Het center was gelegen in een rustige omgeving op een berg, we werden omringd door allemaal groen, heel rustgevend. Er waren een 5-tal meditatiehalls, we brachten echter de meeste tijd door in meditatiehall 2, dicht bij de vijvers. De hall was helemaal open zodat we af en toe verfrist werden door de wind. We kregen meditatiekussens en een meditatiebankje om het zitten wat comfortabeler te maken. Voor yoga kregen we een zeer dun, rieten matje. Hielp dus helemaal niet om de betonnen vloer te verzachten. Tijdens de lopende meditatie konden we op heel het domein rond wandelen.
De mannen en vrouwen sliepen apart in hun eigen 'dorm'. Het gebouw was in een O-vorm met in het midden een grasperk, aan de zijkanten de 'wells' om ons te wassen. Well = een betonnen ronde met een diepte van ongeveer 1 meter waar water in werd gedaan. Met gebruik van plastieken kommen konden we ons wassen en onze kleren proper maken. ( dus geen warm water en eigen badkamer ) Wassen moesten we doen met een saerong ( doek) rondom ons dus geen zwemkledij of nakie toe gelaten!
Onze kamers waren zeer klein met enkel een betonnen bed met daarop een rieten map en een muskietennet. Vrij pijnlijk aan de rug en de heupen tijdens het slapen. De toiletten waren aan 1 kant gelegen ( gelukkig dicht bij mijn kamer!)
Eten gebeurde in de refter, eveneens open aan alle zijden.
Op het domein was er een 'hot spring'. Een bron met zeer warm, zout water waar ik regelmatig inging om te spieren te onstpannen en te genieten van het warme water ( zeer warm).
Ik gok dat ik een 4u heb geslapen in de trein. Aangezien er nergens werd omgeroepen welke stop het was, was het een beetje gokken wanneer ik eraf moest. Bijna stop gemist, net niet.... Om 6.30u stond ik op het perron van Chaiya, een klein dorpje, een 6-tal kilometers van het meditatiecenter. Om wakker te worden, gunde ik mezelf 1u rust op een bankje aan het station. Dan op zoek naar een motortaxi. Blanke mensen = rijke mensen dus werd er belachelijk veel gevraagd voor de rit. Uiteindelijk kon ik een taxi fixen voor de helft van de 1ste prijs. Bij aankomst aan de monastry volgde er een kleine inschrijving en werden we met de taxi naar het centrum gebracht, zo'n 1,5 km verder. Ondertussen was het 9u. Het was duidelijk te merken dat deze bijeenkomst maandelijks plaatsvindt, alles was zeer goed georganiseerd. Na het lezen van het doel van de 10 daagse en de regels volgde er een klein interview. Vervolgens betaalde ik 50 euro voor het eten voor de komende 10 dagen en mochten we onze kostbare zaken in bewaring geven. Onze 'kamersleutel' werd ons bezorgd zodat we ons bed konden 'inrichten' ( niet te veel bij voorstellen!). Dan was het weer wachten en wachten tot 16u, het openingsmoment. Ze gaven ons info over het verloop van de 10 dagen en aansluitend een rondleiding rond het domein. En dan was het eindelijk zover. De 'silence' ging in en dit voor de komende 10 dagen. Spannend!
De bus op richting Bangkok. Daar een vlotte verbinding met de taxi naar het treinstation. Plan was om bagage in bewaring achter te laten zodat ik nog enkele uren Chinatown kan bezoeken. Ik moest trouwens 5u wachten op mijn slaaptrein. Bij buitenkomst van het station werd ik overvallen door de warmte en de vele taxichauffeurs. Toen ik ook vernam dat Chinatown nog 2 km wandelen was en ik geen kaart had, ben ik maar wijselijk teruggekeerd. En dan...ja, wachten en wachten. Iets gegeten, de enkele winkeltjes bezocht, nog iets gesnoept en nog iets... In het midden van het station stond een grote afbeelding van de koning met daarnaast een register ( denk ik). En om 18u speelden ze het volkslied (volgens mij) en stond iedereen enkele minuten recht. Kan me dat niet voorstellen in Belgie.... En dan eigenlijk de nachttrein op, vrij basic maar het was te doen.
Een voorbode voor een vreselijke nacht!!!! Het gevolg volgens mij van de airco.... De rechterkant van mijn gezicht deed vreselijk zeer. Neus die bleef lopen, sinus die constant pijn deed, oorpijn, tandpijn,... Kortom alles deed pijn! Hooguit 3u kunnen slapen. Bij het opstaan was het niet veel beter. Met de meditatie in het vooruitzicht alles op alles gezet om er zo snel mogelijk vanaf te geraken. Medicijnen genomen voor infectie op de luchtwegen en Dafalgan om de pijn te verzachten. En ondertussen bleef mijn neus maar lopen... Normaal had ik nog een uitstap op mijn agenda gezet maar deze heb ik wijselijk afgezegd. De hele dag zitten lezen, wat geslapen in de namiddag en nu de blog aan het aanvullen.
Mijn plan was om iedereen die had gereageerd via blog of via mail nog iets terug te sturen vandaag voor mijn 10-daagse want na vandaag zal het ongeveer een 12 dagen duren eer ik terug online ben ( als de meditatie volhoud tenminste ). Helaas ben ik nog steeds in belabberde toestand en zie ik het momenteel niet zitten. Daarom langs deze weg alvast mijn verontschuldigingen aan degene die aan het wachten zijn op een antwoordje terug. Volgt zeker na mijn meditatie! Tot dan.... en duimen voor mij he want het gaat zwaar worden!!!!
In de stad zijn er enkele musea die gaan over de aanleg van de spoorweg tussen Thailand en Myanmar. Na een lekker ontbijt huurde ik dus een fiets om deze musea te bezoeken net als het Kanchanaburi Cemetry waar een 6000 geallieerden liggen. Wereldoorlog 2 heeft me altijd al geboeid dus een leerrijke dag voor mij. Als je ziet in welke omstandigheden de oorlogsgevangenen moesten leven.... niet te vatten... Vele van hen stierven aan uitdroging, malaria, ondervoeding, cholera,... De hygienische omstandigheden in de kampen waren onvoldoende, het eten niet aangepast aan het zware werk en dan nog de weersomstandigheden waarin ze moesten werken. Ik had het geen week volgehouden!
In de namiddag lekker aan het zwembad gelegen en 's avonds mijn treinticket naar Bangkok gereserveerd. Gedurende de dag werd ik al zwaar geplaagd door zware niesaanvallen, een voorbode van.....
Om 8u vertrok de groep voor onze dagtrip, eerst een uur rijden naar het Erawan National Park. Onderweg weeral genieten van de toch oooh zo mooie natuur van Thailand. Het park bestaat uit een oppervlakte van 550 m2 en bestaat uit hoge bergen en valleien. Wij kwamen voor de belangrijkste attractie van het park nl. de watervallen. De waterval bestaat uit 7 levels, het water valt in totaal 1500 meter naar beneden via een soort trappensysteem. Meeste bezoekers gaan maar tot level 3 maar de sportieve mensen, zoals ik , die gaan helemaal tot boven. Op elke level was er een zeer mooie waterval te zien, echte prentkaarten. Helemaal bovenaan ben ik dan even in het water gegaan, helemaal niet koud en een zalige verfrissing. Het was alleen verschieten van de vissen die aan je voeten beginnen te knabbelen!!!! Ik ben het sabbelen niet gewoon geraakt en dus ook niet verder geraakt dan het ondiepe.
In de namiddag bezochten we de dodenspoorlijn en de brug over de rivier Kwai, gebouwd tijdens de tweede wereldoorlog. De Dodenspoorlijn (Death Railway), ook wel Birmaspoorweg of Birma-Siamspoorweg, is de bijnaam gegeven door geallieerde krijgsgevangenen aan de spoorlijn die zij gedwongen werden aan te leggen tussen Thailand en Birma. Het werk aan de spoorlijn begon op 16 september 1942 en werd 16 maanden later voltooid, ondanks berekeningen van Japanse ingenieurs dat het minimaal 5 jaar zou duren om de 415 kilometer lange en 1 meter brede spoorlijn aan te leggen. De Japanners maakten hiervoor op grote schaal gebruik vandwangarbeid. Tijdens de aanleg stierven per dag gemiddeld 75 arbeiders; 15 000 krijgsgevangenen stierven aan uitputting, ziekte en ondervoeding. Onder hen waren 7 000 Britten, 4 500 Australiërs, 131 Amerikanen en bijna 3 000 Nederlanders. Ook stierven ongeveer 100.000 Thaise, Indonesische, Birmaanse en Maleisische dwangarbeiders bij de aanleg door het moeilijke gebied. Een brug met geschiedenis dus...
's Avonds met een enkele Nederlanders terrasje gedaan en enkele cocktails gedronken, ideaal om deze toffe dag af te sluiten.
PS: goede cocktails heb ik hier nog niet gevonden.....
) Wassen moesten we doen met een saerong ( doek) rondom ons dus geen zwemkledij of nakie toe gelaten!
, die gaan helemaal tot boven. Op elke level was er een zeer mooie waterval te zien, echte prentkaarten. Helemaal bovenaan ben ik dan even in het water gegaan, helemaal niet koud en een zalige verfrissing. Het was alleen verschieten van de vissen die aan je voeten beginnen te knabbelen!!!! Ik ben het sabbelen niet gewoon geraakt en dus ook niet verder geraakt dan het ondiepe. 
