Katrien en de kinderen zijn nu al bijna 2 weken weg uit Port Harcourt, en ze lijken zich nogal goed en snel te integreren in een land (Belgie) die natuurlijk veeeel meer te bieden heeft dan wat we de laatste jaren kenden, behalve dan het klimaat. Maar ik moet eerlijk toegeven dat het grauwe weer in Belgie mij de laatste jaren ook niet meer kon deren. De rest was gewoon veel beter.
Toch heeft Pieter al een stevige verkoudheid vast, zo te horen aan zijn stem aan de telefoon gisteren. Hij was zo blij dat hij zijn vriendje Xam teruggevonden had van Singapore (3 jr geleden) en die in Brugge woont, en natuurlijk ook zijn neefje Nicolas terug te zien. Hij stelt het ook goed op school bij Juffr Jeannick, en dan al de mogelijkheden die ze daar hebben om zijn creativiteit te stimuleren. Zijn eerste schooldag op 12 Feb was dan ook zonder een traantje te pinken. Brave Jongen. Anouk zag er het meeste naar uit om naar Belgie te komen (of was om uit Port Harcourt te gaan?) en vindt het plezant op school. De verhaaltjes van vriendinnetje dit en dat kwamen weer op gang. Bij Eline haar klas viel het ons op dat Eline het fysiek zal moeten stellen met de gestalte van haar papa, gelimiteerd tot op zekere hoogte. Zoals haar papa dikwijls kleinste vd klas was, komt haar dit nu blijkbaar ook te beurt. Klein maar dapper!
Maar wat wordt het voor mama? Grauw weer, er alleen voor staan voor de kinderen, nu ook 's avonds, de dagelijkse activiteiten van Port Harcourt zijn verdwenen, en ook geen personeel meer om te delegeren en geen compound om te runnen. En ook een beetje ongerust voor haar ventje, misschien. Het zal niet gemakkelijk zijn, maar terugkeren naar Port Harcourt zit er niet meer in. De staat van paraatheid wordt nu al gehouden tot Juli, zegt men. Wij hopen maar dat de situatie nu een beetje stabiliseert.
In Port Harcourt hebben we de maatregels wat verscherpt. Enkele expatriates naar huis gestuurd, en nu gaan we de nog resterende witneuzen in eenzelfde compound zetten. Zo verminderen we het aantal plaatsen bij een eventuele evacuatie. We moeten ons voorbereiden op het ergste maar verwachten het daarom nog niet. Ik denk (hoop) dat we het ergste al gehad hebben. Nadat ik terug in PHC ben toegekomen zijn 24 Filipino's en een Amerikaan bevrijd, maar hebben ze afgelopen zondag avond in een bar 3 Kroaten meegepakt. Soms vraag je je wel af of zulke expats het niet zoeken. Enfin, ze zullen het zich nu wel beklagen. Voor de rest blijven de straten van PHC rustig, al moeten we onze waakzaamheid in acht houden.
(foto: laatste soccer zaterdag-namiddag in de Guesthouse, tegen de avond kwamen Sherley en Katrien bijkeuvelen)
