We zijn nu al bijna 3 maanden bezig onder een avondklok.  En eigenlijk valt het al bij al mee, want we gingen toch al niet wandelen in de stad, zelfs niet in de dag. Er is geen stad, en wandelen is eigenlijk al provoceren, dat is voor diegenen die het zoeken, want gezellig is het niet.  Alleen de lokale bevolking moet zich begeven langs de stofferige wegen (ja, droogseizoen is aangevangen) en tussen de okada's (brommerkes) en auto's door te riskeren vd ene bus nr de andere en daarin zitten ze dikwijls al volgepakt.

Het weekend voor het laatste weekend hebben we een BBQ gehouden onder de collega's van het werk. De firma's hadden aangekondigd dat er iets zou gebeuren van aanval of kidnapping en dus moesten we de reeds strenge maatregelen nog wat meer stricter maken.  Het is hier voor een manager wel degelijk een extra uitdaging, want je moet zowel de belangen vd firma verdedigen en toch ook voor de veiligheid vd mensen zorgen. Gemakkelijk is om iedereen de hele dag te laten opsluiten. Maar het evenwicht ligt ergens tussenin, en daarin is het flirten met het feit of je al dan niet voldoende veiligheidsmaatregelen hebt genomen.  Als het goed is, ga je niet weten, maar als iets tegenzit, dan heb je alleen maar onvoldoende
gedaan.  It's a thrill, but lonely at the top. 

Op zondag werkverbod gegeven en in de plaats een BBQ gehouden, dus. Het was plezant, gezellig en vooral weer eens mooi weer. We gaan weer zonnige dagen tegemoet, maar de gevoel voor nakende gevaar blijft. Af en toe wordt nog een olieplatform bezet, overlaatst zijn weer 2 expats gekidnapt geweest voor een 5tal dagen, en de geruchten zijn ook niet altijd geruststellend.

Als je ziet wat de Ambassade dan uitschrijft voor Nigeria en de Niger Delta area, dan zouden we nog meer schrik krijgen.
Maar toch, gezien ons afzonderings level, vliegen de dagen voorbij en zijn we nog maar 1 maand meer verwijderd van ons verlof. Naar Kenia-Tanzania. Waaw.
Op de foto: straatbeeld Port Harcourt met Okada's