Samen met Volkert de stad ingetrokken op verkenning. Veel was er niet te zien... Op 1,5u waren we rond en echt iets interessants waren we niet tegengekomen. En wat doet een mens dan met de rest van zijn tijd? Inderdaad, gaan snoepen. We hadden onze ogen al laten vallen op een 'ijs'taverne en nu hadden we een reden om er binnen te vallen! Volkert had een grote chocolade coupe besteld, ik 1 met vers fruit. En gesmuld dat we hebben! Op ons gemak teruggekeerd naar het guesthouse zodat Volkert op tijd zijn bus kon halen, ik bleef nog 1 nacht. Misschien was de coupe er toch iets te veel aan want zware krampen hielden me een tijdje op mijn bed. Tegen 's avonds wel terug beter voor een volgende maaltijd op de night market. We blijven gaan... ( voor zij die zich afvragen of ik al veel ben vermagerd met al die rijst.... nee dus, integendeel... )
Een rechtstreekse verbinding van Pai naar Chiang Rai bestaat niet dus eerst naar Chiang Mai en daar de bus naar Chiang Rai. De bus van 8u had ik gemist wegens verkeerde info dus de bus van 12u dan maar. De man van mijn guesthouse had me verwittigd dat het druk zou zijn omdat het het einde van het weekend was en veel Thais mensen ook terugkeerden naar CM. Ja wadde..... Zeker een 15-tal backpackers stonden te wachten op de bus ( met al de rugzakken dus) en dan nog eens de Thaise mensen. De bus kwam van Mae Hong Son en de meeste mensen, die al op de bus zaten, bleven erop zitten. Dit betekende dus proppen want ik moest die bus hebben om op een degelijk uur aan te komen in Chiang Rai. De rugzakken werden op het dak van de bus gegooid zodat toch iedereen in de bus geraakte. Wetende dat het een busrit zou worden van 4u met ongeveer een 700-tal bochten wou ik echt kunnen zitten. Ik had het grote geluk dat ik aan de openstaande deur stond vanachter aan de bus en dat ik kon zitten op het trapje. Andere backpackers hadden minder geluk... Zij moesten 4u rechtstaan in een warme bus zonder degelijke houdvast en met weinig voetruimte. Daarom dus een 'helse' rit!!! ( voor mij iets minder ) Toch blij dat we na 4u konden overstappen.
De busrit naar Chiang Rai was dan het tegenovergestelde... Drie uur in een echte reisbus met airco en ruime zetels, wat een zaligheid! Deze 3u vlogen echt voorbij, een wereld van verschil. Gelukkig op tijd aangekomen in Chiang Rai ( 21u) en nog 1 van de laatste beschikbare, betaalbare kamers gevonden. Wat zouden we goed slapen na deze tocht!! Uiteindelijk tot 1u nog iets gaan drinken met een andere Belg ( Volkert) in bar en daar ontmoetten we de Thaise Sarah die zo zat was als een kanon. We verstonden ze maar half maar ze entertainde ons zeker en vast. Ondertussen waren we aan het beslissen of ze een ladyboy was of niet. Volkert was ervan overtuigd maar ik niet. Dus tijdens het gesprek heb ik subtiel zitten letten op de borsten, voeten, handen,... Totdat een vriendin van haar zich versprak en verwees naar Sarah als 'he'... Ze corrigeerde zich wel onmiddellijk maar we wisten hoe het zat! Soms is het toch echt twijfelen.....
Pai ligt ongeveer halverwege Mae Hong Son en Chiang Mai en dus ook halverwege de ruim 1000 bochten die beide steden van elkaar scheiden. Pai is net als Mae Hong Son een 'mistig stadje aan de rivier Pai', aan de grens met Birma en op 600 meter boven de zeespiegel. Pai is omgeven door hoge bergen. De inwoners hebben de meest uiteenlopende herkomst, maar leven vreedzaam samen met behoud van hun eigen cultuur. ( effe wat gecopieerde info )
Uiteindelijk ben ik hier iets langer gebleven dan verwacht namelijk 3 dagen. Zoals ondertussen de gewoonte heb ik hier ook de omgeving verkend met de brommer. Misschien ben ik door mijn lange tijd in Thailand al een beetje verwend want - naar mijn mening - heb ik al mooiere plaatsen gezien in Thailand terwijl Pai bekend staat als een van de mooiste plaatsen. Pai is een stadje waar mensen vooral naartoe gaan voor de rust. Pai heeft een hippie-achtige sfeertje en dus alternatievere activiteiten zoals meditatie, reiki, yoga,... Aangezien ik de laatste tijd vrij stijf was van de bedden hier besloot ik om actief te wezen en volgde ik een '1 dag introductie tot yoga'. De lerares was 66 jaar (!), leek er 46 uit en ze had de lenigheid van iemand van 14 jaar. Echt niet te doen. Brugstand, kopstand, binnen gespreid op de grond,... Geen probleem, zonder enige moeite veranderde ze van houding. En dat terwijl ik amper met de tippen van mijn vingers aan de grond geraakte. Maar tijdens de les zorgde ze ervoor dat ik bepaalde houdingen aannam waarvan ik nooit had gedacht dat het me zou lukken. Een vermoeiende maar belangrijke dag voor mij want het toonde me weer hoe ik mijn lichaanm op bepaalde vlakken toch weer verwaarloos. Ik had de smaak te pakken en volgde een nieuwe les de dag erna.
In de namiddag was het dan verwentijd nl.: een spa pakket van 3u met manicure, pedicure, gezichtsbehandeling, haarbehandeling en oliemassage. En dit alles voor nog geen 20 euro, dit kon ik niet laten schieten!!! Het was - wederom - genieten!!! 's Avonds op de avondmarkt kwam ik nog een Noorse tegen die ook de 1 dag yoga had gevolgd, samen gegeten en gedronken. Haar verhaal kwam me heel bekend in de oren. Ze werkte 7 jaar als advocate maar deed het werk niet graag. Net als ik heeft ze haar werk stopgezet om enkele maanden te reizen. Nadien gaat ze dan terug 5 jaar universiteit volgen om psychologe te worden... Onze gezamenlijk interesse voor meditatie en mindfulness zorgde ervoor dat het een gezellige, laatste avond werd in Pai.
En de volgende bergrit... Na 2u stopte de bus in Soppong om nieuwe passagiers op te halen. Voor het vervolg van de rit kreeg ik gezelschap van een 37 jarige Amerikaanse. Wat was me dat!!! Die kon ik echt niet volgen in haar gedachtengang, zo ratelen over alles...Na een tijdje werd ik echt een beetje misselijk van telkens weer naar haar te moeten kijken als ze iets nieuws te vertellen had en dat tijdens de vele bochten. Blij dat ik er uit moest in Pai en niet naar Chiang Mai moest zoals zij, dat was nog eens een rit van 4u.... In Pai had ik een guesthouse gevonden op ongeveer 1 km van het centrum, ver genoeg om niet te veel last te hebben van het nachtlawaai. Opvallend was het hier 's avonds veel frisser dan in Chiang Mai, rond de 18 graden. Toch even wennen, op vlak van temperatuur ben ik de komende maanden al serieus verwend geweest!
Een rustig dagje vandaag. Een brommer gehuurd om de omgeving te verkennen. Eerste stop was de tempel op de berg Doi Kong Mu die 250m boven de stad verrijst. De verleiding was er om met de brommer de weg naar boven te nemen maar ik heb ze kunnen weerstaan. Gewoon de vele trappen en steile pad genomen. Een goede manier om de vermoeidheid uit mijn benen van gisteren weg te werken. Wederom een uitgestrekt uitzicht op de provinciestad. De tempels hier hebben Birmaanse invloeden, zeer mooi. Na nog enkele kleine culturele bezoekjes ( ochtendmartk, een andere tempel) tijd voor verwenning. In The Lonely Planet had ik gelezen dat er een 'mud spa' was in de buurt van Mae Hong Son ( op een 20 km). Ondanks het grote bord aan de weg reed ik er uiteraard voorbij. Gelukkig was er een vriendelijke Canadees die me voorreed naar de plaats en me gezelschap hield. Hij werkt 6 maanden per jaar in Canada en de andere 6 maanden trekt hij naar Azie om er te overwinteren. Niet slecht he! In de mud spa was de facial treatment helaas niet beschikbaar maar gelukkig wel het moddermasker in combinatie met een heelend voetbad. Zalig! Achteraf had ik een zalig zacht babyvelletje! Helemaal relaxed kon ik terugkeren naar Mae Hong Son. Klaar voor een nieuwe dag!
Om 7u opgestaan om iets stevigs te eten voor het vertrek, het werd een vegetarische - naar mijn mening - lekkere rijstsoep. Eens zien of ik dat thuis ook ga kunnen klaarmaken! Om 8u kwam ons vervoer ons ophalen aan het guesthouse, geen toeristisch busje maar een pick up waar we in de laadruimte mochten plaatsnemen. Heel comfortabel! Momenteel is het winter in Thailand, vooral in het Noorden betekent dit koudere temperaturen 's nachts en dat was te voelen tijdens de rit. Maar ervaring leert en gelukkig was ik op alles voorzien. Start van de trip was een modderige rivier oversteken met een gammel bootje, gelukkig was het maar 100 m ver. Van dan af kon onze wandeling beginnen. Onze groep bestond uit een Duits koppel, 3 Fransen en mezelf. Een aangename groep met ( behalve de Fransman van 22) mensen met een hogere leeftijd dan mezelf ( mooi gezegd he ), zo rond de 45j - 60j. Zeer toffe en lieve mensen! Uiteindelijk maakt of kraakt het gezelschap de uitstap. De wandeling begon langs/door de rijstvelden. De rijst wordt rond deze tijd afgedaan en deze laten ze 3 dagen drogen op het veld. Hard werk in een zeer warme omgeving. Af en toe tussen de velden was er een huisje te vinden, heel afgelegen dus. Tijdens onze eerste stop maakte onze gids voor elk van ons uit bamboo een tas, lepel en chopstick welke we later konden gebruiken tijdens de lunch. Aan dit huisje toch enkele eigenaardigheden nl. enerzijds het Westerse wc ipv Thais en anderzijds het aantal mensen dat er passeerden tijdens het uur dat we er waren ondanks de ligging ( geen straat, geen dorp, enkel een bosweg). Geen idee vanwaar zij tevoorschijn kwamen!
Volgende stop was een rieten huisje dat wordt gebruikt om te eten en te rusten voor de mensen die op de rijstvelden werken. Daar kregen we onze lunch voorgeschoteld, het toffe op deze trips is dat je altijd iets krijgt dat je nog niet hebt gegeten. Nu waren het Thaise en Birmaanse noedels met een soepje met kip. Zeer lekker! Nu hadden we genoeg energie opgedaan voor het zwaardere werk nl de berg op. In vergelijking met mijn 3-daagse viel deze klim zeer goed mee maar de warmte zorgde ervoor dat het hoe dan ook zwaar was. Aangekomen op de top stonden we allemaal zwaar te zweten en puffen. Maar zoals altijd maakte het uizicht alles goed. En dan terug afdalen via een stijle, glibberige weg. Na 30 min. stonden mijn kleine tenen vol blijnen, gelukkig had iemand Compeed bij want de pijn was bijna niet te harden. Aan het einde van de trip passeerden we eerst een Karenvillage. Dit bergvolk leeft in Thailand, Laos en Myanmar (Birma). De inwoners van het dorpje daar leefden vroeger dicht tegen de Birmaanse grens maar wegens schermmutselingen aan de grens zijn zij moeten vluchten. Ze woonden er nu 16 jaar. Aansluitend was er een bezoek voorzien aan de Longnecks, de alom bekende vrouwen met de gouden ringen rond de hals. Na inkom te hebben betaald ( 6 euro!) mochten we binnen gaan maar wat een teleurstelling! Geen beeld van het leven in het dorp, nee hoor. Enkel het ene kraampje na het andere met als verkoopsters de Longneckvrouwen. Ik zat er dan ook verveeld mee om foto's te trekken, net dieren in een zoo. Heb dan toch snel enkele kiejes genomen maar ben erna snel naar buiten gegaan. Tijd voor een warme douche en propere kleren. Om 21.30u was biebie al in dromenland, zo moe van deze toffe dag!
Weer een super comfortabele rit van 4u erop zitten naar Mae Hong Son, de hoofdstad van de gelijknamige provincie. Als je weet dat de rit 139 km bedroeg en dat op 4u tijd, dan kan je je er wel iets bij voorstellen denk ik! Smalle bergwegen met vele kronkels en dat in een oude, afgeleefde bus. Mae Hong Son is prachtig gelegen in een vallei op ongeveer 274 km afstand van Chiang Mai. Normaal was ik niet van plan om er een dagtrek te doen maar ik hoorde een Fransman tegen de gids praten en ze maakte duidelijk dat de trek niet te zwaar was. Heb dan ook maar toegehapt. Afwachten wat het zou worden!
Mae Sariang ligt 160 km ten westen van Chaing Mai. In het stadje zelf is er niet veel te doen dus brommer of fiets huren is de beste optie daar. Tijdens de busrit was al duidelijk dat de weg veel op en neer gaat dus besloot ik wijselijk een brommer te huren. Vanuit mijn guesthouse had ik de tip gekregen een bezoek te brengen aan de waterval en hotspring, een 18 km van het stadje gelegen. Juist voor de kleine weg richting de waterval maakte ik een kleine wc stop ( uiteraard ). Achter een klein parkje waar Thaise mensen aan het picknicken waren, zag ik een klein pad dat naar boven liep. Heel het pad was omgeven door gele, kleine zonnebloemen. Het pad liep niet ver maar was echt een mooie plaats voor enkele foto's. De weg naar de waterval was gelijk dit padje maar in het groot. Een 4-tal km weg helemaal omringd door de gele bloemen met in de verte rijstvelden. Hopelijk zijn mijn foto's goed gelukt! De weg ging over in een zandweg, geschikt voor jeeps. Mijn rijkunst met de brommer is redelijk maar nog niet zo vlot dus ben ik maar gekeerd, geen waterval vandaag... Maar de mooie bloemen en uitzichten maakten mijn dag goed!
's Avonds kom ik helaas tot de ontdekking dat ik mijn usb stick verloren ben met daarop al mijn foto's van de voorbije 2 maanden. Zware tegenslag!!! Hopelijk kan ik via ex-medereizigers nog aan enkele foto's geraken....
Vandaag verplaatsing van Chiang Mai naar Mae Sariang. Ik nam de taxi naar het Chan Peuk busstation vol overtuiging dat ik juist zat. Helaas... Mijn bus vertrok aan het andere station, Arcade, aan de andere kant van de stad ( ongeveer 5 km). Zat er dus niks anders op dan de localtaxi te nemen. Localtaxi's rijden niet voor 1 persoon dus de chauffeur liet me weten dat ik moest wachten tot er andere passagiers bijkwamen. Na 30 min. konden we eindelijk vertrekken. 15 min. later deed de taxichauffeur teken dat ik er was. Maar nergens een bus te bespeuren. Hij wees naar het bordje 'Orchid hotel'. Ipv Arcade had hij Orchid verstaan.... Ok, hup dan maar naar het station. Aangezien ik nog alleen in de taxi zat en de chauffeur dat blijkbaar niet de moeite vond om te rijden, hield hij een andere taxi tegen die naar het station reed. Echter toch enige twijfel bij mij want die taxi zat overvol, hoe kon ik er nog bij? Op elke bank zaten 6 mensen ( het max!) en in het midden stond de bagage/boodschappen. Maar onmiddellijk begon iedereen plaats te maken ( hoe lief) tussen hen zodat ik op een houten krukje kon zitten tussen al de bagage. Wat een zicht moet dat geweest zijn! Al bij al veilig aangekomen in het station. Klaar voor de 5u durende busrit. Stel jullie geen moderne bus a la Vanhool voor. Neenee. Goedkope, plastieken zetels op elkaar geplakt met ventilators aan het plafond. De vering was ook ver te zoeken en aangezien ik achteraan in de bus zat, heeft mijn achterste de zetel regelmatig verlaten bij alle oneffenheden in de baan. ;-)
Aangezien mijn guesthouse op zekere afstand lag van het centrum, huurde ik een fiets om me gemakkelijk en snel te verplaatsen. Voordeel was dat alles in de buurt goedkoop was, lunch en dinner kwamen elk op 75 eurocent. Tijdens mijn vorig verblijf in Chiang Mai had ik al veel gezien dus besloot ik om naar het groot shopping center te rijden. Heel ruim, heel modern, verzorgd,... Helaas kon ik er niet echt van genieten. Al 5 dagen zat ik met een licht gevoel in mijn hoofd tijdens het wandelen, net of ik zweefde en elk ogenblik kon vallen. Met zicht op mijn verdere trip naar het Noorden ( en mindere accomodatie daar denk ik) besloot ik toch naar het ziekenhuis te gaan in Chiang Mai. Het bezoek verliep zeer vlot: goede organisatie, vlotte communicatie en zeer vriendelijk. Na het bezoek aan de dokter ( neurologisch alles in orde, waarschijnlijk iets aan mijn evenwichtsorgaan) werd ik doorverwezen naar de kassa waar niet enkel de dokterskosten werden afgerekend maar ook ineens de kosten van de medicijnen. Aan de apotheek van het ziekenhuis kreeg ik in een aparte ruimte uitleg over de medicijnen, mooi verpakt in plastiek zakjes en dan nog eens verpakt in een kartonnen zak ( precies een geschenkje). Echte service moet ik zeggen!
's Avonds was het het feest Loi Krathon. Normaal gezien had ik met Richard afgesproken maar omdat ik veel te laat was op de afspraak ( te laat vertrokken, afstand verkeerd ingeschat, verkeerd gereden) heb ik hem genmist. Loi Kratong is het Thaise feest van het licht. Dit feest wordt op de avond van de volle maan in november gevierd. Als de maan opkomt, verzamelt iedereen zich bij de rivier, waar lampionnen van bladeren in het water worden gelegd. De wegdrijvende lichtjes nemen het ongeluk met zich mee. De 'Krathong' is een offer voor 'Mae Khongkha', de 'Moeder van het Water'. De Thais geloven dat bij het wegdrijven van de 'Krathong' ook zonden en ongeluk zullen weggaan. Hoe verder de 'Krathong' wegdrijft en hoe langer de kaars blijft branden, hoe meer voorspoed en geluk in de toekomst.
Het was gewoon prachtig. Zeker 100 stalletjes stonden klaar met kleine bloemstukjes om op de rivier te laten drijven, elk stukje voorzien met wierookstokjes en een kaars. Al brandend werden deze dan in de rivier gelaten zodat na ongeveer een uur de rivier vol lichtjes zat. Later op de avond werden ook de lampions in de lucht gelaten zodat je langs alle kanten werd omringd door de vele lichtjes. Vooral de lampions gaven de avond een romantische sfeer. Zelf had ik ook een stukje in het water gelaten en er ineens een wens aan toegevoegd, geen idee of dat wordt gedaan maar leek me de ideale gelegenheid! Er was ook een stoet langs het water met muziek en mensen in typische klederdracht. Op de praalwagens werden, volgens mij, de verschillende goden uitgebeeld. En overal stonden er uiteraard eetstandjes zodat ik weeral iets nieuws kon uitproberen. Ga je ooit naar Thailand en kan je rond deze periode in Chiang Mai zijn dan moet je dit feest zeker meemaken!!!!!!
Een brommer was het ideale vervoermiddel om de ruime omgeving te verkennen. Een Amerikaan, Richard, had hetzelfde plan dus deelden we de kost en de brommer. Aangezien hij een rijbewijs voor een brommer had behaald, was hij dan ook de chauffeur die dag.
's Ochtends trokken we naar de plaatselijk markt op dinsdag die bekend stond voor de bergvolkeren die er kwamen. Eerlijk gezegd niet veel van gezien maar een markt is altijd tof om op rond te wandelen. Na ons middageten gingen we een trip maken van een 30 km, eveneens langs enkele bergdorpen. De weg erheen was echt ongelooflijk mooi met de rijstvelden, de palmbomen, de bergen,... Achter elke bocht kwam een nieuw, mooi schilderij te voorschijn. We hebben meerdere keren halt gehouden om foto's te kunnen maken. Toen we aankwamen in een bergdorp zagen we enkele oudere vrouwen in de typische kledij. Zij kwamen echter zeer agressief onze richting uit en omringden onze brommer met allerlei spullen om te kopen, helemaal niet vriendelijk. Richard reed gelukkig snel door.... Dit was wel een teleurstelling. een foto heb ik dan ook niet kunnen maken van de vrouwen. Zoals Richard zei, het was net alsof ze een vloek uitspraken over ons, beetje freaky....
Vervolgens nog een waterval bezocht maar dat stelde niet echt veel voor. Vooral veel muggen!!!! Al bij al een toffe uitstap waarop ik schoonheid van het Noorden wederom kon aanschouwen.....
Niet ver van het guesthouse bevond zich het Tham Pha Plong Monastic Centre, naar 't schijnt de moeite om te bezichten. Dus daar ging ik weer... Ik was erop voorbereid, ik zou een stijle trap op moeten om het mooie uitzicht te kunnen bewonderen. Na 201 hoge treden was ik echt al bekaf ( dringend aan mijn conditie werken!), aan het uitrustpunt hing er een bordje met daarop "de zwaarste 201 treden heb je achter de rug, de komende 396 treden zijn gelukkig de gemakkelijkste" ( zoiets ongeveer). Bij het lezen van de 396 treden moest ik toch even slikken.... Maar uiteindelijk viel het tweede deel veel beter mee. onderweg hingen er ook spreuken die voor enige afleiding zorgden. Het was de inspanning echt wel waard, wat een uitzicht op de groene vallei.... Ik hoop echt dat de monniken beseffen in wat voor een mooie omgeving zij wonen!!!
Voor de rest van de dag had ik wel gehad met het wandelen en heb ik de tijd genomen om te lezen en te genieten van een fruitshake. En 's avonds weer een gezellig samenzijn met de 'medebewoners'.
Na mijn vlucht naar het Noorden besloot ik om onmiddellijk verder te reizen naar Chiang Dao. Chiang Dao ("Stad van de sterren") ligt circa 72 km ten noorden van de stad Chiang Mai. Chiang Dao is een bijzondere bestemming met een schitterende mix van landelijke rust en onaangetaste natuur. Malee's guesthouse werd mijn huis voor de komende weken. De bungalows waren duur maar voor een kamer met gedeelde badkamer kwam het op 6 euro dus dat was te doen. Na mijn luie dagen in Phuket vond ik dat het eens tijd werd om terug in beweging te komen, een wandeling naar het dorp werd het dus. Ik heb echt genoten van de ongelooflijk mooie natuur, daarom wou ik terug naar het Noorden!!!
Het duurde echter zeer lang voor ik iets zag dat op een dorp leek dus op een bepaald moment heb ik de (achteraf gezien) slimme beslissing gemaakt om terug te keren. Ik schat dat ik in totaal een 5 km had afgelegd. Achteraf vernam ik in het guesthouse dat het dorp 7,5 km van het guesthouse ligt dus gelukkig dat ik op tijd was teruggekeerd, zo sportief ben ik nu ook niet.
Het toffe aan deze plaatsen is dat iedereen tegen iedereen spreekt en op korte tijd lijk je goede vrienden. Alleen eten is dan ook niet van toepassing en zo leer je de verhalen kennen achter de reizigers, echt boeiend!
'Katoeys' of 'ladyboys' zijn geheel of gedeeltelijk tot vrouw omgebouwde heren. Chirurgen in Bangkok staan wereldwijd bekend om de geslachtsoperaties die ze doen, maar ook om simpele cosmetische ingrepen, en ze werken veel goedkoper dan elders. Maar de meeste ladyboys kunnen alleen de operatie voor de borsten betalen, omdat een complete geslachtsverandering vele malen duurder is. Daarom zijn de meeste ladyboys travestieten (gekleed als vrouw) in plaats van transsexuelen (met een complete geslachtsverandering).
Ladyboys worden gedeeltelijk geaccepteerd in de maatschappij, het is voor hen echter zeer moeilijk om een gewone job te vinden. Bedrijven vinden het negatieve reclame als er een ladyboy in het bedrijf werkt. Daarom dat de meeste van hen in de prostitutie terecht komen.
Sommigen herken je van ver, bij anderen moet je echt heel goed kijken! Hoe kan je ze alsnog herkennen? Smalle heupen, grote voeten en borsten die ( in verhouding met de thaise vrouwen) te groot zijn. En ja hoor, met deze tips heb ik ze ontdekt!!
Op mijn laatste dag in Phuket ( 4/11) had ik mezelf getrakteerd op een ticket voor de Simon Cabaretshow met uitsluitend ladyboys. De theaterzaal was zeer mooi aangekleed en modern dus mijn verwachtingen waren hoog! De show bestond uit dans en zang ( playback). Ik moet zeggen, de kledij was ongelooflijk mooi met de veren, de glitters, de typische Oosterse kledij,... Echt af! De dans was redelijk, natuurlijk kan je van vrouwelijke mannen niet verwachten dat het a la ' You think you can dance' is.
En dan de vrouwen/mannen: ik heb echt ongelooflijk mooie vrouwen gezien met een figuurtje waar ik jaloers op ben! Sommige waren ( buiten de borsten) echt niet te ontmaskeren, op en top vrouw. Zij speelden dan ook de hoofdrollen in de verschillende acts. De 'dansers' waren niet allemaal even vrouwelijk, bij verschillende was het wel te zien dat ze zich hadden laten ombouwen. Dus al bij al wel de moeite om gezien te hebben. Achteraf had je de kans om op de foto te gaan met een van de 'vrouwen' maar daar werd dan uiteraard geld voor gevraagd. Maar vanop de achtergrond heb ik meerdere foto's gemaakt, kunnen jullie ze later ook eens bewonderen!
Wat kan ik jullie vertellen na 6 dagen Phuket? Niet al te veel eigenlijk.... laat ik beginnen met de positieve dingen.
Mijn hotel vond ik super: niet te groot, niet te druk, vriendelijke mensen, lekker ontbijt,... Naar westerse normen was mijn hotel een standaard verzorgd hotel maar naar mijn normen ( vergeleken met mijn vorige bungalows) gewoon luxe. Groot bed met zachte matras die vlak was, airco, een warme douche, een ruimte waarin douche en wc van elkaar gescheiden waren ( zodat ik niet telkens wc papier moest verplaatsen opdat het niet nat zou worden), wc die gewoon doortrekt, mini bar, tv +dvd, zwembad,... Jaja, het hotel was het positiefste element van mijn 6 daagse.
De cabaret show die ik heb bijgewoond, was ook wel de moeite. Een apart hoofdstuk over de ladyboys volgt nog.
Tja... ik denk dat ik zo een beetje rond ben met de positieve zaken.
Over de negatieve punten zal ik kort en bondig zijn: veel te toeristisch (net de costas in Spanje), belachelijk duur, niks te zien, strand ligt verstopt achter de honderden stoelen met parasol, .... Ik zou nog even doorkunnen gaan maar we houden het positief vandaag. Zoals in de boeken staat geschreven, mensen die enkel op reis gaan naar Phuket die zien het echte Thailand niet. En dit kan ik volledig beamen. Dus super blij dat ik eindelijk terug naar het Noorden kan!!!
Voor alle nieuwsgierige zielen die graag wilden weten wat ik op mijn verjaardag heb gedaan: zo bijzonder was het niet. Iets voor 7u opgestaan om de boot van 8.30u te halen, terug richting het vaste land. En dan... lange busrit (7u) naar Phuket. Mijn hotel was in Patong gelegen ( ongeveer 14 km van Phuket) en de local bus had ik juist gemist dus weer op de motortaxi. Je moet het je voorstellen: mijn grote rugzak tussen het stuur en de chauffeur, ik achterop met mijn andere rugzak en helm. Het is een zicht. Ik dacht dat ik de motortaxi ondertussen al gewend was maar daar had ik me zwaar in vergist. Mijn 'aaah-' en 'oooh'kreetjes kon ik dan ook niet onderdrukken toen de motor met hoge snelheid ( kon niet zien hoeveel want de meter werkte niet) tussen de auto's reed en andere motoren rakelings voorbij stak. Mijn taxichauffeur stelde me gerust, hij reed al heel lang rond in Phuket. Hielp niet echt, het was gewoon hopen dat we er snel waren.
In het hotel een lekkere douche genomen en me klaar gemaakt om mezelf te trakteren op een lekker diner in een visrestaurant met livemuziek ( Roy Orbinson, Radiohead, Enrique Iglesias,...). Mijn menu: cocktail Screwdriver, scampi's in rode curry pasta met rijst en chocoladetaart. Taart kon uiteraard niet ontbreken op mijn verjaardag. Het was geen super lekkere taart maar goed genoeg! Dit dure menu ( naar thaise normen) kostte me 15 euro, niet slecht he. Ik was ondertussen redelijk moe maar wou toch al even het nachtleven verkennen. En wat was me dat!! Mijn ogen rolden bijna uit mijn oogkassen, dit had ik nog nooit gezien!! Het uitgaansleven van Lloret de Mar x 15. De ene bar na de andere vol met neonverlichting, gogogirls, luide muziek, blanke mannen met thaise vrouwen,... Echt een belevenis op zich. Niet te geloven maar toch de moeite waard om het gezien te hebben.
Een gewone bar was ik nog niet tegengekomen, opdracht voor de volgende avond. Uiteindelijk tevreden en voldaan in bed gekropen, klaar om mijn reis verder te zetten als 32 jarige!!
( Bedankt iedereen voor de lieve verjaardagswensen!!!)
Na 1,5u op de boot te hebben gezeten, kwam ik aan op het ( tot nu toe) mooiste eiland dat ik al had gezien. Het enigste vervoermiddel op het eiland is de brommer dus geen enkele wagen te bespeuren... zalig! Met de motortaxi werd ik naar mijn guesthouse voor de komende dagen gebracht: Hornbill Huts. (Aangezien ik geen foto's kan plaatsen alvast de link naar de website, kunnen jullie even wegdromen. http://www.kohphayamhornbillhut.com/gallery.php?sh=8) Op het internet was dit de goedkoopste plaats die ik kon vinden. Wederom een basic bungalow voor 5 euro maar met een hangmat!, ik word echt goed in het vinden van goedkope overnachtingen. Koh Phayam is het eiland om even weg te vluchten van het drukke leven en te ontstressen. Veel is er dan ook niet te beleven: het prachtige strand om te wandelen, de heerlijke hangmatten om uren in te hangen en/of lezen en het gezellige, houten terras aan zee om te eten. Maar wat een rust! Het gezin van het guesthouse was ook zeer vriendelijk en behulpzaam. Het verblijf was er gewoon top! In totaal heb ik er 2,5 dagen gelogeerd, juist genoeg tijd om er door te brengen. ( ik moest me uiteraard niet meer ontstressen ) Ik was helemaal klaar om naar een compleet andere plaats te gaan nl. Phuket. Aangezien mijn vlucht naar het noorden pas op 5 november is, hebben mijn lieve ouders me als verjaardagsgeschenk enkele nachten in een hotel cadeau gedaan. Wil ik ze langs deze weg nog eens bedanken.
Visarun = het land verlaten en Thailand terug binnenkomen zodat mijn 2de visumperiode kon starten. Mogelijkheid bestaat om deze run georganiseerd te doen maar ik koos ervoor om het zelf te doen. Ik zou met de boot naar Myanmar varen en terug. 2 praktische problemen: ik had geen 10 dollar en geen kopie van mijn paspoort. Gelukkig zijn ze hierop voorzien. Voor de 10 dollar vroeg een Thai 500 Baht, met een snelle rekensom wist ik dat hij mij duidelijk in het zak wou zetten dus... onderhandelen. Uiteindelijk voor 400 Baht kunnen krijgen, meer kreeg ik er niet af. Achteraf heb ik het omgerekend op internet, 10 dollar = 308 Baht. Zegt wel genoeg zeker.... Kopie van het paspoort kon ik gemakkelijk krijgen. Dan de boottocht... weer onderhandelen. Hij vroeg 500 Baht ( richtprijs Lonely Planet is 400 Baht), na wat discussieren deed hij uiteindelijk 100 B van de prijs. Al bij al toch 200B uitgespaard. Klaar voor de overtocht! Na 2 min varen werd er een eerste keer halt gehouden aan een paalwoning. Ik zag er een oude man staan met een fles whisky, ik dacht al : het is niet waar! ( op de vorige boottocht gingen er ook 2 flessen whisky heen en weer op de boot). Maar ik zag de bestuurder van de boot er gelukkig met naar de motor gegaan, het was enkel olie....Ok. 2de poging om te vertrekken... Helaas, na 1 min meerde hij weer aan, verdween en kwam even later terug met een zak vol bloemen of bladeren. Geen idee waarvoor dat moest dienen. 3de poging dan maar... Na 2 min weer een stop aan de immigratiepost voor de 2 Thaise meiden in de boot. Dit zou nog een lange trip worden! Uiteindelijk kwamen we in open water. En weer... opeens zette hij de motor af en kwam vooraan op de boot staan. Toen nam hij de zak met bloemen ( aha, daarvoor dus!), gooide hij deze in het water en deed hij een kort gebed. Na dit intermezzo was het eindelijk zover, de oversteek naar Myanmar. Daar naar de immigratiepost, inchecken en uitchecken en terug op de boot richting Thailand. De terugrit verliep gelukkig veel vlotter zodat ik na 4u terug arriveerde aan mijn guesthouse. Nu kon ik voor de rest van mijn trip gerust zijn over mijn visum....
Hup, naar Ranong voor mijn visarun. Na een zware wandeling met de rugzakken sprong ik op de local bus. Eerst naar Pakua Pa, dan naar Kuraburi en vervolgens de bus naar Ranong. In elke bus heb je 2 'werknemers' nl. de chauffeur en de helper = de persoon die instaat voor het innen van het geld en die de bus op tijd laat stoppen. In Thailand stopt de bus (bijna) overal. Je hoeft enkel te roepen of een seintje te geven waar je eraf moet. Heel handig... Op mijn 2de bus was de helper een zeer behulpzame jongen (ong. 18 jaar) die graag wat met me wou praten. In zoverre dat dat lukte tenminste. Op een gegeven moment kwam hij naast me zitten en raakten zijn vingers mijn hand. Kon gebeuren. Ik trok mijn hand niet onmiddellijk weg want wou de indruk niet wekken dat ik vies was van hem ofzo. Maar toen hij na een tijdje begon te wrijven over mijn vingers, had ik het eindelijk door. Hij was aan het flirten! Na enkele keren over mijn hand te hebben gewreven, begon hij subtiel over mijn rug te wrijven. Telkens nam ik een andere houding aan of nam ik iets uit mijn rugzak om zijn aanrakingen te ontwijken. Wat was ik blij toen ik uiteindelijk kon afstappen!
Het inkomticket van het park was 24u geldig. Daar wou ik gebruik van maken zodat ik op eigen houtje nog een wandeling kon maken in het park. Glen, den antwerpenaar, ging me vergezellen. Aangezien mijn wandelschoenen nog kletsnat waren, moest ik de wandeling maken met mijn sandalen. Niet het ideale schoeisels hiervoor. Glen was voorzien van 1,5 l water, energiesnacks en iets om vocht in het lichaam te houden. Ik stond paraat met een klein flesje water. Uiteindelijk hebben we een wandeling gemaakt van 6 km waarvan 2 km echt in de jungle. De andere 4 km was op een wandelpad, wel continu stijgen en dalen. Toen we na 3 km aankwamen aan ons keerpunt ( een mooie pool) besloten we er even uit te rusten. Na 10 min echter werden we beiden zot van al de insecten die ons kwamen begroeten en keerden we maar terug. Onderweg hadden we normaal gezien nog 2 watervallen moeten tegenkomen maar om een of andere duistere reden hebben we deze gemist. Na 4u verlieten we bezweet, vermoeid, vol blaren en met lege maag het park. Eerste halte: een thaise eettent. Zeer lekker eten ( zoals altijd): rijst + stoofpotje van groenen bananen + curry met kip. Het pikantste dat ik tot nu toe gegeten had in Thailand. Ik had en een beker water en een blik cola nodig om mijn mond te blussen. Rest van de dag was om lekker uit te rusten en rugzak weer te maken.
We hadden onze ogen al laten vallen op een 'ijs'taverne en nu hadden we een reden om er binnen te vallen! Volkert had een grote chocolade coupe besteld, ik 1 met vers fruit. En gesmuld dat we hebben! Op ons gemak teruggekeerd naar het guesthouse zodat Volkert op tijd zijn bus kon halen, ik bleef nog 1 nacht. Misschien was de coupe er toch iets te veel aan want zware krampen hielden me een tijdje op mijn bed. Tegen 's avonds wel terug beter voor een volgende maaltijd op de night market. We blijven gaan... 
en anderzijds het aantal mensen dat er passeerden tijdens het uur dat we er waren ondanks de ligging ( geen straat, geen dorp, enkel een bosweg). Geen idee vanwaar zij tevoorschijn kwamen!
