'Katoeys' of 'ladyboys' zijn geheel of gedeeltelijk tot vrouw omgebouwde heren. Chirurgen in Bangkok staan wereldwijd bekend om de geslachtsoperaties die ze doen, maar ook om simpele cosmetische ingrepen, en ze werken veel goedkoper dan elders. Maar de meeste ladyboys kunnen alleen de operatie voor de borsten betalen, omdat een complete geslachtsverandering vele malen duurder is. Daarom zijn de meeste ladyboys travestieten (gekleed als vrouw) in plaats van transsexuelen (met een complete geslachtsverandering).
Ladyboys worden gedeeltelijk geaccepteerd in de maatschappij, het is voor hen echter zeer moeilijk om een gewone job te vinden. Bedrijven vinden het negatieve reclame als er een ladyboy in het bedrijf werkt. Daarom dat de meeste van hen in de prostitutie terecht komen.
Sommigen herken je van ver, bij anderen moet je echt heel goed kijken! Hoe kan je ze alsnog herkennen? Smalle heupen, grote voeten en borsten die ( in verhouding met de thaise vrouwen) te groot zijn. En ja hoor, met deze tips heb ik ze ontdekt!!
Op mijn laatste dag in Phuket ( 4/11) had ik mezelf getrakteerd op een ticket voor de Simon Cabaretshow met uitsluitend ladyboys. De theaterzaal was zeer mooi aangekleed en modern dus mijn verwachtingen waren hoog! De show bestond uit dans en zang ( playback). Ik moet zeggen, de kledij was ongelooflijk mooi met de veren, de glitters, de typische Oosterse kledij,... Echt af! De dans was redelijk, natuurlijk kan je van vrouwelijke mannen niet verwachten dat het a la ' You think you can dance' is.
En dan de vrouwen/mannen: ik heb echt ongelooflijk mooie vrouwen gezien met een figuurtje waar ik jaloers op ben! Sommige waren ( buiten de borsten) echt niet te ontmaskeren, op en top vrouw. Zij speelden dan ook de hoofdrollen in de verschillende acts. De 'dansers' waren niet allemaal even vrouwelijk, bij verschillende was het wel te zien dat ze zich hadden laten ombouwen. Dus al bij al wel de moeite om gezien te hebben. Achteraf had je de kans om op de foto te gaan met een van de 'vrouwen' maar daar werd dan uiteraard geld voor gevraagd. Maar vanop de achtergrond heb ik meerdere foto's gemaakt, kunnen jullie ze later ook eens bewonderen!
Wat kan ik jullie vertellen na 6 dagen Phuket? Niet al te veel eigenlijk.... laat ik beginnen met de positieve dingen.
Mijn hotel vond ik super: niet te groot, niet te druk, vriendelijke mensen, lekker ontbijt,... Naar westerse normen was mijn hotel een standaard verzorgd hotel maar naar mijn normen ( vergeleken met mijn vorige bungalows) gewoon luxe. Groot bed met zachte matras die vlak was, airco, een warme douche, een ruimte waarin douche en wc van elkaar gescheiden waren ( zodat ik niet telkens wc papier moest verplaatsen opdat het niet nat zou worden), wc die gewoon doortrekt, mini bar, tv +dvd, zwembad,... Jaja, het hotel was het positiefste element van mijn 6 daagse.
De cabaret show die ik heb bijgewoond, was ook wel de moeite. Een apart hoofdstuk over de ladyboys volgt nog.
Tja... ik denk dat ik zo een beetje rond ben met de positieve zaken.
Over de negatieve punten zal ik kort en bondig zijn: veel te toeristisch (net de costas in Spanje), belachelijk duur, niks te zien, strand ligt verstopt achter de honderden stoelen met parasol, .... Ik zou nog even doorkunnen gaan maar we houden het positief vandaag. Zoals in de boeken staat geschreven, mensen die enkel op reis gaan naar Phuket die zien het echte Thailand niet. En dit kan ik volledig beamen. Dus super blij dat ik eindelijk terug naar het Noorden kan!!!
Voor alle nieuwsgierige zielen die graag wilden weten wat ik op mijn verjaardag heb gedaan: zo bijzonder was het niet. Iets voor 7u opgestaan om de boot van 8.30u te halen, terug richting het vaste land. En dan... lange busrit (7u) naar Phuket. Mijn hotel was in Patong gelegen ( ongeveer 14 km van Phuket) en de local bus had ik juist gemist dus weer op de motortaxi. Je moet het je voorstellen: mijn grote rugzak tussen het stuur en de chauffeur, ik achterop met mijn andere rugzak en helm. Het is een zicht. Ik dacht dat ik de motortaxi ondertussen al gewend was maar daar had ik me zwaar in vergist. Mijn 'aaah-' en 'oooh'kreetjes kon ik dan ook niet onderdrukken toen de motor met hoge snelheid ( kon niet zien hoeveel want de meter werkte niet) tussen de auto's reed en andere motoren rakelings voorbij stak. Mijn taxichauffeur stelde me gerust, hij reed al heel lang rond in Phuket. Hielp niet echt, het was gewoon hopen dat we er snel waren.
In het hotel een lekkere douche genomen en me klaar gemaakt om mezelf te trakteren op een lekker diner in een visrestaurant met livemuziek ( Roy Orbinson, Radiohead, Enrique Iglesias,...). Mijn menu: cocktail Screwdriver, scampi's in rode curry pasta met rijst en chocoladetaart. Taart kon uiteraard niet ontbreken op mijn verjaardag. Het was geen super lekkere taart maar goed genoeg! Dit dure menu ( naar thaise normen) kostte me 15 euro, niet slecht he. Ik was ondertussen redelijk moe maar wou toch al even het nachtleven verkennen. En wat was me dat!! Mijn ogen rolden bijna uit mijn oogkassen, dit had ik nog nooit gezien!! Het uitgaansleven van Lloret de Mar x 15. De ene bar na de andere vol met neonverlichting, gogogirls, luide muziek, blanke mannen met thaise vrouwen,... Echt een belevenis op zich. Niet te geloven maar toch de moeite waard om het gezien te hebben.
Een gewone bar was ik nog niet tegengekomen, opdracht voor de volgende avond. Uiteindelijk tevreden en voldaan in bed gekropen, klaar om mijn reis verder te zetten als 32 jarige!!
( Bedankt iedereen voor de lieve verjaardagswensen!!!)
Na 1,5u op de boot te hebben gezeten, kwam ik aan op het ( tot nu toe) mooiste eiland dat ik al had gezien. Het enigste vervoermiddel op het eiland is de brommer dus geen enkele wagen te bespeuren... zalig! Met de motortaxi werd ik naar mijn guesthouse voor de komende dagen gebracht: Hornbill Huts. (Aangezien ik geen foto's kan plaatsen alvast de link naar de website, kunnen jullie even wegdromen. http://www.kohphayamhornbillhut.com/gallery.php?sh=8) Op het internet was dit de goedkoopste plaats die ik kon vinden. Wederom een basic bungalow voor 5 euro maar met een hangmat!, ik word echt goed in het vinden van goedkope overnachtingen. Koh Phayam is het eiland om even weg te vluchten van het drukke leven en te ontstressen. Veel is er dan ook niet te beleven: het prachtige strand om te wandelen, de heerlijke hangmatten om uren in te hangen en/of lezen en het gezellige, houten terras aan zee om te eten. Maar wat een rust! Het gezin van het guesthouse was ook zeer vriendelijk en behulpzaam. Het verblijf was er gewoon top! In totaal heb ik er 2,5 dagen gelogeerd, juist genoeg tijd om er door te brengen. ( ik moest me uiteraard niet meer ontstressen ) Ik was helemaal klaar om naar een compleet andere plaats te gaan nl. Phuket. Aangezien mijn vlucht naar het noorden pas op 5 november is, hebben mijn lieve ouders me als verjaardagsgeschenk enkele nachten in een hotel cadeau gedaan. Wil ik ze langs deze weg nog eens bedanken.
Visarun = het land verlaten en Thailand terug binnenkomen zodat mijn 2de visumperiode kon starten. Mogelijkheid bestaat om deze run georganiseerd te doen maar ik koos ervoor om het zelf te doen. Ik zou met de boot naar Myanmar varen en terug. 2 praktische problemen: ik had geen 10 dollar en geen kopie van mijn paspoort. Gelukkig zijn ze hierop voorzien. Voor de 10 dollar vroeg een Thai 500 Baht, met een snelle rekensom wist ik dat hij mij duidelijk in het zak wou zetten dus... onderhandelen. Uiteindelijk voor 400 Baht kunnen krijgen, meer kreeg ik er niet af. Achteraf heb ik het omgerekend op internet, 10 dollar = 308 Baht. Zegt wel genoeg zeker.... Kopie van het paspoort kon ik gemakkelijk krijgen. Dan de boottocht... weer onderhandelen. Hij vroeg 500 Baht ( richtprijs Lonely Planet is 400 Baht), na wat discussieren deed hij uiteindelijk 100 B van de prijs. Al bij al toch 200B uitgespaard. Klaar voor de overtocht! Na 2 min varen werd er een eerste keer halt gehouden aan een paalwoning. Ik zag er een oude man staan met een fles whisky, ik dacht al : het is niet waar! ( op de vorige boottocht gingen er ook 2 flessen whisky heen en weer op de boot). Maar ik zag de bestuurder van de boot er gelukkig met naar de motor gegaan, het was enkel olie....Ok. 2de poging om te vertrekken... Helaas, na 1 min meerde hij weer aan, verdween en kwam even later terug met een zak vol bloemen of bladeren. Geen idee waarvoor dat moest dienen. 3de poging dan maar... Na 2 min weer een stop aan de immigratiepost voor de 2 Thaise meiden in de boot. Dit zou nog een lange trip worden! Uiteindelijk kwamen we in open water. En weer... opeens zette hij de motor af en kwam vooraan op de boot staan. Toen nam hij de zak met bloemen ( aha, daarvoor dus!), gooide hij deze in het water en deed hij een kort gebed. Na dit intermezzo was het eindelijk zover, de oversteek naar Myanmar. Daar naar de immigratiepost, inchecken en uitchecken en terug op de boot richting Thailand. De terugrit verliep gelukkig veel vlotter zodat ik na 4u terug arriveerde aan mijn guesthouse. Nu kon ik voor de rest van mijn trip gerust zijn over mijn visum....
Hup, naar Ranong voor mijn visarun. Na een zware wandeling met de rugzakken sprong ik op de local bus. Eerst naar Pakua Pa, dan naar Kuraburi en vervolgens de bus naar Ranong. In elke bus heb je 2 'werknemers' nl. de chauffeur en de helper = de persoon die instaat voor het innen van het geld en die de bus op tijd laat stoppen. In Thailand stopt de bus (bijna) overal. Je hoeft enkel te roepen of een seintje te geven waar je eraf moet. Heel handig... Op mijn 2de bus was de helper een zeer behulpzame jongen (ong. 18 jaar) die graag wat met me wou praten. In zoverre dat dat lukte tenminste. Op een gegeven moment kwam hij naast me zitten en raakten zijn vingers mijn hand. Kon gebeuren. Ik trok mijn hand niet onmiddellijk weg want wou de indruk niet wekken dat ik vies was van hem ofzo. Maar toen hij na een tijdje begon te wrijven over mijn vingers, had ik het eindelijk door. Hij was aan het flirten! Na enkele keren over mijn hand te hebben gewreven, begon hij subtiel over mijn rug te wrijven. Telkens nam ik een andere houding aan of nam ik iets uit mijn rugzak om zijn aanrakingen te ontwijken. Wat was ik blij toen ik uiteindelijk kon afstappen!
Het inkomticket van het park was 24u geldig. Daar wou ik gebruik van maken zodat ik op eigen houtje nog een wandeling kon maken in het park. Glen, den antwerpenaar, ging me vergezellen. Aangezien mijn wandelschoenen nog kletsnat waren, moest ik de wandeling maken met mijn sandalen. Niet het ideale schoeisels hiervoor. Glen was voorzien van 1,5 l water, energiesnacks en iets om vocht in het lichaam te houden. Ik stond paraat met een klein flesje water. Uiteindelijk hebben we een wandeling gemaakt van 6 km waarvan 2 km echt in de jungle. De andere 4 km was op een wandelpad, wel continu stijgen en dalen. Toen we na 3 km aankwamen aan ons keerpunt ( een mooie pool) besloten we er even uit te rusten. Na 10 min echter werden we beiden zot van al de insecten die ons kwamen begroeten en keerden we maar terug. Onderweg hadden we normaal gezien nog 2 watervallen moeten tegenkomen maar om een of andere duistere reden hebben we deze gemist. Na 4u verlieten we bezweet, vermoeid, vol blaren en met lege maag het park. Eerste halte: een thaise eettent. Zeer lekker eten ( zoals altijd): rijst + stoofpotje van groenen bananen + curry met kip. Het pikantste dat ik tot nu toe gegeten had in Thailand. Ik had en een beker water en een blik cola nodig om mijn mond te blussen. Rest van de dag was om lekker uit te rusten en rugzak weer te maken.
Khao Sok National Park bevindt zich in het Zuiden van Thailand en maakt deel uit van het grootste natuurreservaat. Het park is uniek omdat dit het oudste altijd groene regenwoud is en omdat het zich bevindt op een bergkam tussen de Golf van Thailand en de Andaman Zee. Juist die locatie zorgt ervoor dat van beide gebieden regen naar dit park komt en de jungle mooi groen blijft. Bovendien groeit in dit nationale park ook nog de op een na grootste bloem ter wereld, de Rafflesia kerrii. Een bloem met een diameter van 50 tot 90 centimeter. ( zelf niet gezien) De bergen in het park zijn niet bijzonder hoog, tussen de 400 en 600 meter met het hoogste punt van 960 meter. In het park is er ook een aangelegd merr van 165 km2. Scherpe limestone kliffen komen uit het water en vormen samen een 100-tal eilanden.
Na een uur rijden kregen we een magnefiek uitzicht over het meer tijdens onze boottocht in een longtailboot. Om ervoor te zorgen dat we genoeg energie hadden voor de wandeling kregen we 2 eenvoudige maar lekkere rijstgerechten. En dan klaar voor onze 4u durende wandeling. Een deel van de wandeling vond niet plaats in de jungle maar in een grot. Het enige dat we bij hadden, was onze zaklamp ( op het hoofd). In de grot was het een combinatie van wandelen, klimmen en zwemmen in het koude water. Het was reeds lang geleden dat ze de wandeling in de grot konden maken vanwege het hoge waterpeil, wij hadden geluk! Eens iets anders dan een gewone wandeling, avontuuurlijker. Bij buitenkomst van de grot moest ik uiteraard een sanitaire stop inlassen. Bij terugkomst gleed ik echter uit op de stenen in de rivierbedding. Resultaat: een snede van 2 cm ( niet veel) in mijn vel maar wel helemaal door de huid. Gelukkig werd het volledig ontsmet en konden we de tocht gewoon verder zette. Op de terugweg stopte onze gids genaamd The Big Man ( had zijn naam niet gestolen) nog op een plaatselijke markt en trakteerde ons op nog een overheerlijke maaltijd. Lekker, lekker! 's Avonds uiteraard afgepeigerd. Een gast van Hoevenen, die in onze groep zat, nodigde me 's avonds nog uit om zijn kookkunsten te bewonderen tijdens zijn kookles. En erna natuurlijk het resultaat proeven, weer eten dus Ach ik klaag niet.....
Eindelijk weg uit Krabi. In de mini van zaten ook twee belgische meiden en een Nederlands koppel, lang geleden dat ik nog zoveel Nederlands had kunnen spreken! Bij aankomst in het guesthouse onmiddellijk een dagtrip vastgelegd voor de volgende dag. Zo'n mooie omgeving wou ik zo snel mogelijk verkennen! De avond heb ik gezellig doorgebracht met de 2 belgische meiden, op restaurant gegaan ( zeer lekker!) em daar blijven plakken tot we vriendelijk de rekenig gepresenteerd kregen. De gentse meiden konden heel wat drank verzetten!
Na een lui lekkerdagje verliet ik Ton Sai om in Krabi een dag te wachten voor mijn busrit richting het natuurpark Khao Sok. Krabin is een saaie stad, niet veel te doen of te zien. Mijn guesthouse was niet veel beter. Na een wandeling in Krabi kwam ik terug in mijn kamer. Bij het openen van mijn deur kwam er een zeer doordringende, stinkende geur naar buiten. Ik vernoedde uit de riool. Ik bracht de man van het guesthouse op de hoogte. Zijn oplossing? Zijn bus thaise 'Febreze' leegspuiten in mijn kamer. Voila, voor hem was het opgelost! Heb echt op mijn strepen gestaan en een andere kamer gevraagd. Deze was niet veel beter maar de geur was toch weg. Gelukkig...
Ton Sai is maar een klein strand op Railay. Via enkele paden kan je de rest van het eiland verkennen. Ze hadden me gezegd dat ik, om van Ton Sai naar de Westkust te gaan, gewoon het strand moest volgen en zo hogerop zou geraken. Zo gezegd, zo gedaan. Aan het einde van het strand klom ik op enkele rotsen en moest dan stijl omhoog klauteren tussen takken en stenen. Leek me niet echt een bestaand pad maar aangezien ik de gegeven raad volgde...Na een moeilijke klim kwam ik eindelijk uit op.... het pad. Enkele klimmers stonden me raar te bekijken toen ik eindelijk boven kwam. Een van hen zei verbaasd: 'Waar kom jij vandaan?' Met een lach en een zwans heb ik dan maar geprobeerd om mijn afgang te verdoezelen. Ik denk dat ik in mijn opzet was geslaagd.
De Westkust had een mooier strand dan Ton Sai maar ook al enkele resorts en de prijzen waren er het dubbele in vergelijking met waar ik verbleef. Vervolgens ging ik naar de Oostkant. Tja... het ene resort na het andere. Er bleef niks meer over van het mooie zicht, spijtig... En dan de typische toeristen die er rond liepen. Ik had er snel genoeg van en besloot maar terug te gaan naar mijn eigen stekje. De rest van de dag dan maar doorgebracht aan de bar.
Mijn reis van Koh Lanta naar Railay ( bus-taxi-boot) verliep zeer vlot. Op het eiland aangekomen, volgde ik de tip die in de Lonely Planet stond ivm verblijf. Een 'resort'waarvan de bungalows iets meer in het binnenland staan op een helling. Dit betekende dus een 15 min wandeling omhoog met twee rugzakken. Zo zweten, niet normaal! Maar voor 5 euro voor een basic bungalow gevonden, dat was de bedoeling. Na 5 weken reizen heb ik eindelijk de kneepjes door om echt goedkoop te reizen. Ik heb veel geleerd van de duitse die al meer dan een jaar aan het trekken is. Ton Sai is een klein strand op het eiland, dit gedeelte trekt voornamelijk de backpackers aan dankzij zijn relaxte sfeer. Om 16u ging ik het strand verkennen en erna iets drnken in de bijna enige bar aan het strand. Zeer gezellig: kussens op de grond in de openlucht, hangmat, de ontspannen sfeer. Daar enkele mensen leren kennen en de avond mee doorgebracht. 's AVonds was er een live optreden en een vuurshow. Pas tegen middernacht kon ik mijn nachtelijke tocht aanvangen naar mijn bungalow. Onverwacht dus een zeer leuke avond gehad!
Het liefst zou ik hierna naar het Noorden gaan maar is momenteel nog niet mogelijk met de overstromingen. In het Zuiden is er niks van te merken, enkel heel goed weer hier. Hopelijk keert het tij snel!!!!
Mijn duitse reisgenoot is naar Signapore vertrokken. Ik besloot verder uit te zoeken wat mijn volgende stop zou zijn. Plan was om naar Maleisie te gaan, naar de Pulau Perhentian eilanden. Schijnen zeer mooie eilanden te zijn, niet te vergelijken met Thailand. Helaas laat mijn budget het niet toe dus andere bestemming gezocht. Dan maar naar Ton Sai beach op Railay, dicht bij Krab. Voornamelijk een oord voor klimmers ( hoor ik niet echt bij) vanwege de mooie, hoge kliffen. Tijd om mijn zak nog eens te herschikken, zeker nodig na 7 dagen. Mijn avond op Koh Lanta had de gepaste afsluiter, een gratis cocktail drinken ( van een Thai gekregen voor mijn mooi haar ) in de hangmat Ideaal!
Na een relaxdagje besloten we een brommer te huren om het eiland te verkennen. Een welgekomen afwisseling en verfrissing! We reden naar de oude stad, zeer klein maar gezellig en rustig. Geluk bij een ongeluk reden we verloren in het binnenland tijdens onze zoektocht naar het sunsetviewpoint. Hierdoor kwamen we in het hart van het eiland: rode zandwegen, groene struiken, hoge palmbomen, zicht op de zee,... Zeer mooi! Het sunsetviewpoint hebben we helaas niet gevonden. Dan maar genoten van het zonsondergang aan de bar. Een van de mooiste zonsondergangen die ik ooit al heb gezien. De mooie, felle roze kleur van de hemel, de figuren in de wolken, de weerkaatsing van de zon in de zee, de eilanden op de achtergrond. Yeah.... I like Koh Lanta!!
Op aanraden van de duitse had ik deze me ingeschreven voor deze 4 eilandentocht. Met een longtailboot vertrok ik om 9u om de 4 eilanden te bezoeken. De eerste 2 stops waren Koh Ma en Koh Chuak om te gaan snorkelen. Schitterende ervaring!! Ik werd omringd door honderden vissen in alle mogelijke flashy kleuren. Daarnaast kon ik de vele zeeegels bewonderen en zelfs ook een maureen. Op een gegeven moment gooide de begeleider een stuk watermeloen in het water waarop alle vissen afsteven, net voor mijn ogen. Ongelooflijk! Om 12u was het tijd voor de lunch op Koh Ngai. Tja... moeilijk te beschrijven, zoooo mooi. Een typisch eiland om te trouwen ( als er geinteresseerden zouden zijn )
In de namiddag varden we nog een stuk verder naar Koh Mook. Onder begeleiding en met reddingsvest zwommen door een grot. Gelukkig had de begekeider een zaklamp bij want op een gegeven moment zagen we echt niks meer ( beetje creepy toch). Uiteindelijk kwamen we aan de andere kant van de grot, magnefieke plaats waar we uitkwamen: een strand ( ik schat een 10 m lang) omringd door rotsen van een 30-tal meter hoog. Echt iets voor 'lost' ofzo. Later te bewonderen op mijn foto's!
Na 2 dagen aangekomen aan het guesthouse Sanctuary. Gezellige rieten bungalows ( zeer basic) met vooraan een hangmat. Meer heb ik niet nodig. Achteraan een bar met kussens en zicht op de zee. Dit is een echt bounty eiland: witte stranden, helder blauw water, palmbomen,... Nog steeds laagseizoen dus weinig toeristen. Beter kan niet.....
Om 5.15u was het het einde van de retreat en de silence. Nooit verwacht maar het afscheid was toch met pijn in het hart. Ik was ondertussen zo gehecht geraakt aan deze vredige, rustige omgeving zonder prikkels, zonder verwachtingen en dit alles in de mooie natuur. Hier was het enkel 'zijn'. De silence zorgde voor een unieke ervaring. Geen energie moeten geven aan anderen, 10 dagen die ik had om enkel met mezelf bezig te zijn. Ik heb geen minuut spijt van mijn deelname aan deze 10 dagen en wie weet, misschien kom ik hier nog eens terug.
Na ervaringen te hebben gedeeld met de anderen was er een ontbijt in de monastry. Met een 10-tal deelnemers genoot ik van het aanbod om een rondleiding te krijgen rond de monastry in de Garden of Liberation. De oprichter van de monastry en het meditatiecenter is een zeer gekend monk in Thailand. Hij heeft de techniek van anapanasati ontwikkeld en wereldwijd verspreid. Net als tijdens de retreat straalde deze plaats ook weer dezelfde rust uit.
Uiteindelijk toch teruggekeerd naar de 'normale' wereld. Samen met een duitse besloten om te bekomen op Koh Lanta, een eiland aan de Westkust van Thailand.
De eerste dagen in de retreat was alles nog nieuw en kregen we veel instructies ivm meditatie. Alles verliep vlot, die 10 dagen leken 'a piece of cake.' De silence was in het begin wel een eigenaardige ervaring. 75 mensen bij elkaar en overal heerste er stilte. Soms had ik onbewust de neiging om iets te zeggen, echt wennen.
Vanaf dag 3 in de namiddag begon de fysieke pijn. Linkerknie liet zich voelen van steeds in kleermakerszit te zitten. En dan niet te vergeten, de onderrug... Afzien! Een rugsteun hadden we niet dus het was een constant afwisselen van zitten met gestrekte en gebogen rug.
Tijdens de volgende dagen moest ik echt een gevecht leveren tegen mijn eigen gedachten. Nu pas werd het me echt duidelijk hoe ons leven soms wordt beheerst door ons denken. Omdat ik continue bezig was met het focussen van mijn mind op mijn lichaam, schoot mijn mind in een 'tegenreactie'. Een echt gevecht tegen mezelf. Ik ben mezelf meerdere keren tegengekomen.
Dagen 5 en 6 waren de beste. Gedurende 10 tot 15 minuten kon ik mezelf focussen opmijn lichaam. Zalig, de rust die ik ervaarde in mijn hoofd. Net of ik een beetje aan het zweven was....
Helaas duurde dit niet lang. Vanaf dag 7 ging het enkel nog achteruit. Ik vermoed dat dit kwam door de pijn, vermoeidheid en soms de verveling. Dag 9 was voormij het dieptepunt. Het werd een volledige dag van 'silence' = leven zoals de monks. Dwz slechts 1 maaltijd ( ontbijt) en geen lezingen of chanting. Ik had het even berekend, dit kwam neer op 6u individuele meditatie en 1,5u groepsmeditatie. Een ramp, ik kon mezelf noeilijk concentreren ( monkeymind zoals ze dat noemen) en had honger. Bovendien was het ook nog eens een heel warme dag. Slechte combinatie voor mij... Achteraf had ik vernomen dat meerdere deelnemers die dag tot een doorbraak waren gekomen of tot een bepaald inzicht. Helaas was dit bij mij niet het geval.
Dag 10 verliep uiteraard veel beter, was terug meer gemotiveerd en kon me iets beter concentreren. Nog 1 keer slapen en het was gedaan.
Tijdens de 10 dagen heb ik veel geleerd over meditatie met mindfulness ( anapanasati) en over boeddhisme. Ik ga jullie uiteraard niet vervelen met hele theorien ( dubbelpunt is hier niet te vinden). Van bovenstaande onderwerpen zet ik hier een kleine tekst die de kern een beetje bevat van de inhoud ( voor eventuele geinteresseerden, anderen kunnen dit gewoon overslagen).
Boeddhisme:
1. Alles is vergankelijk. We hebben niet over alles controle, ook niet over ons eigen lichaan. We veranderen, worden ziek en gaan dood. Lichamen, families , naties,... Geluk komt maar zal ook weer gaan. We moeten observeren en begrijpen hoe dit bijdraagt aan onze 'suffering'.
2. Er is een oorzaak aan de basis van onze gevoelens, lijden, stress en ontevredenheid. De oorzaak is ons grasping en clinging ( grijpen en vastklampen) aan wat we niet hebben, aan iets vergankelijk en weg proberen te graken van de dingen die we niet willen.
3. Er is een oplossing voor ons lijden, stress en ontevredenheid. Wanneer er een einde komt aan ons grasping en clinging zullen we vrijheid kennen. We kunnen deze vrijheid behouden..
4. Er is een pad van waar we nu zijn naar totale vrijheid. Het heet de 'Eight Fold Path'. Door hard te werken aan dit pad krijg je vrijheid. Theravada Buddhism is de praktijk van het pad.
Waarom meditatie:
We moeten terug in contact komen met ons lichaam. Enkel als we ziek zijn, verzorgen we het zoals het hoort. Maar het is ons kostbare bezit, we moeten er meer aandacht aan besteden. Vroeg of laat krijgenwe het resultaat voorgeschoteld. Door meditatie leren we onze mind te focussen en in balans te komen. Hierdoor is het vrij van haat. Het is standvastig en actief. Voor je iets gaat ondernemen, ga je je bewust worden van je ademhaling en ga je uiteindelijk pas handelen als de actie goed is.
Mindfulness:
Let go of our pre-conceived ideas of how things are, or how we would want things to be. Letting go of the attachment to our cherished opinions. Let go of views, opinions and ideas of all things and the Dhamma will be revealed.
Tijdens de retreat werd er regelmatig verwezen naar het boek ' De kracht van het NU'. Dit boek heb ik thuis liggen. Als iemand zich hier graag eens in zou willen verdiepen...
Onze groep bestond uit 75 personen, de vrouwen waren iets beter vertegenwoordigd dan de mannen maar slechts met een klein verschil. De leeftijden waren zeer uiteenlopend, van 21 jaar tot begin 70 ( schatting). En verschillende typen van mensen: de alternatieven, de 'barbiepoppen', de neutrale types, de zeer serieuze mensen,...
In het begin probeerde ik te raden wie het tot een goed eind zou brengen en wie niet. Achteraf gezien ben ik niet zo goed om mensen in te schatten. Uiteindelijk hebben 55 van de 75 de retreat volgehouden, een 20-tal hebben het vroegtijdig stopgezet. Gelukkig was ik daar niet bij...
