eindelijk! na dagen zonder fatsoenlijk internet te hebben geleefd heb ik hier, in st paul -les -dax als eerste werk weer een fatsoenlijk engels theesalon gevonden met een degelijke verbinding. pas evident du tout en france..; om de kwaliteit van mijn verslag ga ik niet chronologisch verder maar naar wat me het dichtst bij is en gemakkelijkst vertelt. gisteren vertrok ik bij cadillac om een uur of zeven, het begon te motregenen. eerst had ik geprobeerd een cel te bemachtigen in het hopital, maar daar was ik te laat bezet ,door mijn hollandse maatjes. ik heb hen bezocht, was blij om het eens te zien maar niet rouwig dat ik iets anders moest vinden. ik had een hele mooie confortabele b&b met gratis maal(offert au pélerins),maar goed ,meer daarover in een ander verhaal. vertrokken met motregen die al gauw gestage regen werd. het heeft niet opgehouden dan net voor de avond. de landes moeten heel mooi zijn bij mooi weer, maar ook gevaarlijk voor zonnebrand en zonneslag. dat risico ben ik mooi ontlopen. omdat het niet echt koud was deerde het me ook niet echt: van de nood een deugd maken. de landes is een enorm uitgestrekt, weinig bewoond gebied, erg verlaten, zo dat ik op een bepaald moment, op de weg genaamd tire-oreilles naar struikroversverhalen, -er is ook nog een tire-veste en een tire-culotte- bang werd: als ik hier lek reed mocht ik zeker een halve dag marcheren. misschien het enige moment dat ik spijt had toch mijn fietspomp niet bij te hebben. het voordeel van die desolaatheid is dan weer dat ik op dezelfde weg, een honderd meter voor me, 2 herten zag opdoemen, omdat ik stilstond hadden ze geen haast, ze gingen rustig de weg over en begonnen pas angstig te rennen toen ik weer in beweging kwam. verder, soms een uur aan een stuk: niets, niemand. er moet hier een vreselijke storm zijn gepasseerd. overal zijn ze nog afgeknapte bomen aan het ruimen.her en der liggen nog electriciteitsdraden langs de grond; indrukwekkend. in de dorpjes waar leven is stop ik plichtsgetrouw om navraag te doen naar un connection internet: meestal zie ik grote ogen van verbazing: men weet van het bestaan, da's al. na een tijdje vraag ik het niet meer. zowat halfweg, in labouheyre, -ik ben er al door zonder ik het weet en bijna weer weg- vraag ik aan een postbode om een restaurantje: hij wijst me een aan dat ik alleen nooit had gevonden, het halve dorp zit er te eten. ik dineer met smaak en voor geen geld, op zijn frans, met voor & wijn &na voor 12.5 terwijl ik stilzit krijg ik koud in mijn natte plunje en ga me tussendoor verkleden met droog spul. het lijkt op te klaren, tot ik 5 minuten op de fiets zit. regenvest weer aan, en trappen: na een tijdje valt het met bakken tegelijk. schuilen kan ik niet, is geen optie ook wegens toch doornat. eigenlijk is het een andere ervaring, het deert me niet echt. ik besluit te fietsen tot taller, een 25 km voor dax: daar is een gîte municipal aangegeven in de gids. een paar keer heb ik de gemeente opgebeld, maar geen gehoor. er is gelukkig toch plaats. er zijn 2 wandelaars, engelse simon en spaanse esther. het is netjes maar piepklein: 2 stapelbedden, een douche en een toilet, een tafel en een frigo in de slaapruimte. een beetje benauwend vind ik maar het gaat.
straks verder, ik moet eerst mijn was afwerken
zo, de was is geplooid,opgevouwen en weer droog weggeborgen, het ging veel vlotter dan de vorige keer. mensen die de route wandelend doen zijn voor mij rare. de spaanse zit in yogazit op haar bed(boven mij) zij is hier al voor de tweede dag, wegens blaren. de engelsman, simon, die uit brussel komt, regels alles: wanneer er gegeten wordt en zo, eerst gaat hij een dutje doen, dan zijn dagboek bijwerken , dan pas samen eten. om de vrede wacht ik, ongeduldig. esther wil tot in compostela gaan, deed al een paar trajekten, afgewisseld met etappes per trein. zij spreekt frans met veel spaanse woorden tussen, een beetje grappig.elle cherche "la femina"niet alleen voor haar maar voor alle vrouwen, ze is psychologe. simon vraagt veel maar geeft zelf weinig antwoord. we drinken nog een fles wijn, die ik ga kopen in de tabac hier tegenover, de vrouw is een beetje boos dat ik achterom ga, het is hun sluitingsdag.. daarna doe ik nog een wandelingetje rond het dorp, je ziet inderdaad meer en anders dan per fiets. ieder wil vroeg vertrekken, dus op tijd naar bed. het opstaan duurt toch lang, ik doe het liever alleen.
127 km 16.5 gem. 366 m omhoog, max stijging 85 m
in 11 dagen reed ik 1225 km. van nu af doe ik minder denk ik, ook al omdat ik aan de voet van de pyreneëen kom;maar ook omdat ik het eerste deel vooral als verplaatsing zag naar wat vanaf nu meer een pelgrimstocht zou moeten worden. amen.
