 |
|
|
| Een avontuur van 4 maanden...alles loslaten |
|
|
| 05-10-2018 |
 Een pelgrimstocht van 100 dagen. |
|
Zit ik hier, mijmerend in de tuin van ‘the little fox house, Muxia’ van de Canadese auteur Tracy Saunders en de zorgzame Engelse Paul, voor 4 dagen rust en overgang. A must go, als je de camino doet. Daar bestaat geen twijfel over. Vanaf donderdagochtend ben ik hier alleen met hen. Niks doen, praten, vooral rusten, een beetje helpen. Het was precies wat ik nodig had en net zoals de rest van de camino, niet gepland maar op het juiste moment gewoon op mijn weg. Ik realiseerde me net dat het maandag bij terugkeer precies 100 dagen zal zijn. Donderdagochtend aan de ontbijttafel, na geslapen te hebben van 21.30 tot 9.30, in een propere individuele kamer met een bed met lakens en dekens in pure stilte, lekker fris en donker, zei ik tegen Paul dat ik niet wist wat te vertellen indien mensen zouden vragen ‘Hoe was je vakantie?’ Hartelijk gelachen, want ‘vakantie’ kun je dit niet noemen, ‘werken’ evenmin. ‘Een pelgrimstocht', maar hoe beschrijf je dat? ‘Wel, je vraagt gewoon...wil je het echt weten? Hoeveel tijd heb je dan?’ aldus Paul.En ook dat werkte terug op onze lachspieren. Hoe beschrijf je dat de camino een metafoor is voor het leven, de wereld in de wereld,dat je op weg gaat met wat je tegenkomt, dat je tegen komt wat je nodig hebt, dat er vertrouwen is in het leven, dat je dankbaar bent voor kleine dingen, dat alles zo simpel is, dat je geniet van de natuur en van bewegen, dat alles zo intens is, dat het mooie niet zonder het lelijke kan, dat je even geen moeder van, vrouw van, dochter van, zus van, juf van bent, maar gewoon, terug Michele, dat het hier weer mijn geboortenaam was, dat het cliché klopt van ‘jezelf terugvinden'en dat je dat ook voelt, dat je moe bent maar terug energie hebt, dat je blik weer helder is en je geest terug open gaat, dat je mist wat thuis is en je blij bent terug te keren, dat het begrip ‘tijd’ verandert en de kalender in je hoofd verdwijnt, dat je trots bent op jezelf, dat je zoveel mooie ontmoetingen had, dat je weet dat je hier moest zijn en dat het goed was. Zit ik me dat hier te bedenken, in de zon en onder de citroenboom,waar ik eerst van plan was om netjes weer te geven wat ik at, wie ik ontmoette, Finisterre, Muxia, hoe de laatste dagen waren, hoe ik hier terecht kwam, maar voel dat dat niet meer nodig is. Hier zittend in de tuin geeft mijn horloge aan…’Tijd om te gaan bewegen'. Een glimlach kan ze krijgen, de rest even niet meer. Hoe beschrijf je de wonderlijke of zware momenten alsook de schoonheid die je gezien hebt, wanneer zelfs foto's geen tiende weergeven, de eeuwigheid van Aubrac, de zegening van de pelgrims in Le Puy, de hitte van de 2 eerste maanden, slechts 3 uur regen heel de camino, de snurkers in de dortoirs, de avondstilte van Frankrijk en het bruisende leven in Spanje, het 4 x beklimmen van de Mount-Everest, nl 37835 m, de mist van de primitivo, de hospitalesroute, de magie van de kerken en de vieringen, de Botafumeiro van de kathedraal van Santiago, Finisterre,.. Hoe beschrijf je de goedheid en vriendelijkheid van het frambozenvrouwtje, de man die spontaan water gaf, een pruim die je kreeg, een pleister, toppen voor mijn stokken van een Poolse pelgrim, een bril die gemaakt werd, de juiste mensen op een kruispunt om de weg te wijzen, een ijszak voor je voet, het welkom van de vele vriendelijke hospitalieres, pelgrims die delen, lachend en ontspannen samen avonden doorbrengen en samen de weg zoeken. Hoe beschrijf je de zovele intense contacten van een uur, een dag. 14 dagen, 3 weken, van mensen die je tegen kwam en telkens terug moest lossen. Hier valt niet aan te beginnen. Het is een aanrader om het zelf ook te doen, minstens 14 dagen, best 3 weken of langer en zelf te ervaren. Maar toegegeven, 100 dagen is erg lang en zeker niet evident. Ik voel ook een grote dankbaarheid voor iedereen die de moeite deed mijn blog te lezen en de vele berichtjes en aanmoedigingen die ik met de regelmaat van de klok kreeg. Op momenten dat het moeilijk was kon ik me daaraan vasthouden. Bedankt mijn 2 fantastische zonen voor alle steun, aanmoedigingen, die er mee voor zorgden dat ik niet stopte in midden Frankrijk, en zeker om het pad voor mij vrij te maken. Maar vooral bedankt Jo, voor de dagelijkse telefoon, het aanhoren van de zwaarte en de zere voeten, het luisteren naar het vallen van mijn tranen, het mee leven, het aanmoedigen, het ondersteunen, het vertrouwen en de wetenschap dat er thuis iemand was zodat ik makkelijker kon lossen. Het is tijd om terug naar huis te gaan, naar jou. ‘’’’’Km 0,00 …..Start… .’’’’’
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
