Voor alle nieuwsgierige zielen die graag wilden weten wat ik op mijn verjaardag heb gedaan: zo bijzonder was het niet. Iets voor 7u opgestaan om de boot van 8.30u te halen, terug richting het vaste land. En dan... lange busrit (7u) naar Phuket. Mijn hotel was in Patong gelegen ( ongeveer 14 km van Phuket) en de local bus had ik juist gemist dus weer op de motortaxi. Je moet het je voorstellen: mijn grote rugzak tussen het stuur en de chauffeur, ik achterop met mijn andere rugzak en helm. Het is een zicht. Ik dacht dat ik de motortaxi ondertussen al gewend was maar daar had ik me zwaar in vergist. Mijn 'aaah-' en 'oooh'kreetjes kon ik dan ook niet onderdrukken toen de motor met hoge snelheid ( kon niet zien hoeveel want de meter werkte niet) tussen de auto's reed en andere motoren rakelings voorbij stak. Mijn taxichauffeur stelde me gerust, hij reed al heel lang rond in Phuket. Hielp niet echt, het was gewoon hopen dat we er snel waren.
In het hotel een lekkere douche genomen en me klaar gemaakt om mezelf te trakteren op een lekker diner in een visrestaurant met livemuziek ( Roy Orbinson, Radiohead, Enrique Iglesias,...). Mijn menu: cocktail Screwdriver, scampi's in rode curry pasta met rijst en chocoladetaart. Taart kon uiteraard niet ontbreken op mijn verjaardag. Het was geen super lekkere taart maar goed genoeg! Dit dure menu ( naar thaise normen) kostte me 15 euro, niet slecht he. Ik was ondertussen redelijk moe maar wou toch al even het nachtleven verkennen. En wat was me dat!! Mijn ogen rolden bijna uit mijn oogkassen, dit had ik nog nooit gezien!! Het uitgaansleven van Lloret de Mar x 15. De ene bar na de andere vol met neonverlichting, gogogirls, luide muziek, blanke mannen met thaise vrouwen,... Echt een belevenis op zich. Niet te geloven maar toch de moeite waard om het gezien te hebben.
Een gewone bar was ik nog niet tegengekomen, opdracht voor de volgende avond. Uiteindelijk tevreden en voldaan in bed gekropen, klaar om mijn reis verder te zetten als 32 jarige!!
( Bedankt iedereen voor de lieve verjaardagswensen!!!)
Na 1,5u op de boot te hebben gezeten, kwam ik aan op het ( tot nu toe) mooiste eiland dat ik al had gezien. Het enigste vervoermiddel op het eiland is de brommer dus geen enkele wagen te bespeuren... zalig! Met de motortaxi werd ik naar mijn guesthouse voor de komende dagen gebracht: Hornbill Huts. (Aangezien ik geen foto's kan plaatsen alvast de link naar de website, kunnen jullie even wegdromen. http://www.kohphayamhornbillhut.com/gallery.php?sh=8) Op het internet was dit de goedkoopste plaats die ik kon vinden. Wederom een basic bungalow voor 5 euro maar met een hangmat!, ik word echt goed in het vinden van goedkope overnachtingen. Koh Phayam is het eiland om even weg te vluchten van het drukke leven en te ontstressen. Veel is er dan ook niet te beleven: het prachtige strand om te wandelen, de heerlijke hangmatten om uren in te hangen en/of lezen en het gezellige, houten terras aan zee om te eten. Maar wat een rust! Het gezin van het guesthouse was ook zeer vriendelijk en behulpzaam. Het verblijf was er gewoon top! In totaal heb ik er 2,5 dagen gelogeerd, juist genoeg tijd om er door te brengen. ( ik moest me uiteraard niet meer ontstressen ) Ik was helemaal klaar om naar een compleet andere plaats te gaan nl. Phuket. Aangezien mijn vlucht naar het noorden pas op 5 november is, hebben mijn lieve ouders me als verjaardagsgeschenk enkele nachten in een hotel cadeau gedaan. Wil ik ze langs deze weg nog eens bedanken.
Visarun = het land verlaten en Thailand terug binnenkomen zodat mijn 2de visumperiode kon starten. Mogelijkheid bestaat om deze run georganiseerd te doen maar ik koos ervoor om het zelf te doen. Ik zou met de boot naar Myanmar varen en terug. 2 praktische problemen: ik had geen 10 dollar en geen kopie van mijn paspoort. Gelukkig zijn ze hierop voorzien. Voor de 10 dollar vroeg een Thai 500 Baht, met een snelle rekensom wist ik dat hij mij duidelijk in het zak wou zetten dus... onderhandelen. Uiteindelijk voor 400 Baht kunnen krijgen, meer kreeg ik er niet af. Achteraf heb ik het omgerekend op internet, 10 dollar = 308 Baht. Zegt wel genoeg zeker.... Kopie van het paspoort kon ik gemakkelijk krijgen. Dan de boottocht... weer onderhandelen. Hij vroeg 500 Baht ( richtprijs Lonely Planet is 400 Baht), na wat discussieren deed hij uiteindelijk 100 B van de prijs. Al bij al toch 200B uitgespaard. Klaar voor de overtocht! Na 2 min varen werd er een eerste keer halt gehouden aan een paalwoning. Ik zag er een oude man staan met een fles whisky, ik dacht al : het is niet waar! ( op de vorige boottocht gingen er ook 2 flessen whisky heen en weer op de boot). Maar ik zag de bestuurder van de boot er gelukkig met naar de motor gegaan, het was enkel olie....Ok. 2de poging om te vertrekken... Helaas, na 1 min meerde hij weer aan, verdween en kwam even later terug met een zak vol bloemen of bladeren. Geen idee waarvoor dat moest dienen. 3de poging dan maar... Na 2 min weer een stop aan de immigratiepost voor de 2 Thaise meiden in de boot. Dit zou nog een lange trip worden! Uiteindelijk kwamen we in open water. En weer... opeens zette hij de motor af en kwam vooraan op de boot staan. Toen nam hij de zak met bloemen ( aha, daarvoor dus!), gooide hij deze in het water en deed hij een kort gebed. Na dit intermezzo was het eindelijk zover, de oversteek naar Myanmar. Daar naar de immigratiepost, inchecken en uitchecken en terug op de boot richting Thailand. De terugrit verliep gelukkig veel vlotter zodat ik na 4u terug arriveerde aan mijn guesthouse. Nu kon ik voor de rest van mijn trip gerust zijn over mijn visum....
Hup, naar Ranong voor mijn visarun. Na een zware wandeling met de rugzakken sprong ik op de local bus. Eerst naar Pakua Pa, dan naar Kuraburi en vervolgens de bus naar Ranong. In elke bus heb je 2 'werknemers' nl. de chauffeur en de helper = de persoon die instaat voor het innen van het geld en die de bus op tijd laat stoppen. In Thailand stopt de bus (bijna) overal. Je hoeft enkel te roepen of een seintje te geven waar je eraf moet. Heel handig... Op mijn 2de bus was de helper een zeer behulpzame jongen (ong. 18 jaar) die graag wat met me wou praten. In zoverre dat dat lukte tenminste. Op een gegeven moment kwam hij naast me zitten en raakten zijn vingers mijn hand. Kon gebeuren. Ik trok mijn hand niet onmiddellijk weg want wou de indruk niet wekken dat ik vies was van hem ofzo. Maar toen hij na een tijdje begon te wrijven over mijn vingers, had ik het eindelijk door. Hij was aan het flirten! Na enkele keren over mijn hand te hebben gewreven, begon hij subtiel over mijn rug te wrijven. Telkens nam ik een andere houding aan of nam ik iets uit mijn rugzak om zijn aanrakingen te ontwijken. Wat was ik blij toen ik uiteindelijk kon afstappen!
Het inkomticket van het park was 24u geldig. Daar wou ik gebruik van maken zodat ik op eigen houtje nog een wandeling kon maken in het park. Glen, den antwerpenaar, ging me vergezellen. Aangezien mijn wandelschoenen nog kletsnat waren, moest ik de wandeling maken met mijn sandalen. Niet het ideale schoeisels hiervoor. Glen was voorzien van 1,5 l water, energiesnacks en iets om vocht in het lichaam te houden. Ik stond paraat met een klein flesje water. Uiteindelijk hebben we een wandeling gemaakt van 6 km waarvan 2 km echt in de jungle. De andere 4 km was op een wandelpad, wel continu stijgen en dalen. Toen we na 3 km aankwamen aan ons keerpunt ( een mooie pool) besloten we er even uit te rusten. Na 10 min echter werden we beiden zot van al de insecten die ons kwamen begroeten en keerden we maar terug. Onderweg hadden we normaal gezien nog 2 watervallen moeten tegenkomen maar om een of andere duistere reden hebben we deze gemist. Na 4u verlieten we bezweet, vermoeid, vol blaren en met lege maag het park. Eerste halte: een thaise eettent. Zeer lekker eten ( zoals altijd): rijst + stoofpotje van groenen bananen + curry met kip. Het pikantste dat ik tot nu toe gegeten had in Thailand. Ik had en een beker water en een blik cola nodig om mijn mond te blussen. Rest van de dag was om lekker uit te rusten en rugzak weer te maken.
Iets voor 7u opgestaan om de boot van 8.30u te halen, terug richting het vaste land. En dan... lange busrit (7u) naar Phuket. Mijn hotel was in Patong gelegen ( ongeveer 14 km van Phuket) en de local bus had ik juist gemist dus weer op de motortaxi. Je moet het je voorstellen: mijn grote rugzak tussen het stuur en de chauffeur, ik achterop met mijn andere rugzak en helm. Het is een zicht. 
