Daar gaat die dan. De laatste dag voor Compostella. Opstaan dan maar om 6.00 en vertrek om 6.30. Het adrenaline gehalte was zo hoog dat ik zelfs geen medicijnen of ibuprofen nam voor mijn voet. Dat was niet nodig, dacht ik. Het eerste uur goed doortrekken in het donker samen met Polline,en Veronique, die een karretje trok. Donker kon je het niet echt noemen met de tientallen pelgrims voor en achter ons met kleine lampjes op hun hoofd. Het was immers belangrijk om vroeg aan te komen en zo geen uren in de rij te moeten staan om je ‘Compostella’te halen. Daar was hij dan… De kathedraal. Wat een raar gevoel. Alsof je het niet direct beseft. Dat besef zal pas later komen denk ik. Alsof je geest en lichaam niet kan vatten wat er nu gebeurt. De rij wachtenden voor de Compostella viel best mee,was maar een uurtje. Per dag komen er namelijk tussen 1500 en 2000 pelgrims aan die allen een ‘Compostella'te komen halen. Er waren wel 15 loketten open en ze controleerden alles. Toen het aan mij was zei die man dat ik de eerste in een paar dagen was met zo'n afstand. Op mijn Compostella del distantia schreef hij dan ook heel zorgvuldig 2283 km. Ik vond het zelf ook wel een hele prestatie. Even naar de kamer van het Compostella genootschap van de lage landen voor info over rugzakken, bus, mis en dan even rugzak regelen. Bij het buiten komen hoorde ik ineens mijn naam roepen… Het waren Jefke en zijn pa Hans die gisteren van de Norte waren aangekomen
Heerlijk weerzien. We besloten om samen naar de eucharistieviering voor pelgrims te gaan om 12.00.De kathedraal is gigantisch groot en kan meer dan 1000 bezoekers aan. Om 11.00 stonden we reeds aan te schuiven en er was al geen zitplaats meer. Over, over, overvol. Maar wat een stilte, wat een sfeer. Toen het reusachtige wierookvat voor meters en meters getrokken werd en losgelaten zodat de geur zich kon verspreiden over de kathedraal met muziek op de achtergrond kon ik de tranen niet meer tegen houden. Wat een geladen moment en wat een ontlading. Zo intens, zoals alles op de camino. Na de viering rest van onze pasta en installeren in het seminarie op 1 km verder. 500 plaatsen in dortoirs en volzet, maar met een sluitingsuur om 00.30, wat heel wat anders was dan de 22.00 van de andere plekken. Even organiseren, douchen, dit keer geen wasje en terug naar het centrum waar we waren afgesproken met Thomas. Dat werden eerst biertjes met Polline en Thomas, vervolgens met Zehra en Lisanne en om te eindigen met pa en Hans. Met deze laatsten gingen we ook eten en konden met een zalig gevoel gaan slapen om 23.30. De laatste blog schrijf ik tegen het einde van de week, nadat ik naar Finistere en Muxia geweest ben en een paar dagen de tijd had om alles te laten bezinken en even de tijd kan nemen om te doorvoelen wat dit voor mij betekend heeft. Dus vrijdag of zaterdag zal die erop staan indien je zin hebt om die te lezen. ‘’’’ Compostella is niet het eindpunt….’’’’’
