de dag begint zoals gewoonlijk in de albergues:vroeg en rommelig. het weer is veranderd, de dreiging van regen is sterker en de wind is helemaal gedraaid van richting,een koude wind op kop. we zijn er alletwee door verrast en moeten stoppen om warmere spullen aan te trekken. het loopt verder nog altijd lekker, al komt er zel verandering in het landschap. het vlakke rijke poldergebied- deed me erg aan het waasland denken, ook door de populierenbossen- wordt schraler en meer heide-achtig. het heuvelt ook stilaan weer.dat maakt het boeiender, erika is opgetogen, dus ik ook een beetje. we stoppen regelmatig,voor een cafe con leche voor haar, cafe solo doble of grande per me. we kopen samen in, we delen automatisch,kopen vooral niet te veel want het eten bewaart niet lang. we stoppen in een stadje waar het marktdag is:nix bijzonders, als overal,maar toch altijd leuk. we piknikken, blijven even liggen,al is het wat fris als de zon weg is. het schiet goed op, rond tweeen komen we in astorga, een mooie heel nette provinciehoofdstad. zullen we hier maar blijven? iets verder begint de weg weer te klimmen,800 meter hoogteverschil in 30 km, ik ben er een beetje ongerust over, wil de anvang van de klim nog maken. we pauzeren,het valt erika tegen dat alle monumenten nog dicht zijn. na enig aarzelen vertrekken we.
als we goed en wel de stad uit zijn wil erika niet meer verder, besluit terug te keren. ik ga door, we hebben alle twee spijt maar elk gaat zijn weg, onverwacht. na een tijdje kan ik mijn pet wel opeten van spijt. het waait stormachtig, harde wind tegen en de weg klimt gestaag, onweer in de ucht, het wordt koud. ik ben alleen op de wereld, het vordert tergend langzaam, een eerste dorpje, mooi, maar het boeit me niet. 7 km klimmen naar het volgende en de wind en kou worden alleen maar erger. ik haal het net voor het erg begint te regenen,gelukkig mag mijn fiets mee binnen in de eenvoudige herberg, waarschijnlijk een omgebouwde stal. ik drink wat wijn, 2 duitse dames zijn hier te voet gestrand en hebben hier gegeten,slapen in de kleine albergue hier. ikwacht het einde van de regen af en druip verder,nog 8 km naar rabanal de camino waar ik wil blijven overnachten. het is een zware tocht, ik heb lood in de benen. de mooiste albergue is volzet, er is gelukkig nog een andere,zonder internet maar ze verwijzen me naar een van de bar-restaurants waar wel aansluiting is. die net nu niet werkt! ik drink wat, ga nog ergens anders eten, zit alleen aan tafel. ongevraagd komen 2 dames bijzitten, een amerikaanse en eendeense, wandelaars. we babbelen wat, voertaal engels, eten samen, ik doe mijn verdriet van vandaag uiten, de deense begrijpt: ik zou erika moeten opbellen,zegt ze. ik had ondertussen al een sms gezonden, waar ik geen reactie op krijg. voel me doodongelukkig. drink een klein stukje in mijn kraag(moet morgen wel klimmen) en ga dan maar naar bed. ik val als een blok in slaap, gelukkig maar.
ola! aqui emilio! omdat het organisatorisch eenvoudiger is en hier beter in de mond ligt noeñ ik hier emilio, miel verstaan ze niet en kunnen ze niet schrijven ook,vandaar..
de dag begint vroeg, er is een speruur van 06.00 maar altijd zijn er die zich daar niet aan storen dus begint het geritsel en soms het luide praten(italianen of spanjaarden)een half uurtje vroeger. het heeft nog niet geregend, de dreiging blijft in de lucht hangen. een bar bedient pelgrims vanaf half zeven, het is er zo druk dat ik wegrij zonder koffie. de weg is vlak, zo vlak is het nog niet geweest sinds ik thuis ben vertrokken. en de wind in de rug maakt dat het de gemakkelijkste en snelste rit wordt tot nu toe gereden. een fransman beent me bij, het praten verveelt me algauw, ik laat hem rijden. de wandelaars ben ik blijkbaar al voor: de camino voor de wandelaars is niet altijd gelijklopend, ik kon ook hun trajekt nemen wegens fietsbaar maar deed het niet wegens de drukte, als je de hele tijd stoort is dat voor mezelf en voor hen ook vervelend. na een goed uur zie ik een bar- hotel in de verte: er is koffie, maar de bakker is nog niet langs geweest, de knappe spaanse wil me wat toast aansmeren maar ik bedank. er zijn wat pelgrims, hun bagage staat klaar aan de balie om opgehaald te worden, dat stapt veel gemakkelijker natuurlijk. de bakker komt net als ik vertrek, ik neem een brood mee,zal piknikken zodra ik een geschikte plek vind. algauw is er een mooie ingerichte plek. er komt wat bekend volk langs op de fiets,ze groeten, rijden voorbij. niet zo erika! we hebben gisteren een tijdje gelijklopend, niet samen gereden, en af en toe wat gebabbeld, zij is een praatvaar die ook een hondje met een hoedje op groet.. ze komt bijzitten,eet wat mee. als we willen vertrekken heeft ze een lekke band. ze kan het best zelf,al heeft ze last van reumavingers, ik bewonder haar ingesteldheid. met tweëen is het zo geflikt, alleen werkt haar fietspomp niet goed, ik heb er geen bij. dan komt er als uit de lucht gevallen een assistentiewagentje langs die een groepje wielertoeristen begeleidt, nu is het een fluitje van een cent. samen gegeten, samen een band gerepareerd, we spreken zo'n beetje af om in mekaars buurt te blijven, want echt samenrijden gaat wat moeilijk. af en toe wacht de een dus de ander op. het is heel gezellig.
bij sahagun spreken we af in het stadsmidden, ik wil eerst een paar boodschappen doen: ik rij daarnade stad 2 keer door, geen erika te zien.heeft ze zich bedacht en is ze doorgereden? na een tijdje rij ik teleurgesteld verder,alleen. ik maak een stop een eind verder. komt daar aangesjeesd: erika! allebei blij.. vanaf nu rijden we samen. we plannen te stoppen, al is het vroeg in de middag, in mansilla, een 25 km voor leon. het mag niet zijn: de enige albergue geeft nu al compledo, er zit nix anders op dan door te rijden, gelukkig blijft het vlak, het loopt echt lekker: we stoppen regelmatig even, nemen een voetbad in een van de irrigatiekanaaltjes,lekker. we rijden de stad in volgens haar roadboek, dat verschilt soms van het mijne,maar alle wegen leiden toch naar leon, so what, zij content, ik ook.
omdat het al laat in de namiddag wordt boeken we eerst een plek,in een grote katholieke albergue midden in de stad. katholiek betekent strikte regels, ik had liever anders. het is er erg druk. de non van dienst wijst ons 2 aaneengeschoven bedden: zij begrijpt... na douchen en zo trekken we de stad in, die kleiner en vriendelijker oogt dan burgos. we dwalen rond en verdwalen een beetje: terijl erika de kathedraal bezocht was ik in het officina de tourisno waar ik een stadsplan kreeg, het helpt niet veel. niet erg, we komen er uit,zoeken iets om te eten, al hebben we al een paar keer tapa's gehad. als echte toeristen voelen we ons achteraf een beetje bij de neus genomen,maar erg is het allemaal niet. erika wil de gebedsdienst bijwonen, ik kruip vroeg in bed. we slapen in, hand in hand. 's nachts word ik wakker van de zwoele atmosfeer in de zaal en het vele gesnurk. ik verhuis naar buiten,gelukkig heb ik mijn matrasje bij, en slaap lekker in de koelte.tegen de morgen ga ik weer binnen liggen, ik geniet op een of andere manier van de drukte 's morgens en wil erika zien wakker worden
gisteren was een van de gasten van dienst om de deur te openen, ik krijg de kriebels, het lijkt wel een slotklooster,wel erg luxueus het enige gebouw dat ik de moeite waard vond op mijn wandeling door burgos was de kerk-kapel van st clara: intiem door zijn kleinschaligheid,het hoort bij een slotklooster. bij het binnenkomen zag ik een uittalraam met lekkere gebakjes. er was geen deur, nix. een dame komt binnen belt aan, een draailuik draait een slag. ze geeft haar bestelling door en even later wordt er weer een slag gedraid en liggen de gebakjes klaar! vroeger bestond in brugge ook zo'n klooster, de mensen droegen er eieren om het weer goed te bestellen, nu snap ik waar die nonnen met al die eieren bleven. de kapel zelf was ingetogen mooi, spanjaarden lopen gemakkelijk even een kerk of kapel binnen, je vindt er altijd wel iemand in gebed. 1 non zag ik daar ook, achter tralies. ook dat herinner ik me van vroeger. op dak boven de klokketoren zat een copleet gezin ooievaar, midden in de grote stad. sindsdien let ik er op en je ziet geen kerken zonder. in de albergue waren we maar met 5 gasten, vier gingen naar de mis.. juist geraden ook tijdens het eten ontbrak de sfeer van de vorige albergue. om negen uur wou ik nog even stappen maar werd vriendelijk maar streng binnen gehouden, alles al potdicht afgesloten. vroeg naar bed dan maar. marie-noelle wil er nog een paar vangen voor een godsienstoefening maar vangt nul, maar goed ook. als ik bedank voor het onthaal word ik verzocht het morgen uit te drukken in de donativo (vrijwillige bijdrage) ik slaap minder goed wegens minder gereden. gelukkig is afgesproken om 6 uur in plaats van 7 op te staan. het ontbijt is ruimerdan anders, zelfs met boter en pittige kazen. ik spijs de kas met meer dan anders. tegen dat ik vertrek wordt gemopperd over de gierigheid van de pelgrims van vandaag.. controleert dat mens dan iedere gift? deze albergue wordt nooit een succes met die ingesteldheid , het mag nog met goud behangen zijn! ik ben blij dat ik burgos kan verlaten,een slechte episode. de morgen is mooi maar voorlopig koud. een hollander die hier vroeger ook is geweest vindt de weg naar buiten de stad niet, ik neem hem op sleeptouw, fluitje van een cent per gps. als gewoonlijk bij het verlaten van de stad een hele klim, maar het gaat goed vandaag. weldra in de vlaktes-naar spaanse normen toch -van de tierra de campos, weer een heel andere streek, weids, veel grote akkers en veeboeren midden in de dorpen: ik zie een meelsilo van een varkensbedrijf pal naast de kerk, tegen de middag liggen bij de dorpen overal verse schapekeutels, die beesten worden binnengedreven bij grote warmte. koeien kom je nauwelijks tegen, slechts een paar keer zag ik een stal , die worden binnen gehouden het jaar door, maar dat heb je wel meer,ook in andere landen. veel fietsvolk op de weg, vooral nederlanders, ook een paar vrouwen. ik trek een tijdje gelijk op met een duitse erica aus hamburg,maar elk gaat toch verder in zijn eigen ritme. misschien treffen we mekaar vanavond,we rijden alle twee naar carrion de los condes, ik ga er al voor de naam alleen. marie noelle gaf me een adres hier, daar ga ik dus zeker niet naar toe. ik vraag raad aan een bakkerin waar ik een broodje en zo eet, ze wijst me naar het beste van drie- het is een hele toestand om het uitgelegd te krijgen in het spaans,maar het lukt toch- , zo kom ik in een echt... klooster terecht, bij nonnen die een ongebruikte school mooi hebben omgebouwd, maar echt wel nonnen van een oude stempel. het ziet er goed uit, lekker gedouchet en al een fles wijn en zo gekocht. ik blijf hier rustig wat hangen. van in mijn bed kijk ik naar een ooievaarskoppel die op de kapel zitten te tateren. misschien ga ik uit mezelf wel eens naar de kapel? er is nix gesuggereerd in die zin. maar eerst nu . apero en dan eens kijken om uit te gaan eten. vamos!
om de samenhang een beetje te respecteren vul ik vorig bericht maar aan, ik heb zelf moeite om anders de chronologie te volgen. ver ben ik niet meer geweest. hier buiten op de oude speelkoer was ik praktisch alleen, een spanjaard zat zijn blaren te verzorgen maar de conversatie vlot nirt in die taal,en zij spreken geen ander (waarom ook? zij zijn thuis!) ook drie andere spanjaarden die in de keuken hun potje maakten,vispaëlla die er heel lekker uit zag - ik heb de indruk dat veel spaanse mannen koken- hadden geen boodschap aan mij. ik dacht even te zonnen maar, zeven uur 's avonds,was het ondraaglijk in de zon, dus alleen in de schaduw. ik ga het dorp in, een authentiek spaans maal wordt pas vanaf half negen geserveerd, en ik wil geen toeristische troep. ik dartel van de ene terras naar de andere, beland wegens gebrek aan een terras in een druk beklante zaak waar de tv staat op stierengevechten.ik volg mee, geboeid. andere sport op tv als voetbal en wielrennen kan me niet bekoren, dit wel, ik leef mee omdat ik vroeger met andre,toen twee zielen in een zak verschillende kwaaie dieren gingen pakken, just for fun.. om 9 u kan ik eindelijk eten,dan ben ik nog de eerste. vissalade zonder sla, dan vlees, ik weet niet wat ik bestel maar het blijkt rundsstaart te zijn die in schijfjes gebakken is. mij allemaal ok. met de wijn in samen 9,ijsje toe. mij hoor je niet klagen. by the way, over cijfers: albergue hier:. 7 gisteren gaf ik 20, wat niet genoeg bleek
01/06 74 km,13.8 gem. 844 m klim 826 m hoogte 02/06 58km 15.6 gem 692 m 1034 03/06 100km 15.3 gem 659 988 see you tomorrow. het is hier zo drukkend dat het niet anders kan dan het moet onweren, ik hoop`op vannacht en niet morgen
het geheel van deze albergue geeft me een beetje het gevoel van een sekte. in mijn jeugdjaren was de taizé-beweging erg in en daar lijkt het op,later zie ik inderdaad een boekje over taizé liggen. zo ben ik dus de enige die aan de wijn is voor het eten, een andere zit prevelend als een jood aan de klaagmuur, ik ben een vreemde eend. het gezelschap, een twintigtal,bestaat in hoofdzaak uit duitsers, dan spanjaarden, 2 polen, een italiaan en een belg, de enige per fiets. het groepseten wordt bereid door drie valencianen, een paëlla die voortreffelijk smaakt: op inatiatief van de spanjaarden wordt nadien gezongen, begeleid door handgeklap. het werkt aanstekelijk en iedereen doet mee,maar niemand neemt over..leuke boel. de info wordt simultaan vertaald door vrijwilligers in het duits en het engels, iedereen begrijpt dat niemand voor es uur mag opstan uit respect voor de slaap van de anderen. de bijdrage,"donativo", is naar eigen godsvrucht en vermogen te bepalen, zij hebben ieder jaar overschot dat naar caritas gaat. ieder gaat naar de gebedsdienst, alleen een belg niet. het duurt lang, ikben al klaar met douchen en een korte wandeling in het stille mini-dorp. slapenstijd, elk een dunne matras op de vloer. het is wel allemaal kraaknet. ieder slaapt tot zes uur, dan is het algemene vlucht naar egypte. het ontbijt is sober: sneetjes brood met confituur, daar zal ik niet ver op rijden.. een beetje na de anderen vertrek ik, toch nog vroeg, het is nog koud,zeker als je in schaduw rijdt. ik neem de routewe naar burgos,ver van de grote weg. het is enig stil en mooi: voor half negen kom ik geen kat tegen, wel een hert in de verte, dat door een tarweveld springt als een hordenloopster. de frisse lucht draagt nieuwe onbekende geuren. de weg loopt gemakkelijker dan gisteren, alds het zo doorgaat ben ik op de middag in burgos: bij de kruising van de grote weg is een routierrestaurant, ik eet er een stevige sandwich. vor ik in de drukte van burgos kom stop ik om mijn natte was,gisteren niet meer gedroogd in de dauw, te laten drogen, ondertussen doe ik een dutje in de felle zon. p&h herkennen mijn fiets , we babbelen wat bij, zij blijven morgen ook nog in burgos(waarschijnlijk). ik tik het adres ,vanmorgen gekregen van de man in de vorige,van een albergue in mijn gps en rijd er moeiteloos naar toe: ik ben er een half uur voor openingstijd en ga iets drinken, laat mijn fiets voor de gesloten deur. marie-noëlle,de verantwoordelijke , ontvangt me met lichte paniek omdat ik zo maar mijn fiets parkeerde. het centrum is aan- in een kerk gebouwd, ik moet hem onmiddellijk daar in parkeren. de albergue is midden in de stad en heel chique, ook van christelijke school natuurlijk net als de vorige.
pelgrim zijn is ook toerist zijn, dus trek ik nadat ik ben geïnstalleerd de stad in. het is 35 jaar geleden dat ik er was, ik herken nix meer. de stad is gezwollen. burgos was toen als baskische hoofdstad,zo`n beetje een zusterstad voor flaminganten, dezelfde vrijheidsstrijd.. nu heeft dezelfde stad een beetje de wrange associatie van nodeloos zinloos hard geweld, wat een pleonasme.... het is erg warm, het zonlicht is te scherp met al die witte gebouwen. ik ben geen stadstoerist, en vind mijn draai niet, drink hier een glas en eet daar een ijsje. veel zaken en gebouwen, de kathedraal &zo, zijn dicht, ik vind het niet erg. ik slenter terug naar mijn stek.misschien is er meer te beleven op religieus vlak?
teerbeminden, het leven van de pelgrim is zwaar maar o zo mooi. voor het ogenblik zit ik in de bibliotheek van de officina de turismo de santo domingo de la calzada te werken op een acceso internet for free. het was een verademing in het stadje aan te komen, de hele morgen heb ik gevloekt op mijn benen, ik kwam zo moeilijk vooruit. over de middag rust ik toch, dus blijf ik hier ineens tot na de grootste hitte, tegen een uur of vier. eten doe ik niet echt, ik kreeg een ruim bord tapa's, calamares, daar kan ik het wel mee doen. en straks ga ik winkelen in de eerste supermercado die ik tegenkom op spaanse bodem, non serramos over de middag, uitzonderlijk hier.ook het off. de tourismo blijft open, leuk, kan ik op mijn gemak jullie op de hoogte brengen. al bij al ben ik toch meer opgeschoten dan ik dacht. ik liep daarnet even door het stadje,heel erg op pelgrims gericht, er komt hier wat langs, met honderden. plots duiken piet en harry op, een blij weerzien. we praten wat bij, op zijn hollands, dus op straat. piet wil altijd verder,onrustig. misschien zie ik ze vanavond weer. het is een geruststelling als ik hen bezig hoor: mijn benen zijn prima, het is echt de weg. na vals plat ontstaat een nieuw begrip:valse afdaling,dat is als na een klim je de top over lijkt te zijn en al wil schakelen naar een hogere versnelling. het blijft echter klimmen,alleen in mindere mate!dodelijk voor de benen en de moraal... hier staat de kerk met de kip en de haan, die gaan we samen bekijken. ik zie alleen een vette kip op een stok, dat beest is zo immens dat ik vermoed dat de plaatselijke koster ze erop heeft gezet, dat beest leeft wel maar kan zich niet bewegen,laat staan zelf op die stok vliegen. de haan geeft niet thuis. er is hier een mooie tentoonstelling over de camino, en nog een over de stad en zo,je moet een cape aantrekken en je wordt in de omgeving geprojekteerd, hoe noemt dat? ik ga het uitproberen, vertel straks misschien meer. nu eerst nog een beetje vertellen van gisteren..
interactief, zo noemt zo'n tentoonstelling heel mooi van opzet, veel musea bij ons kunnen daar een punt aan zuigen. de dame die de zaak runt putte haar op alle mogelijke manieren uit, sprak alle talen maar alleen spaans goed, deed de films lopen, allemaal voor mij allleen, het was een beetje genant maar wel mooi gedaan. ik ken nu tenminste de historie van de hen en de haan in de kerk,en weet dat ik hier op 550 km ben van compostela. onthaasten is dus de boodschap, al zijn er nog 2 klimmen a la somport in het verschiet. de supermercado is spaans van origine, ikvind er moeilijk mijn weg in, zie te weinig fruitaanbod... om half vijf ga ik weer op weg naar belorado, waar p&h zullen overnachten, zij volgen een redelijk strikt schema, doen al de plaatsen aan die ze hebben gekregen van een voorganger: het is warm, ik stop regelmatig. word bij een van mijn stops op de vingers getikt door door de guardia civil op de motor wegens ongeoorloofd kruisen van de weg, ik stak over om te rusten in de schaduw. het blijft ondanks de dreigende taal van scribere en zo bij een waarschuwing. belorado is lang niet zo mooi als het klinkt, er zijn verschillende albergues maar ik vind er geen een, zoek eigenlijk ook niet erg want wil hier eigenlijk niet blijven. 5 km verder is een piepklein dorpje, daar vind ik de albergue heel gemakkelijk. het is er heel gemoedelijk, om 8 uur is er eten, spijtig dat de enige kroeg waar ik nu zit dan sluit: ik neem een fles wijn mee. voor de verandering houdt een duitser als vrijwilliger de eenvoudige albergue open. er is straks een soort gebedsdienst, ik voel me niet geroepen en ga dan ondertussen douchen en zo. by the way, ik ben niet de enige die schrijft. iedere pelgrim houdt op zijn minst een dagboek bij. en bloggen of internetten valt hier veel beter mee dan in frankrijk. adios!
meisjes en jongens, ik wil jullie niet tot in den treure vervelen met hoe zwaar de camino wel is:het is zwaar, dag na dag,punt. maar al de pelgrims zijn het er over eens: na een douche en en eerste glas glijdt de vermoeidheid en de last weg en blijft er een zeer goed gevoel over. de route: ik verliet puento de la reina,klimmend tot in logrono, dan als cadeautje een 20 km gezapig door een vallei tot navarrete.om logrono te verlaten wel een2 km cyclo cross parcours gedaan,met de beladen fiets.. 's middags gestopt in los arcos, glaasje wijn en goeie tapa's. even gebeld met mijn mama, die blij verrast is en bezorgd. zij leest gretig mijn blog op de pc van mijn zus, da's ook de eerste keer dat ze op computer gaat. dan doorgereden naar viana, het is twee uur,dat wil zeggen eten en een siësta. ik slaap ruim een uur in een soort stadsparkje, geen kat te zien, een lekker fris windje..het is nog warm dan, maar er volgen geen zware klimmen meer. logrono is voor de rioja wat bordeaux is voor de franse wijn. mooie stad maar mij te groot, daarom rijd ik verder naarnavarrete. ik krijg geen kamer wegens te duur in een mooi hotel, wordt vriendelijk verwezen naar de albergue, bij een boer midden in het dorp, krijg een mooie plek: een kamer van drie, geen stapelbedden,met eigen sanitair.de baas leidt me rond door de rest van de albergue, er is een wasmachine, hij doet mijn was en hangt ze op,da's mooi meegenomen om te eten ga ik terug naar het hotel dat een nenu de peregrino afficheert: dit keer bingo! de bediening is super, er is keuzemenu, ik neem paëlla, dan -voor het erst in mijn leven- merlaan,lekker, en een eigenbereide verse yoghurt. alles met een super wijntje uit de streek. het is mijn beste maaltijd van lang voor ik vertrok,beter dan wat ik vond in frankrijk..adres:hotelreysancho.com . daar waren nog 5 pelgrims drie, eenbelgische, een italiaan en een jonge koreaan, stappen al dagen tesamen,met voertaal engels een duitser en een nederlander nodigen me uit bij hen te zitten, ik eet liever alleen, ga beleefdheidshalve even bij hen. dan ga ik buiten op het terras genieten van nog een copa van die lekkere rioja. rondom mij allen locals, als naar gewoonte met kleine kinderen ondaks het late uur. het is volop genieten
menu peregrino: 12 de wijn op terras 1 per glas albergue el cantaro 10, de was 3
je moest eens weten hoe gelukkig ik ben. die zin zingt de hele tijd door mijn hoofd na mijn afdaling en het oponthoud in jaca begin ik welgezind aan de trip. ik stop nog even om me in te smeren. mijn linker oor dubbel, want de hoofdrichting is nu naar het westen, dus de zon komt van die kant. het spaanse ritme ligt anders, zo bevestigt de dame van een stopplaats: comidas tussen 14 en 16 horas, cenas vanaf 21 hr, 20 hr ten vroegste, ten gerieve van de buitenlanders. ik koop bij haar een broodje,een eufemisme voor een hele hap, met queso en lomo, een soort vlees die ik vermoed spekachtig te zijn. ik bestel graag wat ik niet ken, zo kan ik leren. de rode wijn wordt hier gekoeld, als je het anders wil moet je het expliciet vragen. een uurtje verder zoek ik een rustig plekje met schaduw voor mezelf en mijn fiets, en zon om mijn tent eens goed te drogen, daar heb ik al dagen zin in.ik slaap niet echt, dommel toch even in.na vieren rij ik nog een uurtje, niet overtuigend. onder een kersenboom bij bedrun overleg ik met mezelf, hier blijven, er staan 2 albergues vermeld, of verder door, dan moet ik nog veertig kilometer. ik neem vakantie als besluit, ga het vieren met een frisse drink in de bar aan de weg en rij dan heel hoog, zigzag naar het stadje. er is letterlijk nix, het stadje bloedt dood, stadje in verval! noodgedwongen rij ik weer naar beneden en verder. weg mijn vakantieplannen. veertig loodzware eindeloze kilometers verder kom ik in yesa, waar ik het eerste hotel te duur vind, ze verwijzen me vriendelijk een paar honderd meter verder naar een habitacion, wat b&b blijkt te zijn. prima, net en ruim: de vrouw wil perse voor me koken, ik verkies op restaurant te gaan. de maaltijd is ruim maar een beetje grof na de franse keuken,dat is even wennen. de avond valt, ik rij niet meer echt in de pyreneëen maar erlangs, de nacht valt over de bergkammen aan de horizon. sneeuw zie ik niet meer. nog een wandelingetje en vader gaat lekker slapen. je moest eens weten hoe gelukkig ik ben..
ola! vanmorgen vertrokken uit yesa. voor wie wil volgen: ik rij in grote trekken van jaca richting pamplona, ga er iets onderdoor. doel is vandaag puente de la reina. op aanraden van mijn hospita rij ik toch naar sanguesa, zowat het provinciehoofdstadje, wel een eind uit de weg, maar er zijn mooie dingen, winkels ook en vooral bankautomaten, ik zit op droog zaad. het stadje bekoort me niet, er is wel een heel mooie kerkpoort of portaal met veel figuren: de middeleeuwse pelgrims waren meestal ongeletterd, vanddar een soort stripboek avant la lettre. ik ontmoet nick, die zit te ontbijten, een engelsman op de fiets, vertrokken uit bordeaux of zo. het klikt, we eten samen appelsienen, ik hoop dat ik hem nog tegenkom. ik neem de grote weg, niet de route die de gids voorstelt wegens te veel omwegen. ik heb al geleerd water te tappen waar ik kan. tankstations, bronnetjes, doet er niet toe. ik drink erg veel en moet toch heel weinig plassen. de grote weg is niet simpel: een kilometers lange klim van 9% doet me de das om. het is middag ondertussen en ik zit uitgeput op een parkeerplaats, besluit wat te slapen. zou het kunnen dat ik gisteren mijn medicatie vergeten ben en daardoor..? ik slaap lekker, ruim een half uur, begin mijn matras weer in te pakken en zie nick voorbijstrompelen. de volgende parking, een paar honderd meter verder ligt hij uitgeteld. de weg klimt nog een kilometer aan dat tempo, dan wordt de helling zachter. waar de autoweg begint, daar mag ik niet op, wordt het zowat plat. ik heb nu de n240 zowat alleen. het is al na tweeen en bloedheet: ik stop in ibargoiti, een godvergeten plaatsje met en rustig pleintje met schaduw en een waterpunt, eet smakelijk mijn proviand, ook zonder wijn. verder doe ik het rustig aan, met veel drinkstops. de weg is redelijk plat,rustig, weinig klimmetjes.loopt een eind parallel met een grote aquqduct: noord spanje levert veel water aan het zuiden, dit canal de aragon moet er een deel van zijn. de bewoonde wereld beperkt zich tot een pompstation hier en daar, de bar-restaurants die ik tegenkom zijn cerrado,steden of dorprn zie ik niet tenzij in de verte.onderweg stop ik aan de ermite de eunate, een kleine kerk/kapel midden in de velden, hel speciaal, heel sereen, het ontroert me, iedereen is er ingetogen. net voor ik toekom in puente de las reinas wordt ik opgehouden voor een wielerwedstrijd, bekend scenario, zelfde ergernis. het stadje zelf heeft op het eerste zicht weinig charme. de vrouw op de officina de tourismo spreekt gelukkig frans, en toont me een hele waaier albergues op de verdere weg. voor ik beslis wandel ikterug door het stadje, laat me bekoren door een paar glazen wijn en heerlijke tapas:besluit toch te blijven: er zijn hier 3 albergues, ik neem die net buiten het dorp, het is een hel steile weg omhoog, gelukkig niet te lang. de herberg ziet er uit als een grote kippenstal, praktisch ingericht met wel honderd stapelbedden, een grote gelagzaal, ruime en goeie douches en sanitair, het is vanaf hier dus een soort industrie. toch ga ik weer naar het stadje, oñ een beetje sfeer te snuiven. hiedereen, ook de kleine kinderen, leeft hier in de straten, al is het ondertussen 22.00 hr. een restaurant met menu vind ik niet ,doe het met een paar snacks, ook goed: ik babbel nog wat met kees, die alleen uit breda komt gefietst, we drinken nog wat wijn samen op het terras, het blijft lekker buiten. wat me bij iederreen opvalt die ik aanspreek:goed halfweg heeft iedereen het al over "hoe ga je terug?" ik denk er voorlopig nog niet aan. in de slaapzaal waar ik ga liggen liggen al een paar serieuze snurkers.
73 km 12.7 gem. 741 m omhoog, 725 m hoogte de albergue kost 8, een glas wijn hier overal geen euro..
voetgangers hebben de naam vroeg te vetrekken. als ik om 7 uur de gîte verlaat ben ik de eerste. nog 25 km voor ik aan het koninginnestuk begin: debeklimming van de pyreneën via de somport. la patronne van de zaak waar ik gisteren was ,kenner van al de routes zegt dat er kortere of toch lagere zijn, maar deze heb ik uitgetekend op mijn gps en ik wil niet beginnen knoeien met de kaarten op iedere splitsing. ik wil het na de rit van gisteren die weer langer dan de bedoeling is uitgevallen kalm aan doen, de somport in 2 keer,het is een beetje de ultieme test. clemens sweerman, de man die de gids schreef en dus zijn volk leerde lange-afstandfietsen-schrijft: "een beetje geoefend fietser met bagage rijdt het trajekt van oloron naar jaca in 1 dag. je weet dan dat je spanje ook wel aan kunt " bij het naderen van oloron krijg ik geleidelijk zicht op de bergen:wit bekroonde bergtoppen. het benieuwt en beangstigt me. ik maak een stop in oloron en neem een ontbijt. op tijd stoppen en drinken, is het devies. het is prachtig weer. het enige wat ik echt vrees zijn hellingen van 9-10%. zolang ze minder zijn mogen ze lang duren. het erste stuk loopt over kleine weggetjes,ook met korte nijdige klimmetjes maar het gaat redelijk goed. voor sarrance vervoegen we de grote weg. veel vrachtverkeer, maar niet storend druk. het wegdek is een verademing,zo glad, in tegenstelling tot de kleine weggetjes die een marteling zijn voor mijn zitvlak.ook de wind speelt voor een keer in het voordeel, je wordt de hellingen niet opgeblazen, maar toch. de natuur is overweldigend mooi,hoe verder ik kom hoe meer ik onder de indruk ben.ik koop minimum proviand in sarrances, in de winkel-postkantoor-bar-ineen, ik hou me in voor nodeloos gewicht. tegen de middag haal ik op mijn gemak acous, er is een restaurantje op mijn maat,beaucoupde monde du region. ik bekijk mijn kaarten en zie dat ik goed opschiet: de col du somort kan ik halen! het idee overweldigt me, dat ik de rit waar ik zo bang van was kan volmaken met mijn lijf waar ik jaren roofbouw op heb gepleegd en verwaarloosd raakt me diep en ontroert me, ik eet stilletjes verder met de tranen in mijn ogen. maar er is nog dertig km te gaan naar de top, en niet de simpelste. ik rij gestaag, stop om het kwarier, om op adem te komen, te drinken,rond te kijken vol bewondering en te genieten. waar de auto's in de tunnel duiken wordt het pas hels:ononderbroken 9%. ik neem een lange pauze, ga pootje baden in een stortbeek, wissel kleren en vertrek weer. ik krijg de 15 minuten met moeite rond, haal nauwelijks 5 km per uur. het is wel adembenemend mooi, en geen verkeer meer. als altijd wgen de laatste loodjes het zwaarst. zelfs op 300m van mijn doel, de gîte op de grens, moet ik nog eens stoppen om bij te komen. de grens, en alles is plots anders. niet alleen het klimmen is gedaan, ook de taal, de bouwstijl. gelukkig spreekt de gastvrouw nog frans, ik heb niet meer de energie om spaans te proberen. boven de boomgrens, ik op mijn fiets, ik kan het nauwelijks zelf geloven! adembenemend zicht rondom,en de belofte morgen eerst 20km te dalen, je zou een fles wijn bestellen voor minder: buiten mezelf is er mar 1 gast:bruno komt te voet uit stuttgart, vertrok 29 maart.hij hoopt binnen vier wken in coñpostela te zijn. het eten is duur en niet goed, maar ik weet, er bestaat een goeie spaanse keuken. 80 km, 10.3 gemiddeld! 1657 m stijging, waarvan 1644 maximum, dat wil zeggen ononderbroken! clemens sweerman, ik geef mezelf een onderscheiding..
ola! mijn eerste dag in spanje. een heel rustige nacht gehad, goeie kamergenoot,bruno uit stuttgart. de spanjaarden beginnen dus ook niet vroeg.in de albergue wordt het ontbijt pas van 8.30 bediend, dus kozen wij allebei om ons plan te trekken. zo is mijn proviand ineens een stuk geminderd: wat me rest van frans brood is voor de vogels.omdat de gelagzaal afgeslotenis ontbijt ik buiten, met adembenemend zicht op de bergen rondom. ik vertrek naar jaca. doe de eerste 10 km zonder 1 pedaalslag, alleen de remmen en de billen even dicht, het gaat gauw 50-60 per uur. wel koud, ik heb al mijn warme kleren aan,maar mijn kniëen bevriezen zo wat, het is 11 graden zie ik en passant .ik stop zodra ik aan de koffie kan:straf en goedkoper dan in frankrijk. ik rij langs een drukke weg,kom algauw aan de uitgang van de tunnel waar ik niet in mocht,minder dan een half uur nadat ik van de top vertrokken ben: gisteren deed ik ruim een halve dag over het trajekt. gelukkig wordt de vallei gauw breder en dus zonniger. in een uurtje sta ik in jaca, het is 9 uur en het stadje komt langzaam in beweging. ik dwaal er even rond,het is op mijn maat, met echte oude straatjes, ik bedoel niet opgepoetst voor toeristen.drink nog een koffie,al ws het maar omdat het "chez claudine" is. tijd om naar de bib te gaan,abierta a las10horas, de eerste plek die open is met internet, zo zegden ze bij het officina del turismo. waarvan akte,waarvan aktie
vrienden en geburen, ik zit nu wel écht op de route des pélerins. in ieder dorp word je er aan herinnerd, grote borden bij het binnenrijden met steun van de eeg.. na mijn dingen te hebben gedaan in dax wou ik vlug de drukke stad uit. het is middag en voor ik weer in den buiten kom stop ik nog aan een routier, jawel: ok zoals altijd, 11 , oui,oui, tout compris. de vlakke landes zijn voorbij, het landschap verandert weer, klimmen en dalen. later in de middag komen er een paar nijdige hellinkjes. bij het raadplegen van mijn gids boek ik een gîte in navarrenx, per telefoon.het lukt in één keer, moet wel een beetje tempo zetten want ik moet binnen zijn voor 18.30hr. achteraf blijkt het niet echt zo stipt. het is een grote gîte, wel 50 bedden zo schat ik; ingericht door de gemeente in een groot oud huis, ik kom in chambre 3, daar staan zes bedden, geen stapelbedden, de kamer is niet hoog genoeg. practisch ingericht; een soort papieren lakens, nog nooit gezien,maar het lijkt goed. veel opbergruimte in kasten op de gang en onder het bed in een grote schuif, goed sanitair. ik moet een beetje wennen, dat zal van hier af wel meer zo'n massabedoening zijn. ik wandel door navarrenx, een soort vestingsstadje , baskisch ook, ze spelen hier dat rare kaatsspel, de naam is me ontgaan. la patronne vient m'aider: c'est la pelote.. het spel wordt ook een beetje commercieel gespeeld. café- bar st jacques is er een voorbeeld van, ik ga er weg, al vind ik het een mooie meid die de zaak runt.in het midden van de stad vind ik een andere, simpele zaak,"le bar du centre, chez monique et jean pierre" meer naar mijn tand: gewone menu, lekker en ook internet. zo ben ik ineens bij, da's wel leuk. morgen begin ik met een beetje schrik aan het laatste trajekt in frankrijk: ik zit nu nog 20 km van oloron-ste marie, daar begint de beklimming van de somport, de pas in de pyreneëen, ik zag ze al vaag in de verte: zestig kilometer gestaag klimmen, ik doe het wellicht in 2 dagen. duimen,aub, het is mijn groot examen! that reminds me: dank aan allen die reageerden, om niemand te vergeten ga ik geen namen noemen, het is echt leuk een reactie te krijgen. en zij die proberen te mailen zonder dat het lukt tot nu toe: blijven volhouden! wellicht komt het volgend bericht van over de bergen, op een querty-klavier dan, weer ergernis? 91 km,16.0 gem. 563 m stijging, max 131 au revoir, adios!
maandagmorgen,lekkere nacht dank zij de kikkers. ik ruim op mijn gemak mijn boel op en ontbijt met wat me rest. vertrek rond 7 uur met mooi weer; route zoals gisteren. ik kijk uit voor een bakker of om het even wat. maandagmorgen is alles potdicht. alleen in een bar-tabac krijg ik van een mooie maar norse dame koffie, ze heeft het niet zo op toeristen lijkt het. mijn km 1000 valt net op het midden van een kruispunt , een open plek in de bossen van servanches. ik parkeer mijn fiets au milieu du carrefour, trakteer al de passanten met een glas champagne,bloos met al de gelukwensen. voor mezelf hou ik het met water en mijn laatste proviand, één tomaat die me rest. mijn benen zijn niet goed, ik wijt het aan gebrek aan suiker.bijna de hele ochtend op water alleen, zelfs geen druivesap.. in puisseguin, naar st emilion toe wordt de wereld weer bevolkt . aan een villa staat een prachtige kerselaar, ik vraag aan de oma van dienst om er te mogen plukken. het mag, zij schoorvoetend. er hangen zeker een ton kersen, de takken hangen tot in het gazon. na een tijdje komt een madam zeggen dat het welletjes is geweest, zij vreest dat ze tekort komt.. de gierige pin! maar ik ben gered, voel mijn krachten weer komen. de route loopt nu langs de beroemde wijngaarden, pomerol en saint emilion. mooi maar o zo commercieel. ik verlaat de route voor st emilion om te gaan shoppen in het grotere libourne, in een grote carrefour: mij zal het niet meer gebeuren dat ik zonder eten val! voor ik de stad verlaat eet ik nog in een soortement routier, lekker en goedkoop: 14 vin & tout compris.vive la france! van libourne naar brenne wordt de weg gemakelijker. onderweg nog een paar kerselaars aangerand, het is zo verleidelijk en lekker! dan verder naar cadillac, waar ik hoop op een soortement cel in een hopital , een oud gebruik exclusief voor pelgrims. je wordt in een echte cel opgesloten, met wat water en brood nar het schijnt. de cellen zijn reeds bezet door mijn hollandse kameraden, er is verder geen plaats; ik bezoek hen, vind het niet erg dat er geen plek is, boek een leuke b&b 5 km verder. terwijl ik nog bij hen ben barst het onweer los dat er zat aan te komen, beginnend met brokken ijs, even, zo groot als een gebalde vuist: stel je voor dat je onderweg bent! b&b is excellent, zelfs met internet, maar het lijkt op nix: zie mijn verslagen van za/ zo, ik heb ze gelukkig al een beetje kunnen opkalefateren. het diner laat op zich wachten: de gastheer komt maar niet thuis. er is ook nog een oud-koloniaal en zijn relatie. die ouwe knar doet een beetje geleerd en is vooral dwars, zo vindt hij zich blijkbaar interesant. de gastheer probeert ook zijn beste weerwerk, ik zit er een beetje bij voor spek& bonen, het duurt me allemaal te lang, de man staat al 10 minuten met zijn fles te gesticuleren voor hij zijn eerste glas inschenkt, etcetera. het eten is weél enorm lekker: soep van andijvie, dan gebraden duif in een croûte, met groentekrans, de billetjes apart op een brochette, dan een merveilleus gebak met chocolademousse.. ik vlucht uiteindelijk naar de pc, onbeleefd, maar goed..het is ook erg behelpen, ik geef het na een tijdje op. ik wou 's morgens nog wat verder werken maar het internet was niet meer accessible, le patron dormait encore comme je partais et madame n'en connaissait rien.
111 km,14.7 gem. tot stijging 719m,117 max. 45 voor alles: duur maar voor een keer zijn geld waard
eindelijk! na dagen zonder fatsoenlijk internet te hebben geleefd heb ik hier, in st paul -les -dax als eerste werk weer een fatsoenlijk engels theesalon gevonden met een degelijke verbinding. pas evident du tout en france..; om de kwaliteit van mijn verslag ga ik niet chronologisch verder maar naar wat me het dichtst bij is en gemakkelijkst vertelt. gisteren vertrok ik bij cadillac om een uur of zeven, het begon te motregenen. eerst had ik geprobeerd een cel te bemachtigen in het hopital, maar daar was ik te laat bezet ,door mijn hollandse maatjes. ik heb hen bezocht, was blij om het eens te zien maar niet rouwig dat ik iets anders moest vinden. ik had een hele mooie confortabele b&b met gratis maal(offert au pélerins),maar goed ,meer daarover in een ander verhaal. vertrokken met motregen die al gauw gestage regen werd. het heeft niet opgehouden dan net voor de avond. de landes moeten heel mooi zijn bij mooi weer, maar ook gevaarlijk voor zonnebrand en zonneslag. dat risico ben ik mooi ontlopen. omdat het niet echt koud was deerde het me ook niet echt: van de nood een deugd maken. de landes is een enorm uitgestrekt, weinig bewoond gebied, erg verlaten, zo dat ik op een bepaald moment, op de weg genaamd tire-oreilles naar struikroversverhalen, -er is ook nog een tire-veste en een tire-culotte- bang werd: als ik hier lek reed mocht ik zeker een halve dag marcheren. misschien het enige moment dat ik spijt had toch mijn fietspomp niet bij te hebben. het voordeel van die desolaatheid is dan weer dat ik op dezelfde weg, een honderd meter voor me, 2 herten zag opdoemen, omdat ik stilstond hadden ze geen haast, ze gingen rustig de weg over en begonnen pas angstig te rennen toen ik weer in beweging kwam. verder, soms een uur aan een stuk: niets, niemand. er moet hier een vreselijke storm zijn gepasseerd. overal zijn ze nog afgeknapte bomen aan het ruimen.her en der liggen nog electriciteitsdraden langs de grond; indrukwekkend. in de dorpjes waar leven is stop ik plichtsgetrouw om navraag te doen naar un connection internet: meestal zie ik grote ogen van verbazing: men weet van het bestaan, da's al. na een tijdje vraag ik het niet meer. zowat halfweg, in labouheyre, -ik ben er al door zonder ik het weet en bijna weer weg- vraag ik aan een postbode om een restaurantje: hij wijst me een aan dat ik alleen nooit had gevonden, het halve dorp zit er te eten. ik dineer met smaak en voor geen geld, op zijn frans, met voor & wijn &na voor 12.5 terwijl ik stilzit krijg ik koud in mijn natte plunje en ga me tussendoor verkleden met droog spul. het lijkt op te klaren, tot ik 5 minuten op de fiets zit. regenvest weer aan, en trappen: na een tijdje valt het met bakken tegelijk. schuilen kan ik niet, is geen optie ook wegens toch doornat. eigenlijk is het een andere ervaring, het deert me niet echt. ik besluit te fietsen tot taller, een 25 km voor dax: daar is een gîte municipal aangegeven in de gids. een paar keer heb ik de gemeente opgebeld, maar geen gehoor. er is gelukkig toch plaats. er zijn 2 wandelaars, engelse simon en spaanse esther. het is netjes maar piepklein: 2 stapelbedden, een douche en een toilet, een tafel en een frigo in de slaapruimte. een beetje benauwend vind ik maar het gaat.
straks verder, ik moet eerst mijn was afwerken
zo, de was is geplooid,opgevouwen en weer droog weggeborgen, het ging veel vlotter dan de vorige keer. mensen die de route wandelend doen zijn voor mij rare. de spaanse zit in yogazit op haar bed(boven mij) zij is hier al voor de tweede dag, wegens blaren. de engelsman, simon, die uit brussel komt, regels alles: wanneer er gegeten wordt en zo, eerst gaat hij een dutje doen, dan zijn dagboek bijwerken , dan pas samen eten. om de vrede wacht ik, ongeduldig. esther wil tot in compostela gaan, deed al een paar trajekten, afgewisseld met etappes per trein. zij spreekt frans met veel spaanse woorden tussen, een beetje grappig.elle cherche "la femina"niet alleen voor haar maar voor alle vrouwen, ze is psychologe. simon vraagt veel maar geeft zelf weinig antwoord. we drinken nog een fles wijn, die ik ga kopen in de tabac hier tegenover, de vrouw is een beetje boos dat ik achterom ga, het is hun sluitingsdag.. daarna doe ik nog een wandelingetje rond het dorp, je ziet inderdaad meer en anders dan per fiets. ieder wil vroeg vertrekken, dus op tijd naar bed. het opstaan duurt toch lang, ik doe het liever alleen.
127 km 16.5 gem. 366 m omhoog, max stijging 85 m
in 11 dagen reed ik 1225 km. van nu af doe ik minder denk ik, ook al omdat ik aan de voet van de pyreneëen kom;maar ook omdat ik het eerste deel vooral als verplaatsing zag naar wat vanaf nu meer een pelgrimstocht zou moeten worden. amen.
voor het eerst heb ik slecht geslapen : ik hoorde alle slagen van de kerktoren tusen één en vier. veel flitsen van ver en lang geleden houden me uit mijn slaap.peter die bij mij de kamer deelt verhuist naar de sofa: ik maak te veel kabaal, zegt hij later. tegen zeven ben ik op weg. de nevel valt uit de lucht, het is aangenaam want warm. het parelt op de haartjes op mijn armen: mooi.het blijft labeur. in brie koop ik met mijn allerlaatste centen een koffie.,moet noodgedwongen geld gaan pinnen in de stad want in de dorpjes kan dat niet. ik rij naar montmoreau. ik ben net te laat om in te kopen. dat wordt armoe.. in voeux et giget is een eeuwig mooi romaans kerkje annex plein waar ik piknik en siesta doe. weer weg: half afgesproken met p& h in laprade. ik haal het met moeite, maar de gite bestaat niet meer, moet noodgedwongen nog 10 km verder.piet en harry zijn blij me te zien, ze maakten zich al zorgen. omdat alles potdicht is maakt de uitbater eten voor ons, simpel maar genoeg en lekker. ik logeer alleenin een stacaravan , binnen is geen plaats meer. vogels alom en ook veel kikkers die luid kwaken,daar slaap ik altijd goed van
lang en diep geslapen. het inpakken vraagt wat tijd. ik ontbijt bij de lokale bakker, hij is jaloers, wil de trip ook doen pendant sa retraite. ik moet eerst weer helemaal naar beneden in de stad voor ik in de goeire richting kom, dat is pech. ik blijf op de grote weg in de hoop internet te vinden. het lukt na wat navraag in gencay,waar ik inkopen deed in de mousqetaire: de toeristische dienst wijst me naar een engels theesalon, het stikt hier van de gepensioneerde engelsen. bij een lekkere thee raak ik mijn ei kwijt, het is altijd een opluchting te kunnen schrijven. ik rij verder naar het zuiden, wil toh weer op de aangegeven route, de auto's stinken en ik snak naar de frisse geuren van de velden. piknik langs de weg, een nieuwsgierige visser komt poolshoogte nemen. als dessert pluk ik kersen recht van de boom op de hoek van de straat-dus van niemand-, heerlijk. aan kleine dingen merk ik dat ik in het zuiden kom: een citroen ami, een oeroude renault camionette. in het volgend dorp zijn de daken met van die typisch zuiderse pannen gedekt. de route is zwaar,voortdurend op en af, en het weer is broeierig, af en toe een paar druppels ik slaap een half uurtje langs een graskant. kom moeilijk weer weg. om 17.00 hr land ik in nanteuil-en -vallée, een toeristisch plaatsje. er is een halte jacquaire, er is nog plaats. oude bekenden: piet en harry-ze hebben nu een naam- zijn er ook ,en nog een hollander,peter. allen voortijdig gestopt wegens te zwaar. we blijven buiten hangen, de twee hebben restaurant geboekt, ik kook zelf: madame le boucher runt de gite,dus doe ik daar wat inkopen.een lekkere steak, boter krijg ik in het restaurant ernaast, een dik magnum ijs als toetje.. 80 km 15.3 gem 613 m omhoog,max198 meter halte jacquaire: 10
deze auberge wordt een beetje militair gerund: alles met pasjes en achter slot, zo ook mijn fiets.ik kan hier niet weg voor acht uur, ook al door het laat ontbijt. het is erg warm vandaag. de rit loopt meestal vlak op rustige wegen: alleen een paar korte klimmetjes.de dorpen liggen eerder ver ui mekaar. terwijl ik water tank op een kerkhof komen de twee oude belgen me weer voorbijgesjeesd, het is een voortdurend kat- en muisspelletje. ik stop zo om het half uur om te drinken, vind een piknikbank in nouatre, lijkt een garnizoenstadje. ik neem me voor een siësta te doen als de warmte te erg wordt. chatellerault komt er aan. ik lees in de gids dat er een mooie st jacobskerk is en bezoek ze, éen van de eerste monumenten die ik aandoe. de fietsweg naar poitiers ligt slecht: een stukje r.n. die parallel koopt is veel beter voor mijn billen. ook omdat ik anders poitiers niet haal en geen zin heb om te kamperen blijf iker op, ondanks de drukte. de fransen zijn erg charmant voor fietsers op de weg: iedereen vertraagt en/of rijdt in een boog om me heen. je vindt er ook meer accomodatie van eten en drinken dan langs de fietswegen. bij rustpauzes xord ik regelmatig herkend en aangesproken als compostelaganger: bonne route, bonne courage! poitiers ligt beneden, en de auberge weer helemaal boven aan de andere kant.zware laatste loodjes dus. de ame aan de receptie is vriendelijk maar lijkt onbekwaam: de formaliteiten gaan tergend traag. ik beklaag de groep trekkers te voet die binnenspoelen terwijl ik aan de beurt ben. het is hier al een eind buiten het centrum, lijkt op een gemeentelijk domein, erg rustig. de douche doet deugd,zeker na de r.n. er is een klein winkelcentrum vlak hiernaast, ik ben te moe om weer naar het centrum van de stad te fietsen,ik ga binnen iets drinken. tot mijn verbazing is er gekookt in de auberge: na een beetje aandringen wil de kookin nog wel iets in mekaar flanzen: après huit heures, ok? ik ben al blij met om het even wat, het wordt een stevige deugddoende maaltijd. internet is hier niet meer: désolée. bij ons zou dat toch niet kunnen denk ik mijn fiets neem ik best mee op mijn kamer, zo wordt me aangeraden. ik til hem op mijn schouder,enkele trappen op: zo zwaar, dan nog zonder mijn tassen! ik ga vroeg slapen. 117 km 16.7 gem. 571 totaal omhoog, max. hoogte 154 m
de internetverbinding in de auberge de jeunesse waar ik verbleef was vreselijk: duur en helemaal verouderd, ik moest iedere tekst 2 keer over doen wegens 1 aanslag op de drie ontbrekend-en ik typ niet snel. ik was vroeg in tours.hoopte op een wasserette en internet: het ene was er dus wel, de wasserette was niet ver af , dus daarheen. ik ben verbaasd reeds zoveel wasgoed te hebben. onhandig als ik soms ben kreeg ik het ding niet gestart, gelukkig is er een noodnummer . de man belooft in 20 minuten daar te zijn, en is er wonderwel. bleek ik te weinig te hebben ingeworpen! maar eind goed al goed. de toeristische buurt, een paar straten en een pleintje is onaantrekkelijk door de commerciele drukte. een beetje verder zijn les halles: meestal een referentie om eettentjes te vinden. in de eerste zaak word ik geweigerd wegens alleen: désolé, pas de place, hoewel ik lege tafels zie,maar ik begrijp.; een ander zaakje loop ik eerst voorbij maar iets maakt het aantrekkelijk.bingo! het eten is fijn, de bediening aangenaam: als dat geen homo's zijn.. ik vertoef niet lang meer en ga slapen
ik pak in stilte mijn spullen in,probeer alles zo droog mogelijk te houden. alleen de tent is erg nat.'s morgens is het kil, zaak van zo vlug mogelijk warm aangekleed te zijn, ik ben als de dood voor ziek worden nu,maar tot hier toe lukt het aardig.je zou denken:naar het zuiden wordt het beter maar in de reisverslagen die ik las is het hoog in spanje dikwijls nat, en dus koud. het is nog net niet licht als ik op de fiets zit, ik moet mijn houding een beetje zoeken voor mijn zitvlak. na een eindje gaat het wel.het is een vrije dag, en de fransen houden zich daar aan. voor 9 u komm ik geen kat tegen.in ieder dorpje hoop ik op een bakker, niet dus.zelfs in vendome, toch al een echte stad,geven ze niet thuis. ik laat me daar de eerste keer weer meeslepen in een afdaling,en rij verkeerd. het is niet de laatste keer vandaag. je moet ook zo goed op de weg letten bij het afdalen, als ik klim heb ik meer tijd om op de aanwijzingen op mijn scherm te letten... het weer is zwoel, hoewel niet echt zonnig. ik smeer me toch in. er is sprake van "orages", ik voel ze naderen. tegen tienen vind ik eigenlijk een bar met koffie en een bakker met broodjes. ze krijgen hier nogal wat compostelagangers over de vloer, nu vooral hollanders, volgende maand verwachten ze meer belgen. tegen de middag foerageer ik in chateaurenault, ik heb al in de gaten dat het anders riskant wordt. even buiten de stad begint het te rommelen. ik loer naar schuilplaatsen: een leegstaande schuur, een open garage naast de weg..als het onweer losbarst- het is er opeens zit ik redelijk confortabel in een ruime bushalte. j'ai du vin,du pain, du boursin en nog een paar lekkere dingetjes.. na een uurtje kan ik verder, het houdt toch niet echt op,maar mijn regenkledij is ok en voor de ergste vlagen schuil ik nog even onder een grote eik. naar tours toe is het nog erg klimmen door vouvray. veel nieuwe wijngaarden zijn geplant.
