Door de vakantiejob is mijn sportvermogen erg aan het dalen. Gelukkig dat dit niet te kostte komt van de wedstrijden. Ik heb nog nooit zo een mooi resultaat behaalt. Ik kon net niet met het peloton mee, maar had wel een mooi achtervolgend groepje en heb samen met de rest een mooi tempo blijven maken zodat de achterstand klein bleef en andere lossers uti het peleton makeklijk voorbij stak. Zo heb ik 5 ronden blijven rijden + een band kapot gereden. Dit gaf me toch weer heel veel vertrouwen, maar blijf toch bij mijn beslissing.
Vandaag was het een volkskoers in Sente. Eindelijk weer eens de tijd dat ik met mensen van mijn eigen niveau kan rijden. En dit werd het ook. De eerste drie ronden maakte ik me klaar voor te aanvallen en dat deed ik ook, samen met nog een paar. We werden snel weer gegrepen. Toen kwam er een andere aanval en die werd de beslissende, ik ging er na 2 km achter maar dit lukte niet. Niemand wou volgen. De overige ronden heb ik ook steeds vanvoor gereden omdat ik steeds probeerde aan te vallen maar niemand uit mijn wiel kreeg. In de finale heb ik dan toch mijn sterkte moeten afgeven en werd ik 3de in mijn categorie en 7de of 8ste in totaal. Ik was zeer tevreden en hopelijk heeft dit een positieve invloed. Zoeiets doe ik dan toch ook altidj veel liever dan de topsport, ik kan tenminste nog eens uitblinken. Nu woensdag is het een koers in Kleit en die zal mijn voorlaatste worden. Daarna is het achter een maand de laatste in Boekhoute. Daarna zal ik mijn volle goesting in de sport weer doen. Want clubverband en maar één sport beoefenen. Het lijkt uiteindelijk toch niks voor mij....
Na al die tijd is het zover. De koers waar ik mijn doel wou bereiken. Een koers volledig uitrijden en wie weet ook winnen. In het hele begin van het seizoen leek dit nog haalbaar. Nu zou er een zeer groot wonder moeten gebeuren. Als ik het zowat allemaal bekijk heb ik 75% kans op ongeluk, 25% kans op geluk. Daarbij sluit aan dat ik 95% kans maak op falen. En dat ik 5% kans maak op uitbreken. Als je al ziet hoe een kleine kans dit is en ik dat kan halen met enkel geluk. En het ongeluk overstijgt steeds. Dan zijn mijn kansen op slagen er miniem. Maar ik heb me door de pech van het voorbije seizoen niet geveld. Ik wou hier staan, ik wou 20 juli halen. In welke toestand dan ook. Ik kon nog geen enkele koers bij junioren, groot niveau sterker dan de recreanten, zelfs geoefenden, uitrijden. Ik kon ook nog geen enkele ronde bij het peloton blijven. Oiit scheelde het maar 500 meter. Maar daar stond ik dan, aan de startlijn. Een fietslengte afstand. Er stond nog een coureur voor me. Ik moest aan de kop beginnen dus stelde ik me daar, aangezien ik niet dichter bij de lijn kon stellen. Maar ik stond daar dan, met stress. Heel veel stress. Mijn hart bonkte, toen ik stilstond, alsof ik een goede inspanning aan het leveren was. Maar nee, het was van de stress. Ik werd er bijna ziek van. De koers kon niet snel genoeg beginnen. En trekken dat ze het deden. Of dat voelde zo alleen maar. Maar het duurde wel een eeuwigheid, tot plots... Daar gingen we ik had meteen een goede start, even klom ik naar voor maar meteen zat ik al in de buik van het peleton. En daar eindigde het niet. Ik kwam even langzaam weer naar achter, daar was ik al bang voor! De stress velde me even. Tweede bocht, daar stonden mijn ouders en broers. dit gaf me ee boost dus kwam ik weer in de buik. Maar de derde bocht, daar ging ik in de mist. Een compleet foute bocht, bang voor risico's te maken en meteen weer vanachter. Voor de bocht keek ik nog naar mijn meter waarop 51km/u stond. Ik dacht in mezelf dit kan toch geen waar zijn! Aan zo een snelheid heb ik een koers nog nooit gereden. En we gingen verder. Ik werd weer uit het peloton gemept. Ik trappelde aan 500m achterstand en ik zag dat er geen versnelling meer in kwam. Daarna zag ik nog meer, nog een renner werd uit het peloton gekegeld. Die trappelde erg zwakker dan de rest. Tijd voor een versnelling in te zetten. Mijn dosis stress vloeide plots naar mijn kuiten, als spierkracht. En wat een versnelling nam ik. In tegenwind reed ik plots 45km/u naar het peloton toe. Maar vooral naar mijn medeslachtoffer. Even later stak ik hem voorbij. En nog geen 500 meter later zag ik hem niet meer achter mij en sloot ik mooi aan in het peleton. Fantastisch! Dit hield ik vol tot de streep, de eerste bocht, de tweede bocht maar opnieuw een grote fout in de derde bocht. Die maakte het steeds voor me. Verdomme! Weer een achterstand. Ik heb geen krachten meer om die bij te benen. Even later begon het te regenen. Toen ik opieuw aan de streep kwam dacht ik bij mezelf. Het is voorbij, mijn laatste ronde gaat nu in. Tot ik van diezelfde ronde plots renners zag die de regen niet aankunnen. En ik bleef maar door peddelen in die regen aan 38km/u. Ik gaf alles. Man moest dit een tijdrit geweest zijn, ik had een mooie tijd neergezet. Maar nee jammer, ik moest een achterstand inhalen, het regende bakken uit de lucht, en ik zag renners. De regen gaf me een versnelling en die renners ook. En ik gaf opnieuw dat ietsje meer, en nog eens. En zo bleef het doorgaan. Dan kwam ik aan de laatste kilometer. Ik zag de renners erg traag gaan en toen wist ik het. We worden eruit gesmeten. Te grote achterstand. Maar ik zette tevergeefs nog een prestigesprintje in om toch het onmogelijk heel misschien mogelijk te maken. Maar denk aan de 75%. Die kwam uit en ik faalde. Gedaan met 20 juli, en koersdroom.... vernietigd. Grote teleurstelling bij een mooie prestatie. Jammer, maar helaas...
Opmerking: Vandaag is er niks speciaals. Ik zit met erg veel stress voor woensdag, en dat zorgde er al een stuk voor dat ik niet meer kon rijden dan dit. Maar dat is het niet alleen, ik zit ook met een vakantiejob die me zoals ik al zei, zeer moe maakt en de komende dagen zal er niet veel training meer kunnen gebeuren. Hopelijk is dit niet nefast.
Opmerking: Vandaag heb ik met kennissen gereden, meer bepaald vrienden van mijn broer. Pieter en Freek. Het voelde goed om even met anderen te rijden. Zo kon ik mezelf ook eens testen. We sproken wel af om het rustig aan te doen. Mijn benen voelden wel best goed. Misschien dat ik morgen wat sneller zal gaan. Ik kan mezelf niks beloven omdat het morgen ook mijn eerste werkdag is en ik moet vanaf dan ook telkens om 4 uur opstaan. Dit wordt dus wikken en wegen met voldoende rust en voldoende beweging. Natuurlijk zal de beweging niet zo in nood komen omdat ik elke dag zowat ca 15km heen en terug moet afleggen. Dusja, mooi aantal hé.
Opmerking: Een rotdag! Alhoewel je het met een korreltje zout kunt nemen, het werd toch de druppel. Het begon allemaal redelijk. De eerste kilometers kreeg ik opnieuw wat last van mijn bil maar na 30km werd dit al een heel wat minder. Maar 20km later was het gedaan met zegevieren. Ik kreeg een platte band en moest dus vriendelijke mensen zoeken met een goede pomp. Wel, de vriendelijke mensen vond ik, maar jammer genoeg een minder goede pomp. Met als gevolg dat ik mijn band heb kunnen vervangen maar met een half opgepompte band verder moest. Die dreigde dus ook snel leeg te lopen. Tot er toch redding kwam... Ik vond nog geen 2 kilometer verder een huis met waar allemaal fietsen werden verkocht. Ik kon misschien maar daar een poging wagen. Met succes! De man wou mijn band zomaar oppompen. Ik dankte hem en reed verder met een glimlach. Niet voor lang. Want na 10km kreeg ik plots opnieuw een erge kramp in mijn bil en nog geen vijf minuten later vreselijke krampen in mijn buik. Ik kon het niet geloven. Ik had de benen voor 150km te rijden maar niet het bovenlichaam blijkbaar. Ik moest dus maar opnieuw kappen met de training... Plots lijkt 20 juli mis te lopen, als sit zo verder zijn kan ik gewoon in één keer met alles kappen. Maar dat moeten we afwachten. Nooit op de feiten vooruitlopen.
Nu is het wat rusten, ik mag niet verder pijn leiden dit kan erg fout aflopen. Ik ben dus maar thuis gebleven en heb wat naar de tour zitten loeren. Geen ongelijk had ik want ze gingen de Col du Tourmalet beklimmen. Altijd spektakel.Daarbij hebben vier of vijf Belgen een prachtige prestatie neergezet. Vooral Vanendert, die werd mooi tweede achter Sanchez. Vandaag deed ik dus wat strechoefeningen met de hoop dat het wat beter zal gaan maar ik vrees er een beetje voor.
Opmerking: Vandaag startte ik terug met volle zelfvertrouwen, blijkbaar kon ik weer mooi boven de 100km rijden. Maar blijkbaar ging het te goed. Na 15 km kreeg ik hevige krampen in mijn bil. Het waren net dezelfde krampen die ik op het einde had van mijn training zondag. Maar daar bleef het niet bij. De krampen werden erger en erger, de pijnscheuten ging steeds als een blikseminslag door naar mijn kuiten waardoor mijn been steeds blokkeerde. Mijn snelheid ging plots niet meer boven de 26km/u. Dit was vreselijk en ik voelde me de gehele dag niet goed, vooral mentaal. Ik zit nu net een week voor een wedstrijd waar ik alels op zou zetten en nu komt er een blessure. Dit mag toch niet?
Opmerking: Geweldig! Eindelijk ben ik weer boven de 100km op een dag. Meer nog, ik heb vandaag de grens van 5000km overschreden. In iets meer dan een jaar heb ik dit met mijn mooie, nu met een paar krassen en wat geratel, zwarte met rode en witte lijntjes specialized fiets. De vorige keer dat ik zo ver reed, had ik steeds dezelfde plek. Ik maakte steeds rondjes langs de kampel. Hoe iki dat uithield snap ik nog steeds niet maar deze keer heb ik een mooie weg afgelegd. Met maar één of twee herhalingen. Sint-Laureins - Waterland Oudeman - (richting) Oostburg - langs Borssele - Voorbij Terneuzen - Sas van Gent - Zelzate - Assenede - Boekhoute - Watervliet - Boekhoute - Watervliet - Bentille - Eeklo - Adegem - Kleit (Kampel) - Maldegem - Sint-Laureins. Zo lang heb ik het kunnen rekken. Mooie tocht en erg veel genoten. Ik heb vooral van mijn broekje genoten. Eindelijk heb ik een broekje van Vacansoleil, mijn favoriete team in het wielerpeleton. Ik had hem vrijdag aangehad en zag dit als de perfecte kans om hem te dopen in mijn zweet. Hij zat zo lekker, nog nooit zo een goed broekje gehad. Ondanks dat mijn truitje en mijn broekje niet van hetzelfde jaartal zijn pasten ze nog goed op elkaar. Later zal ik het juiste truitje van Vacansoleil kopen voor op het broekje. Vandaag heb ik eindelijk kunnen zien hoe mooi de wereld wel niet kan zijn als je hem bekijkt vanop je fiets. Ik heb enkele keren eens moeten stoppen om adembenemende uitzichten te zien. Dan nog allemaal redelijk in mijn buurt. Enkel toen ik langs Borssele reed. Daar werd ik vrijwel misselijk. Nee, niet misselijk op lichamelijk vlak maar ik kon het niet aanzien. Het was meer geestelijk. Vandaag heb ik eindelijk met mijn eigen ogen de kerncentrale gezien. Ik ben een tegenstander daarvan, en voelde mij op dat mometn niet erg veilig. Er moest maar iets gebeuren. Het jammerlijke van allemaal is dat de kerncentrale net achter een natuurreservaat ligt. Erg raar! Maar goed. In Adegem maakte dat weer allemaal goed, daar zag ik plots een kanarie in het wild. Hij vloog redelijk lang naast mij en ik bleef maar naar hem kijken met verbaasde ogen. Nou, ik kon me dus weer geen betere voorstellen dus, op naar de 150? Vanavond zal ik nu lekker op mijn gemakje zitten. Genietend kijken naar Vive Le Vélo om die mooie Tour de France te bekijken. Alhoewel na het nieuws dat ik hoorde zal dit niet zo genietend maar spannend zijn vrees ik. En jeetje, lang geleden dat ik nog eens zo een tekst schreef!
Opmerking: Vandaag wou ik een tijdritje doen. Mijn snelheid nog eens naar boven halen. Jammer dat ik in de eerste helft van de rit tegenwind had. En het waren rukwinden, niet handig dus. Mijn snelheid werd dan dus erg verlaagd naar 29km/u. Maar in meewind reed ik boven 35km/u en kwam meestal zelfs boven de 40km/u. Mijn eindsprint werd 51km/u.
Opmerking: Juni was, om het zo te zeggen, een rotmaand. Bijna geen sport. Enkel rusten en studeren. Maar nu komt het, twee maanden vakantie en ik ben er vandaag mee begonnen. Half juli begin ik met een maand vakantiejob, maar in principe zou deze geen tegenslag mogen bieden voor het rijden. Zeker niet als ik slim handel met mijn gezondheid en zelfzekerheid. Vanaf nu ben ik op zoek naar een mooie koers. Een koers die ik goed zal rijden, een koers waar ik meekan, een koers waarin ik mee kan doen voor een overwinning. 20juli? Een koers in Sint-Laureins? Mijn thuisdorp... Zou ik het daar kunnen waarmaken. Wat ik in Beernem deed verbeteren? Volgens mij niet, en de zin om enkel te koersen is aan het verminderen, de voetbal, het lopen en zelfs, ook al kan ik dat niet, het zwemmen is aan het wringen. Doe ik gewoon zo graag. Nuja, nog enkel Sint-Laureins doen? Misschien de koers in Boekhoute erbij nemen? En that's it!? We zullen zien. Maar voornamelijk ziet het er wel naar uit. We zullen wel zien. Deze woorden heb ik veel laten vallen. Nu wat meer over vandaag. Een mooie rit gereden. Niet veel kilometers omdat ik niet anders kon, maar ook meteen begonnen aan hoge snelheden. Vandaag ben ik namelijk in Boekhoute geweest, ik zal er meer komen. Ramskapelle, Boekhoute en kleit zijn vaste dorpen waar ik rij. Ramskapelle en Boekhoute vooral omdat het zo een mooie dorpjes zijn. Ik hou van hun subtiele kasseien, prachtige kerkpleintjes, en bij Ramskapelle vooral de prachtig huisjes. Volgende ritten zien ze mij er ook.
Ik ben Arjen Grootaert
Ik ben een man en woon in (België) en mijn beroep is student.
Ik ben geboren op 16/12/1993 en ben nu dus 30 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Sport.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
