2010 om 09:59 geschreven door Mister 100  

Op 5 juli 2000 reed ik mijn 1000^e wedstrijd. Een lastig criterium in het centrum van Gent. Ik had zeker geen topdag, maar voor deze jubileumwedstrijd wou ik eens extra diep gaan. 5 renners reden al snel weg, maar gelukkig enkel A’s en B’s. Geen concurrenten dus. Maar ook in de groep bleef het niet stil. De ene uitval volgde op de andere en meestal moest ik een scheve situatie proberen recht te trekken. Met alles wat ik had lukte me dat, al was het soms zeer nipt. Gelukkig ging de storm de laatste 2 ronden wat liggen zodat ik even op adem kon komen voor de spurt. Met 5 waren we nog in onze reeks. Ik moest alles geven. Met 3 op een rij gingen we naar de finish toe. En pas in de laatste meters kon ik remonteren om met een kleine voorsprong de bloemen naar me toe te halen. Het was gelukt. De 1000é wedstrijd, de 51^e overwinning !

21-03-2010 om 09:27 geschreven door Mister 100  

Mijn 50^e overwinning kwam er in Schelderode. Een vrij lastige koers met een lang stuk valsplat en een krachtige wind die meestal in de zij waaide. De wedstrijd veranderde voordurend. Een kopgroep van 10, die ik gemist had reed vrij vroeg een halve minuut voorop. Gebeurt, zou je denken. Maar blijkbaar was de verstandhouding vooraan niet goed en kwam alles terug samen. Daarna weer 5 renners die ontsnapten, en weer was ik niet mee. Maar toen voelde ik me in m’n ritme komen. Op de helling trok ik in de tegenaanval. 3 renners konden mee, en in een mum van tijd reden we naar de 5 leiders toe. Maar weer was de verstandhouding niet wat ze moest zijn. Toen we op het punt stonden om weer bijgehaald te worden, herhaalde ik m’n aanval op de helling. Eén renner (weet zijn naam niet meer) ging mee. En het was een goeie vluchtpartner. We verstonden mekaar goed en bleken mekaar meer dan waard te zijn. En dat was nodig, want we kregen nooit meer dan 20”. In de laatste ronde zagen we een groep korter en korter komen. En ik was ook niet gerust in een spurt. Wie was m’n vluchtgenoot ? Het zag er in ieder geval een sprinterstype uit. Wat moest ik doen?  Doorgaan, met het risico geklopt te worden in de spurt ? Of gokken ? Ik koos voor het laatste en zette me de laatste 500 m in het wiel. En het lukte. M’n collega zag de groep steeds korter komen en koos het zekere voor het onzekere door te blijven doorgaan. Na de laatste bocht, op 250m van de meet, ging ik hem dan ook gemakkelijk voorbij om met 20m voorsprong te winnen op m’n vluchtmakker. Voorbij de meet feliciteerden we mekaar met de prachtige wedstrijd die we gereden hadden.

21-03-2010 om 09:17 geschreven door Mister 100