Ontbijtje heeft gesmaakt en niet veel later kwam een van de dokters me vertellen dat er deze namiddag (weer) een leverpunctie zou worden uitgevoerd ; de jacht op slecht weefsel is dus weer geopend.  Geen leuke ingreep maar wel broodnodig dus zal'k maar keihard supporteren voor de prikker van dienst.  

Heb voor de middag nog met veel overgave liggen doezelen, mijn morfinemaatje begint zich te roeren denk ik, maar geen mens die me daar scheef voor bekijkt dus ... why not ! Nu, na de lunch,  twijfel ik tussen nog een doezelmoment of toch maar eens een filmpje kijken.   Ik vermoed dat het een combinatie van beide gaat worden .   Geen idee hoe ik me na de punctie ga voelen, na de eerste was dat best oké, na de tweede veel minder, maar een uitslag kan toch pas weer over enkele dagen verwacht worden dus concreet nieuws gaan jullie zowiezo nog niet van me te horen krijgen.

Dokter vertelde me trouwens ook dat ik eventueel naar huis zou kunnen zogauw ik me goed voel maar dat ik dat echt volledig zelf in de hand heb. Op dit moment voel ik me absoluut nog niet 'zeker' genoeg maar ik zou het wel fijn vinden om bv van zaterdagmiddag tot zondag in de loop van de avond naar huis te gaan, op voorwaarde dat ik stevig op mijn beentjes sta natuurlijk.  Dat is in elk geval een optie waar ze hier geen probleem over maken.  Maar 't is nog maar woensdag, we gaan niet te ver op de feiten vooruitlopen.

Och ja, er kwam hier ook nog een schoonheidsmadammeke binnenvallen om de weggevallen sessie van maandag op te vullen maar ik heb maar eerlijk gezegd dat ik gisteren al onder handjes was genomen.  Misschien wel beetje stom van mij maar ik heb er zo'n deugd van gehad dat ik het evengoed iemand anders gunde.  En eerlijk duurt het langst niwaar ;)  Misschien word ik wel beloond met een geslaagd prikking ! 

De pijnkliniek is wel geraadpleegd geweest ; dosis morfine werd verhoogd en vanaf nu ga met een morfinepleister door het leven.  De verpleegster die hem geplaatst heeft vertrouwde me toe dat ik me morgen misschien zou voelen alsof ik van 'iets' te veel op had.  'Definiëer 'iets' !' was mijn eerste gedachte maar ik denk dat ik maar gewoon netjes ga afwachten.  Hoop alleen dat het niet hetzelfde gevoel is als na de eerste en meteen ook laatste toeter waaraan ik in een ver verleden totaal onkundig heb liggen lurken want dat wil ik nooit, ik herhaal NOOIT, meer meemaken.  Wel even ter verduidelijking, voor ik de toetersmoorders onder jullie verbolgen doe kijken ; ik had op mijn toetermoment al zo'n anderhalve fles porto binnen. Niemand had het immers nodig gevonden om mij er op te wijzen dat én drank én toeters niet echt goed matchen. Nu ja, dit speelde zich af in Holland, dus ik was eigenlijk gewoon verondersteld geweest om dat te wèten.  In elk geval....de weg van Breda naar huis destijds was de meest bewogen rit uit ons leven (bewogen, in de zin van stoppen, portier open, offeren, portier toe, doorrijden, stoppen, portier open....enfin, no need to say more zeker ?) en absoluut niet voor herhaling vatbaar.

Verder een heel gezellige namiddag gehad ! Eerst een bjoetiesliepke gedaan na de bjoetiebehandeling en daarna het charmante gezelschap gekregen van mijn nichteke Dominique.  Geen bloempjes deze keer maar wel....een potteke kip curry en martinopréparé van de Keurslager !! Had eventjes een dèja vu want toen ik net bevallen was, na 9 maanden verkondigd te hebben dat ik mijn martino zo mistte,  kreeg ik naast de gebruikelijke geboortelijstkadootjes ook regelmatig een martinoke onder mijn neus geduwd.   Mijn kostbare schat (het eten, niet mijn nichteke) prompt in de ijskast verstopt en honderduit zitten bijkletsen, herinneringen opgehaald en elkaar plechtig (en geméénd) beloofd om onze vroegere meer vriendschaps- dan familieband terug aan te halen. Daarna kwam mijn gezinnetje binnengedonderd, eveneens gewapend met een potje préparé én toastjes (viel dat dan zoo op ?) en hebben we samen de reclammekes doorbladerd, updates uitgewisseld..eigenlijk een beetje zoals thuis.  

Graag wil ik ook nog eventjes een pluim steken op de hoed van Sunweb, bij wie we onze vakantie naar Turkije voor deze zomer geboekt hadden (voor 6 personen, de sjoe en zijn ouders zouden ons vervoegen).  Deze hebben ons immers na annulatie het volledige voorschot teruggestort ondanks dat we geen annulatieverzekering hadden en dus ook geen poot om op te staan.  Had hen wel de situatie uit de doeken gedaan, maar dan nog...hiertoe waren ze absoluut niet verplicht en daarom zijn we absoluut wel dankbaar, temeer omdat ze het niet gewoon bij een commerciëel gesteke gehouden hebben.  Bij deze dus ; danku Sunweb.nl !  We annuleerden de reis omdat we totaaaal geen idee hebben hoe we er tegen juli voorstaan.  Dan liever nu annuleren en in het beste geval tegen die tijd een lastminuutje boeken in onze contreiën. 

Voilà, dat wou ik ook nog effe kwijt, ere wie ere toekomt ! 

Wel goe ; kunnen douchen zonder verbintenissen aangezien mijn leiding vervangen diende de worden dus kon ik eventjes vrij en frank bewegen zonder ergens over te vallen of vast te zitten...zaaa-lig ! Heb dan ook dubbel zo lang gedouched als anders, op mijn plastiek bankje gezeten, het heeft écht wel iets ! 

Na het douchke heb ik met veel overgave liggen doezelen tot de madam met de crèmmekes er was.  Is altijd een uiterst aangename ervaring waar we doorgaans veel te weinig tijd voor nemen maar deze keer kon het echt wel tellen ; gewoon reiningen, diepreiningen, masseren, maskerke, en terwijl het maskerke introk werden m'n handjes onder handjes genomen ; ook een massage, 'n crèmmeke...hmmmm.....

Tijdens de behandeling kwam de dokter ook nog effe piepen. Mét nieuws waarschijnlijk maar daar had ik écht efkes geen oren naar...eerst genieten ! 

Heb ook de indruk dat mijn middagmaal me beter bekomt dan mijn ontbijt dus we zijn op goeie weg voor vandaag.  Zo meteen wel effe mijn oogjes toedoen want het is duidelijk dat ik nog een en ander in te halen heb !  

Eric en Mayenne zijn net even een hapje gaan eten in de cafetaria hier.  Het was best wel relax in't kamerke zonet ; eerst een beetje bijgebabbeld, dan is Mayenne voor school begonnen, is Eric een gevecht aangegaan met een Zweedse puzzel en heb ik nog een beetje gerust.  Daarna samen met de mus haar Valentijnkado voor de sjoe gefixt en bedacht dat ik zelf dit jaar ook wel iets zou willen forceren en zelfs al een heel goed ideeke weten opborrelen. Nu nog zien uit te voeren (aan te kopen), zal wederom beetje afhangen van mijn doen en laten hier.  Ik ben normaal zo geen Valentijn-is-the-day-type maar het zal het eerste jaar zijn dat ik op't werk geen prachtig boeket of pot magniefieke orchideeën krijg en om het 'anders dan anders'aspect  helemaal compleet te maken zou'k graag 'n beetje contrair doen en dus zélf iets doen .  Zeker omdat hij het niet verwacht en eigenlijk in de eerste plaats omdat hij het verdient ! 

Ooooh ! Hier komt juist een charmante verpleger verkondigen dat het een plezier is om nu mijn kamer binnen te komen omdat ik er zoooo veel beter uitzie dan een week geleden ! En dan hebben ze nog geen tijd en geld in mijn snuiteke gestoken ! Best wel grappig eigenlijk hoe je op korte tijd een soort van band opbouwt met toch een deel van de mensen die dagelijks over de vloer komen.  Zal ook wel aan mezelf liggen - 'Gij klapt zelfs tegen ne stront' moet ik vaak horen van manlief - maar toch...het moet vreselijk zijn als je hier echt je draai niet zou vinden of te ziek blijven om ook aangename momenten te kennen.  

Daarstraks ook nog vers volk over de vloer gekregen ; een vrijwilligster die mijn tuintje is komen verzorgen (je moet de vensterbank hier zien !), iemand van de bib van het Rode Kruis en de psych van het oncologisch centrum die voor de moment enkel kon vaststellen dat ik 'goed bezig' ben.  

Vanavond ook wel smakelijk gegeten maar het was wel effe beteuterd kijken toen ik ipv de (kip)'curry' die ik dacht besteld te hebben voor bij mijn bokes een paar pakjes Kiri kaas ontdekte.  Héél de dag keek ik dus al uit naar een hartig kipboterhammeke ! Mijn goesting in een hartige martino blijft in elk geval stijgen.   

Ben ermee weg, mijn gezinnetje is terug en ik kruip lekker in venteke's arm...

Liefde is...samen Blokken kijken ! 

Heb om te beginnen goed geslapen, zonder wakker te worden van stijvigheid, bijgeluiden noch pijn.  En voor ik goed en wel mijn oogjes open had kwam een dot van een verpleegster vrolijk binnen met de woorden ' Mevrouw Tielemans ! Ik vind dat u de uitgelezen persoon bent om vandaag een complete gelaatsverzorging te krijgen !' Nu...als dàt geen gewèldig dagbegin is ! Bljkt dat ze hier af en toe een aantal patiënten mogen uitpikken om een gratis behandeling te 'ondergaan' (ik noem het veeleer 'beleven') en ik voelde me toch wel een beetje geflatteerd omwille van het voorrecht om extra in de watten gelegd te worden.  Geen idee waaraan ik het verdiend heb ( misschien heb ik het minst van heel de bende hier op de alarmknop geduwd of zie ik er het krottigst uit ?)  maar dat zal me een dikke vette worst wezen ! 

Over dikke vette worst gesproken....ook de weegschaal heeft een een lach op mijn smoeleke getoverd ! Die gaf voor het ontbijt een flinke 52 kilo aan wat er op zou wijzen dat er toch al twee kilootjes terug bij zijn ! Vind ik zelf ook zooo belangrijk dat ik bijna stond te jeu-jen van contentement ! Heb met extra veel motivatie en zonder moeite eigenlijk mijn ontbijt naar binnen gewerkt . weer extra veel suiker en honing door mijn thee gedraaid en belachelijk veel 'dubbel room' op mijn boterhammeke gesmeerd ! Zo meteen nog een abrikozenmoesje er achteraan en we kunnen er een half dagske tegen.

Na het ontbijt kwam er nog een arsenaal aan dokters en bijna-dokters binnengemarcheerd (wel grappig, de hoofdartsen lijken soms wel moederganzen met hun kuikentjes in hun kielzog)  zonder nieuws eigenlijk maar wel met de melding dat DE vergadering voor vanavond gepland is dus hoef ik me overdag al niet lastig te maken als ik niks hoor.  

Tijd om in de badkamer te duiken...aan onze façade zullen we maar niet te veel aandacht besteden, dat laten we lekker aan anderen over straks ! 

Zo meteen ga ik gewoon heel braaf het Eurosonggebeuren volgen en daarna absoluut 'In Vlaamse velden'...kwam traag op gang maar ik ben ondertussen helemaal verkocht. 

Bezig blijven is ook de beste manier om niet te veel te 'missen'.  Echt kleine dingen hoor ; in manlief zijn arm kruipen in de zetel (zijn gesnurk mis ik nog net niét, dat wordt vervangen door een ampetant geluid van mijn kapstok), liggen kroelen in een poezebeest zijn nekje, orchideetjes water geven terwijl ik ze efkes bestoef want ze doen allemaal flink hun best, het zwaaien naar de buurvrouw die op vaste uren passeert van en naar het werk...Nu ik kan hier uit maar raam ook wel een beetje liggen zwaaien maar dan verhuizen ze me misschien prompt naar een andere afdeling en we gaan geen risico's nemen ! 

Ben er ook achter dat hoe minder je plant, hoe beter alles op zijn plooi valt ; heel de namiddag bezoek zonder ook maar één overdosis.  Wat meebrengsels betreft kunnen er twee stuks van vandaag moeilijk overtroffen worden qua originaliteit denk ik ; een potje gezonde lucht van aan zee (heb ondertussen al 4 keer gesnuifd ) en een rechtstreeks uit Tokyo geïmporteerde Daruma pop.  Een Daruma pop is een Japanse geluksbrenger in papier mâché waarvan je het éne oog inkleurt als je een wens doet en het andere als de wens in vervulling gegaan is.  Een wens bedenken was nog nooit zo simpel... De dag dat ik het andere oogje mag inkleuren zou wel eens de mooiste dag van mijn leven kunnen worden, na de geboortedag van mijn mus uiteraard .

Mus was er vandaag maar een halfje trouwens ; die heeft haar frustraties van gisteren (veloren match tegen Gentse dankzij de input van een achterlijke scheids) van zich afgeschud op het Tettenbal in Zandvliet, samen met de sjerie en een aantal van de Kadetten die dan weer een overwinning te vieren hadden.   Tettenbal begot...ik kan er ni van over...Dank aan Inez trouwens um die Tieren zu fûtteren ! 

Vandaag trouwens weer héél flink gegeten ! Vanmiddag zelfs 'n héél mokka-eclairke als dessert ! Ik maak ook mijn thee mierzoet en kijk niet op een babelutteke meer of minder.  Heb met smaak naar Jeroen Meus gekeken (of toch naar wat hij aan't kokerellen was) en begin dus écht naar een heel pikante martino te verlangen.   Grote hoeveelheden prop ik er nog niet in maar ik ben zooo blij dat er al terug iets écht smaakt.  Kan je geloven dat ik daar nu gewoon gelukkig van word ?  

Morgen wordt het hier een beetje D-day heb ik begrepen...groot overleg met verschillende topartsen die allemaal hopelijk iets zinnigs te zeggen hebben en een 'plan' kunnen voorleggen.  Voor mijn part beginnen ze van voren af aan...da's ook een vorm van vooruit ! 

Nog even een tip voor de motards onder jullie ; Eric is op een heel interessante outlet shop in Breda ge'botst' met motorrijders-artikelen ; helmen, kledij enzovoort ; heeft zichzelf getrakteerd op een Shoeï helm model 2013 voor 299 euro, de helft van de prijs.

Tot zover mijn zondagse inbreng, ik ga voor de rest van de avond lekker horizontaal ! 

Ben zelf ook meer op mijn gemakje opgestaan, heb extra lang onder de douche gestaan en al doe ik dat liever met Eric dan met de stok waarmee ik recentelijk in de echt verbonden ben heeft het me absoluut deugd gedaan. Niks vermoeiend ook, gewoon gaan zitten en gedurende ettelijke minuten zalig heet water over mijn bol en al de rest laten stromen...heel ontspannend.  

Vannacht eigenlijk best wel redelijk geslapen, al staat mijn eigen bed wel in de top 10 van 'meest gemiste dingen'. Misschien zelfs wel top 5...

Gisterenavond net zoals de rest van de gang naar The Voice gekeken, me te pletter geërgerd aan Regi die volgens mij iets té hard zijn best deed om 'cool' over te komen (sorry Lindake, maar zijn 'echte' optredens vind ik beter ;) ) en aan de stem van Bent van Looy.  Daarentegen toch wel genoten van een paar verrassend mooie stemgeluiden. De namen ben ik al kwijt...what's new...

Daarna nog effe geSkyped met mijn huishouden...toch een geweldige uitvinding ! Ook kleine Musti in haar oranje oogjes kunnen kijken...die lijkt heel goed haar draai gevonden te hebben ten huize Pauwels. Zal zooo blij zijn als ik mijn terug neus in haar 'floeren' pelske kan duwen ! Mis uiteraard ook mijn andere viervoeters hoor...maar toch...

Net nog mijnheer doktoor aan mijn bed gehad - SHIIIIT !!! Dinsdag vergeten Grace Anatomy op te laten nemen !! Toemme toch, da's al twéé afleveringen gemist !!! - Swat, dokter dus aan mijn bed, en néé, hij lijkt zelfs ni op een Grace-figuur (spaatig) en die bevestigde dat er maandag 'groot overleg' gepleegd zal worden over mijn 'geval'.  Kans is groot dat ook de laatste punctie geen uitsluitsel brengt en dat is zo'n belangrijk aspect dat er mss nog een zal uitgevoerd dienen te worden.  Niet echt iets om naar uit te kijken, doet écht geen deugd, maar het is wel superbelangrijk om JUIST te weten waaraan en waaraf alvorens een behandeling op te starten.  Er zijn blijkbaar toch enkele bedenkingen bij de conclusies die in Klina genomen werden en nu gaan ze met een hoop volk alles nog eens op een rijtje zetten.  Ze doen maar...ik wil vooral dat ze doen wat nodig is.

Eigenlijk had ik dit weekend ook eventjes overhuis gemogen, maar hier werd niet echt op aangedrongen en zelf ben ik ook niet bepaald vragende partij.  Niet dat ik niet naar huis wil, maar ik voel me hier het 'veiligst' en ben echt bang voor een herhaling van maandag.  Nu is dat 'bloed braken' wel verleden tijd, maar je zal dan juist zien...Niks daarvan ! Eric staat er ook volledig achter en heeft ook liever dat ik met de beste zorgen omringd word dan dat er thuis iemand op zijn ongemak moet zitten.  

Vandaag verwacht ik wel een beetje bezoek maar daar ben ik helemaal klaar voor.  Mijn eten blijft al een tijdje 'zitten' en dat begin ik stilaan ook te voelen.  Niet dat de kilo's eraan vliegen maar ik sta toch al wat steviger op mijn stokkepootjes.   Het is ook niet zo dat ik met hapjes en drankjes moet rondgaan niwaar. Wie dat verwacht is natuurlijk altijd vrij om daar zelf voor te zorgen..hmmm...een toastje met wat préparé...of 'n martino'ke, ik begin echt in vanalles zin te krijgen, da's wel anders geweest ! Jammer genoeg is mijn maag nog niet bestand tegen datgene waar ik zin in heb...de dag dat de 'zin' en de 'maag' terug dikke vrienden zijn...dan ga je me een gang zien gaan ! 

Tijd om terug in de roddelboekjes te duiken ! Ben nog nooit zo 'bij' geweest aangezien mijn kapper niet van het soort is dat dergelijke lectuur ter beschikking legt van zijn clienteel.  Mijn huisarts daarentegen wel maar die mens heeft het zo druk dat je daar nog altijd leest dat Bart Kaël en Luc Appermont eindelijk samen uit de kast gekomen zijn.  Nu vliegen de Story's en de Dag Allemalen rond mijn oren en weet ik precies in hoeveel badkamers tegelijk Taylor Swift een douchke kan pakken en hoeveel milimeter Scarlett Johansson haar kleed te kort was op het laatste rode-loper-event.  En dat Susan Boyle cassière wil worden !!!! Interessant, toch !?  Dus...vlug verder lezen geblazen !!! 

Blijkbaar ook storm en ik hoef maar naar buiten te kijken om één voordeeltje te ondervinden van niet aan de andere kant van het venster te moeten vertoeven.  Eigenlijk zit ik hier best gezellig, al heb ik dat gevoel voor het eerst, met mijn papa's kamerjas aan (geur van het ouderlijk huis inclusief, het doet me we iets), laptopke op schoot in bed en dat terwijl ik op mijn bescheiden wenkjes bediend word.  Sommige bijgeluiden zijn iets minder aangenaam ; piepende instrumenten een beetje verder op de gang, en een oud mensje dat zo vreselijk hoest dat het door merg en been gaat.  Overdag wordt het geluid nog overstemd door rondrennende verpleegkundigen maar 's nachts is het echt vreselijk om aan te horen.  Ben IK blij dat ik op een kamer alleen lig ! Was trouwens niet van het begin het geval maar ik was deze keer te ziek om me er ook maar iéts van aan te trekken.  Ik lag een dag en een nacht op de kamer met 'ons Lea'..een bejaard mevrouwtje van de kanten van 'Puus' die iets té graag vertelde over haar wedervaren tijdens het Spaans overwinteren, haar liefde voor het poetsgebeuren en nog een hoop andere zaken die duidelijk het andere oor al uit zijn, maar al bij al is het samenhokken niet echt een traumatische ervaring geweest voor bibie die algauw was omgedoopt geweest tot 'schatteke', 'zoeteke', 'lieveke', net zoals de verpleging trouwens.  Best wel schattig dus.   Ik betrap me er trouwens ook dat ik hier ondertussen ook al mijn 'mie' regelmatig laat vallen, behalve tegen de mannen natuurlijk al zit er wel eentje bij die meer een 'mie' is maar dat is dan nog de grootste schat van allemaal. Typisch, toch ? 

Vriendelijk zijn ze allemaal hoor, daar niet van. Ze zijn bovendien oprecht mee blij voor me als mijn eten blijft waar het hoort, en er klinkt een 'verdoemme' als dat niet het geval is.  Ik ben vol bewondering hoe ze zich een weg zoeken tussen het kluwen van buisjes en draadjes aan mijn kapstok, zelf heb ik de grootste moeite om mezelf niet op te hangen aan ocharme één 'leiding' die loopt van mijn poracath tot aan mijn fameuze kapstok. Vaak ga ik op stap met mijn kapstok, toch wel helemaal tot aan het toilet, maar vergeet dan garantie om de stopcontacten uit te trekken die zorgen dat bepaalde pompjes hun werk doen.   Hopelijk hebben de mensen van de kantoorachtige gebouwen aan de overkant daar niet te veel erg in want volgens mij moet dat een redelijk belachelijk zicht zijn ; me and my kapstok...

Ook al gezellig volk over de vloer gehad en relaxte babbeltjes kunnen plegen. 'Probeer je bezoek te plannen' stelde Suzanne voor...Mja, zou ideaal zijn maar ik kan er moeilijk een agenda op nahouden.  Bovendien ben ik echt heel blij als de mensen de moeite al willen doen om helemaal tot hier te komen en is het door de files bijna zo goed als onplanbaar.   Och, als iedereen zijn gezond verstand gebruikt en niet begint te basketten in de kamer zal't wel meevallen zeker ?  En als ik in slaap van van moeheid, maak het gewoon gezellig onder elkaar zou'k zeggen.

Ik wil ook nog effe meegeven dat ik jullie reacties op mijn blog wel kan lezen, maar niet kan reageren, mijn telenet-mails gaan blijkbaar niet buiten. 

Dus...niet denken dat ik jullie straal negeer ! 

Volgens de laatste berichten ga'k ik hier het weekend nog mogen doorbrengen dus jullie horen me nog wel als ik in goeie doen ben !

Aangezien niet iedereen via FB volgt (waar ik heel af en toe iets op smijt) toch effe via deze weg effe briefen ;

Maandag ben ik met een maagbloeding halsoverkop naar UZA vertrokken omdat het echt niet goed ging.  Een dagje vroeger dan voorzien dus omdat ik er zowiezo dinsdag moest zijn voor mijn punctie.  Een hele bedoening waarvan ik jullie de details ga besparen (wie op uit is op horror wil ik wel een privé berichtje sturen) maar het komt erop neer dat ik hier dus nog altijd lig en met de beste zorgen word omringd.

Leverpunctie is genomen (uitslag pas volgende week dinsdag, pfffff) en ondertussen zoekt met nog uit waar de bloeding echt vandaan komt want buiten een klein maagzweertje en spatader valt er in de maag niet veel te spotten.  Ik hou ook nog geen eten binnen zonder hulp (primperan, motilium, you all know the stuff) en ook mijn ijzer staat nog betrekkelijk laag.  Pijn heb ik minder dankzij de medicatie maar heb ze wel heel erg nodig (de medicatie bedoel ik !), zo'n punctie is niet iets waar je letterlijk dagen plezier aan beleeft, lijkt eerder alsof je bent bijgewerkt met een baseball bat door iemand die het niet goed met je voorheeft.  Heb ook al twee gastroscopieën ondergaan, ook niet echt een gezellige aktiviteit, mocht voor de tweede gelukkig in een 'roesje'.

Nu is het nog wachten op een aantal zaken, de onderzoeken van in Klina gaan nog eens onder de loupe genomen worden, enfin, met laat mij niet bepaald los en ik moet zeggen dat dat mij een heel geruststellend gevoel geeft.  Uiteraard zou ik veel liever thuis zijn maar zolang ik niet stevig op mijn pootjes sta hou ik het maar op kamertje hier.  Ook voor de huisgenoten een beetje mee 'relaxed', al blijft het wel een eindje rijden, over en weer.  

Ben super trots op mijn musje die het toch wel heel zwaar had deze week en ik dank ook mijn venteke voor het geduld.  Mag allemaal wel 'logisch' zijn, maar toch.....  Gelukkig wacht hen een mega-entertainende Musti eens ze thuiskomen ; als ik 's avonds nog eens een belletje geef voor het slapen gaan hoor ik geschater op de achtergrond. Beestje is écht ni te doen .

Ik ga het hier effe bij laten, meer nieuws volgt, wanneer ik naar huis mag bijvoorbeeld maar het zou me verbazen moest dat deze week al zijn.  Enfin, dat zien we wel, ik ben niet gehaast !

Ook via deze weg nog eens bedankt voor al jullie blijken van vriendschap en meeleven, ik kan niet genoeg herhalen hoe fijn dit is.  Zal wel melig klinken en daar doe'k normaal ni zo aan maar ik meen het écht !

Heel veel liefs !!   (sorry, check effe ni op fouten, venteke is hier, take it or leave it taalpuristjes ;) )

Nu nog fotootjes toevoegen en dan terug naar de orde van de dag....rusten ! 

Voordien had ik ook een telefoontje gekregen van Valerie, van UZA, om me te laten weten dat ik volgende week dinsdag bij hen verwacht wordt voor another leverpunctie.  Die in Klina was mislukt wegens 'te kleine letsels' (zelfde probleem als in de pancreas) maar ze hebben nu eenmaal kwaadaardig weefsel nodig om de behandeling te onderbouwen. Ik hoop van harte dat er in het UZA professionele prikkers zitten want anders ben ik binnenkort zo lek als een zeef ! Wel blij dat ik daar dinsdag al voor binnen mag (dagkliniek) want normaal is de wachttijd voor dergelijke ingreep minstens 2 weken, dat had ik de dag voordien al opgevangen. 

In elk geval ; fijn weekend iedereen ! 

Vanmorgen door niemand wakker gebeld en redelijk vast geslapen tot kwart na tien.  Stippel lag op dat moment vredig op mijn voeten te slapen, een beter excuus om zelf ook nog wat te blijven liggen kon ik zelf niet bedenken. Gaan we nu nog LUI worden ook ???

Mijn 'echte' dag begon eigenlijk met een figuurlijke tik op de vingers van een goede vriendin.  Ze had me laten weten dat ze een kaarsje voor me had gebrand en ik heb haar daar heel hartelijk voor bedankt.  En dààr was het vingertje ! 'Je moet eens stoppen met iedereen voor alles te bedanken ! Daar cijfer je jezelf mee weg en dat is nu niet aan de orde !' Hmmm...eigenlijk heeft ze ergens wel gelijk (dat heeft ze trouwens wel vaker ). Immers, als ik diegene ben die hulp en/of steun aanbied dan zit ik ook niet meteen te wachten op de 'mersie' ervoor.  Ik wil dan vooral héél graag dat men het mij ook effectief laat wéten als ik iets kan doen ! Dat geeft me tenminste de kans om te bewijzen dat het niet zomaar loze, uit beleefheid geuite cliché-zinnetjes zijn. Ik moet echt leren aanvaarden dat mensen (in de meeste gevallen dan toch) het echt wel menen als ze hulp aanbieden, en ik ga echt proberen om mijn trots opzij te zetten en ervan gebruik te maken.  Dat ik daar dankbaar voor ben spreekt in principe voor zich .   Wat het vervoer naar UZA betreft bijvoorbeeld ; .ja, Jan, Piet, Joris en Corneel, ik ga jullie bellen zogauw ik de planning voor mijn chemo heb en dan 'mogen' jullie me voeren ! Echt waar ! Dat laat Eric vooral toe om zijn vrije dagen een beetje te sparen om samen eens iets LEUKS te doen ipv telkens het ziekenhuistraject...Ik méén het, ik heb zelfs al een lijstje van chauffeurs gemaakt ! Flink van mij niwaar ! 

Nu, wat het UZA betreft, we zijn er nog niet hoor.  Daarstraks telefoon gekregen van de studie-coördinatrice.  Die had het verslag van de laatste biopsie in Klina binnengekregen maar net zoals bij die van de lever waren er ook van de pancreas geen kwaadaardige cellen aangeprikt.  Blijkbaar zijn die zo klein dat het echt een moeiljke klus is.  Nu, dat ze klein zijn klonk als muziek in onze oren, ware het niet dat we ze wel nodig hebben om aan de studie te kunnen deelnemen.  Ze zou morgen dit 'probleem' opnemen met de professor en me zo snel mogelijk iets laten weten.  Heb naar goede gewoonte direct mijn neefje op de hoogte gebracht, hij is altijd de eerste naar wie ik bel, en die heeft ongeduldig als hij op schattige wijze is, meteen naar zijn maat Filip (prof Lardon) gebeld om dit 'euvel' uit de doeken te doen.  Filip springt blijkbaar morgen al mee op de wagen, kan nooit verkeerd zijn .  Hij bevestigde alvast dat dit ook weer zeer zelden voorkomt (ik had liever uniek geweest op andere vlakken !) maar ook dat het in principe  'beter' is dan dat er een tumor zit zo groot als een appelsien.   Ook Sven probeerde me te overtuigen van het positieve aspect van dit gegeven door te stellen dat ze bij zijn ma juist geen GOED weefsel meer vonden.  Bon, we blijven met ons voetjes op de grond staan, maar het had slechter nieuws kunnen zijn, niet ?  Anderzijds, als ze effectief weefsel moéten hebben, en dat moet dan via een laprascopie, dan ben ik nog niet aan de 'nief pataaten'..de pancreas ligt in zowat het moeilijkst te bereiken deel van uw lijf.  Maar we lopen vooruit op de feiten en da's ni slim want daar word je alleen maar moe van ! 

Vanmiddag een fokkietje gaan drinken met Nina, een lieve vriendin én partner-in-crime (lees 'ziekte' maar dan GELUKKIG toch anders). De schat had voor mij verse gemberthee gemaakt  -'want dat is voor ALLES goed'-die ik thuis maar eens moest uitproberen. Best wel straffe kost, maar heel genietelijk vooral na er uit Bretange meegebrachte 'honing met rozenblaadjes' in gedaan te hebben. Zij die griezels krijgen van gember moeten er zich uiteraard niet aan wagen maar anders...een dorstlessende en gezonde aanrader ! (danku sjoeke !)  Na de middag had ik ook nog mijn schoonzusje op bezoek wiens kleinkindjes achter mijn hoek naar school gaan dus het omweggetje was gauw gemaakt.

Later op de avond kreeg ik nog een héééél leuk berichtje van Martientje (van Jayda, mijn pleegwoeke) maar daar ga'k nog niks over vertellen omdat er zich eerst nog een en ander moet 'concretiseren' (sjiek eh ? of bestaat dat woord niet en maak ik mij oeverloos belachelijk ?? pff...who cares ! ).  Maar qua cliffhanger kan het toch tellen, niwaar ?  Met andere woorden...ik ben er terug mee weg en jullie horen er op een ander keertje meer over ! 

Zoals ik al aangaf in de titel ; vandaag was een zaligheid als je hem vergelijkt met gisteren ! Lang geslapen, grote 'blokken', enkel om 9.45u wakker gebeld door iemand die inlegde juist nadat ik opnam. Die had ik op dat moment wel de kop kunnen inslagen.  Maar...meteen terug in slaap gevallen en omdat musje had voorgesteld om met de bus naar huis te komen hoefde ik hoor voor haar mijn wekker niet te zetten...luxe, luxe !!

Heb vanmiddag  voor het eerst een flinke geut bietensap in mijn gebruikelijk sapje gedaan en alhoewel het afschuwelijk ruikt (naar "grond', meer kan ik er niet van maken) valt de smaak best mee, toch zeker in een mix. En klèuren dat het doet...volgens mij  krijg je rodebietensapvlekken alleen weg door ze uit de stof te knippen.  Het werd ook duidelijk wie het had gewaagd om me wakker te bellen ; een Belgacomtrut ! 'Mevrouw, u bent een tijdje klant bij ons geweest niwaar ?  'Ja, spijtig genoeg wèl waar maar sinds ik mijn contract met Belgacom heb opgezegd ben ik de gelukkigste mens ter wereld.  Wat wou u weten ?' Hà ! Gotya !! Ik hoop dat dat even hard aankwam als wat ik haar die ochtend had willen aandoen.

Na de middag heb ik me eindelijk aan mijn bergje strijk gewaagd (ja Peet, die doe ik écht zelf !) wat maakt dat ik nu zo goed als 'bij' ben.  Aan strijken heb ik altijd al een hekel gehad; ZO groot dat hij zelfs in deze omstandigheden niet kan groeien.  De hekel, bedoel ik, de berg jammer genoeg wel, meedogenloos snel zelfs...

Ook nog een telefoontje gepleegd met een van onze Ecu-opperhoofden, Mark S.  Hij had heel lief aangegeven dat hij me niet wou lastig vallen op een slecht moment en of ik zelf eens wou bellen.  Daar was het vandaag de perfecte dag voor dus is ook hij nu helemaal bij.  Hij is namelijk niet zo into-blog en moet het hebben van wat hij hoort.  Altijd handig wanneer dat uit eerste hand komt in plaats van de cowboyverhalen die via via al wel eens rare proporties durven aannemen.  Nu denk ik niet dat mijn situatie zich leent tot het verzinnen van cowboyverhalen maar er zijn toch mensen die wel héél inventief zijn...

In de latere namiddag had ik nog een afspraak bij onze huisarts.  Heb hem op de hoogte gebracht over de laatste ontwikkelingen en hem voorschriften gevraagd voor mijn medicatie, in afwachting van mijn bezoek aan UZA.  Hij krijgt de verslagen allemaal wel door maar een face to face gesprek kan in dit geval nooit kwaad.  Ik stuur hem nog al het papierwerk door in verband met mijn 'studie',dan weet ook hij wat het allemaal inhoudt. 

Ondertussen is het hier half-time, de ultieme moment om alles nog eens door te nemen en op de 'toevoeg' knop de duwen !  Met Bossie Hoe-heet-die-gozer-ook-alweer op de achtergrond  .

Tot na mijn fruitsapke alles onder controle, na mijn flesje Nutrilon was't compleet naar de boem.  Knalmottig ! Alsof die ocharme 200 cl lekker spul (ik lust het echt wel graag) spontaan veranderden in 2 kilo vieze beton ! Kers op de taart was een Morfientje waardoor de blok beton een poging deed om terug te keren naar land van oorsprong maar de weg niet vond. Dus zo mottig als een krab, zo stoned als een pladijs, zo suf als een mossel...ik was gedurende uuren de perfecte Noordzee !  Ben wel Mayenne van school gaan halen om daarna boodschapjes te doen bij Colruyt (rode bietensap ; check !) maar het overaanbod aan eten en daarbij horende geuren was nu niet echt bevorderlijk voor de voortgang van mijn betonblokje. Eens thuis heb ik me op de zetel gesmeten voor een dutje.  Eric en Mayenne waren zo lief geweest om te wachten met eten tot ik terug wakker werd in de hoop dat ik dan terug zin zou hebben.  Jammer genoeg geen spoor van 'zin', integendeel, heb me in de slaapkamer verschanst om vooral niks te ruiken en te zien.  'En dat moet dan nog chemo krijgen !' Zo begon ik in elk geval te panikeren. Oerdom, want eigenljk was het niet meer dan een gewone mottige bui die iedereen wel eens heeft.  Toch wist ik ze op onverklaarbare wijze uit te vergroten tot een groot drama en heb tranen met tuiten gesnotterd..Ondertussen zit ik er al wel mee te glimlachen...aanstelster ! 

Eén positieve noot ; telefoontje gekregen van UZA.  Blijkt dat ik nog twee onderzoeken moet laten doen alvorens ik mee in de studie kan stappen ; een gewone bloedafname (vampieren die mij momenteel te stekken krijgen zijn serieus gesjareld) en een CT scan omdat de vorige van in Klina al te 'oud' is. Ze moeten van alle patienten die meewerken aan de studie kunnen afgaan op dezelfde parameters.  Ze gaan proberen om die afspraken op één dag te plannen alsook nog een gesprek in verband met pijnmedicatie.  Na die onderzoeken wordt er een schema opgemaakt op volgende basis ; gedurende 3 weken telkens één keer per week chemo, dan een volledige week 'rust'. Na twee van die periodes wordt er geevalueerd aan de hand van een nieuwe CT scan.  

Ik kreeg tevens de volledige uitleg over de studie zelf, wat ze inhoudt, het doel is, de bijwerkingen kunnen zijn..best wel interessant maar toch ook wel te confronterend om er nuchtertjes over te gaan, en al zeker niet op een k*tdag. Daar had je immers dat ene woord weer...dat begint met een P......    Moest er trouwens iemand om één of andere reden interesse hebben in info over deze studie kan ik je die wel bezorgen.  

Mijn misselijkheid is ondertussen over maar ik riskeer het toch nog maar niet om enig voedsel tot mij te nemen.  De weegschaal zal wel preutelen morgenvroeg maar dat moet dan maar 'n keertje.  Ben verder helemaal opgemonterd geweest door een paar lieve telefoontjes wat maakt dat je zou kunnen stellen dat mijn k*tdag verleden tijd is.  Toch nog maar even de nacht afwachten, dan komt er al wel eens een adder van onder het gras. Ben er in elk geval tegen gewapend nu, neh ! 

Voor ik over ga tot de orde van de dag wil ik nog eventjes iets opmerken.  Heb de indruk dat vele mensjes bang zijn om mij te schofferen als ze melding maken van hun eigen problemen of ziektes of tegenslagen.. Mensen... please...!! Oké, ik ben heden ten dage moeilijk te kloppen, dat geef ik , zij het met tegenzin, toe maar ik weet écht wel nog hoe vervelend is om met 't vliegend snot te zitten, heel de nacht zeehondgewijs wakker te liggen, een kindje te hebben bij wie de koorts niet zakt ! Ik wil echt niet dat jullie dit naar mij toe minimaliseren omdat het volgens jullie 'peanuts' is. Nog erger, het zelfs niet 'durven' zeggen omdat het peanuts lijkt.  Niet doen ! Allez, eigenllijk juist WEL doen !  Ik vind het leuk om naar jullie te luisteren maar ik wil dan ook echt wel graag ALLES weten en wil jullie dan ook succes of moed of sterkte kunnen wensen met jullie eigen onfortuinlijke situatie. Hebben we dit efkes goed afgesproken ? Oké...ik hou jullie er aan ! 

Terug naar vanmorgen...vanmiddag is juister, al heb ik niet zo vast geslapen als andere voormiddagen.  Denk dat ik lag te waken, wetende dat er mogelijk een telefoontje van UZA zou binnenlopen. Ben uiteindelijk maar opgestaan en helemaal wakker geraakt met mijn geperste halve fruitwinkel (danku sjattie, lof joe toe !) .   Mails doorgenomen, koetjes gemolken, kippetjes eten gegeven en aangezien ik sinds kort ook over een 'mijn' beschik heb ik nog enkele zilverstaven gesmolten. In't 'echt' nog wat was opgevouwen maar toen ik aan de strijk wou beginnen ondervond ik dat ik me toch maar heel woezie in mijn hoofd voelde.  Niet het ideale gevoel om een uurke recht te staan.  Heb het bergje dan ook maar laten staan voor de kabouterkes en eens naar Professor Lardon gebeld.  Die had ik immers beloofd hem op de hoogte te houden over het gesprek dat ik had gehad met Prof Peeters.  Ik heb een babbeltje gedaan met zijn mailbox en die heeft de boodschap netjes overgebracht want eventjes later belde de prof zelf terug. Hij werd al geïnformeerd over het bewuste gesprek en wist me ook te zeggen dat de vergadering die belegd was om 'mijn geval' te bespreken pas rond 17-18 hrs gepland was.  Ik zou dus eerder morgenvroeg opgebeld worden met meer info en praktische details.  

In afwachting daarvan ben ik me gaan verdiepen in de tips die ik van overal krijg ; van kankerwerende middelen tot eet- en drinkbare tips die de gevolgen van chemo binnen de perken zouden houden. Boeken, sapjes, supplementen...ik wil er echt wel het fijne van weten en dan kan ik alsnog beslissen of ik er al dan niet 'aan begin'.  Niet dat ik wonderen verwacht, zeker niet, maar alle beetjes helpen, al was het maar om mezelf sterker te maken en ongemakken te beperken.   

Heb ook effe serieus moeten slikken daarstraks...Was voor een vriendin het artikel over pancreaskanker terug gaan zoeken dat de prof me gestuurd had toen ik op een ander artikel botste, eveneens over deze materie, ook vanuit het UZA;  Deze bevatte iéts te vaak de woorden 'palliatieve behandeling' om er onbewogen bij te blijven...het woord kletste een paar keer ferm in mijn gezicht, soms leken het ook stompen in mijn maag...Dat woord...palliatief......ik hou er niet van...toch zeker niet in verband met mezelf...Het klinkt voorlopig nog te hard, te definitief.  Ik neem me wel voor om er aan te wennen, niet om het te negeren...ik hou immers ook niet van struisvogels.

Toen Eric en Mayenne thuiskwamen was gelijk ook mijn min-moment over.  Mayenne was de eerste die me vanmorgend gsmst had ; schitterende puntjes voor biologie en chemie en mijn lofbetuigingen, eveneens per sms, moesten effe bevestigd worden met een megadikke knuffel. Ben zo blij dat het op school prima gaat, de richting is echt op haar lijf geschreven.  In de kliniek vraagt ze honderduit en het eerste wat ze telkens deed toen ze in het verleden mijn kamer binnenkwam was checken of de bedden wel correct opgedekt waren .  Als ze op haar eigen kamertje nu eens even streng zou zijn....

Mijn buurvrouw-vriendin Christel kwam ook nog aangewaaid wat maakt dat we de avond weer gezellig volgebabbeld hebben. Ze mag absoluut terugkomen want dan brengt ze haar handenparafineerset (of hoe noem je zoiets) mee.  Niks zo zalig als poezelige handjes !! 

Eric is zich ondertussen gaan uitleven in 't zwembad...ook daar wordt er volop met ons meegeleefd en het doet ook hem deugd om dat te ondervinden. Ik verdenk hem ervan om zelfs een beetje trots te zijn op zijn madam wiens schrijfsels toch wel redelijk in de smaak lijken te vallen .

Nu is het tijd om nog effe te checken of er op mijn boerderie nog dringende werken moeten gebeuren, zo niet ga'k proberen om vroeg in slaap te vallen.  Alleen UZA mag mij wakker bellen uit mijn schoonheidsslaapje ! Capice ?!

Maar voor ik het vergeet wil ik aan diegenen die het niet via FB hoorden,  vertellen dat mijn musje me gisteren verraste met een ongelofelijk lief kadootje ; een zilveren ringetje waarop drie hartjes-met-steentje op bevestigd zijn met volgende symboliek ; een hartje van de papa, eentje van Sven en ééntje van haarzelf.  En daar wàs de zoveelste krop in de keel, of wat had je gedacht ;).  Zo heb ik mijn grootste schatten inderdaad altijd dicht bij me..al zitten ze natuurlijk ook onuitwisbaar in mijn hart, samen trouwens met nog vele anderen. Ik probeer straks mijn kostbare kleinood hier per foto mee te geven, ben benieuwd of het gaat lukken .

Deze namiddag bezoek gekregen van ....pleegwoeke JAYDA ! En Juicy én Jinxy én Roxy ! Het was de invasie der chi'kes die vanuit de inkomhall één voor één op me losgelaten werden door Martine en Jadranko. Zo'n blij weerzien weeral ! Ik vrees wel dat ze dat in de hele wijk gehoord hebben.

Poezeneten werd direct opgeschrokt, poezen zelf weggejaagd (behalve Zorro die naar goeie gewoonte 'n beetje minachtend neerkeek op het lawaaierige grut zonder zich er verder nog aan te storen), kamers werden geïnspecteerd en zeker Roxy, die er voor het eerst was vond het allemaal héél spannend.  Pipispannend, if you know what I mean .  Uiteindelijk werden er een paar schoten in beslag genomen en konden de 'oudjes' rustig hun babbelmiddag inzetten. Nog wat tips meegekregen ook ; monsterboelekes zouden het namelijk niet zo ophebben met 'asperges' en laat dat nu net een groente zijn waar ik, zeker in het seizoen, niet genoeg van kan krijgen.  Asperges it will be !! 

's Avonds nog een gezellig telefonisch babbeltje gedaan met Brigitte, een ex-collegaatje en een minder leuk met mama. Minder leuk omdat ze wist te vertellen dat ze twee dagen op rij op straat gevallen was (de tweede keer aangereden door iemand in een invalidenwagentje, misschien ook voor hen een rijbewijs inlassen ?) en daarbij de nodige mankementen had opgelopen.  Niet leuk !

Zo meteen manlief zijn voorbeeld opvolgen en pyjamagewijs in de zetel duiken met zicht op onze joekel ! 

Heb me nog moeten haasten om de mannen van Krefel niet in pyjama te moeten ontvangen.  Die zouden namelijk vanaf  12 hrs voor de deur staan met onze nieuwe tv.  We hebben, met dank aan 'solden' en  Ecocheques, niet kunnen weerstaan aan de sociale druk en ons een joekel van een led-tv aangeschaft, een laat kerstkado van ons aan ons, je kent dat wel.  Omdat ik geen zin had om Eric een ganse namiddag te horen vloeken en sakkeren hebben we hem door de Krefelmannen zelf laten plaatsen . Hij hangt nu hoog (eigenlijk eerder laag, maar kom) en droog te pronken, precies gecentreerd én waterpas boven het tv meubel, op pakweg 20 minuutjes tijd...er is dus ongelofelijk veel gevloek uitgespaard !    Eric is ook maar gelijk de digicorder gaan omwisselen want diegene die we nog bezigden dateerde zo'n beetje van het spreekwoordelijke stenen tijdperk. Het is wel even wennen, iedereen lijkt ineens zo grooooot, maar echt vervelend is het niet, verre van.

Later op de middag werden we verblijd door het bezoek van ex-collegaatje Nicole, haar zus en ook huidige collega Viv en zoon Tim-met-de-eigen-gemaakte-cake die we eigenlijk eerst roken voor we de rest zagen.  Het ruiken was een minstens zo aangename ervaring als het zien van de lieve mensjes !  Was een héél ontspannend uurtje ! 

Na het avondeten hebben de Bruintjes en fotoalbums van in jeezekes tijd ervoor gezorgd dat we weer precies weten hoe ons haar er onderandere bij lag zo'n dikke 15 jaar geleden.  Dat van mij was ros, dat van Eric... was er gewoon nog.  Veel herinneringen opgehaald aan gezamenlijk doorgebrachte vakanties... vooral onze zeilvakanties zijn het herbeleven waard met veel anekdotes die eigenlijk niet verloren mogen gaan. Misschien voer voor een boek ofzo ?   Al moet ik eerlijkheidshalve toegeven dat zowat de helft van de anekdotes niet echt voor publicatie vatbaar zijn, en dit wel om verschillende redenen .

Daarna was het voor mij ten strengste verboden om nog één vin te verroeren dus ben ik braaf voor onze joekel gaan zitten met aan weerkanten een poezelig beest, en ja, ik geef het toe, het ging me heel goed af.  

Ondanks dat ik best wel moe was had ik eindelijk nog eens het idee dat ik een 'normale' dag achter de rug had..dat feit alleen al is een vermelding waard.   Oké, die joekelteevee valt wel iets buiten het normale, dat doen we echt niet alle weken, maar je weet wel wat ik bedoel...Indien niet, dan heb je pech, ben te moe om het uit te leggen .