Voila, hier zijn we weer. Port Harcourt nog steeds, nog een kleine 3 weken verwijderd van mijn familie, maar afgelopen zondag hebben wij ons nog es goed ge-amuseerd.
Het begon nochtans niet veel beleovend. Vrijdagochtend vertrokken we weer eens op een onvoorspeld uur naar het werk, om 7u15 wanneer ik een telefoon kreeg van een van onze contacten in de veiligheidsdienst, net voordat ik de bus instapte. Er werd op dat moment een overval (gewapend natuurlijk) gepleegd op een Duitse firma Bilfinger & Berger. Vermits die hun basis heel dichtbij de onze is gelegen, zijn we maar uit de bus gestapt en hebben de situatie afgewacht. Wanneer we hoorden dat de militanten wegwaren en met een buit van een expat, zijn we 2 uur later toch naar de bureau gegaan. Het was dus een Nederlander die meegepakt was, en tot op heden nog niet vrijgelaten.
Nadat ik wat mensen heb geraadpleegd en bij Bilfinger-Berger bij een vriendin geinformeerd, bleek dat onze manier van werken, en inspelen op de activiteit van kidnapping door de truc van onvoorspelbaarheid wel een goed middel is. De aanval op B&B was getimed en ingespeeld op het feit dat de expats iedere ochtend op hetzelfde uur beginnen. En dat terwijl die mannen speciaal daarom een expat Security Manager hebben. Dan ben ik toch een beetje geflatteerd, maar toch ziet neimand dat. Men ziet alleen als er tekort gedaan wordt.
Anyway, vorige zondag had ik onze mannen (we zijn maar met 6 niemeer) getrakteerd op een brunch in hotel Presidential, en daar kwam ik nog wat Lebanese vrienden tegen die in het hotel werkten, en gezien de onveiligheid er ook wonen. En ze vertelden het zo beu te zijn. Dus had ik ze ge-inviteerd bij ons aan het zwembad voor de zondag daarop. Zij hebben voor de BBQ gezorgd en wij voor den drank. Het was een feest onder mannen. Er werd veel gezwommen, het was mooi weer, er is gegeten, ge-pingponged, en gedronken, en veel gelachen. Zowel de mannen van Presidential als die van Dredging vonden het een memorabele zondag. Hoe groter de stress, hoe beter de parties (zie foto attached). Peter Schoneveld, een goede vriend die gemuteerd is naar Istanbul, was voor de gelegenheid nog es in PHC, en heeft ons ook vervoegd en zo ook Albert Verspoor en zijn vrouw Seline. Er zijn heel wat foto's gemaakt, want we gaan een Club-Med brochure maken voor aantrekken van personeel.
Nog plezant aan die zondag is dat we 's ochtends met de mannen binnen de compound (die van Dredging dus) samen ontbeten hebben, iedereen neemt iets mee en dat is ook gezellig en plezant.
Zo zie je maar: "Life is what you make it" in iedre geval toch een gedeelte ervan.
Het is nu al een tijdje stil, rustig in Port Harcourt wat betreft kidnappings. Wel wordt hier en daar geschoten, maar dat is zoals bij iedre verkiezingen, de nodige afrekeningen tss poltieke strekkingen of verschillende clans. Wij voelen ons met de huidige gang van zaken al iets rustiger en dat telt. Hoelang het nog gaat duren weet niemand, hopelijks kan het alleen nog verder verbeteren, maar we zullen maar niet teveel vragen, he.
Vorige week werden we nog es opgeschrikt als bleek dat de presidentskandidaat van de belangrijkste partij om medische redenen dringend was gerepatrieerd naar Duitsland. Er werd al door verschillende bronnen gezegd dat hij was overleden, en dat boezemde natuurlijk weer de nodige vrees in dat er weer iets op til zou zijn. Gelukkig werden die verhalen ontkracht wanneer de zieke presidentskandidaat via de radio bevestigde dat hij gezond was en verder zou gaan met zijn campagne.
Onze veiligheidsmaatregelen worden niet verder opgeschroefd, maar zullen zeker ook niet verslappen in de aanloop vd verkiezingen. De tijden die we dan doorbrengen in de compound moeten we ons aan elkaar optrekken, het zijn dezelfde gezichten die we van 's morgens tot 's avonds zien, maar dat is niet zo erg, integendeel, we blijven soms wat te lang hangen aan de bar, nog steeds.
Zaterdag ben ik dan nog es met een bootje naar Onne gevaren (25min op water) en dat was al heel lang geleden. We zijn teruggekeerd via de weg met escorte (van gewapende politie, geen madammen,he) om zo onvoorspelbaar mogelijk te blijven, kwestie van eventuele kidnappingen te voorkomen. We proberen zoveel mogelijk onvoorspelbaar te zijn. Zo ook de transporten van en naar het werk. Bij die terugkeer waren via het slachthuis gepasseerd waardat ze de haren van de vellen van beesten afbranden met vuren aangestoken met autobanden (heel smakelijk). Heb daar dan ook een foto van getrokken hier in bijlage. Tot blogs.
Zoals de titel al meldt hebben we in Port Harcourt weer een dieptepunt bereikt. Afgelopen vrijdag ochtend zijn 2 Libanezen onderweg naar hun werk neergeschoten. De eerste versie zegt dat er een vuurgevecht is geweest tss hun escorte en de bandieten, de 2de versie zegt dat ze niet ge-escorteerd waren, maar rechtsomkeer maakten als ze de boeven merkten, die dan maar een saldo kogels hebben afgeschoten op de auto. Een vd Libanezen was terplekke dood, de andere ligt in het ziekenhuis. Even verderop, op een project waar we in de running waren voor een subcontract hebben ze 2 Italianen gekidnapt. Vermits ik in de onderhandeling was met hen, ken ik ze goed. Ook zij waren ge-escorteerd maar de Mopols (gewapende politie) had het op een lopen gezet. Allemaal een beetje verontrustend zou ik zo zeggen. Het is diezelfde dag dat mijn broer Hans moest vliegen naar Belgie maar dat het vliegtuig (die vanuit centrum vliegt) niet kon landen in Port Harcourt. Dus moest hij weer op een langer dan 2uur rijden tot de andere luchthaven. Maar hij was wel veilig en wel toegekomen.
Katrien en de kinderen zijn nu al bijna 2 weken weg uit Port Harcourt, en ze lijken zich nogal goed en snel te integreren in een land (Belgie) die natuurlijk veeeel meer te bieden heeft dan wat we de laatste jaren kenden, behalve dan het klimaat. Maar ik moet eerlijk toegeven dat het grauwe weer in Belgie mij de laatste jaren ook niet meer kon deren. De rest was gewoon veel beter.
Toch heeft Pieter al een stevige verkoudheid vast, zo te horen aan zijn stem aan de telefoon gisteren. Hij was zo blij dat hij zijn vriendje Xam teruggevonden had van Singapore (3 jr geleden) en die in Brugge woont, en natuurlijk ook zijn neefje Nicolas terug te zien. Hij stelt het ook goed op school bij Juffr Jeannick, en dan al de mogelijkheden die ze daar hebben om zijn creativiteit te stimuleren. Zijn eerste schooldag op 12 Feb was dan ook zonder een traantje te pinken. Brave Jongen. Anouk zag er het meeste naar uit om naar Belgie te komen (of was om uit Port Harcourt te gaan?) en vindt het plezant op school. De verhaaltjes van vriendinnetje dit en dat kwamen weer op gang. Bij Eline haar klas viel het ons op dat Eline het fysiek zal moeten stellen met de gestalte van haar papa, gelimiteerd tot op zekere hoogte. Zoals haar papa dikwijls kleinste vd klas was, komt haar dit nu blijkbaar ook te beurt. Klein maar dapper!
Maar wat wordt het voor mama? Grauw weer, er alleen voor staan voor de kinderen, nu ook 's avonds, de dagelijkse activiteiten van Port Harcourt zijn verdwenen, en ook geen personeel meer om te delegeren en geen compound om te runnen. En ook een beetje ongerust voor haar ventje, misschien. Het zal niet gemakkelijk zijn, maar terugkeren naar Port Harcourt zit er niet meer in. De staat van paraatheid wordt nu al gehouden tot Juli, zegt men. Wij hopen maar dat de situatie nu een beetje stabiliseert.
In Port Harcourt hebben we de maatregels wat verscherpt. Enkele expatriates naar huis gestuurd, en nu gaan we de nog resterende witneuzen in eenzelfde compound zetten. Zo verminderen we het aantal plaatsen bij een eventuele evacuatie. We moeten ons voorbereiden op het ergste maar verwachten het daarom nog niet. Ik denk (hoop) dat we het ergste al gehad hebben. Nadat ik terug in PHC ben toegekomen zijn 24 Filipino's en een Amerikaan bevrijd, maar hebben ze afgelopen zondag avond in een bar 3 Kroaten meegepakt. Soms vraag je je wel af of zulke expats het niet zoeken. Enfin, ze zullen het zich nu wel beklagen. Voor de rest blijven de straten van PHC rustig, al moeten we onze waakzaamheid in acht houden.
(foto: laatste soccer zaterdag-namiddag in de Guesthouse, tegen de avond kwamen Sherley en Katrien bijkeuvelen)
Niet goed! Niet goed! Altijd weer iets te gebeuren, op den duur spookt het van veiligheid door uwen kop. Te beginnen, is de afgekondigde staking afgeblazen op de dag zelf, oef. Maar op 05/02 avond krijg ik bericht van andere expats dat er een demonstratie wordt verwacht op de hoofdbaan van PHC naar de Goeverneurshuis en TEGEN de Gouverneur. Deze Goeverneur staat overal in de kranten vermeld als een grote sjacheraar die nu op het matje geroepen wordt door een institutionele "Economic and Financial Crime Commission". Ik heb iedereen (de expats dan) verbod opgelegd van die ochtend naar werk te gaan. Rond 8u30 werd dan duidelijk dat de mars niet doorging, nog es oef. Maar tegelijkertijd werd de eerste expat landinwaarts gekidnapt, terwijl hij ge-escorteerd werd door gewapende politie in een andere auto, de Mopol in zijn auto werd doodgeschoten. Het lijkt wel het wilde Westen, maar dan in het oosten van Nigeria.
Toppunt van al werd gisteren de eerste expat-vrouw gekidnapt. De moeder van een klasgenoot van Eline, en te midden van Port Harcourt. Ze reed zelf in de ochtend naar de bank en werd later vermist opgegeven. In de namiddag heeft ze contact gehad met haar man en verteld dat ze al 4u weggevaren was in een bootje op de creeks. Veel later op de avond belden de kidnappers dat ze uit de boot is gevallen en overleden. Wij hopen nog steeds dat het verhaal niet klopt, maar feit is dat ze vandaag ook nog niet gehoord is en iedere contact met de kidnappers verbroken is.
Nu vertrekken zelfs de andere resterende expat-families, dus we zijn toch bij de laatsten. Hans heeft Sherley en de kids vervroegd en normaliter vliegen ze ook overmorgen terug, ook een beetje onder dwang van Sherley's papa. Ondertussen heb ik met de diensthoofden samengezeten om onze expat-strentgh te reduceren en activiteiten op laag pitje te zetten.
Alhoewel we de laatste zondag ons nog goed ge-amuseerd hebben met de resterende families aan ons gezellig zwembadje moeten we toch realiseren dat de ongerustheid groeit, zeker na wat er deze week is gebeurd. Hopelijk neemt het leger binnenkort de stad over. Let's hope and pray for better, zoals de Nigerianen zelf zeggen.
(fotootje van Pieter, Nicolas en Isaline aan zwembad)
Daarbovenop kregen we nog het bericht dat een Belg (de Managing Director van Eternit) in Sapele, Warri doodgeschoten werd. Het is niet duidelijk of zijn vriendin (een Nigeriaanse) er voor iets tussen zit dan wel om een kidnap-poging gaat. In ieder geval heeft de politie zijn vriendin en chauffeur aangehouden. (heb de annonce vd gazet hierbij gekleefd) Dan werd gezegd dat in het centrum nog een expat werd ontvoerd, een of andere slimmerik die de grapjas wil uithangen, want via lokale betrouwbare bronnen werd dit verhaal pertinent vd hand gedaan. Stories go on, zo is er vandaag de voorstelling vd presidentskandidaten en gouverneurkandidaten door de leidende partij in PHC (gaat er iets gebeuren of niet?) En zo wordt er een staking voorspeld komende maandag van de vakbonden vd oliewerkers (gaat er iets gebeuren of niet?) Who knows, we wait and play the game...
Dat we beslist hebben de families naar Belgie terug te sturen, had ik al eerder vermeld me dunkt. Maar laatste weekend waren we bij Jean-Claude en Jeanne ge-inviteerd op een BBQ. De weinige gezinnen die er nog waren vroegen zich alleen af of ze nog niet de enigsten waren. Mijn motivatie werd bevestigd, beter de voorlaatste dan de laatste om families naar huis te sturen. Wij (Hans en ik maakten reeds 50% vd resterende Europese families uit.
En nog diezelfde dag zijn een beetje verder in Port Harcourt de militanten binnengevallen vanuit de creeks. Ze hadden naar het schijnt rode hoofddoeken met bladeren aan, en waren voor de rest naakt, behalve dan hun wapens. Al schietend hebben ze de politie weggedreven (ze zijn gaan lopen, ja) en de gevangenissen (2) gedynamiteerd. De geweerschoten konden we niet horen maar de 2 dynamiet ontploffingen wel. We zijn dan maar naar onze compound gereden met Mopol, en hebben daar wat verder gefeest. Plezant is anders, maar het neemt ook niet weg dat ik van mijn beslissing geen haar op mijn hoofd heb die daar nu noog aan twijfelt.
Het gevecht duurde 4 uur, en had plaats niet ver van onze Base (ligt ook aan de creeks). De volgende ochtenden hebben we onze reis naar de Base dan maar gederegulariseert, zodat onze komst niet voorspelbaar was (moet je doen als je vreest voor kidnappingen). Alle bootjes-trips zijn deze week gestopt, want de militanten werden nog op verschillende plaatsen gesignaliseerd in de creeks. Ze zijn geslaagsd in hun opzet om hun gevangengenomen leider te bevrijden, samen met nog een een hondertal andere criminelen (moordenaars en boeven). << PRISON BREAK>> Season 2
De situatie is bij onze terugkeer niet verbeterd, inderdaad. We moesten in Lagos reeds vaststellen dat Shell en Total na de autobommen van December besloten heeft de families niet naar Port Harcourt te laten afzakken.
Tenslotte zijn de activiteiten van de militanten van MEND weer opgeschroefd. Laatst weekend hebben ze een vrachtschip van BACO (zoiets als MAERSK) gekaapt om hun fuelreserves aan te dikken, maar daarmee gijzelen ze nu nog eens 7 extra Filipijnen. Dinsdag ochtend hebben ze een Brit en een Amerikaan die op weg waren naar hun werk in Port Harcourt gekidnapt voor losgeld. De regering doet er nog steeds evenveel aan: niets dus.
De Italianen (2) en een Libanees houden ze nog steeds gegijzeld sedert begin December. Die ene Italiaan die vrijgelaten is, was waarschijnlijk ziek geworden, en hebben ze hoogst waarschijnlijk voor diezelfde reden gelost, samen met de 5 Chinezen die een week geleden werden ontvoerd uit hun residentieel kamp.
Daarbovenop heb je de criminaliteit in het algemeen, die de kop opsteekt, want gezien de verkiezingen in het verschiet, hebben de politici geen aandacht voor herstel van orde, maar wel alleen voor de toekomst van hun eigen portemonnee. Het geval waar de Nederlander overleed is ook een staaltje van naïef Management vanwege de Koreanen in omgaan met de huidige situatie. Omdat op het eiland Bonny niet veel cash-geld omhanden is, en de subcontractors, alsook personeel betaald moet worden hebben ze met een bootje vol expats een boekhouder meegestuurd met een pakketje van om en bij de 125,000 EUR (=25Mio NGN). Een of andere lokale binnen Hyundai zal zijn vriendjes ingelicht hebben, en zo was de overval afgesproken. Van zulk scenarios zijn wij en vele anderen op de hoogte en zijn dergelijke risicos inschatbaar. Vandaar mijn onbegrip dat die Koreanen dit zo hebben late doorgaan. De Holanders (2) waren van een service company uit NL overgevlogen om machines te onderhouden van Hyundai in Bonny. (maw ze waren hier maar voor een dag of 2-4). In het bootje waren nog Koreanen mee en 2 Naval Officers. Wanneer de piraten in de lucht schoten om bootje te stoppen, zouden ze gevlucht zijn en de Navy op de piraten geschoten hebben. In het cross-fire gevecht is 1 Nederlander een bootsman en Naval officier gedood, en enkele Koreanen gewond. De bandieten zijn toch aan boord gekomen, hebben het geld genomen en de overige inzittenden met rust gelaten, dus geen expats-ontvoering (buit was al groot genoeg). Dag nadien is nog een Koreaan aan zijn verwondingen bezweken.
Triestige balans, maar nogmaals, dit zou bij ons niet gebeuren.
Ik heb de volgende dag toch mensen naar Bonny per boot gestuurd, en heb die jonge kerels gegarandeerd dat hun trip, zonder naval officers, wel veilig zou verlopen. Ik heb zelf mijn kandidaat-opvolger moeten kalmeren, man die gaat zon situaties niet aankunnen, maar eerder mee panikeren met de rest.
Soit, ergste voor ons was zaterdag, wanneer Anouk terugkwam van ballet-klas. De auto zat vast in een traffic-jam, een van de zovelen, was het niet dat Navy officers vonden dat hun auto er eerst doormoet terwijl de Mopol (gewapende politie) het verkeer regelde en hun auto een beetje die van de Navy stoorde. Na wat op elkaar te hebben geroepen, en een Navy een Mopol bij de kraag had en meesleurde begonnen ze in de lucht te schieten. Onze auto was vlakbij en kon nog weg nog weer. Onze chauffeur is onmiddellijk uit de auto gesprongen en heeft Anouk meegenomen in de straat een beetje verderop. De affaire escaleerde gelukkig niet, en na enkele minuten kon onze driver met Anouk terug naar de auto en verder rijden naar de compound. Anouk kwam er met een shock vanaf, maar deze scenarios hou ik liever van mijn familie weg.
Daarmee is dus de knoop voor ons doorgehakt en vliegt Katrien binnen een week of 2 naar Belgie, om daar schooljaar af te werken. Ik zal hier dan wel vrijgezel blijven.
Het is ook zo dat Katrien en Sherley (mijn schoonzus) nog 50% vd families (Europees) uitmaken in Port Harcourt. Ik vrees dat we zowiezo de boel niet meer kunnen rekken. Met Port Harcourt gaat het van kwaad naar erger.
Met de uiteindelijke datum wachten we tot we te horen kregen van ons Management wat er met ons in Augustus moet. Verhuizen nu of niet?
Allee, laten we hopen dat het einde in zicht, hopen want ik zie het einde niet echt .
Al een tijdje geleden dat de Blog nog is aangevuld. We zijn nl voor de Kertsperiode naar Kenya en Tanzania geweest een flinke safari gaan doen. We zijn begonnen met een weekske kust bij Lamu en Watamu (kust van Kenya), en hebben dan onze vrienden familie Maertens ontmoet in Nairobi om vandaaruit een onvergetelijke reis te doen door Kenya en Tanzania. De reis was fantastisch en het samezijn met Maertens heel gezellig en tof. Maar daarover meer in een andere Blog. Teruggekomen van onze mooie reis zijn we de weekend op uitnodiging van onze General Manager in Lagos gebleven, Hans en Sherley kwamen dezelfde dag toe van hun verlof in Belgie. Zondag een dagje aan zee met zijn grote golven, het was plezant. Zelfs als mijn wat rode uitslag kreeg ter hoogte van de borstkas. Het was ook opmerkelijk hoe sterk de Harmattan opstak, zichtbaarheid enkele honderden meters. Soit, volgende dag naar Port Harcourt, de 2 families Mestdagh, en eens inde luchthaven (om naar Owerri te vliegen, ja de luchthaven van PHC is nog steeds niet in orde, werken gaan nu pas aanvangen) merkten we 1. Dat de families van Shell en Total niet terugkeerden en dat onze kindjes bij de enige expats zouden behoren 2. Dat de Harmattan zo sterk was, dat alle zondag vluchten gestaakt waren, en dat het op die maandag wachten geblazen was totdat clearance zou worden gegeven, maar dat het wachten even goed voor niets zou kunnen zijn. 3. Dat de uitslag op mijn huid ondertussen al over heel mijn bovelijf gekropen was en nu ook mijn nek aan het bestrijken was, alsook dat koorts kwam opsteken. Onze vlucht steeg tenslotte gelukkig op om 15.00u (we waren sinds 9u in de luchthaven). Daarmee kwamen we niet te laat toe in Owerri (met nog 2-3 u rijden voor de boeg), anders hadden we nog moeten overnachten in Owerri (want rijden in donker is door bedrijf om veiligheidsoverweging verboden.). Ondertussen was de uitslag uitgezaaid tot mijn armen en benen, toonde het vuurrood, en zat ik erbij met 39 gr koorts. Tijdens de rit zijn Nicolas en Pieter samen in slaap gedommeld, hebben we nog een fuel-truck moeten mijden die net voor onze neus een band kwijtspeelde en in de middenberm belandde, en gelukkig niet ontplofte. Op zo'n momenten zeg je, "Welcome Back" (foto = straatbeeld in PHC)
Waarschijnlijk hebben jullie de headings reeds vernomen op het nieuws: vorige week is de kidnapping van expats uitgedraaid op het breken vd statistieken. Een expat is doodgeschoten en een ander is zijn arm kapotgeschoten. Het gebeurde in de nacht van 21 op 22 November dat een groep bandieten een FPSO-schip (Floating Production, Storage and Offloading) op 50km vd kustlijn hebben ge-entered en er 7 expats uit meegenomen hebben. Terug varend naar de kust (donker), zijn ze blijkbaar verloren gevaren om er tegen de avond, volledig uit koers tegen een patroeilieboot van de NAVY te botsen. Uit paniek zijn de militanten beginnen vuren op de Navy boot die daaropvolgend terugschoot. In dat schietgevecht zijn behalve een Navy soldaat en 2 militanten ook nog een expat gedood en een andere expat zwaar gewond. Het schip werkt hier voor SBM Offshore in een Joint-Venture met Saipem voor oliegigant Agip. De details kennen we via een goede vriend van ons die hier de SBM operaties leidt. De Brit die overleed was van SBM en de gewonde Italiaan van Saipem zal zijn arm moeten laten amputeren. De overige 5 andere expats kwamen er met de schrik van af, en keren huiswaarts net als de andere bemanningsleden van het schip.
Net op dit moment en in deze week, ervoer ik dat 2 van onze expats duidelijke instructies in lijn met veiligheid naast zich neerlegden, en dat een jonge expat met verantwoordelijkheden moeite had met mijn beslissing om nog steeds geen van de verstrengde richtlijnen te versoepelen. Net nu we in een nieuw stadium van onveiligheid zijn gekomen. Gelukkig hebben we nu een goed weekendje achter de rug, met een gezellige zondagnamiddag onder de zon aan ons zwembad met onze vrienden, na een lekkere maal in een nieuw restaurant te hebben verorberd. We zijn blij als kleine kinderen als we nog eens naar een restaurant kunnen. Het moet dan wel op zondagmiddag, want voor de rest vd dagen komen we te laat thuis. Op de foto: Pieter en Nicolas op werkbezoek bij hun papa.
We zijn nu al bijna 3 maanden bezig onder een avondklok. En eigenlijk valt het al bij al mee, want we gingen toch al niet wandelen in de stad, zelfs niet in de dag. Er is geen stad, en wandelen is eigenlijk al provoceren, dat is voor diegenen die het zoeken, want gezellig is het niet. Alleen de lokale bevolking moet zich begeven langs de stofferige wegen (ja, droogseizoen is aangevangen) en tussen de okada's (brommerkes) en auto's door te riskeren vd ene bus nr de andere en daarin zitten ze dikwijls al volgepakt.
Het weekend voor het laatste weekend hebben we een BBQ gehouden onder de collega's van het werk. De firma's hadden aangekondigd dat er iets zou gebeuren van aanval of kidnapping en dus moesten we de reeds strenge maatregelen nog wat meer stricter maken. Het is hier voor een manager wel degelijk een extra uitdaging, want je moet zowel de belangen vd firma verdedigen en toch ook voor de veiligheid vd mensen zorgen. Gemakkelijk is om iedereen de hele dag te laten opsluiten. Maar het evenwicht ligt ergens tussenin, en daarin is het flirten met het feit of je al dan niet voldoende veiligheidsmaatregelen hebt genomen. Als het goed is, ga je niet weten, maar als iets tegenzit, dan heb je alleen maar onvoldoende gedaan. It's a thrill, but lonely at the top.
Op zondag werkverbod gegeven en in de plaats een BBQ gehouden, dus. Het was plezant, gezellig en vooral weer eens mooi weer. We gaan weer zonnige dagen tegemoet, maar de gevoel voor nakende gevaar blijft. Af en toe wordt nog een olieplatform bezet, overlaatst zijn weer 2 expats gekidnapt geweest voor een 5tal dagen, en de geruchten zijn ook niet altijd geruststellend.
Als je ziet wat de Ambassade dan uitschrijft voor Nigeria en de Niger Delta area, dan zouden we nog meer schrik krijgen. Maar toch, gezien ons afzonderings level, vliegen de dagen voorbij en zijn we nog maar 1 maand meer verwijderd van ons verlof. Naar Kenia-Tanzania. Waaw. Op de foto: straatbeeld Port Harcourt met Okada's
Wat betekent nu een zwarte zondag? Eigenlijk heb je die toch altijd in zwart Afrika? Welnee, of toch, eventjes serieus nu: Jullie moeten vast al gehoord hebben over het vliegtuigongluk waarin nu ook de Moslim leider zat en dus is overleden. Nog enkele senatoren zijn ook overleden in die vlucht. Maar het drama is eigenlijk en vooral de aaneenschakeling van de gebeurtenissen.
Vorig jaar in de nacht van 22 Oktober op 23, (ik zal het nooit vergeten want dat was de dag na de gewapende overval op de Base), was er de Bellview crash tss Lagos en Abuja. Gevolgd door de crash van Sosoliso op 10 December 2005 op de luchthaven van PHC, en dan in September jongstleden een bende Generaals die met de Airforce vlieger crashte in Calabar, en dan nu deze. Ik hou dan nog maar alleen rekening met de vluchten waarvan meer dan 100 mensen overleden zijn.
Hebben ze nu eindelijk de Minister of Aviation afgezet, zogezegd zijn ze er nu achter gekomen dat die vent volledig incapabel was. Ze stellen nu de Minister van Cultuur aan het hoofd van de aviatie. En dan vragen ze nog dat we daarmee niet moeten lachen. Inderdaad, de aanstelling vde nieuwe minister zorgt wel voor een hilarische show.
Het is ongelooflijk, maar de staat van de wegen is slecht, en ideaal voor gewapende overvallen op allerlei plaatsen, het wordt een anarchie. Vliegtuigen onbetrouwbaar, en een treinverkeer is er niet. Waar gaan we naartoe? Binnenblijven is toch al geruime tijd het veiligste.
Het is vandaag weer zaterdag. De fever comes up again. Vanavond nog een beetje shotten met enkele vrienden, hopelijks blijft het droog, want vorige week was het nada. Hele zaterdag regenen. En dan vieren we na de soccer Deepavali, Indisch Nieuwjaar, met onze collega's van de compound. Aperitief aan het zwembad, en dan wordt eten afgehaald bij een Indische caterer en kunnen we ons bek nog eens spijzen aan wat pikant materiaal. De afgelopen week was weeral geentje zonder incident. In het naar het werk rijden en op ongeveer een km van het werk werd ik door een collega gebeld die in het andere busje voorop reed. We konden maar beter niet opkomen, zei hij. Het eerste busje was verzeild geraakt tussen een handgemeen van Mopols (gewapende politie) en de Navy (ook gewapend). Den held niet uithangende en terplaatse blijven wachten in de suburbs is ook niet veilig, zijn we maar terug gereden totdat we clearance zouden krijgen. Het blijkt nu dat een burgerauto het kruispunt net voor onze Base blokkeerde. Onze Mopols, die ons veilig moeten escorteren en vlot verkeer garanderen, zijn uit de escort-vehicle gestapt en beginnen de andere auto aan te manen weg vrij te maken. Waarschijnlijk niet merkende dat op de nummerplaat "Navy" stond, en omdat de kerels erin arrogant deden (ze waren trouwens van de Navy, en de Mopols zullen hen de les niet spellen), kwam het tot een handgemeen. De inzittenden communiceerden met hun Base niet ver vandaan, en plotseling kwamen er gewapende Navy mannekes aangelopen. Ondertrussen had een vd Mopols al een inzittende uit de auto gesleept en waren ze staande aan het worstelen, de Mopol nog met een AK47 in de hand (en die zwierde maar rond). Er werden schoten afgelost zowel door Mopol als de Navy, en per slot van rekening werd een Mopol in het gezicht geslagen (open gab boven het oog) en een Navy werd in zijn been geschoten.
Dit speelde zich dus allemaal af terwijl ons eerste busje er gewoon naast stond. Tijdens hetspektakel zijn enkele collega's toch maar uit de bus gesprongen en gelopen naar de Base. Daar merkten ze oa dat de overige Mopols van de Base hun makkers ter hulp kwamen. Wijselijk genoeg hebben wij in het 2de busje rechtsomkeer gemaakt, want anders waren onze Mopols ook wel hun makkers gaan helpen en zouden ze ons in de steek hebben gelaten. Een perfect scenario voor een andere kidnap.
Wij zijn dan pas om 9u in de Base gearriveerd ipv om 7u, maar hadden onszelf dit toch bespaard. Voor de collega's in het eerste busje was het toch wel weer een nare ervaring.... but this is how it goes over here. Hopelijk wordt komende week ietske rustiger. foto van vandaag is een voorbeeld van autokerkhoven verspreid langs de baan. Dit zie je dus overal langs de baan, zo halen ze de nog enkel bruikbare onderdelen eruit
We schrijven nu de eerste zaterdag van de maand, en dat betekent in Port Harcourt "Sanitation Day". Hier worden de mensen dan gevraagd om tussen 7u en 10u de straten te kuisen. Auto's en Okada's (taxi-brommerkes) mogen dan niet op straat te zien zijn. Al wie zich toch verplaatst kan gestopt worden en geforceerd worden van mee te kuisen. Alhoewel er eigenlijk toch geen kat zich daarmee bezighoudt zou het voor hen toch een uitgelezen moment zijn om een witneus tegen te houden en hem dan op straat belachelijk te maken. We gaan het dus ook niet zoeken. Maar kuisen wordt er evenmin gedaan.
Afgelopen week was het ook gedaan met het vredig bestaan in de Niger Delta. Zondag 1 Oktober was het de viering van 46 jaar onafhankelijkheid, de maandag erop dan werd een konvooi van transportbakken en boten (op de creeks) voor werken van Shell overvallen door militanten. Die doodden 14 militairen en 1 schipper. De volgende dag in dezelfde omgeving werden nog eens 5 navies neergemaaid. Dit alles gebeurde op een 25km van onze activiteiten. Dinsdag avond werd in Eket (een 100km ten oosten van Port Harcourt) een residentiele compound overvallen door gewapende militanten. Die doodden daarbij 2 wachters en ontvoerden 7 expats (expatriates). De 7 zijn tot op heden nog steeds vastgehouden. Woensdagavond werd dan weer een transportconvooi van Agip te water aangevallen door militanten ter hoogte van Brass (een 100km ten westen van PHC). Daarbij zouden 2 navies gesneuveld zijn, maar niet alle informatie die wij krijgen is correct. In ieder geval is den boel weer opgespannen aan het raken.
Wij zijn momenteel met 2 tuigen aan het werk in een van de hoofdrivieren naar PHC en kunnen alleen hopen dat wij van die militanten bespaard blijven. Want ondertussen zijn de militairen hun dode makkers aan het wreken op de plaatsen vd vorige gebeurtenissen. Dit is zeker niet officieel, maar ook niet verwonderlijk.
In Ogoni (een 20km hiervandaan) zijn ondertussen ook cultclashes (stammentwisten) aan de gang (of was het nu een doorboren van een pijpeliding), enfin daar zouden 11 burgers omgekomen zijn.
Maar dan zijn we zondag maar aan ons zwembadje gebleven en er een plezante namiddag van gemaakt. Oh ja, en ik ben terug beginnen voetballen, nu spelen we op zaterdag namiddag gezien we van onze avondklok niet afstappen, zeker niet de gegeven omstandigheden. We hopen nu op een kalmere week.
Even nog een fotootje doorsturen ivm de scenes die je hier te zien krijgt tijdens de floodings in PHC. De foto is genomen door onze Administrator Rick toen we altesamen in ons busje naar huis reden van het werk. Sorry, maar daar lachen wel mee. Zie ook hoe de straten waarin we rijden overstroomd worden.
De woensdag na de Juju-taferelen voor de poort van onze yard, was het kalm op het werk. Pieter was thuis gebleven gezien zijn toestand en heeft zijn bacteries uitgekotst. Volgens Katrien leken het ook griezeltaferelen om zo'n klein manneke te zien afzien. Het positieve was dat Pieter tegen de avond verlost was van zijn koorts en misselijkheid.
De volgende ochtend, Donderdag, moest geen speciale dag worden, tenzij dan het feit dat we directieleden vanuit Belgieop bezoek kregen. Iedere bezoeker moet hier aan den lijve ondervinden hoe plezant het is om te reizen naar Port Harcourt. Landen in Lagos in de namiddag, overnachten in Lagos, dan vliegen naar Owerri (luchthaventje op kleine 100km van PHC), het vliegtuig stijgt op indien genoeg aviation fuel aanwezig, landen in Owerri, en per bus (want helicopters geraken niet meer aan aviation fuel) een 3uur rijden naar PHC. De banen zijn hier niet zo goed en verkeer ook niet, daarom tss 2-3u rijden om PHC te bereiken. Diezelfde avond heeft Katrien het hele gezelschap uitgenodigd op een diner. Gezien de in Augustus verhoogde onveiligheid hebben de meeste bedrijven een avondklok ingesteld. De regering doet het niet, anders zou het betekenen dat ze een probleem hebben, en negeren van het probleem zullen ze wel altijd blijven doen. Onze firma heeft de avondklok ingesteld op 19u, maw als we van het werk teruggekeerd zijn. En dus kunnen we met onze bezoekers niet uit eten op restaurant, en dan inviteert Katrien ze hier op een dineetje. We plannen dan ook dat bezoekers kunnen logeren binnen de muren van de family compound.
Alsof het nog niet genoeg was, heeft Katrien de vrijgezellen van de firma zondag getrakteerd op wafels en pannekoeken. Het was weer een van die zondagen, kletsnat en non-stop regenen van 12u tot 18u, en dat is hier gene motregen. Anouk en de ondertussen weer fitte (behalve die hoest dan) Pieter gingen met de paraplu in het water. (Zal er wel een fotootje bij steken).
En dan zijn we nu een nieuwe week begonnen, zonder Belg WK wielrennen, en zien wat A'lecht nu in de CL zal doen....
Om 6u 's ochtends gaat de telefoon. Dju, 't is onze security officer, wat nu weer, ik neem op. Hij heeft vernomen dat jongeren van de community (jeugdbendes) de poort van onze Base hebben gesloten. OK, ik bel de rest vd collega's op om ze te laten wachten op mijn signaal vooraleer te vertrekken. Wetende dat we 10 militairen en 10 gewapende politie in onze Base hebben voor onze bescherming dacht ik dat deze zaak een kwestie van minuten ging zijn. Misschat, een externe politie officier is gekomen, niet om orde en wet te handhaven maar om te onderhandelen over een losprijs! Men vraagt zich dan af hoe het komt dat criminaliteit stijgt met de anarchie. Die ordehandhavers van onze Base lagen vermoedelijk verder te slapen, hun probleem niet want ze mogen niet schieten.... of het is hun probleem niet.... of het speelt zich af buiten de muren,.... wie zal het zeggen? In ieder geval heeft het geduurd tot 1pm vooraleer we naar de Base konden vertrekken, en het is vreedzaam afgelopen, maar zeker niet ideaal. Al onze lokale werknemers waren ondertussen al naar huis. Naar het schijnt zag de straat hier zwart van het volk (da's nie moeilijk hier), waren 2 combi's met politie uitgerukt om de orde te handhaven (zeker niet restoreren, hoor), waren die wilden zat, gedrogeerd aan het dansen rond kiekens zonder kop, op elkaar aan het slaan en zingen en.... man,man,man, wat een miserie..... Gelukkig was een collega uit Belgie gekomen voor een presentatie van een nieuw programma, en hebben we ons die ochtend toch nog nuttig kunnen bezighouden binnen de muren van ons vreedzaam compound.
Toppunt wou dat we de avond ervoor van een Nederlandse vriend, die me reeds laat in de avond opbelde, vernam via zijn chauffeur dat enkele lokalen de blanke vrouwen plannen aan te pakken in de enige straat die leidt naar onze compound. Zeer eigenaardig, maar ik heb de vrouwen nu doorgegeven van toch alert te zijn en nu ook met een gewapende pippo te verplaatsen, tenminste tijdens de geregelde tijdstippen langs klassieke routes (school of vergaderingen).
Enfin, gelukkig was ik al helemaal beter en kon ik die extra stress weer aan. Thuisgekomen, was Pieter nu de zieke hond, koorts en ijlen, ocharme ons manneke. 's Avonds hadden we dan volk over de vloer (mijn nieuwe baas en enkele collega's) en hebben we toch een gezellige avond gehad.
Wat betekent nu een zwarte zondag? Eigenlijk heb je die toch altijd in zwart Afrika? Welnee, of toch, eventjes serieus nu: Jullie moeten vast al gehoord hebben over het vliegtuigongluk waarin nu ook de Moslim leider zat en dus is overleden. Nog enkele senatoren zijn ook overleden in die vlucht. Maar het drama is eigenlijk en vooral de aaneenschakeling van de gebeurtenissen.
