ik word wakker met de anderen, rond een uur of zes, maar heb niet veel zin om te vertrekken,ben niet gehaast. loop wat rond in het dorp en vind nog een albergue, met internet. twee dagen nix geschreven, ik moet mijn ei kwijt. neem ondertussen een beter desayunio, zo noemen ze hier het ontbijt. er is zelfs boter bij, een uitzondering.ik schrijf mijn ding van gisteren,dat valt niet mee:moeilijk om je eigen missers onder ogen te zien. dan ga ik mijn boeltje inpakken. controleer toch mijn gsm: er is een antwoord binnen gekomen van erika, ze is onderweg! had vanmorgen pas mijn bericht gelezen.. eind goed, al goed, we praten wat bij. en dan vertrekken weweer samen, nog een zware beklimming. zij is een geroutineerde fietser, een echte berggeit. het gaat me gemakkelijker in haar spoor dan alleen te fietsen. de berg is zwaar natuurlijk, maar mooi. de somport was nog mooier. we zijn boven aan het "cruz de ferro",een monument in de camino.ieder brengt een steentje mee van thuis of onderweg, het is symbolisch voor de zorgen die je wil achterlaten. het pakt me ontzettend, ik blijf daar een hele tijd alleen rondhangen, plaats mijn steentje onder het kruis,laat mijn gevoelens de vrije loop. het lucht op, maar bevrijdt niet echt. omdertussen regent het, het is bitter koud, ik trek al de kleren aan die ik bijheb, net als anderen. we vertrekken weer, erika was bij een hele groep mensen uit augsburg die met een bus kwamen, ze hielden een gebedsdienst en zongen, ik hoorde het op de achtergrond,was daar niet echt bij. er volgt een korte afdaling en een klim naar de volgende top, ik moet even van mijn fiets. meer dan tien graden kan ik niet aan, een man die het wel probeert gaat tegen dek. hij had voeger al miserie met zijn versnellingen, goed materiaal is toch belangrijk.. dan volgt een afdaling van een 15 kilometer. de regen en hagel slaat met tijden in mijn gezicht, het belemmert voluit gaan. doorkoud kom ik beneden, en wacht op haar, zij daalt langzamer. alsof we iets te vieren hebben gaan we -voor pelgrims'doen - uitgebreid eten, verstaan niet wat op de kaart staat en laten de chef zijn gang gaan. het is lekker. na het eten gaan we niet ver meer door, beiden een beetje bedwelmd door de wijn. een korte maar mooie dag na een dutje gaan we even de stad in, heel gezellig. tapa's en zo. nu is erika naar de gebedsdienst, ik ga bij deze naar bed of zo, er is geen bar in huis..
de dag begint zoals gewoonlijk in de albergues:vroeg en rommelig. het weer is veranderd, de dreiging van regen is sterker en de wind is helemaal gedraaid van richting,een koude wind op kop. we zijn er alletwee door verrast en moeten stoppen om warmere spullen aan te trekken. het loopt verder nog altijd lekker, al komt er zel verandering in het landschap. het vlakke rijke poldergebied- deed me erg aan het waasland denken, ook door de populierenbossen- wordt schraler en meer heide-achtig. het heuvelt ook stilaan weer.dat maakt het boeiender, erika is opgetogen, dus ik ook een beetje. we stoppen regelmatig,voor een cafe con leche voor haar, cafe solo doble of grande per me. we kopen samen in, we delen automatisch,kopen vooral niet te veel want het eten bewaart niet lang. we stoppen in een stadje waar het marktdag is:nix bijzonders, als overal,maar toch altijd leuk. we piknikken, blijven even liggen,al is het wat fris als de zon weg is. het schiet goed op, rond tweeen komen we in astorga, een mooie heel nette provinciehoofdstad. zullen we hier maar blijven? iets verder begint de weg weer te klimmen,800 meter hoogteverschil in 30 km, ik ben er een beetje ongerust over, wil de anvang van de klim nog maken. we pauzeren,het valt erika tegen dat alle monumenten nog dicht zijn. na enig aarzelen vertrekken we.
als we goed en wel de stad uit zijn wil erika niet meer verder, besluit terug te keren. ik ga door, we hebben alle twee spijt maar elk gaat zijn weg, onverwacht. na een tijdje kan ik mijn pet wel opeten van spijt. het waait stormachtig, harde wind tegen en de weg klimt gestaag, onweer in de ucht, het wordt koud. ik ben alleen op de wereld, het vordert tergend langzaam, een eerste dorpje, mooi, maar het boeit me niet. 7 km klimmen naar het volgende en de wind en kou worden alleen maar erger. ik haal het net voor het erg begint te regenen,gelukkig mag mijn fiets mee binnen in de eenvoudige herberg, waarschijnlijk een omgebouwde stal. ik drink wat wijn, 2 duitse dames zijn hier te voet gestrand en hebben hier gegeten,slapen in de kleine albergue hier. ikwacht het einde van de regen af en druip verder,nog 8 km naar rabanal de camino waar ik wil blijven overnachten. het is een zware tocht, ik heb lood in de benen. de mooiste albergue is volzet, er is gelukkig nog een andere,zonder internet maar ze verwijzen me naar een van de bar-restaurants waar wel aansluiting is. die net nu niet werkt! ik drink wat, ga nog ergens anders eten, zit alleen aan tafel. ongevraagd komen 2 dames bijzitten, een amerikaanse en eendeense, wandelaars. we babbelen wat, voertaal engels, eten samen, ik doe mijn verdriet van vandaag uiten, de deense begrijpt: ik zou erika moeten opbellen,zegt ze. ik had ondertussen al een sms gezonden, waar ik geen reactie op krijg. voel me doodongelukkig. drink een klein stukje in mijn kraag(moet morgen wel klimmen) en ga dan maar naar bed. ik val als een blok in slaap, gelukkig maar.
ola! aqui emilio! omdat het organisatorisch eenvoudiger is en hier beter in de mond ligt noeñ ik hier emilio, miel verstaan ze niet en kunnen ze niet schrijven ook,vandaar..
de dag begint vroeg, er is een speruur van 06.00 maar altijd zijn er die zich daar niet aan storen dus begint het geritsel en soms het luide praten(italianen of spanjaarden)een half uurtje vroeger. het heeft nog niet geregend, de dreiging blijft in de lucht hangen. een bar bedient pelgrims vanaf half zeven, het is er zo druk dat ik wegrij zonder koffie. de weg is vlak, zo vlak is het nog niet geweest sinds ik thuis ben vertrokken. en de wind in de rug maakt dat het de gemakkelijkste en snelste rit wordt tot nu toe gereden. een fransman beent me bij, het praten verveelt me algauw, ik laat hem rijden. de wandelaars ben ik blijkbaar al voor: de camino voor de wandelaars is niet altijd gelijklopend, ik kon ook hun trajekt nemen wegens fietsbaar maar deed het niet wegens de drukte, als je de hele tijd stoort is dat voor mezelf en voor hen ook vervelend. na een goed uur zie ik een bar- hotel in de verte: er is koffie, maar de bakker is nog niet langs geweest, de knappe spaanse wil me wat toast aansmeren maar ik bedank. er zijn wat pelgrims, hun bagage staat klaar aan de balie om opgehaald te worden, dat stapt veel gemakkelijker natuurlijk. de bakker komt net als ik vertrek, ik neem een brood mee,zal piknikken zodra ik een geschikte plek vind. algauw is er een mooie ingerichte plek. er komt wat bekend volk langs op de fiets,ze groeten, rijden voorbij. niet zo erika! we hebben gisteren een tijdje gelijklopend, niet samen gereden, en af en toe wat gebabbeld, zij is een praatvaar die ook een hondje met een hoedje op groet.. ze komt bijzitten,eet wat mee. als we willen vertrekken heeft ze een lekke band. ze kan het best zelf,al heeft ze last van reumavingers, ik bewonder haar ingesteldheid. met tweëen is het zo geflikt, alleen werkt haar fietspomp niet goed, ik heb er geen bij. dan komt er als uit de lucht gevallen een assistentiewagentje langs die een groepje wielertoeristen begeleidt, nu is het een fluitje van een cent. samen gegeten, samen een band gerepareerd, we spreken zo'n beetje af om in mekaars buurt te blijven, want echt samenrijden gaat wat moeilijk. af en toe wacht de een dus de ander op. het is heel gezellig.
bij sahagun spreken we af in het stadsmidden, ik wil eerst een paar boodschappen doen: ik rij daarnade stad 2 keer door, geen erika te zien.heeft ze zich bedacht en is ze doorgereden? na een tijdje rij ik teleurgesteld verder,alleen. ik maak een stop een eind verder. komt daar aangesjeesd: erika! allebei blij.. vanaf nu rijden we samen. we plannen te stoppen, al is het vroeg in de middag, in mansilla, een 25 km voor leon. het mag niet zijn: de enige albergue geeft nu al compledo, er zit nix anders op dan door te rijden, gelukkig blijft het vlak, het loopt echt lekker: we stoppen regelmatig even, nemen een voetbad in een van de irrigatiekanaaltjes,lekker. we rijden de stad in volgens haar roadboek, dat verschilt soms van het mijne,maar alle wegen leiden toch naar leon, so what, zij content, ik ook.
omdat het al laat in de namiddag wordt boeken we eerst een plek,in een grote katholieke albergue midden in de stad. katholiek betekent strikte regels, ik had liever anders. het is er erg druk. de non van dienst wijst ons 2 aaneengeschoven bedden: zij begrijpt... na douchen en zo trekken we de stad in, die kleiner en vriendelijker oogt dan burgos. we dwalen rond en verdwalen een beetje: terijl erika de kathedraal bezocht was ik in het officina de tourisno waar ik een stadsplan kreeg, het helpt niet veel. niet erg, we komen er uit,zoeken iets om te eten, al hebben we al een paar keer tapa's gehad. als echte toeristen voelen we ons achteraf een beetje bij de neus genomen,maar erg is het allemaal niet. erika wil de gebedsdienst bijwonen, ik kruip vroeg in bed. we slapen in, hand in hand. 's nachts word ik wakker van de zwoele atmosfeer in de zaal en het vele gesnurk. ik verhuis naar buiten,gelukkig heb ik mijn matrasje bij, en slaap lekker in de koelte.tegen de morgen ga ik weer binnen liggen, ik geniet op een of andere manier van de drukte 's morgens en wil erika zien wakker worden
gisteren was een van de gasten van dienst om de deur te openen, ik krijg de kriebels, het lijkt wel een slotklooster,wel erg luxueus het enige gebouw dat ik de moeite waard vond op mijn wandeling door burgos was de kerk-kapel van st clara: intiem door zijn kleinschaligheid,het hoort bij een slotklooster. bij het binnenkomen zag ik een uittalraam met lekkere gebakjes. er was geen deur, nix. een dame komt binnen belt aan, een draailuik draait een slag. ze geeft haar bestelling door en even later wordt er weer een slag gedraid en liggen de gebakjes klaar! vroeger bestond in brugge ook zo'n klooster, de mensen droegen er eieren om het weer goed te bestellen, nu snap ik waar die nonnen met al die eieren bleven. de kapel zelf was ingetogen mooi, spanjaarden lopen gemakkelijk even een kerk of kapel binnen, je vindt er altijd wel iemand in gebed. 1 non zag ik daar ook, achter tralies. ook dat herinner ik me van vroeger. op dak boven de klokketoren zat een copleet gezin ooievaar, midden in de grote stad. sindsdien let ik er op en je ziet geen kerken zonder. in de albergue waren we maar met 5 gasten, vier gingen naar de mis.. juist geraden ook tijdens het eten ontbrak de sfeer van de vorige albergue. om negen uur wou ik nog even stappen maar werd vriendelijk maar streng binnen gehouden, alles al potdicht afgesloten. vroeg naar bed dan maar. marie-noelle wil er nog een paar vangen voor een godsienstoefening maar vangt nul, maar goed ook. als ik bedank voor het onthaal word ik verzocht het morgen uit te drukken in de donativo (vrijwillige bijdrage) ik slaap minder goed wegens minder gereden. gelukkig is afgesproken om 6 uur in plaats van 7 op te staan. het ontbijt is ruimerdan anders, zelfs met boter en pittige kazen. ik spijs de kas met meer dan anders. tegen dat ik vertrek wordt gemopperd over de gierigheid van de pelgrims van vandaag.. controleert dat mens dan iedere gift? deze albergue wordt nooit een succes met die ingesteldheid , het mag nog met goud behangen zijn! ik ben blij dat ik burgos kan verlaten,een slechte episode. de morgen is mooi maar voorlopig koud. een hollander die hier vroeger ook is geweest vindt de weg naar buiten de stad niet, ik neem hem op sleeptouw, fluitje van een cent per gps. als gewoonlijk bij het verlaten van de stad een hele klim, maar het gaat goed vandaag. weldra in de vlaktes-naar spaanse normen toch -van de tierra de campos, weer een heel andere streek, weids, veel grote akkers en veeboeren midden in de dorpen: ik zie een meelsilo van een varkensbedrijf pal naast de kerk, tegen de middag liggen bij de dorpen overal verse schapekeutels, die beesten worden binnengedreven bij grote warmte. koeien kom je nauwelijks tegen, slechts een paar keer zag ik een stal , die worden binnen gehouden het jaar door, maar dat heb je wel meer,ook in andere landen. veel fietsvolk op de weg, vooral nederlanders, ook een paar vrouwen. ik trek een tijdje gelijk op met een duitse erica aus hamburg,maar elk gaat toch verder in zijn eigen ritme. misschien treffen we mekaar vanavond,we rijden alle twee naar carrion de los condes, ik ga er al voor de naam alleen. marie noelle gaf me een adres hier, daar ga ik dus zeker niet naar toe. ik vraag raad aan een bakkerin waar ik een broodje en zo eet, ze wijst me naar het beste van drie- het is een hele toestand om het uitgelegd te krijgen in het spaans,maar het lukt toch- , zo kom ik in een echt... klooster terecht, bij nonnen die een ongebruikte school mooi hebben omgebouwd, maar echt wel nonnen van een oude stempel. het ziet er goed uit, lekker gedouchet en al een fles wijn en zo gekocht. ik blijf hier rustig wat hangen. van in mijn bed kijk ik naar een ooievaarskoppel die op de kapel zitten te tateren. misschien ga ik uit mezelf wel eens naar de kapel? er is nix gesuggereerd in die zin. maar eerst nu . apero en dan eens kijken om uit te gaan eten. vamos!
om de samenhang een beetje te respecteren vul ik vorig bericht maar aan, ik heb zelf moeite om anders de chronologie te volgen. ver ben ik niet meer geweest. hier buiten op de oude speelkoer was ik praktisch alleen, een spanjaard zat zijn blaren te verzorgen maar de conversatie vlot nirt in die taal,en zij spreken geen ander (waarom ook? zij zijn thuis!) ook drie andere spanjaarden die in de keuken hun potje maakten,vispaëlla die er heel lekker uit zag - ik heb de indruk dat veel spaanse mannen koken- hadden geen boodschap aan mij. ik dacht even te zonnen maar, zeven uur 's avonds,was het ondraaglijk in de zon, dus alleen in de schaduw. ik ga het dorp in, een authentiek spaans maal wordt pas vanaf half negen geserveerd, en ik wil geen toeristische troep. ik dartel van de ene terras naar de andere, beland wegens gebrek aan een terras in een druk beklante zaak waar de tv staat op stierengevechten.ik volg mee, geboeid. andere sport op tv als voetbal en wielrennen kan me niet bekoren, dit wel, ik leef mee omdat ik vroeger met andre,toen twee zielen in een zak verschillende kwaaie dieren gingen pakken, just for fun.. om 9 u kan ik eindelijk eten,dan ben ik nog de eerste. vissalade zonder sla, dan vlees, ik weet niet wat ik bestel maar het blijkt rundsstaart te zijn die in schijfjes gebakken is. mij allemaal ok. met de wijn in samen 9,ijsje toe. mij hoor je niet klagen. by the way, over cijfers: albergue hier:. 7 gisteren gaf ik 20, wat niet genoeg bleek
01/06 74 km,13.8 gem. 844 m klim 826 m hoogte 02/06 58km 15.6 gem 692 m 1034 03/06 100km 15.3 gem 659 988 see you tomorrow. het is hier zo drukkend dat het niet anders kan dan het moet onweren, ik hoop`op vannacht en niet morgen
het geheel van deze albergue geeft me een beetje het gevoel van een sekte. in mijn jeugdjaren was de taizé-beweging erg in en daar lijkt het op,later zie ik inderdaad een boekje over taizé liggen. zo ben ik dus de enige die aan de wijn is voor het eten, een andere zit prevelend als een jood aan de klaagmuur, ik ben een vreemde eend. het gezelschap, een twintigtal,bestaat in hoofdzaak uit duitsers, dan spanjaarden, 2 polen, een italiaan en een belg, de enige per fiets. het groepseten wordt bereid door drie valencianen, een paëlla die voortreffelijk smaakt: op inatiatief van de spanjaarden wordt nadien gezongen, begeleid door handgeklap. het werkt aanstekelijk en iedereen doet mee,maar niemand neemt over..leuke boel. de info wordt simultaan vertaald door vrijwilligers in het duits en het engels, iedereen begrijpt dat niemand voor es uur mag opstan uit respect voor de slaap van de anderen. de bijdrage,"donativo", is naar eigen godsvrucht en vermogen te bepalen, zij hebben ieder jaar overschot dat naar caritas gaat. ieder gaat naar de gebedsdienst, alleen een belg niet. het duurt lang, ikben al klaar met douchen en een korte wandeling in het stille mini-dorp. slapenstijd, elk een dunne matras op de vloer. het is wel allemaal kraaknet. ieder slaapt tot zes uur, dan is het algemene vlucht naar egypte. het ontbijt is sober: sneetjes brood met confituur, daar zal ik niet ver op rijden.. een beetje na de anderen vertrek ik, toch nog vroeg, het is nog koud,zeker als je in schaduw rijdt. ik neem de routewe naar burgos,ver van de grote weg. het is enig stil en mooi: voor half negen kom ik geen kat tegen, wel een hert in de verte, dat door een tarweveld springt als een hordenloopster. de frisse lucht draagt nieuwe onbekende geuren. de weg loopt gemakkelijker dan gisteren, alds het zo doorgaat ben ik op de middag in burgos: bij de kruising van de grote weg is een routierrestaurant, ik eet er een stevige sandwich. vor ik in de drukte van burgos kom stop ik om mijn natte was,gisteren niet meer gedroogd in de dauw, te laten drogen, ondertussen doe ik een dutje in de felle zon. p&h herkennen mijn fiets , we babbelen wat bij, zij blijven morgen ook nog in burgos(waarschijnlijk). ik tik het adres ,vanmorgen gekregen van de man in de vorige,van een albergue in mijn gps en rijd er moeiteloos naar toe: ik ben er een half uur voor openingstijd en ga iets drinken, laat mijn fiets voor de gesloten deur. marie-noëlle,de verantwoordelijke , ontvangt me met lichte paniek omdat ik zo maar mijn fiets parkeerde. het centrum is aan- in een kerk gebouwd, ik moet hem onmiddellijk daar in parkeren. de albergue is midden in de stad en heel chique, ook van christelijke school natuurlijk net als de vorige.
pelgrim zijn is ook toerist zijn, dus trek ik nadat ik ben geïnstalleerd de stad in. het is 35 jaar geleden dat ik er was, ik herken nix meer. de stad is gezwollen. burgos was toen als baskische hoofdstad,zo`n beetje een zusterstad voor flaminganten, dezelfde vrijheidsstrijd.. nu heeft dezelfde stad een beetje de wrange associatie van nodeloos zinloos hard geweld, wat een pleonasme.... het is erg warm, het zonlicht is te scherp met al die witte gebouwen. ik ben geen stadstoerist, en vind mijn draai niet, drink hier een glas en eet daar een ijsje. veel zaken en gebouwen, de kathedraal &zo, zijn dicht, ik vind het niet erg. ik slenter terug naar mijn stek.misschien is er meer te beleven op religieus vlak?
teerbeminden, het leven van de pelgrim is zwaar maar o zo mooi. voor het ogenblik zit ik in de bibliotheek van de officina de turismo de santo domingo de la calzada te werken op een acceso internet for free. het was een verademing in het stadje aan te komen, de hele morgen heb ik gevloekt op mijn benen, ik kwam zo moeilijk vooruit. over de middag rust ik toch, dus blijf ik hier ineens tot na de grootste hitte, tegen een uur of vier. eten doe ik niet echt, ik kreeg een ruim bord tapa's, calamares, daar kan ik het wel mee doen. en straks ga ik winkelen in de eerste supermercado die ik tegenkom op spaanse bodem, non serramos over de middag, uitzonderlijk hier.ook het off. de tourismo blijft open, leuk, kan ik op mijn gemak jullie op de hoogte brengen. al bij al ben ik toch meer opgeschoten dan ik dacht. ik liep daarnet even door het stadje,heel erg op pelgrims gericht, er komt hier wat langs, met honderden. plots duiken piet en harry op, een blij weerzien. we praten wat bij, op zijn hollands, dus op straat. piet wil altijd verder,onrustig. misschien zie ik ze vanavond weer. het is een geruststelling als ik hen bezig hoor: mijn benen zijn prima, het is echt de weg. na vals plat ontstaat een nieuw begrip:valse afdaling,dat is als na een klim je de top over lijkt te zijn en al wil schakelen naar een hogere versnelling. het blijft echter klimmen,alleen in mindere mate!dodelijk voor de benen en de moraal... hier staat de kerk met de kip en de haan, die gaan we samen bekijken. ik zie alleen een vette kip op een stok, dat beest is zo immens dat ik vermoed dat de plaatselijke koster ze erop heeft gezet, dat beest leeft wel maar kan zich niet bewegen,laat staan zelf op die stok vliegen. de haan geeft niet thuis. er is hier een mooie tentoonstelling over de camino, en nog een over de stad en zo,je moet een cape aantrekken en je wordt in de omgeving geprojekteerd, hoe noemt dat? ik ga het uitproberen, vertel straks misschien meer. nu eerst nog een beetje vertellen van gisteren..
interactief, zo noemt zo'n tentoonstelling heel mooi van opzet, veel musea bij ons kunnen daar een punt aan zuigen. de dame die de zaak runt putte haar op alle mogelijke manieren uit, sprak alle talen maar alleen spaans goed, deed de films lopen, allemaal voor mij allleen, het was een beetje genant maar wel mooi gedaan. ik ken nu tenminste de historie van de hen en de haan in de kerk,en weet dat ik hier op 550 km ben van compostela. onthaasten is dus de boodschap, al zijn er nog 2 klimmen a la somport in het verschiet. de supermercado is spaans van origine, ikvind er moeilijk mijn weg in, zie te weinig fruitaanbod... om half vijf ga ik weer op weg naar belorado, waar p&h zullen overnachten, zij volgen een redelijk strikt schema, doen al de plaatsen aan die ze hebben gekregen van een voorganger: het is warm, ik stop regelmatig. word bij een van mijn stops op de vingers getikt door door de guardia civil op de motor wegens ongeoorloofd kruisen van de weg, ik stak over om te rusten in de schaduw. het blijft ondanks de dreigende taal van scribere en zo bij een waarschuwing. belorado is lang niet zo mooi als het klinkt, er zijn verschillende albergues maar ik vind er geen een, zoek eigenlijk ook niet erg want wil hier eigenlijk niet blijven. 5 km verder is een piepklein dorpje, daar vind ik de albergue heel gemakkelijk. het is er heel gemoedelijk, om 8 uur is er eten, spijtig dat de enige kroeg waar ik nu zit dan sluit: ik neem een fles wijn mee. voor de verandering houdt een duitser als vrijwilliger de eenvoudige albergue open. er is straks een soort gebedsdienst, ik voel me niet geroepen en ga dan ondertussen douchen en zo. by the way, ik ben niet de enige die schrijft. iedere pelgrim houdt op zijn minst een dagboek bij. en bloggen of internetten valt hier veel beter mee dan in frankrijk. adios!
meisjes en jongens, ik wil jullie niet tot in den treure vervelen met hoe zwaar de camino wel is:het is zwaar, dag na dag,punt. maar al de pelgrims zijn het er over eens: na een douche en en eerste glas glijdt de vermoeidheid en de last weg en blijft er een zeer goed gevoel over. de route: ik verliet puento de la reina,klimmend tot in logrono, dan als cadeautje een 20 km gezapig door een vallei tot navarrete.om logrono te verlaten wel een2 km cyclo cross parcours gedaan,met de beladen fiets.. 's middags gestopt in los arcos, glaasje wijn en goeie tapa's. even gebeld met mijn mama, die blij verrast is en bezorgd. zij leest gretig mijn blog op de pc van mijn zus, da's ook de eerste keer dat ze op computer gaat. dan doorgereden naar viana, het is twee uur,dat wil zeggen eten en een siësta. ik slaap ruim een uur in een soort stadsparkje, geen kat te zien, een lekker fris windje..het is nog warm dan, maar er volgen geen zware klimmen meer. logrono is voor de rioja wat bordeaux is voor de franse wijn. mooie stad maar mij te groot, daarom rijd ik verder naarnavarrete. ik krijg geen kamer wegens te duur in een mooi hotel, wordt vriendelijk verwezen naar de albergue, bij een boer midden in het dorp, krijg een mooie plek: een kamer van drie, geen stapelbedden,met eigen sanitair.de baas leidt me rond door de rest van de albergue, er is een wasmachine, hij doet mijn was en hangt ze op,da's mooi meegenomen om te eten ga ik terug naar het hotel dat een nenu de peregrino afficheert: dit keer bingo! de bediening is super, er is keuzemenu, ik neem paëlla, dan -voor het erst in mijn leven- merlaan,lekker, en een eigenbereide verse yoghurt. alles met een super wijntje uit de streek. het is mijn beste maaltijd van lang voor ik vertrok,beter dan wat ik vond in frankrijk..adres:hotelreysancho.com . daar waren nog 5 pelgrims drie, eenbelgische, een italiaan en een jonge koreaan, stappen al dagen tesamen,met voertaal engels een duitser en een nederlander nodigen me uit bij hen te zitten, ik eet liever alleen, ga beleefdheidshalve even bij hen. dan ga ik buiten op het terras genieten van nog een copa van die lekkere rioja. rondom mij allen locals, als naar gewoonte met kleine kinderen ondaks het late uur. het is volop genieten
menu peregrino: 12 de wijn op terras 1 per glas albergue el cantaro 10, de was 3
