Daar gingen de eersten weer om 5.45. Wakker dus. Mijn GSM was weer niet opgeladen en ik merkte dat de batterij telkens verminderde wanneer ik die in het stopcontact stak. Dat kon ik wel missen. Straks terug bekijken. Wat een prachtig parcours vandaag, weeral. 700 m naar boven en 950 m naar beneden. Zolang we boven waren staken we uit boven de mist. Het was heel raar om bij de afdaling te verdwijnen in het dikke wolkenpak. Bovendien stapten we door een heel groot spookbos dat 2 jaar geleden afgebrand was.Het gaf heel speciale zichten. Eenmaal beneden loste de mist zich op en kwamen we aan een stuwmeer. Het vroegere dorp zat onder de waterspiegel en slechts ruïnes van een oude fabriek herinnerden aan een verleden tijd. Het was eerst dalen tot aan het stuwmeer en vervolgens ‘eindelijk’terug klimmen, want dat was minder belastend voor mijn voet. Het was zalig warm nazomerweer, ‘s middags een lange brake met onze boterhammen en vervolgens na 26 heerlijke kilometers aan de via mail gereserveerde auberge. Dat was de eerste reservering voor Spanje omdat dezr auberge maar 22 plaatsen had en de volgende 20 km verder was. Eenmaal daar zeiden ze dat alles volzet was en ze vergeten waren de reservering te boeken. Even een verschrikte blik, maar de lieve mevrouw zei onmiddellijk dat het haar fout was en we naar het enige hotel in het dorp mochten gaan, waarbij zij het verschil in prijs zou betalen. Hier waren nog net 2 plaatsen. Van geluk gesproken. We waren wel met ons gat in de boter gevallen want hadden een mooie kamer MET lakens en handdoeken en douche en toilet, voor ons 2. Allebei na douche en wasje onder de lakens en slapen van 16.00 tot 19.00. Van een lange siësta gesproken. We konden daar ook blijven eten in een erg huiselijke sfeer. Het was het lekkerste eten sinds Spanje. Verse groenten, soep, vis, yoghurt en leuk gezelschap van 3 Spaanse mensen en een Italiaan die erg deed denken aan de hoofdrolspeler van ‘la vita ë bella'. Ik verstond er niks van, maar sprak gewoon Frans en plakte overal een a of een 0 aan vast. We slaagden erin elkaar te verstaan en een super gezellige avond te hebben met veel lachen en plezier. Deze onverwachte ontmoetingen, dat is de camino. Toen we gingen slapen kregen we van de hospitaliera een dikke knuffel en eindigde ze in ‘t Spaans met woorden die ik goed begreep. In 3 zinnen zei ze alles waar alles hier om draait en wat belangrijk is. Vandaar haar woorden om te eindigen. ‘’’’Leef het leven ten volle. Een buen camino en een goede terugreis naar huis en je geliefden.’’’’’
