de dag begint zoals gewoonlijk in de albergues:vroeg en rommelig. het weer is veranderd, de dreiging van regen is sterker en de wind is helemaal gedraaid van richting,een koude wind op kop. we zijn er alletwee door verrast en moeten stoppen om warmere spullen aan te trekken. het loopt verder nog altijd lekker, al komt er zel verandering in het landschap. het vlakke rijke poldergebied- deed me erg aan het waasland denken, ook door de populierenbossen- wordt schraler en meer heide-achtig. het heuvelt ook stilaan weer.dat maakt het boeiender, erika is opgetogen, dus ik ook een beetje. we stoppen regelmatig,voor een cafe con leche voor haar, cafe solo doble of grande per me. we kopen samen in, we delen automatisch,kopen vooral niet te veel want het eten bewaart niet lang. we stoppen in een stadje waar het marktdag is:nix bijzonders, als overal,maar toch altijd leuk. we piknikken, blijven even liggen,al is het wat fris als de zon weg is. het schiet goed op, rond tweeen komen we in astorga, een mooie heel nette provinciehoofdstad. zullen we hier maar blijven? iets verder begint de weg weer te klimmen,800 meter hoogteverschil in 30 km, ik ben er een beetje ongerust over, wil de anvang van de klim nog maken. we pauzeren,het valt erika tegen dat alle monumenten nog dicht zijn. na enig aarzelen vertrekken we.
als we goed en wel de stad uit zijn wil erika niet meer verder, besluit terug te keren. ik ga door, we hebben alle twee spijt maar elk gaat zijn weg, onverwacht. na een tijdje kan ik mijn pet wel opeten van spijt. het waait stormachtig, harde wind tegen en de weg klimt gestaag, onweer in de ucht, het wordt koud. ik ben alleen op de wereld, het vordert tergend langzaam, een eerste dorpje, mooi, maar het boeit me niet. 7 km klimmen naar het volgende en de wind en kou worden alleen maar erger. ik haal het net voor het erg begint te regenen,gelukkig mag mijn fiets mee binnen in de eenvoudige herberg, waarschijnlijk een omgebouwde stal. ik drink wat wijn, 2 duitse dames zijn hier te voet gestrand en hebben hier gegeten,slapen in de kleine albergue hier. ikwacht het einde van de regen af en druip verder,nog 8 km naar rabanal de camino waar ik wil blijven overnachten. het is een zware tocht, ik heb lood in de benen. de mooiste albergue is volzet, er is gelukkig nog een andere,zonder internet maar ze verwijzen me naar een van de bar-restaurants waar wel aansluiting is. die net nu niet werkt! ik drink wat, ga nog ergens anders eten, zit alleen aan tafel. ongevraagd komen 2 dames bijzitten, een amerikaanse en eendeense, wandelaars. we babbelen wat, voertaal engels, eten samen, ik doe mijn verdriet van vandaag uiten, de deense begrijpt: ik zou erika moeten opbellen,zegt ze. ik had ondertussen al een sms gezonden, waar ik geen reactie op krijg. voel me doodongelukkig. drink een klein stukje in mijn kraag(moet morgen wel klimmen) en ga dan maar naar bed. ik val als een blok in slaap, gelukkig maar.
