Levensweg over mij, het sporten en vooral het fietsen
17-04-2011
Koers 3: Beernem
Koers 3, Beernem, hier zou ik wel eens een slag kunnen slaan. Nu ja, alleszins geen overwinning. Maar gewoon meegaan met het peleton. En dat lukte dankzij de 145km van afgeloepn zaterdag ging ik als een kanonskogel vooruit. Maar op de weg waren erg veel wegversmallingen. En wees maar zeker dat dit in de weg stond. Iedereen was erg nerveus aan het koersen en in de eerste 3 km waren al drie valpartijen gesignaleerd. Zelf heb ik nog net kunnen ontsnappen aan een valpartij maar daardoor ben ik wel moeten afremmen. Het peleton verbrokkelde in één grote groep van 90-100 renners die het peleton bleef. Maar dan ook in erg kleine groepjes achtevolgers waar ik mij in bevond. Maar deze keer kon ik vlot mee met het peleton waardoor ik niet een achtervolgend groepje moest volgen. Neen, er waren twee renners die de rest achter hun had achter gelaten en mij meenam naar voor. Met ons drie hebben we nog andere 3 à 4 renners opgepikt om zo het eerste echte achtervolgend groepje te vormen. Zelf was ik in topvorm en reed ik een prachtige koers. De renners naast mij bleken minder enthousiast. Achja, het kan niet elke dag meezitten. Voor mij is het belangrijkst dat er vordering is gemaakt. En die zal blijven komen. Zelf sta ik niet in de uitslag omdat we te vroeg werden afgevlagt (blijkbaar). Maar toch toon ik met trots de uitslag. Aangezien dat ik een persoonlijk goede koers gereden heb.
Opmerking: Fantastisch, vandaag heb ik alweer eens mijn eigen verwachtingen overtroffen. Blijkbaar ken ik mijn eigen krachten nog niet helemaal. Maar het is een prachtig resultaat, een persoonlijke overwinning. Maar toch wil ik meer, en zal ik naar de 260km gaan. Want een renner moet dat kunnen. Als dat nu op een traag tempo is, of een heel snel tempo. De 260km moet in mijn benen zitten. Ik ben benieuwd welke invloed deze training op mijn volgende koers, zondag, zal hebben.
Vandaag gingen we de vlaamse ardennen ontdekken, en onveilig maken met de fiets.Ondanks er redelijk wat beklimmingen waren, vond ik het niet zo erg lastig. Ik zie het eerder als een voorbereiding voor maandag. Want dan pas ga ik zweten. We gaan dan een tour maken met de muur, bosberg en congoberg in. Dat is niet niks. Maar dat is voor maandag, vandaag heb ik op het gemak gereden en 48.54km afgelegd. Morgen wordt het al wat anders.
Een zeer mooie dag, een dag waarin ik mezelf heb bewezen. Mijn allereerste tijdrit, en voor de allereerste was dit wel een groot succes. Ca. 12 km lang alles geven, zoveel je kan. Dit heb ik niet helemaal gedaan, uit angst om wat te krijgen. Maar na wat ik vandaag gedaan heb, is die angst er niet meer. Ik heb ng onder de grens gegaan van het uiterste, maar veel beter zou het waarschijnlijk niet geweest zijn. Het blijft een kwestie van trainen, trainen en nog eens trainen. Ik heb natuurlijk na deze dag een nog positievere kijk op mijn koersen. Ik zie het terug meer en meer zitten. Vandaag deed ik het dus helemaal niet slecht, ik reed de 12km in een tijdspanenn van 19'29''. Een gemiddelde van 36km/u. Niet slecht voor een beginner, daarbij ben ik ook niet laatste maar voorlaatste. Dat is toch al ook iets!
Opmerking: Na de koers heb ik een nieuwe tip opgevat om voortaan enkel te oefenen op de weg. Omdat ik nu een trainignschema volg waar ook trainingen op rollen in staan, heb ik besloten voor deze om te zetten als wegtrainingen. Aangezien de krachttrainingen op rollen ongeveer overeen komen met de duurtrainingen met tempowissels is de omzetting niet zo heel moeilijk. Zo heb ik vandaag dus mijn training gehad, zonder op rollen te rijden en de weg meer gewoon te worden en beter te worden op de weg. Hopelijk zal dit me helpen om mee te kunnen met het peleton.
Vrijdag 8 april: Vandaag was mijn dij en andere spieren volledig genezen. Dat komt goed uit want morgen is het zover. Een tweede koers staat te wachten op mij. De spanning is er ook, want ik moet het nu beter doen dan de vorige keer. De stress is deze keer wel veel hoger dan de vorige keer. Ik kan mij op erg weinig focussen of concentreren. Ik heb geen speciefieke training gepland voor vandaag, maar vanaf dit jaar ben ik van mijn fietstochten naar school ook een soort training aan het maken. Zo doe ik ongeveer elke dag bijna 20km. En dat begint te tellen. Op het eind van deze maand zou ik hoog boven de 1000km moeten gereden hebben. En dat geeft mij al een goed gevoel voor het eind van dit jaar. Daar zal ik kunnen bewonderen hoeveel kilometers ik dan jaarlijks afleg, en hopelijk zal dit toch een dik pak zijn. Mijn kilometerteller van de koersfiets telt bijna 3000km (daar horen ook kilometers bij van vorig jaar) en dan zullen de kilometers op rollen ook nog er bijkomen. Maar vandaag heb ik een beetje geoefend voor de koers van morgen en duik ik liever wat vroeger in mijn bed.
Zaterdag 9 april: Vandaag is het de dag van de waarheid,een dag waar ik mijn allerbeste kant zal moeten laten zien. Maar enkel als mij dit gegunt wordt. Ik ga bijna dood van de stress, het is nu niet normaal meer. Ik heb deze ochtend zeer veel gevreten en daabij heb ik nog tussendoortjes genomen. Op weg naar de koers heb ik even de ipod aangezet en mij gefocust op de koers. Ik was erg benieuwd hoe ik het nu zou doen maar zag er alleszins niet veel goeds in. Toen de start eraan kwam werd ik nog meer overspoeld van stress. Mijn handen kwamen steeds in gebedstoestand. En ik maakte kleine schietgebedjes. Het leek alsof ik plots gelovig was en dat God mij na al die jaren ongeloof even wilde helpen. Daar moest ik zeker niet op hopen. En dat was ook zeer duidelijk. Ik maakte een zeer slechte start. Mijn schoen wou er maar steeds niet inklikken en daardoor maakte ik al kleine seconden achterstand ie voor mij erg fataal werden. Ik moecht het toen al vergeten maar dat wou ik niet. Even leek het dat ik er nog kon bijgeraken, maar dat was enkel een illusie. Ik moest opnieuw als eerste afgevlagt worden en mocht deze keer niet in het eindklassement staan. Dit was allemaal te voorspellen, maar meer trainen is de boodschap.
Na de koers: Toen we thuiskwamen was mijn zin in koersen niet over, integendeel. Ik wou al meteen opnieuw trainen. En dat deed ik ook. De mentale tik die ik de vorige keer kreeg, zou deze keer mij niet te pakken krijgen. Ik wil en zal doorvechten. Fietsen is eenmaal een passie, ookal heb ik geen talent, iedereen kan wel eens een wonder verrichten. Hieronder vind je enkele gegevens van de training:
7x3 minuten hoge weerstand, 40-60 rpm, rec. 2 minuten los
176-180
13.1
24km/u
20 minuten souplesse
147-150
13.2
40km/u
Totaal: 73 minuten
/
40.2
33km/u
Opmerking: Ik voelde me vandaag, zeker niet met mijn dijen, optimaal. Maar ik wou en moest toch trainen. Ik sprong dus maar, willen of niet, op de fiets. In het begin van de training ging alles blijkbaar nog zeer goed. Ik ging veel sneller dan anders en dit maakte mijn gemoedstoestand ook veel beter. Maar de rest van de training, het was dan ook weer 5 minuten zwaarder, ging veel minder en trager. Dat is te zien aan de gemiddelde snelheid van mijn hoge weerstand. Normaal gezien zit ik aan 25km/u nu aan 24km/u. En dat maakt soms grote verschillen. Maarja, met een pijnlijke dij kan je niet alles verwachten.
Deze week word er minder gereden, toch deze eerste dagen niet. De LO-les van maandag heeft bijna elke spier van mijnj lichaam belast en in mijn dij krijg ik bij het rijden steeds krampen, niet goed dus. Zeker niet leuk voor de koers dit weekend. Maar om dus toch in conditie te blijven en mijn spieren die ik nodig heb voor te koersen te laten rusten heb ik besloten om te gaan fitnessen met twee vrienden. Het was een mooie dag, en ik heb toch kunnen genieten van mijn portie beweging. Als mijn dijen wat beter zijn, zal ik morgen mss terug trainen op de fiets.
Opmerking: Ondanks ik een avondje uit ben geweest, was ik toch redelijk in conditie. Jammer, dat ik vandaag niet boven de 152 slagen per minuut mocht gaan. Nu ja, zo erg vond ik het nu ook weer niet want ik wou natuurlijk de koers volgen. De ronde van Vlaanderen, wie wil dat nu missen? Ik heb weer mooi kunnen genieten. Boonen en Leukenmans, mijn favorieten, hebben voor een mooie koers gezorgd om steeds bij de smaakmakers en favorieten van alle mensen te blijven rijden. Opnieuw jammer vandaag, dat er geen podiumplaats was neergelegd voor mijn twee favorieten. Maar ik blijf erin geloven dat Leukemans het ook eens zal kunnen, zeker nu Nick Nuyens gewonnen heeft.
Opmerking: Het was vandaag een stralende dag, ongelooflijk warm voor de tijd van het jaar en een geschikt moment om weer de banden te laten rollen over de banen van het meetjesland. Maar buiten het feit dat ik niet helemaal in conditie was, moest de wind mij weer lekker pesten. Erkwamen steeds rukwinden opzetten van alle kanten zodanig dat ik haast geen meewind had. Ik heb nogal gevloekt tegen de wind! Maar toch heb ik goed gereden, dat vind ik toch van mezelf. Weer wat beter, dus sneller, gereden en dat geeft me weer zelfvetrouwen. Morgen ga ik nog even losrijden en dan kan een nieuwe week beginnen met een nieuwe koers.
6x3 minuten hoge weerstand, 40-60 rpm, rec. 2 minuten los
176
11.6
25km/u
20 minuten souplesse
149
13.4
40km/u
Totaal: 68 minuten
/
38.5
34km/u
Opmerking: Vandaag wou en moest ik trainen, eerst wat leren en daarna weer meer kracht bijkrijgen. Nochtans voelde ik me vandaag niet superfit. Ondanks de onfitheid ging het toch weer beter dan de vorige keren. Bij de eerste oefening heb ik 300 meter meer gereden dan zondag en ben ik een 1km/u gestegen. Bij de tweeoverige oefeningen komt er 100 meter bij. In totaal is dat dus 500 meter dat ik meer gereden. Dit zijn allemaal positieve cijfers en dit draagt bij voor mijn gemoedstoestand. Ik blijf weer meer en meer zin krijgen en het zal niet stoppen. Fietsen, dat is en blijft een passie.
6x3 minuten hoge weerstand, 40-60 rpm, rec. 2 minuten los
176
11.5
25km/u
20 minuten souplesse
149
13.3
40km/u
Totaal: 68 minuten
/
38
34km/u
Opmerking: Mooi weer, mooie dag, mooie koers, goede training. Meer heb ik niet te zeggen, of toch? Deze ochtend was ik goed wakker en zag ik het zitten om te trainen. Maar eerst was er nog schoolwerk en snel volgde de mooie koers Gent-Wevelgem. Die heb ik dus eerst uitgekeken, maar tijdens de koers lag ik toch zeer goed in de zetel. En plots kreeg ik dan mijn klop. Maar dankzij de coureurs op tv heb ik ervoor gezorgd om weer wakker te worden. Koude waslap op het gezicht, een kom muesli, een banaan en een glas melk en een uurtje nadien bevond ik me op de 'fiets'. En daar vertrok ik stilstaand voor een krachttraining. Deze komt uit de trainingschema die ik voor mijn bezinking volgde. Ik dacht eerst dat er moeilijkheden gingen zijn maar alles vlotte mooi op elkaar. Ik had me toch voorgenomen om op gevoel te rijden en niks te forceren. Maar dit was niet nodig. Beter nog, het ging veel beter dan voor mijn bezinking. Daardoor kijk ik met een gelukkig evoel terug op de trainingen en heb ik weer alle zin om ervoor te gaan. Ik heb het me misschien in maart wat laten afweten, maar nu komt april en mei. Deze maanden worden maanden van koers. De lente die in het land is en (hopelijk) zorgt voor mooi weer zal een extraatje zijn voor de tainingen. Deze keer staat sport weer nummer één en school mag even in het wiel van de sport rijden. Als je weet wat ik bedoel!
Opmerking: Na dinsdag heb ik het me zowat heel de week laten afweten om te trainen. Nu ik geen fiets had leek de kans om de trainen weg te zijn, al wist ik dat het niet zo is. Maar goed, het ging al na Koolskamp niet goed. Daar heb ik namelijk ook een mentale tik gekregen. Ik heb blijkbaar dus toch meer moeite gehad om het te verwerken dan ik dacht. Vanaf vandaag zal dit weer beteren. Ik heb terug getraind, maar niet zo lang. Geen wonder! Deze ochtend hebben we gebadmintond en heb ik nog een potje gevoetbald met daarbij nog wat buikspieroefeningen en wat gewichtheffen. Zo heb ik dan nog wat tijd kunnen maken voor te oefenen voor een tijdrit die binnenkort in aantocht is. Echt geheel losrijden kon je het nu dus niet noemen want ik heb een redelijke inspanning gedaan.
Opmerking: Vandaag was het nogmaals alles geven, alhoewel ik dit misschien beter toch niet had gedaan. Mijn gemiddelde ligt erg lager dan de twee vorige trainingen, maar dit is voor en stuk erg logisch. Ik was niet volledig fit, maar moe, er was erg veel verkeer op de weg, ik had lichte rugpijn, krampen in mijn bil, en zo kan het rijtje van pijnlijke spieren verder gaan. Dorr de vermoeidheid was mijn oplettendheid erg slecht en ging ik soms lichtjes uit de bocht of kreeg ik paniekreacties wanneer ik mijn ogen opendeed en plots een tegenligger voor mij zag. Op de terugkeer naar huis, er moest nog 7 km gereden worden, werd even teveel en liet ik mijn moeder (die als volgwagen speelde) voor mij rijden. Na 1 à 2 km moesten we een bocht inslaan maar kwam er een auto mooi in de weg te staan waardoor onze auto bruut moest remmen en ik tegen de auto reed. Mijn onoplettendheid speelde hier dus ook parten en mijn stuur heb ik dus mooi laten plooien. Daarbij was er ook een deuk in de auto. Dit kon me niet heel veel schelen, tot ik de dame in de tegenliggende auto lachend voorbij ons zag wegrijden. Ik werd gewoon woest en ik had er geen zin meer in. Na een kleine vloekpartij heb ik dan maar mijn ketting terug goedgelegd en voor zover ik kon, terug naar huis gereden. Het was duidelijk dat de zin ver weg was. Op de fiets was ik nog wat aan het doorvloeken. Op naar de fietsenmaker!
Opmerking: Vandaag is het een vervolg van dinsdag. Nog eens alles geven en deze keer op een heuvlachtig parcours. Ik had het er lastiger mee, maar heb wel even goed gereden. Misschien wel beter, als je weet dat dinsdag mijn parcours vlak was. Ik heb ook twee onderdelen die hier niet opstaan gereden. Voor de harde training heb ik het parcours verkent omdat ze mij dit hebben aangeboden. Toen heb ik dus rustig gereden. Achter de training moest ik nog naar huis rijden, ik probeerde even snel te rijden maar heb me ook wat losgereden. Mijn warhoofd van deze week is nog altijd niet genezen. Ik ben nu mijn bril vergeten toen ik op de terugreis ging en ik had vandaag bijna geen gegevens meer omdat ikwas vergeten m mijn kilometers te meten. Maar uiteindelijk komt het weer in orde.
Deze week is het wel een erg bad week. Ik ben namelijk erg vermoeid en helemaal verward. Soms weet ik niet meer waar is sta of waar ik mee bezig ben. Er zijn al verscheidene mislukkingen gebeurt en ik weet niet hoe ik dit moet oplossen, deze situatie is ook wel eng. Het zorgt er trouwens voor dat mijn trainingen ook niet meer verlopen zoals het moet. Ik heb de krahcten niet meer om een training te beginnen. Nog een geluk dat ik elke da minstens 20 km rijd met de fiets. Deze week steeds op een hoog tempo omdat ik telkens te laat vertrek naar school. Ik hoop alleszins dat dit snel ten einde gaat en dat ik hoop dat ik, ondanks de situatie, niet alles ga afreageren op de personen die dit niet verdienen. Ik wil namelijk niet nog een mislukking en daarbij een vriendschap stuk. Ik ga nog even rusten en kijken als ik in het weekend eindelijk nog eens kan trainen. Let's hope for a better feeling. btw, Engels is mijn beste vak niet.
Opmerking: Na de wedsrtijd van dit weekend was ik even lichtgeraakt. Maar ik heb me snel herpakt en ben de tips die ik kreeg eens gaan gebruiken. Toen ik met de fiets thuiskwam van school, die 10 km van mijn huis ligt, ben ik meteen begonnen met een training. Ik wou het als een wedstrijd die bezig was, dus nemen we voortaan de auto als peleton. En daar ging ik dan... De bedoeling nu is van mijn snelheid en kracht op te bouwen. Ik weet maar al te goed dat ik niet lang zal meekunnen maar daarom noemen we trainen soms ook opbouwen van talent. In de eerste kolom vind je de effectieve training. Ik reed op de makkelijke wegen 40km/u of mee en op de moeilijke, degene met tegenwind, 35 km/u of minder. Net op de weg van de tegenwind zijn het enkel en alleen bochten. Daarin rijdt de auto ook erg traag waardoor dit parte speelde met mijn snelheid. Daarom dat het meestal naar 30km/u ging. Als we dit allemaal bekijken klopt mijn statistieken en mag ik tevreden terug kijken. De tweede kolom is het losrijden. Na een zware inspanning mag je niet zomaar stoppen.
Voor de koers: 11/3/'11 - Ik voel me goed in mijn vel, perfect voor de koers. Ik ben erg benieuwd hoe het zal verlopen, en als ik echt wel zou meekunnen. Maar toen ik ging slapen, liep het helemaal mis. Ik begon overmatig te zweten en kon van de natte niet meer slapen. Om 4uur ben ik dan maar opgestaan om een oplossing te zoeken. Ik heb me verfrist, een handdoek in mijn bed gelegd, mijn deken en mijn kussen omgedraaid en probeerde terug te slapen. Het was niet makkelijk want ik zat met de gedachten dat mijn bed nog steeds kletsnat was en dat ik mij goed moest verwarmen om geen ziekte op te lopen. Dat verwarmen zal niet in huis komen want het zweten zou nog erger worden. Ik vertrouwde dus op mijn eigen lichaam dat hij zich sterk kan houden. 12/3/'11 - Vandaag is het zo ver en ik voelde me erg slecht. Mijn keel was droog, heeft een onsteking opgelopen en ik was moe van het weinig slapen. De stressmeter ging lekker naar boven en ik probeerde alels, maar dan ook alles om me goed te voelen. Mijn ontbijt bestond uit pannenkoeken, banaan met platte kaas en 2 koppen rozenbottelthee. Na het ontbijt nam ik snel een keeltabletje want ik moest genezen!
Tijdens de koers: Toen we naar de start reden voelde ik me nog steeds niet optimaal, dat kon ook erg moeilijk. Ik heb in de auto dan ook even proberen slapen en mij gekalmeerd met wat muziek. Toen we aankwamen heb ik me snel klaargemaakt en ben ik met ploeggenoten het parcours gaan verkennen. Voor de start was ik even aan het dromen. Ik dacht aan de tijd van de recreanten. Wat ik daar uitstak om naar voor te komen, en mee te kunnen. Vlug dacht ik ook even aan de dag dat ik me uit het peleton probeerde te wringen tijdens de sprint en uiteindelijk derde werd, op het podium mocht staan en kon juichen dat ik iets voor elkaar kon krijgen. Dat waren mooie tijden, maar nu is heteen andere koers. Een koers van een veel groeter niveau. Een niveau dat 5km/u rapper gaat dan de recreanten. Ik zal mijn best moeten doen, ik zal alles moeten geven, er zal geen moment zijn om te rusten. Eén minuut voor de start kwam er een minuut stilte voor Japan. Een moment van respect voor de medemens. Al waren er mensen die niet zozeer begrepen. 3, 2, 1, START! En daar gingen we dan, na 10 minuten bezinning moest ik al mijn wienige krachten die ik had uitrollen. Nooit geweten hoe hard ik hier moest starten, ze vlogen gewoon vooruit. Toen we aan de eerste bocht kwamen zat ik nog mooi in het midden maar daarachter bevond ik me dan net nie aan de staart van het peleton. Ik trapte en trapte alsof mijn leven er vanaf ging en dan zoefden ze mij gewoon voorbij. Links, recht, links,... Naar elke kant dat ik keek zag ik wel één tegenstander voorbij mij fietsen. Of was dit wel fietsen? Tot ik plots in het midden van de eerste ronde al op de volledig laatste plaats stond en mijn tegenaanval moest beginnen tegen de achtervolgers van het peleton. Klinkt zielig, maar ik wist diep in mijn binnenste dat dit voor een alleerste koers erg normaal is. Op sommige momenten, vooral op de wegen die vlak waren en meewind aanboden begon ik een tijdritje te zetten. En steeds na deze meters zag ik de mij naderen naar de achtervolgers. Maar ze bleven weg van mij, steeds op het einde van mijn ooghoeken. En ik kon maar niet tot bij hen komen. Het was verschrikkelijk. Mijn verkoudheid zorgde ervoor dat mijn allereerste wedstrijd en hel werd. Een wedstrijd waar ik me zo naar verheugde werd pijnlijk moment. Toen de kopgroep mij te dicht naderde hebben ze mij gefinisht zodat ik moest stoppen. Een spijtige zaak, maar je bent niet altijd een talentvoor een eerste keer.
Na de koers: Ondanks mijn resultaat was iedereen razend enthousiast. Ze konden geen enkel negatief punt verzinnen. Maar ik wist wel dat het in hun binnenste veel negatieve gedachten waren over mij. Op na een hele tijd positieve commentaar kwam uiteindelijk toch punten die ze me vertelde en waar ik op moest letten. Ik knikte maar omdat ik even mijn gedachten op nul wou zetten om uit te rusten. Die verkoudheid deed me echt niet goed. Toen we terug thuis waren heb ik mij meteen in de zetel gelegd, gewassen en kreeg ik plots hoofdpijn. Nu dat nog! Ik wou in de avond nog een fuifje doen, en met hoofdpijn zal dat niet plezant worden. Maar ik wou alles even vergeten en een mooie afsluiter van de vakantie hebben. Ik ging gaan feesten, maakte het plezant en ging met een middelmatig gevoel in mijn bed...
Ik ben Arjen Grootaert
Ik ben een man en woon in (België) en mijn beroep is student.
Ik ben geboren op 16/12/1993 en ben nu dus 31 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Sport.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
