Om 6u 's ochtends gaat de telefoon. Dju, 't is onze security officer, wat nu weer, ik neem op. Hij heeft vernomen dat jongeren van de community (jeugdbendes) de poort van onze Base hebben gesloten. OK, ik bel de rest vd collega's op om ze te laten wachten op mijn signaal vooraleer te vertrekken. Wetende dat we 10 militairen en 10 gewapende politie in onze Base hebben voor onze bescherming dacht ik dat deze zaak een kwestie van minuten ging zijn. Misschat, een externe politie officier is gekomen, niet om orde en wet te handhaven maar om te onderhandelen over een losprijs! Men vraagt zich dan af hoe het komt dat criminaliteit stijgt met de anarchie. Die ordehandhavers van onze Base lagen vermoedelijk verder te slapen, hun probleem niet want ze mogen niet schieten.... of het is hun probleem niet.... of het speelt zich af buiten de muren,.... wie zal het zeggen? In ieder geval heeft het geduurd tot 1pm vooraleer we naar de Base konden vertrekken, en het is vreedzaam afgelopen, maar zeker niet ideaal. Al onze lokale werknemers waren ondertussen al naar huis. Naar het schijnt zag de straat hier zwart van het volk (da's nie moeilijk hier), waren 2 combi's met politie uitgerukt om de orde te handhaven (zeker niet restoreren, hoor), waren die wilden zat, gedrogeerd aan het dansen rond kiekens zonder kop, op elkaar aan het slaan en zingen en.... man,man,man, wat een miserie..... Gelukkig was een collega uit Belgie gekomen voor een presentatie van een nieuw programma, en hebben we ons die ochtend toch nog nuttig kunnen bezighouden binnen de muren van ons vreedzaam compound.
Toppunt wou dat we de avond ervoor van een Nederlandse vriend, die me reeds laat in de avond opbelde, vernam via zijn chauffeur dat enkele lokalen de blanke vrouwen plannen aan te pakken in de enige straat die leidt naar onze compound. Zeer eigenaardig, maar ik heb de vrouwen nu doorgegeven van toch alert te zijn en nu ook met een gewapende pippo te verplaatsen, tenminste tijdens de geregelde tijdstippen langs klassieke routes (school of vergaderingen).
Enfin, gelukkig was ik al helemaal beter en kon ik die extra stress weer aan. Thuisgekomen, was Pieter nu de zieke hond, koorts en ijlen, ocharme ons manneke. 's Avonds hadden we dan volk over de vloer (mijn nieuwe baas en enkele collega's) en hebben we toch een gezellige avond gehad.
